เอ๊ออออ  !! 

แรงมาแรงตอบ แซงไปแซงมาหักโค้งเลี้ยวขวาตกคลองตาย (มั่วและ = =")

เดี๋ยวพิมพ์ก่อน

อองฟองต์เดินออกมาด้วยสภาพจิตใจที่โมโหและแข็งกร้าว ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกเพื่อกะจะเดินเล่น

"คุมิโกะ อย่ามาเดินข้างนอกสิ ดาบก็ไม่ได้เอามา"เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น อองฟองต์หันไปมองอย่างงุนงง

"เอ๋ ใครน่ะ?"เธอขมวดคิ้วแล้วเอียงคอ ชายคนนั้นทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะชักสีหน้ากลับคืนแล้วก็พยักหน้า

"คุณรออยู่นี่สักครู่ เดี๋ยวผมมา"เขาเดินเข้าห้องแลปไปที่เธอเพิ่งออกมาพร้อมเข็ดฉีดยา 1 กระบอก

"คุณจะทำอะไร ??"อองฟองต์ถามอย่างเกร็งๆ

"ผมว่าแล้วล่ะว่าดาวจะต้องฉ๊ดยาลืมความทรงจำให้ ไม่เป็นไรผมจะทำให้มันกลับคืน"อองฟองต์ยิ้มอย่างดีใจทันที

"จริงหรอ !!"

"จริงสิ"พูดจบ เขาก็เปิดแขนเสื้ออองฟองต์ออกแล้วแทงเข็มลงไป เมื่อน้ำยาเข้าตัวเสร็จแล้ว อาการปวดหัวเริ่มเกิดขึ้นเล็กน้อย

"โอย..ปวดหัวจังเลย.."เธอพูดพลางเซลงล้มลงไปกับพื้นโดยมีชายหนุ่มยืนมองอยู่ข้างๆโดยไม่คิดที่จะช่วยเลย ความปวดหัวเริ่มทวีขึ้นเรื่อยๆ

"ยืนหยัด..ฝึกให้แข็งแกร่ง ถึงจะสมกับฉายาโคอิซึมิ คุมิโกะ"

เขาพูดเบาๆ อองฟองต์แผดเสียงลั่นด้วยความเจ็บปวด ทั้งปวดร่างกาย ปวดหัวปวดท้องปวดขาไปหมด สักพักเธอก็หยุดพลางหอบหายใจถี่

"ไกด์ !"

เธอยิ้มอย่างดีใจก่อนจะโผกอดเพื่อนชายทันที ใช่..เขาคือไกด์ นักฆ่าที่ถูกล่าหัวรองลงมาจากเธอ..

"ทำเป็นเด็กอยู่ได้ จำได้แล้วน่ะสิเนี่ย"ไกด์หัวเราะก่อนจะผลักคนที่กอดออกมาให้ยืนด้านหน้า

"ใช่ ! ชั้นจำได้แล้ว รู้สึกดีมากที่จำได้..แต่..มันยังไม่จบ!!"ประโยคแรกเธอพูดด้วยเสียงหวานแจ๋ว แต่พอมาประโยคหลัง กลับเข้มและดุดันจนไกด์ยังขนลุก

"เธอจะฆ่าดาวงั้นหรือ ??"ไกด์ขมวดคิ้ว

"ใช่ ! คนพรรค์นั้น..!! ถ้าปล่อยให้มันอยู่โลกไป วันๆเอาแต่เดินลอยหน้าลอยตา เชิดดัดจริตไปเรื่อยๆ หยิบเข็มนั่นนี่มาฉีดมั่วซั่วให้คนอื่นพากันเดือดร้อนไปหมด !"อองฟองค์พูดอยางเครียดแค้น

"ไหนเธอบอกว่าจะไม่ฆ่าคนอีกแล้วไง"เสียงดังขึ้นข้างหลังจนความคิดหลุดออกจากหัวของอองฟองต์ เธอหันกลับไปมองอย่างรวดเร็วพลางเลิ่กคิ้วเล็กน้อย

"ออม"

"เธออย่าฆ่าดาวเลยนะ"ออมเดินมาหา

"ทำไม นายไม่รู้รึไงว่าชั้นน่ะ เเค้นขนาดไหนที่ถูกแม่นั่นฉีดยาบ้านี่มา.."

