บทที่ 21 ก้าวไกล..จะไปให้ถึง
"นายออม เพื่อนชั้นล่ะ อองฟองต์อยู่ไหน !"แนนเดินเข้าไปจับข้อแขนออมอย่างรวดเร็ว
"คือ..อองฟองต์.."
"อะไร ! พี่ฟองต์เป็นอะไร !?"โอมถามพลางขมวดคิ้ว ออมถอนหายใจก่อนจะก้มหน้าลงอย่างสิ้นหวัง
"ตะ..ตายแล้ว.."
ทุกคนแปลกใจกับคำพูดที่ออมเปล่งออกมา
"อองฟองต์ตายแล้ว..."
"ถ้าอองฟองต์ตาย แล้วผู้หญิงด้านหลังนายล่ะ เป็นใคร?"เกิ้ลถาม
ออมค่อยๆหันหลังไปก็พบอองฟองต์ยืนยิ้มให้อยู่ ด้วยความคิดถึงและห่วงใย เขารีบโผกอดทันที
"เธอ ! เธอยังไม่ตาย !"
"ชั้นไม่ตายง่ายๆหรอกน่า !"อองฟองต์หัวเราะ
"แต่..เธอถูกแทง เลือดเธอไหล แล้วก็.."
ก่อนที่ออมจะพูดอะไรมากกว่านี้ อองฟองต์ยกมือขึ้นเชิงว่าให้หยุดพูด
"ฉันแสดงละครน่ะ รู้ไหมว่าฉันแอบพกอะไรมาโรงเรียน"เธอพูดพลางหยิบขวดน้ำ ด้านในไม่มีอะไรเลย มีเพียงคราบของเหลวสีแดงไว้ และที่ขวดน้ำมีรอยแทง
"น้ำแดง !?"ทุกคนเอ่ยอย่างตกใจ
"ใช่ ! ว่าจะดื่มสักหน่อย ก็ดันลืม สุดท้ายมาโดนแม่นั่นแทง อดกินเลย"เธอพูดพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เรารีบไปที่โรงพยาบาลไรนั่นกันเถอะ !!"
ทั้งหมดรีบวิ่งไปทันที ซอมบี้เริ่มตายแล้ว ทหารหนีกันไปหมดเพื่อไปโรงพยาบาลนั่น ส่วนไกด์และพ่อของอองฟองต์ก็หนีไปเช่นกัน
"เรารีบไปกันเถอะ"อองฟองต์บอกก่อนจะวิ่งออกไป ก็พบไกด์ยืนอยู่หน้าประตู
"ไกด์ ! ทำไมนายยังไม่หนีไปอีก !"
"ไอหน้าหักนี่ใครน่ะ"ออมถามพลางขมวดคิ้วแล้วชี้ไปที่ไกด์
"ดีกว่าแกล่ะกัน"ไกด์สวนกลับอย่างหงุดหงิดก่อนจะหันมาทางอองฟองต์
"เราต้องรีบหนีไป ให้ไวที่สุด เร็วเข้า !"ไกด์บอก ก่อนจะหันไปมองพรรคพวกอองฟองต์
"ตามมาเร็ว"
พูดจบ เขาก็วิ่งไปที่รถคันหนึ่งทันที แล้วให้ทุกคนขึ้นไป พลางล้อคประตู
"มีใครขับรถเป็นบ้าง"เขาถาม ทุกคนมองไปรอบๆรถ มีเพียงพันซ์ที่ยืนตัวสั่นราวกับอุบความลับอะไรบางอย่างไว้
"ผมขับได้ครับ"ทหารนายหนึ่งเดินมา ทาคุมุหันไปพลางเลิ่กคิ้ว
"นี่คุณยังไม่หนีไปอีกหรือ"
"ผมเกรงว่าจะมีคนติดอยู่ เลยอยู่ที่นี่ แม้จะสิ้นชีพก็ตาม แต่ขอรับใช้เพื่อประเทศ"เขาพูดอย่างเข้มเเข็ง ทุกคนหันไปมองรอบๆรถก่อนจะพยักหน้า
"โอเค ปิดหน้าต่างให้หมด คุณช่วยขับรถด้วยนะ"
โอมพูดจบ ทุกคนวิ่งไปปิดกระจกทุกบานทันที แล้วเปิดแอร์บนรถแทน จากนั้นก็ผล็อยหลับไปโดยที่ไม่รู้ตัว
0.30 น.
"หืมม..อืมม..เที่ยงคืนแล้วหรอเนี่ย"อองฟองต์พึมพำอย่างงัวเงียพลางดูนาฬิกา แล้วเดินไปหานายทหารที่ขับรถ
"คุณไม่เหนื่อยเหรอ"
"เหนื่อยครับ ง่วงด้วย แต่ผมจะพยามขับไป"
"ไกลเท่าไหร่"
"อีกจังหวัดหนึงก็ถึงแล้วครับท่าน"
อองฟองต์พยักหน้า ก่อนจะเดินไปหยิบเสบียงอาหารในกระเป๋า
"อ่ะ เอาไปกินสิ ฉันให้คุณ"เธอพูดพลางยื่นห่อขนมปังไปให้ ทหารนายนั้นยิ้มพลางพยักหน้าขอบคุณ แล้ววางไว้หน้ารถ
"ทำไมแทบไม่มีซอมบี้เลยล่ะ"อองฟองต์ถามพลางลงมือแกะห่อขนมปังของตัวเอง
"ทางนี้ เหล่าทหารของพวกเรามาน่ะครับ คงจะยิงไปบ้างแล้ว ส่วนที่เหลือคงจะยังไม่มากัน"
"แต่แหม จู่ๆซอมบี้โผล่พรวดมาตอนกลางคืนก็น่ากลัวใช่ย่อยนะ"อองฟองต์ยิ้มเล็กๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือที่ปิดมานานขึ้นมา
ตรู๊ดดด...ตรู๊ดดด...
เธอโทรหาพ่อตัวเองอยู่ สักพัก เขาก็รับ
แต่ไม่ใช่พ่อของเธอ..
| สวัสดีค่ะ ดาวค่ะ ตอนนี้คุณอ๋อยังไม่ว่าง กำลังจัดการกับซอมบี้อยู่ ไม่ทราบว่าคุณมีธุระอะไรคะคุณคุมิโกะ |
อองฟองต์เลิ่กคิ้วอย่างแปลกใจ
"เธอรู้ด้วยเหรอว่าชั้นยังไม่ตายน่ะ"
| ตาย? เรื่องอะไรกันคะ ? |
"เอ่อ.โค..โคนิซึน่ะค่ะ..ที่ปลอมตัวเป็นคุณเขาฆ่าฉันไม่สำเร็จ.."
| อ๋อ..โคนิซึ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะฆ่าคุณ ตอนนี้เขาฆ่าซอมบี้อยู่ มีอะไรจะฝากข้อความกับพ่อคุณไหมคะ |
"แสดงว่านี่คือดาวจริงๆ.."อองฟองต์พูดพลางพึมพำ
"ฝากบอกพ่อด้วยนะคะ ว่าคุมิโกะกำลังจะไปถึงแล้ว แค่นี้นะคะ"
ติ๊ด..
ดาวยกหูออกจากโทรศัพท์ ก่อนจะหน้าบึ้งทันที
"ให้ตายสิ !! นี่ชั้นฆ่ามันไม่สำเร็จหรือเนี่ย !!"
