บทที่ 28 ผิดที่เขา
ผลั่ก !
ซอมบี้ตัวหนึ่งกระเด็นไปไกลทันทีเมื่อโดนแรงอัดจากเท้าของเกิ้ลเตะเข้าไปที่หน้าเต็มๆจนเลือดพุ่งกระฉอก มือข้างซ้ายจับคอของซอมบี้ด้านหลังแล้วเหวี่ยงมาด้านหน้า พร้อมอีกมือหนึ่งที่ถือชะแลงเหล็กแล้วแทงเข้าไปที่ลูกกะตา
ทาคุมุกระโดดหลงมาแล้วตวัดปลายมีดพกคู่ใจของตัวเองไปที่ลำคอของพวกซอมบี้จนเห็นลูกกระเดือกเต้นดุ๊บๆอย่างน่าขยะแขยง
"ฆ่ามันเลย เพราะพวกมัน !!"อองฟองต์สั่งก่อนจะปาดน้ำตาแล้วแทงดาบไปที่ลำตัวของซอมบี้
เอิร์ธกราดยิงไปทั่วอย่างโกรธแค้น ไกด์ตวัดโซ่ในมือทุบไปที่ลำตัวของพวกซอมบี้ต่างๆจนหล่นลงพื้นเสียงดัง ออมกระชับสนับมือให้มั่นแล้วแทงไปที่สมองของซอมบี้แต่ละตัวแล้วเหวี่ยงไปหาพวกเดียวกันกับมัน
2 ชั่วโมงก่อน..
"ไม่จริงใช่มั้ย !"แนนกรีดร้องลั่นเมื่อได้ยินที่อองฟองต์พูดว่า กองกำลังหนีไปที่อวกาศแล้ว
"นะ..แนน.."อองฟองต์ตอบเสียงสั่นเครือ
"พวกเราไม่รอดแล้ว.."แนนทรุดลงกับพื้นแล้วซบหน้าลงกับฝ่ามือแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น ปลายหางตาสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างด้านหลังอองฟองต์
"ระวัง !!"เธอผลักเพื่อนสาวของตนออกไป ซอมบี้ที่พังกระจกเข้ามาตัวหนึ่งจึงกระชากผมของแนนไปแทน
"ที่เหลือฝากด้วยนะ !!"แนนยิ้มครั้งสุดท้าย อองฟองต์พยามเอื้อมมือไขว่คว้าเพื่อนสาว แต่มันไม่เป็นผล ซอมบี้ตัวนั้นกระชากเธอออกไปด้านนอกแล้วกัดกินลำตัวอย่างเอร็ดอร่อยปานว่าเป็นอาหารรสโอชา
"แนนนน !!!"อองฟองต์กรีดร้องลั่น เธอจะต้องเสียเพื่อนๆไปอีกนานแค่ไหนกัน !!
ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์เป็นอย่างดี จึงพังประตูรถออก แล้ววิ่งลงไปสู้ทันที อองฟองต์ค่อยๆปลอบใจตัวเองแล้วกัดฟันแน่นด้วยท่าทางแค้น แล้วกระโดดลงไปเอาดาบทิ่มไปที่หัวของซอมบี้ตัวหนึ่ง
"เพราะพวกแก !! พวกแกจะเกิดมาทำไม !"
"กรี๊ดดดดดดดดด !!!" เสียงพันซ์กรีดร้อง ทุกคนหันไปมองแล้วชะงักทันทีเมื่อพันซ์กำลังถูกซอมบี้กัดไปที่ลำคอ
"พันซ์ !!"โอมร้องลั่นแล้วทำท่าจะเข้าไปช่วย แต่กลับโดนมันกัดที่ไหล่มา
"โอม !!"อองฟองต์กรีดร้องแล้วน้ำตาไหลพราก เพราะรู้ว่า..