"เงียบ !!"

ออมพูดเสียงเข้มจนอองฟองต์สะดุ้งแล้วปิดปากทันที

"เพราะฉันรักดาว ชั้นจะไม่ยอมให้เธอทำอะไรดาวอีก"

"หึ.."อองฟองต์หัวเราะหึๆก่อนจะก้มหน้าลง

"หลงแม่นั่นจนเกินไปแล้วสินะ..ดี ! จะไปไหนก็ไปเลย ชั้น-อยู่-ได้ !"อองฟองต์พูดเสียงเข้มก่อนจะเดินจากไป

พร้อมน้ำที่ไหลออกมาจากตาเธอซึ่งไกด์สังเกตเห็นความอ่อนแอในตัวเธอได้...



"ไม่เป็นอะไรนะ"แนนตบไหล่อองฟองต์

"อือ"เธอพูดก่อนจะชันเข่าแล้วร้องไห้อีก

"ผมไม่เคยเห็นพี่ร้องไห้ตั้งแต่อายุ 4 ขวบแล้วนะ ?"โอมหันไปมองฟองต์

"หา !! แสดงว่าพี่นายก็ร้องไห้ให้กับคนพรรค์นั้นเองหรอกหรือ !"เกิ้ลหันไปมองโอม โอมพยักหน้า

"ผมขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะ"อ๊อฟเดินมานั่งข้างๆฟองต์พร้อมมีน

"ใช่ค่ะ ขอโทษด้วยนะอองฟองต์"มีนเดินเข้ามาจับมือ

"มันไม่ใช่ความผิดของพวกนายหรอก"อองฟองต์พูดพลางเงยหน้าจากเข่ามา

"ฉันมันโง่เอง.."

"ที่หลงรักเขาหัวปักหัวปำ ปิดหูปิดตาไม่ยอมรับความจริงอะไรเลย.."

เธอปาดน้ำตาก่อนจะฝืนยิ้มเจื่อนๆแล้วหันไปหามีน

"เธออาการดีขึ้นแล้วหรอ"

มีนผงกหัวพลางอมยิ้ม

"โคอึซึมิ ขอคุยด้วยหน่อย"เสียงไกด์ดังขึ้น อองฟองต์หันไปมองพรรคพวกของเธอก่อนจะหยิบดาบคู่มาพาดหลัง

"เดี๋ยวฉันมานะ"พูดจบก็รูดซิปเต้นท์ออก แล้วเดินจากไปข้างนอกพลางปิดประตูเต้นท์เอาไว้

ณ ด้านนอก

หมอกเต็มไปหมด แต่ไม่หนามาก เป็นจางๆพอให้อากาศหนาวเย็น พร้อมตำรวจและทหารที่ตั้งด่านสกัดซอมบี้ไว้เต็มไปหมด และก็มีเครื่องตรวจคนที่สามารถรอดชีวิตมาได้ว่าจะติดเชื้อหรือไม่..

ถ้าติดเขาก็เอาไปทดลองนั่นแหละ !!

"นายเรียกฉันออกมา มีอะไรงั้นหรอ"อองฟองต์ถาม

"กองกำลังของเราน้อยมากเกินไป เพราะเริ่มเหนื่อยที่ต้องทำงานทั่วค่ำคืนและเช้า พวกเราอยากจะให้เธอมาเป็นส่วนหนึ่งในกองกำลังเราด้วย"

"จริงหรือ !"อองฟองต์เบิกตากว้างเล็กน้อยอย่างตื่นเต้น ไกด์พยักหน้าลง ช่วงที่พยักหน้าทำให้อองฟองต์เห็นอะไรบางอย่าง

