บทที่ 23 สิ่งกลายพันธุ์ที่ไม่ใช่มนุษย์
แนนตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย เพราะเสียงกรีดร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดจากด้านนอก เธอหลับตาลงอีกครั้ง สักพักก็เบิกตาโพล่งแล้วลุกขึ้นนั่งทันที
"ตายล่ะ !! เกิดอะไรขึ้น ?!"เธอร้องลั่น พลางหันไปมองคนข้างๆ ก็ไม่พบอองฟองต์แล้ว
"หายไปไหนกันนะ !?"แนนกรอกตาไปมาอย่างหวาดเสียว ก่อนจะหยิบไม้บรรทัดเหล็กคู่ใจออกมา แต่ไม่วายที่จะพกค้อนอีกด้ามพาดไว้ที่หลังตามไปด้วย
เธอค่อยๆแง้มประตูออก แล้วปิดสนิท นางพยาบาลสาวคนหนึ่งวิ่งหนีมาหาแนน พลางมันสมองที่ไหลย้อยออกมาจากหัวและเลือดที่ไหลออกมาพร้อมตาที่เบิกโพล่ง
"ว๊ายยย !!"แนนแผดเสียงลั่นด้วยความตกใจ นางพยาบาลคนนี้ไม่ได้เป็นซอมบี้..และยังไม่ตาย !
"ช่วยด้วยค่ะ !!"ยังไม่ทันที่จะพูดจบ น้ำอุ่นๆพุ่งเข้าสู่ฝ่ามือของแนนที่ปิดหน้าตัวเองเอาไว้ทันที เธอเปิดมือออกก็พบแต่สีแดงฉาน นางพยาบาลล้มลงไปกองกับพื้น
กรุบ..กรุบ..เสียงเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยดังขึ้น เเนนค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะปิดปากตัวเองอย่างตกใจ
นี่มัน..อะไรกันนี่ !?
ร่างสัตว์สี่ขาตัวสีดำ แววตาสีขาวโพลนไม่มีสีอื่นมาแทรกนอกจากเส้นเลือด ริมฝีปากและตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดพร้อมทนต์ที่กำลังกัดหัวของนางพยาบาล
มันจ้องมาที่เธออย่างประสงค์ร้าย แม้ไม่เห็นแววตาแต่มันก็แสดงออกถึงเนตรที่มองผ่านมา
แนนล้มลงไปกองกับพื้นพลางถอยหลังหนีอย่างหวาดระแวง ตัวสั่นกระตุกอย่างหวาดกลัว เจ้าสุนัขด้านหน้าแสระยิ้ม ก่อนจะเดินตามมา
"ฮือ.."แนนส่งเสียงในลำคอ เจ้าสุนัขสีดำกระโดดขึ้นคร่อม ภาพสุดท้ายก่อนเธอจะหลับตาลงก็คือฟันขาวๆของมัน
กร้วม !!ใบหน้าของแนนเละเทะไปหมด ปากถูกกระชากออกมาพร้อมใบหูที่ขาดหายไปข้าง ดวงตาถลนจากเบ้าทั้งสองดวง ใบหน้าที่เละดูไม่ได้ราวกับสภาพศพที่โดนฆาตกรรมหลายๆอย่าง
เนื้อตัวของเธอถูกกัดเต็มไปหมดพร้อมมันสมองที่ไหลเยิ้ม ลิ้นถูกดึงกระชากออกจนเห็นชิ้นส่วนภายในร่างกายพร้อมลมหายใจที่หมดลง
มันคงจะเป็นอย่างนั้น ?
ถ้าไม่มีคนมาช่วยเธอก่อน !!
ผัวะ ! ผัวะ !
ทาคุมุกัดฟันก่อนจะกระหน่ำฟาดไม้เบสบอลเหล็กไปที่หัวสมองของสุนัขซอมบี้จนกระโหลกปูดออกมาและดวงตาที่หลุดจากเบ้า
"เป็นอะไรไหม ?!"ทาคุมุรุดเข้าไปหาแนน แนนลุกขึ้นมาก่อนจะบอกขอบคุณยกใหญ่
"ระวังตัวด้วยนะ เรารีบไปช่วยคนอื่นๆกันเถอะ"เขาบอก แนนพยักหน้าก่อนจะเดินจับมือกับทาคุมุไป ไม่ใช่คิดลึกซึ้งอะไร แค่เห็นว่าเป็นเพื่อนที่มีให้กันอยู่
แต่พวกเขาจะรู้ไหม..ว่า..สุนัขตัวนั้น..
