บทที่ 26 ความตายที่เริ่มคลืบคลาน
"เนื่องจากพื้นที่นี้มีน้อยมาก ทางเราจึงจะให้ทุกท่านอพยพไปยังสะพานพระราม 9 ซึ่งที่นั้นคาดว่าใกล้จะผลิตยาแอนตี้ไวรัสชนิดนี้เสร็จ อย่างไรก็ดี ขอให้ทุกท่านโดยสารไปกับเรา แต่ถ้าเกิดใครที่มีความประสงค์ต้องการที่จะไปเอง เพราะฝีมือดี หรือ สามารถไปเองได้ กรุณาให้ไปขึ้นรถเมย์คันที่ 1-5 ที่จอดเอาไว้ แต่ถ้าใครอยากปลอดภัย และจะไปกับเรา ให้นั่งรถถังไปกับเรา"
แน่นอนว่ามีแต่คนที่ต้องการจะนั่งรถถังไปด้วย แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่พวกเขา
"ทำไมเราไม่ไปกับพวกเขาละพี่"โอมเงยหน้าถามอองฟองต์ที่กำลังขัดดาบตัวเองอยู่
"พวกเราทุกคนมีฝีมือ ไม่จำเป็นที่จะต้องไปถ่วงพวกเขา อีกอย่าง พวกเขาต้องนั่งคร่าพวกซอมบี้บ้าบอไปด้วย แล้วยังต้องคอยช่วยเหลือคนบาดเจ็บอีกมากมายตามข้างทาง"
เธอพูดก่อนจะเดินไปที่รถเมย์คันที่ 2 ซึ่งมีทหารคอยประจำ ทั้ง 4 รถเมย์ไม่มีคนมาเลยด้วยซ้ำ
ต่างคนแต่คิดว่าจะรอด..เห็นแก่ตัวกันทั้งหมด !อเล็กขบฟันอย่างเจ็บใจ ก่อนจะเดินขึ้นรถเมย์ไป
"ผมจะพาขับไปเองนะครับ ขอให้ทุกคนพักผ่อนให้เต็มอิ่ม"ทหารหน้าใสกิ๊งคนหนึ่ง..แต่กลับหัวเกรียน..พูดขึ้น ก่อนจะนั่งประจำเบาะรถ
ออมเดินเข้าไปจับจองที่นั่งริมหน้าต่างด้านหลัง อองฟองต์เดินไปนั่งข้างๆก่อนจะพริ้มหลับตาลงแล้วเอียงหัวไปที่บ่าใหญของชายหนุ่ม
ทุกคนต่างนั่งด้วยกันอย่างสงบสุข
รัติกาลแห่งความตายเริ่มมาเยือน..
แน่นอนว่าเวลานี้คือเวลาเย็น..
พระอาทิตย์ใกล้ตกดินเรื่อยๆ..
ซอมบี้ฝูงใหญ่เริ่มออกหากินด้วยความหิวกระหาย..
กา กา กา กา !!
เสียงอีกาดังขึ้นทำให้อองฟองต์สะดุ้งตื่น ออมลืมตานิดหน่อยก่อนจะถาม
"มีอะไรเหรอ.."
เธอไม่ตอบ รีบคว้าขนมปังมายัดใส่ปากก่อนจะหาดาบ เมื่อพบจึงพาดไว้ด้านหลัง เสร็จพอดีกับขนมปังก้อนโตที่หล่นลงไปในกระเพาะอาหาร
"นายได้ยินไหม ?"อองฟองต์ถาม
"อีกาน่ะเหรอ ?"
"ใช่..ขนาดพวกหมาแมวยังกลายเป็นซอมบี้..แล้วนายไม่คิดเหรอว่าอีกาพวกนี้มันจะเป็นยังไง.."