"เฮ้ ! หน้านายไปโดนอะไรมาน่ะ"

พาสเตอร์ปิดที่คิ้ว ขอบตาซ้ายมีรอยเขียวช้ำเล็กน้อย และ แผลที่มุมปาก

"อะ..อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก แผลตั้งนานแล้วน่ะ"

"แต่แผลมันยังใหม่อยู่เลยนะ แถมเมื่อกี้ตอนนายฉีดยาให้ฉัน มันยังไม่มีเลย"

ไกด์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

"ฉันต่อยกับมันมา"

"หา ?"อองฟองต์เผลอครางออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะชักสีหน้าเข้มแล้วถาม

"พูดใหม่ซิ?"

"ฉัน-ไป-ต่อย-กับ-ไอ-ออม-มัน-มา !"

อองฟองต์ถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะมองเขา

"ทำไมถึงต้องทำขนาดนี้ด้วย ขนาดเพื่อนบางคนมันยังไม่แก้แค้นให้ฉันถึงขนาดนี้ ?"

"ก็เพราะว่า.."เขาเงยหน้ามองอองฟองต์ด้วยแววตาที่จริงจังแฝงไปด้วยความเศร้าที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

เสียงปืนดังขึ้นหลายนัดพร้อมคำพูดของเขา

"ฉันรักเธอ"

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ไกด์รักนู๋อองฟองต์ของพวกเรา!~~~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เสียงปืนดังขึ้นหลายนัดแล้วสงบลงเพราะยิงซอมบี้ตนหนึ่ง ทำให้อองฟองต์ฟังที่ไกด์พูดไม่ถนัด

"เดี๋ยว ? นายพูดว่าอะไรนะ ?"

"เอ่อ..ชั้นว่า เราน่าจะลงมือจัดการซอมบี้กันได้แล้วนะ"ไกด์เบนเรื่องไปทางอื่น อองฟองต์พยักหน้า

"ได้สิ"

"เดี๋ยว"ไกด์จับไหล่อองฟองต์ เธอหันมามอง เขายิ้มให้จางๆ

"มีคนอยากพบเธอแหน่ะ"พูดจบเขาก็กระเถิบออก ปรากฏร่างของสารวัตรหมายเดินออกมา

"แกมีอะไร !!"อองฟองต์ถามเสียงกร้าวอย่างเครียดแค้น

เขาไม่ตอบแต่ยิ้มเล็กๆ

"พูดกับพ่อแบบนี้เลยเหรอลูก"

น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปจนอองฟองต์แปลกใจ มือใหญ่ค่อยๆเอื้อมไปดึงหน้ากากที่ติดอยู่บนหน้าพร้อมเอาสิ่งของที่ยัดใส่ท้องทำให้ดูอ้วนออกไป

"พ่อ !!"

อองฟองต์ร้องอย่างดีใจก่อนจะโผกอดสุดกำลัง

"สารวัตรหมายมันตายแล้ว พ่อเลยปลอมตัวว่าลูกจะหลงกลคนอะไรง่ายๆไหม สุดท้าย ลูกพ่อนี่เก่งไม่เปลี่ยน แต่ยังไม่ได้ฝึกดาบให้โอมเลยนะ"

"คาดว่าตานั่นคงจะยอมหรอกนะ"อองฟองต์หัวเราะเล็กๆเหมือนล้อเลียน

พ่อของอองฟองต์พาเดินเข้าไปข้างในเพื่อพักผ่อน ทหารนายหนึ่งรีบวิ่งมาเอาปืนจ่อที่คอหอยเธอทันที

"แกไปทำอะไรกับท่าน ทำไมถึงถูกจับตัวเข้ามา ข้าพร้อมที่จะเฉดหัวแกออกไปได้ทุกเมื่อ แม้จะเป็นหญิงก็เถอะ"

พ่อของอองฟองต์ถอนหายใจ แต่อองฟองต์หันไปมอง

"แสดงว่าเขารู้แล้วเหรอว่าพ่อใส่หน้ากาก"