มันยังไม่ตาย !!มีนงัวเงียพลางลุกขึ้นนั่ง เสียงเคาะประตูดังถี่ๆจนเธอสะดุ้งตื่น
"อ๊อ.."
ยังไม่ทันได้เรียกเพื่อนหนุ่ม เธอกลับหยุดชะงัก เพราะไม่อยากรบกวน จึงคว้าขวานมาแล้วออกไปแทน
แต่กลับไม่มีอะไรเลย..
ร่างเงาดำเดินผ่านเธอไป เธอหันไปมองตามก็พบว่า ..
ว่างเปล่า ?
"อึ๋ย ?"มีนกลืนน้ำลาย
เจอซอมบี้ไม่พอ ต้องมาเจอผีอีกหรอเนี่ย..ฮืออ..
เธอปิดประตูห้องก่อนจะเดินกลับเตียง แต่สังเกตุอะไรบางอย่างที่ริมหน้าต่าง
มือเปื้อนเลือดชูขึ้นมาพร้อมผมที่ยาวสยายไปตามลม ริมฝีปากฉีกยิ้มถึงใบหูพร้อมฟันแหลมคมดุจฉลาม
"ไปอยู่ด้วยกัน..นะ.."
"กรี๊ดดดดดดดดดด !!!"
มีนสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ ก่อนจะกุมศีรษะตัวเองเอาไว้
"ฝันรึ ?"
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกจนเธอสะดุ้ง ภาพในความฝันยังปรากฏเด่นชัด
เธอค่อยๆปลอบใจตัวเอง พลางยิ้มหวาน แล้วคว้าขวานมา
ไม่มีอะไร..หรอก เชื่อสิ..เชื่อ..
เธอเปิดประตูออกมา อ๊อฟพุ่งพรวดเข้ามาในห้องทันทีทำให้เธอโล่งใจที่ไม่เหมือนฝัน
แต่ก็ต้องตกใจกว่านั้นเมื่อเห็นใบหน้าเหงื่อผุดของอ๊อฟ
"เกิดอะไรขึ้น ?"
เธอถาม อ๊อฟจับไหล่มีนแล้วบีบเบาๆ
"สัตว์กลายเป็นซอมบี้ .."
"เอ๊ะ ?"มีนเบิกตาโพล่ง
"งั้นอย่างงี้ พวกนก หรือ พวกสุนัข เราก็จัดการยากน่ะสิ..เพราะมันว่องไว.."
"ใช่แล้ว..เธออยู่นี่นะ ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด มันอันตราย เข้าใจไหม ?"
"ไม่ ! เราจะไปด้วยกัน"มีนไม่ยอมแพ้ อ๊อฟได้แต่ถอนหายใจ เพราะมีนทำอะไรแล้วจะไม่ยอมใครเลยเด็ดขาด
"ก็ได้ แต่ถ้าเธอเป็นอะไรไป ชั้นจะโทษตัวเองไปตลอดชีวิต"
"เห็นออมไหม"สาวเท่อย่างอองฟองต์ถามเกิ้ลที่เพิ่งตื่นนอน
"ไม่ ..เอ๊ะ..ตะกี้เห็นออมออกมาจากห้องนะ แต่ว่าต่อสู้กับซอมบี้หมาตัวหนึ่งอยู่"เกิ้ลพูดพลางเตะคอหมาตัวหนึ่งแล้วชกไปที่หน้ามันพลางจับหัวมันโขกพื้น
สถานการณ์ตอนนี้วุ่นวายไปหมด เหล่าสัตว์หลายตัวจากรอบทิศพุ่งมาทางโรงพยาบาลจุดเดียว
"ชิบแล้ว !"อองฟองต์สถบ
"เดี๋ยวชั้นมา.."
เธอผละจากเกิ้ลทันทีแล้วเดินตามหาออม จนกระทั่งสะดุดเห็นร่างหนึ่งที่ล้มกองกับพื้น เสื้อผ้าเปรอะไปด้วยเลือด
"คล้าย..คล้ายจัง.."เธอพึมพำลอยๆ พลางมองอย่างตะลึง ก่อนจะค่อยๆสาวเท้าเข้าไปอย่างเกรงกลัว
กลัวว่าจะเป็นเขา..
เธอเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆอย่างหวาดระแวง เมื่อไปถึงแล้ว
มือเรียวค่อยๆพลิกร่างนั้นให้หันมา
เธอแทบสิ้นสติ..
"ออม !!!"
ตื่นเต้น ไม่มีบทเลย 
