บทที่ 20 แพ้..ชนะ..ความเป็น..และความตาย !!
"ฮึ แปลกใจล่ะซิ"ดาว หรือ โคนิซึกระตุกยิ้มที่มุมปาก
"ว่าเพื่อนตัวเองจะมาทำเรื่องแบบนี้..."
"ทะ..ทำไมกัน ?! ทำไมเธอต้องทำแบบนี้โคนิซึ !"อองฟองต์ทรุดลงไปพลางเงยหน้ามองอย่างไขว้เขว
"ฉันต้องการ..แย่งทุกอย่างที่เธอรัก..มาเป็นของชั้นให้หมด !!!"
"...."
อองฟองต์ก้มหน้าเงียบ ไม่พูดอะไร มีแต่โคนิซึที่มองอย่างสนุก
"สุดท้ายแกมันก็เป็นหมาจนตรอก..."
"ถ้าอยากหายโง่นัก ชั้นจะเล่าให้ฟัง.."
สิ่งที่โคนิซึเล่าให้อองฟองต์ฟังจนเธอต้องเบิกตากว้าง ภาพในสมัยอายุ 10 ปีฉายแววให้เห็นอีกครั้ง..
'สวัสดี ชั้นชื่อโคอิซึมิ คุมิโกะ ยินดีที่ได้รู้จัก'คุมิโกะยิ้มหวาน
'ยินดีที่ได้รู้จักครับ ! '
'ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ !'
ตั้งแต่อองฟองต์มา ทุกคนก็ต่างชอบอองฟองต์กันหมด
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องฐานะ หน้าตา และฝีมือดาบที่ยอดเยียม
ความนิยมของโคนิซึลดลงฮวบฮาบจนเธอกระฟัดกระเฟียดทุกวัน แล้วก็คิดอะไรออก..
'ชั้นจะแย่งของรักของเธอมาให้หมด !!' โคนิซึพูดเสียงเข้มแล้วมองไปที่อองฟองต์อย่างอาฆาตแค้น
นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา โคนิซึก็เข้าไปตีซี้กับอองฟองต์ จนกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ความนิยมกลับมาที่โคนิซึอีกครั้ง เนื่องจากหลังเลิกเรียนดาบ อองฟองต์ก็ช่วยสอนโคนิซึให้ประลองเก่งอีก ทำให้ฝีมือของทั้งคู่เท่าเทียมกัน
จนแทบจะไม่มีคนชื่นชอบอองฟองต์อีก..."สาแก่ใจเธอยังฮะ !!"อองฟองต์พูดอย่างกร้าวกราด แล้วเงยหน้ามองโคนิซึที่ยิ้มกระหย่อง
"9 ปีเต็ม..9 ปีที่ผ่านมาเต็ม - เต็ม !! เธอหลอกใช้ชั้น !!"อองฟองต์กรีดร้องเสียงดังลั่น
"นี่มันเรื่องอะไรกัน ?"ออมถามลอยๆ แต่สายตากลับเข้าใจหมดทุกอย่าง
"แกบอกจะมาประลองดาบกับชั้นใช้มั้ย งั้นมาเลย"โคนิซึบอกพลางตั้งท่าดาบ แต่อองฟองต์ยังคุกเข่าก้มหน้านิ่ง
"ถ้าแกไม่มา ชั้นจะเข้าไปเอง !!"พูดพลางวิ่งไปหาอองฟองต์ดุจพายุ แล้วฟาดดาบลงทันทีหวังจะใช้เป้าหมายสิ้นซาก
เคร้ง !!!
เสียงดาบสองดาบกระทบกันอย่างรุนแรง โคนิซึสะบัดปลายดาบทิ้งแล้วตั้งท่าใหม่ พลางมองอองฟองต์อย่างแปลกใจ
"เป็นไปได้ยังไงกัน !! ทั้งที่เมื่อกี้แกก็อยู่นิ่งๆ แล้วทำไมถึงรับดาบได้อย่างรวดเร็ว"
"บางที..กระบวนท่าบางอย่าง ชั้นก็ไม่อาจจะสอนให้ใครได้..นอกจากตัวเอง !!!"อองฟองต์เริ่มโกรธแค้นบ้างซะเสียแล้วทำให้โคนิซึหน้าซีดลงทันตา
"แกหลอกชั้น แกไม่ยอมสอนท่าปรมาจารย์ให้ชั้น !!"
"ท่านี้น่ะ..มันเป็นท่าลับ..ไม่เหมาะกับ
คนนอก ! อย่างเธอหรอก !!"
พูดพลางตวัดดาบใส่คนด้านหน้าอีกครั้งโดยพร้อมกันทั้งคู่
เสียงของดาบกระทบกันดังเหง่งหง่างจนทำให้ซอมบี้ร่างยักษ์บุกเข้ามาในห้อง
"ฝากด้วยออม !!"อองฟองต์หันไปสั่ง ออมพยักหน้าก่อนจะจัดการกระหน่ำยิงใส่ทันที
ต่างฝ่ายต่างประลองกันอย่างไม่ย่อท้อและสูสีกัน พร้อมเสียงดาบที่กระทบกันอย่างหนักหน่วง
อองฟองต์ตวัดดาบออกเข้าตัวแล้วแทงเข้าไปอีกครั้ง แต่โคนิซึหลบได้ทำให้เผลอตัดผมสีน้ำเงินเข้มดุจทะเลของเธอไปฉับหนึ่ง เธอลูบผมอย่างเบามือก่อนจะกระโดดพุ่งดาบแทงลงมาเบื้องล่าง แต่อองฟองต์กั้นดาบได้ทันแล้วตวัดออกพลางกระโดดถอยหลังแล้วแทงเข้าไปอีกครั้ง
เสียงร้องลั่นของซอมบี้ร่างยักษ์ประกอบกับเสียงดาบดังไม่ย่อท้อ สุดท้าย ออมก็ตวัดมีดไปที่ลำคอมันจนขาดสะบั้น เช่นเดียวกับโคนิซึที่พุ่งดาบไปที่อองฟองต์
และ..
ฉึก..
เลือดสีสดทะลักออกมาจนอองฟองต์หันไปมอง ตัวเธอสั่นเล็กน้อยแล้วล้มลงไป โคนิซึเดินมาพลางยิ้มแบบหยิ่งๆ
"สุดท้าย แกมันก็หมาจนตรอกจริงๆเสียด้วยสิ.."
เธอพูดพลางพุ่งดาบลงมาอีกครั้ง
ฉีก !!
เลือดสา ดกระเซ็นไปทั่วใบหน้าของโคนิซึที่ยิ้มกว้าง พลางมองกับภาพเบื้องหน้าอย่างสะใจ
พร้อมดวงตาของอองฟองต์ที่ปรือลงแล้วปิดสนิท
"ในที่สุด..เธอก็ตาย.."
โคนิซึพูดพลางเดินไปที่ไมค์
"ขอให้ทุกคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ย้ายอพยพไปที่โรงพยาบาลศรีชัญณีด้วยค่ะ ด่วน ขอให้ทุกคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ย้ายอพยนไปที่โรงพยาบาลศรีชัญณีด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ"
เธอเดินจากไปทันที ที่ให้ออมที่มองร่างของอองฟองต์อย่างเสียใจ แล้วเดินจากไปบ้าง
ถ้าเขายังหันกลับมา..
เขาอาจจะเห็นอองฟองต์ที่กำลังลุกขึ้นนั่งโดยที่ไม่ทราบสาเหตุ !