ทหารนายนั้นทำท่าเอะใจเล็กน้อยที่อองฟองต์เรียกเขาว่า 'พ่อ'

"ถูก พ่อแค่เข้ามาอาศัย แต่ว่าเพื่อนของเพื่อนพ่อสนิทกับดาว ก็เลยได้เป็นผู้บริหารที่นี่ ไว้ไปถึงเต้นท์แล้วค่อยคุยกันเถอะ"

"ท่านครับ หญิงคนนี้ใครน่ะครับ"ทหารมองอย่างงุนงง แต่ปืนยังจ่อคอหอยไม่ลดละ

"โคอึซึมิ คุมิโกะ"

ว่าแล้ว พ่อของอองฟองต์กล่าวสั้นๆ ทหารในระแวกนี้ต่างตกตะลึงแล้วก้มลงคำนับอย่างเลิ่กลั่กด้วยอาการตกใจ เช่นเดียวกับทหารที่เอาปืนจ่อคอหอยอองฟองต์ถึงกับขอโทษยกใหญ่

"ไปเถอะ"พ่อของอองฟองต์ที่มีนามว่า อ๋อ (ชื่อปลอม อย่าเข้าใจผิด) จึงพาอองฟองต์เข้าเต้นท์ไป

"ตกลงเรื่องมันเป็นยังไง เล่าให้หนูฟังหน่อยสิ"อองฟองต์ซักไซ้

"ก็กำลังจะเล่า"พูดจบ ก็เรียกไกด์ให้มาฟังด้วย

"หลังจากที่ได้มาอยู่ที่นี่แล้ว พ่อเพิ่งรู้ว่าพวกเขาต้องการผลิตยาแอนตี้ไวรัสกัน ด้วยการจับซอมบี้ไปทดลอง พ่อไม่อยากทำแบบนี้ มันเป็นการทรมานพวกเขา แต่จำเป็นต้องทำเพื่อช่วยเหลือผู้คนอีกมากมายและซอมบี้ให้หายกลายเป็นมนุษย์ดังเดิม"

"อ๋อ..ก็พอเข้าใจ แต่..ออมเป็นอะไรกับดาว..หรือคะ ?"อองฟองต์ถามอย่างเกร็งๆ

"เป็นคู่หมั้นน่ะ แล้วเคยเป็นแฟนกันด้วย"

"หา !!!"อองฟองต์ตะโกนดังโพล่งทันทีอย่างตกใจ ก่อนจะถามอย่างลุกลี้ลุกลน

"ละ..แล้วทั้งคู่รู้สึกกันยังไงคะ ??"

"ดาวน่ะ รักออมมัน ไม่ว่าอะไรก็ยอมขอให้ได้เขามา แต่ออมนี่ พ่อไม่รู้หรอกนะ"อ๋อพูดพลางเกาคาง

'เพราะฉันรักดาว ชั้นจะไม่ยอมให้เธอทำอะไรดาวอีก'

คำพูดของเขาลอยเข้ามาในหัวของอองฟองต์ เธอสะบัดออกพลางกระพริบตาเพื่อไล่น้ำที่เอ่อออกมา

"แล้วทำไม หนูถึงต้องตามหาปลายทางที่ไร้จุดหมายด้วยเนี่ย.."อองฟองต์บ่น

"ตามหาหัวใจอีกดวงสิ รับรองไม่เหนื่อยแน่"ไกด์ยิ้ม

'แล้วหัวใจอีกดวง ตามหาฉันอยู่ไหมนะ '

กลายเป็นนิยายรักไปละ=A="

ดีแล้ว รักอ่ะดีแล้ว เด๋วนี้ไม่ได้ซื้อนิยายมาอ่านเล้ย!!~ หานิยายรักก็มีนิดเดียวเอง--

ไปซื้อดิ เล่มละ20บาท อ่าน30ตอนตาแฉะ*-*