ออมชะงักตะลึงไปกับคำพูดของหญิงสาว แต่แล้วจู่ๆรถก็เบรกดังทำให้ทุกคนสะดุ้งตื่นจนตกเบาะแล้วเอนตัวไปด้านหน้า
ภายในรถหยุดนิ่ง สภาพของทุกคนดูไม่จืดและน่าขันยิ่งนักถ้าไม่ติดว่ามีไวรัสเกิดขึ้น
อองฟองต์ตกเบาะแล้วล้มลงไปกองกับพื้น ออมหัวโขกหน้าต่าง อเล็กหัวทิ่มลงไป โอมหัวพาดเบาะแต่ตัวอยู่บนพื้น พันซ์เหมือนกอดหลังโอมอยู่แต่ตัวอยู่บนเบาะ หัวเกยไหล่ของโอมอยู่ เกิ้ลเผลอหนุนตักทาคุมุ มีนเผลอล้มทับอ๊อฟและเอิร์ธหัวโขกกับอ๊อฟ แนนล้มฟุบลงไปกับพื้น
ทุกคนค้างนิ่งประมาณสองสามนาที ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่งดีๆ อองฟองต์เดินไปที่คนขับ
"เกิดอะไรขึ้นคะ"
"กลับไป !"เขาร้องลั่นก่อนจะผลักอองฟองต์ให้เข้าไปที่นั่งก่อนจะปิดประตู สักพักฝูงอีกาตาแดงก็รุมกรูเข้ามาจิกเขา
"อ๊ะ.."แนนคลานถอยหลังอย่างตกใจ
"อะไรน่ะ.."เอิร์ธขยี้ตาด้วยความหวาดเสียว เพราะลูกกะตาของเขาหลุดออกมาจากเบ้า
"ผมจะถ่วงพวกนี้เอง พวกคุณรีบขับไปให้ได้นะครับ"เขาพูดก่อนจะยิ้มถังน้ำมันมาแล้ววิ่งลงไปเพื่อล่อฝูงอีกาไป จากนั้นราดน้ำมันไปทั่วปั๊มและตัวเขาเอง แล้วหัวเราะอย่างชอบใจโดยไม่นึกเลยว่าตนเองกำลังบาดเจ็บ
"เขาจะเผาตัวเอง !!"มีนร้องลั่นเมื่อทหารนายนั้นเขากดไฟแช็คขึ้นมา แล้วจุดไปทั่ว
"ไปเร็ว !"อองฟองต์ตะโกน
"ใครขับรถเป็นบ้าง !!"เธอถาม ก่อนจะกัดปาก..ก็เธอขับเป็นนี่นา..
"เอ่อ...หนูพอขับได้ค่ะ"พันซ์ยิ้มแหยๆ
"ไปขับเดี๋ยวนี้ ! เดี๋ยวชั้นจะอยู่เป็นเพื่อน"
พันซ์รีบบึ่งรถทันที ทุกคนหันกลับไปมองก็พบนายทหารได้แต่โบกมือลาพร้อมอีกาปิศาจ สักพักปั๊มก็เกิดระเบิดดังบรั่ม ! แล้วร่างของเขาก็หายไป..
"ไหวไหม"ไกด์เดินมาถามสองสาว
"ไหวค่ะ"พันซ์กัดฟัน ไกด์ปัดมือพันซ์ออกแล้วจับพวงมาลัยแทน อองฟองต์รู้ทันจึงจูงมือพันซ์ให้ออกจากที่นั่งคนขับ แล้วไกด์จึงขับแทน
"เธอไปพักซะเถอะ นอนให้เต็มที่นะ"ไกด์ตอบแต่ยังดูทาง
"เดี่ยวทางนี้เราจัดการเองจ้ะ"อองฟองต์ยิ้ม
"ฉันขับได้ !"ออมพูดเสียงดังแล้วจ้องมองไกด์อย่างโกรธๆนิดๆ แล้วหันมามองอองฟองต์ด้วยสายตาราวกับหึงหวงของสิ่งนี้มาก
ทั้งสองเข้าไปที่ห้องขับรถ รถเคลื่อนไปตามทางเรื่อยๆ
จะมีอะไรเกิดขึ้นไหมนะ..