เมื่อไรที่ซอมบี้กัด..บุคคลคนนั้นจะกลายเป็นพวกมัน"ลาก่อนนะพี่"โอมยิ้มครั้งสุดท้าย ก่อนจะใช้ขวานปัดหัวซอมบี้ตัวนั้นไป
"เราจะไป..ด้วยกันจะพันซ์"มีดพกยาวติดตัวเสียบไปที่หลังของพันซ์ทะลุหน้าอกซ้ายของโอม สองร่างล้มลงไปกับพื้นพร้อมดวงตาที่ขาวโพลน แต่ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้เพราะชิงฆ่าตัวตายตัดหน้าแล้ว
"พวกแกจะเกิดมาทำไมไอพวกซอมบี้บ้า ชั้นจะฆ่าพวกแก !!!"อองฟองต์คำรามลั่นจนทุกคนสะดุ้งตกใจ เธอหลับตาลงอย่างแผ่วเบาพร้อมมือที่กำดาบไว้แน่น แล้วลืมตาอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่เปลือกตาคู่นั้นเบิกโพลงเนตร ส่งจิตสังหารอันรุนแรงออกไปทั่วอาณาบริเวณกว้างใหญ่แห่งหนึ่ง แรงสมาธิแห่งความมุ่งมั่นเข้ากระแทกซอมบี้รอบกายอย่างรุนแรง พลังนามธรรมที่มองไม่เห็นกำลังโอบอุ้มพวกมันอยู่ ตอนนี้พวกมันถูกห้อมล้อมด้วยพลังที่ไม่รู้จัก และไม่มีวันรู้ว่าคืออะไร รู้เพียงแต่ว่า เป็นพลังแห่งความกล้าที่แข็งแกร่ง ดั่งพลังแห่งนักรบซามูไรปฏิบัติตนตามวิถี บูชิโด อย่างเคร่งครัดและหาที่เปรียบไม่ได้
ทุกคนถึงกับผงะไปช่วยคู่..ตะกี้นี้ไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย ?
"ジャスティス(ความยุติธรรม)"เธอพูดก่อนจะตั้งท่าดาบให้มั่น
"勇気(ความกล้าหาญ)"เธอพุ่งเข้าไปที่ซอมบี้หลายตัวทันทีอย่างไม่คิดชีวิต
"クレメンシー (ความเมตตากรุณา)" พลันเธอก็นึกถึงวันวานที่ดี เวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเพื่อนและพี่น้อง..
"互いに尊重します。 (ความนับถือซึ่งกันและกัน)" ภาพที่พ่อเธอเลี้ยงดูแวบเข้ามาในหัว ก่อนจะสะบัดออกทันที
"真実 (ความซื่อตรง)"
"จะต้านไม่ไหวแล้ว มันมาเยอะเกินไป !"เกิ้ลร้องก่อนจะเตะไปที่ลำคอของซอมบี้ตัวหนึ่ง ยิ่งอองฟองต์พูดมากเท่าไหร่ ซอมบี้ก็ยิ่งเข้ามาใกล้เรื่อยๆทุกทีและเพิ่มจำนวนมากขึ้น
"忠誠心 !!! (ความจงรักภักดี)"เธอร้องลั่นก่อนจะใช้ฝ่ามือดันดาบไปที่ซอมบี้ด้านหน้า
"หยุดท่องคาถาอะไรพวกนี้เดี๋ยวนี้นะ พวกเราจะต้านไม่ไหวแล้ว !!" ไกด์ร้องบอก
"殿下 !!!(ความมีเกียรติ)" ทันทีที่พูดจบ ฝ่ามือของพุ่งเข้าไปที่ซอมบี้หลายตัวทันทีจนล้มตายไปภายในเวลาอันรวดเร็ว เหลือเพียงแต่อองฟองต์ที่ยืนก้มหน้าอยู่และมีผมมาปรกตา
"เป็นไปไม่ได้น่า..แค่..แค่ 1 นาทีเนี่ยนะ...ซอมบี้นับร้อยตายเพราะเธอคนเดียว ?"มีนตอบอย่างงุนงง
"รีบพาชั้นไปที่ห้องแลปที่สะพานพระราม 8 แน่นอนว่า เราจะต้องมีเรื่องที่ต้องสะสาง"เธอตอบก่อนจะกระโดดขึ้นรถไปพร้อมกับคนอื่นๆ
แน่นอนว่าเรื่องที่ต้องสะสางก็คือ...
การผลิตยาแอนตี้ไวรัส !! 
สาะขอให้น้ำมันหมดกลางอวกาศ 
