บทที่ 22 ปะทะคารม
ในที่สุดก็ถึงโรงพยาบาลที่ว่า เหล่าทหารคอยคุ้มกันหน้าประตูเอาไว้ ทุกคนลงจากรถเเล้วเดินมายังหน้าประตู
"หยุด ! เลยเวลาเข้าที่นี่ คุณหมดสิทธิ์การเข้า"ทหารนายนั้นขยับนิ้วชี้มาที่อองฟองต์
เธอถอนหายใจทันที
"ชั้นเป็นลูกผู้พันอ๋อ ให้ชั้นเข้าไป ถ้าแกไม่อยากไสหัวออกไปให้พวกซอมบี้กิน"
แทนที่ทหารเฝ้าประตูจะหวาดกลัว แต่กลับหัวเราะลั่นอย่างสนุกสนานจนทุกคนงุนงง
"ฮ่า ๆ ขู่แค่นี้จะทำอะไรพวกเราได้ แน่ใจเหรอว่าเป็นลูกผู้พันอ๋อ คงแค่อยากเข้าไปอยู่ข้างในล่ะซี อย่างแกจะไปทำอะไรได้ พวกเราน่ะ เพียงชั่วพริบตาเดียว ตัวของพวกแกก็พรุนแล้ว !"พูดพลางสั่งให้ทหารเล็งปืนไปที่อองฟองต์
ราวกับพายุ ปลายดาบแหลมจ่อไปที่คอหอยของนายทหารคนนั้นทันที
"จะ-ให้-เข้า-หรือ-ไม่ ?"
"ไม่งั้นตัวระเบิดแน่ !"อเล็กพูดพลางหยิบเข็มฉีดยาออกมา
"ให้พวกเขาเข้ามาเดี๋ยวนี้ !!!"เสียงทรงอำนาจดังขึ้น ทุกคนหันไปมองก็พบอ๋อที่เดินออกมา
"ว่าไงคุมิโกะ รอดมาได้อีกแล้ว พ่อล่ะชื่นชมหนูจริงๆ" เขาพูดพลางขยี้หัวอองฟองต์อย่างมีความสุข
"เห็นหนูเป็นเด็ก 2 ขวบหรือไงคะ คนอย่างคุมิโกะไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก"เธอตอบพลางยิ้มแฉ่ง
"ตะกี้..ท่านเรียกหญิงคนนี้ว่าอะไรนะครับ ?"ทหารนายนั้นถามอย่างงุนงง
"คุมิโกะ จะให้เข้าได้รึยัง หรืออยากจะหัวขาดกลับไป"อองฟองต์ตอบกวนอารมณ์ ทหารในระแวกนี้ต่างโค้งคำนับอย่างตกตะลึงที่ทำอะไรเกินเลยไป
"เข้ามาเถอะ พวกคุณคงเหนื่อย เดี๋ยวจะหาข้าวน้ำอาหารให้กินนะครับ"อ๋อพูดพลางเป็นมิตร ทุกคนดูโล่งใจทันทีที่อองฟองต์ไม่ทำให้เกิดศึก
หลังจากที่เข้ามาแล้ว ทุกคนมองไปรอบๆ มีแผนกทีมพยาบาลและหมออยู่มุมหนึ่งสำหรับรักษาคนป่วย ห้องอาหารอยู่อีกมุมหนึ่งซึ่งมีโต๊ะจัดวางเรียงราย และผ้าคลุมสีขาวที่ปิดกั้นเอาไว้เป็นห้องนอนของแต่ละคน บางคนก็มีห้องนอนในโรงพยาบาลเป็นของตนเอง
"มากันเถอะ"อ๋อบอก ทุกคนเดินตามไปทันที ก็มาถึงห้องอาหาร
"ถึงแม้จะเป็นอาหารสำเร็จรูป แต่คงพออยู่ได้นะ"อ๋อยิ้มเจื่อนๆ ทุกคนพยักหน้าราวกับว่าเห็นใจ
"ทานให้เต็มที่เลยนะ เสร็จแล้วออกไปข้างนอกล่ะ ผมจะอยู่หน้าประตู"
แม้จะมีแต่ โจ้ก มาม่า ข้าวต้ม แต่ก็ยังมีพวกขนมปังและนม ทำให้เขาพอสบายท้องขึ้นมา
"อย่างน้อยมาม่าพวกนี้มันก็อร่อยดีละกัน"อองฟองต์คีบเส้นมาม่าแล้วขึ้นมากิน
"ชักง่วงแล้วแหะ"โอมอ้าปากหาว
"อืม เห็นด้วยนะ เราอดหลับอดนอนมาเท่าไหร่กันแล้วละนี่"เกิ้ลบอกพลางตักข้าวต้มเข้าปาก
"งั้นเดี๋ยวชั้นจะบอกพ่อให้จัดห้องนอนให้พวกนายละกัน"อองฟองต์ยิ้มหวาน
"รู้สึกเพลียๆไงไม่รู้ ไม่นึกไม่ฝันว่าจู่ๆเรื่องราวมันต้องกลับกลายเป็นแบบนี้"ทาคุมุถอนหายใจเฮือกใหญ่
"นายหมายถึง ซอมบี้บุกโลกน่ะเหรอ"ไกด์ถาม ทาคุมุพยักหน้า
"ใครจะไปคิด ว่ามันจะมีจริงๆ ก็เห็นแต่ในหนังซะอีก"อเล็กตอบ
หลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารเสร็จแล้ว จึงไปบอกพ่อของอองฟองต์ พลางจัดที่นอนให้
หลังจากที่ทุกคนนอนอย่างสบายใจเฉิบ จู่ๆเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นพร้อมเสียงปืน จนอองฟองต์สะดุ้งตื่นแล้วรีบคว้าดาบพลางไปหาพ่อของตนทันที
"มันเกิดอะไรขึ้นคะ ?"
"กะ..ก็อเล็ก เพื่อนลูกน่ะ เผลอลั่นปืน จากนั้นไม่นาน 1 วิหลังจากลั่นปืน ก็มีของมีคมแหลมไม่รู้ว่าคืออะไร มาทิ่มตานายทหารคนหนึ่งจนตายเลย.."
"ฮะ !"อองฟองต์ร้องเสียงหลงทันที ทันใดนั้น ของแหลมจึงเฉี่ยวมาที่ปลายแก้มของอองฟองต์จนเลือดทะลักออก
"ฮึ ! เป็นอะไรไหมนี่ ?"อ๋อถามอย่างตกใจ
"ไม่เป็นอะไรค่ะ แค่เฉี่ยวๆ เดี๋ยวหนูไปทำแผลก่อนก็ได้"อองฟองต์พูดก่อนจะเดินไปที่แผนกหมอ
ณ แผนกหมอ
"ของมีคมที่แทงไม่มีเชื้อโรคปะปนมาด้วย รับรองว่าแผลสะอาดค่ะ"นางพยาบาลพูดพลางแปะพลาสเตอร์ให้อองฟองต์
"เรียบร้อยแล้วค่ะท่าน"
อองฟองต์พยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเดินออกมาอีก ในเวลานี้เหตุการณ์ชุลมุนไปหมด เหล่าทหารเริ่มล้มตายขึ้นเรื่อยๆ พร้อมเสียงปืนที่ดังพยามหาต้นตอว่าอยู่ที่ไหน
แต่อองฟองต๋ดันไปเห็นซะก่อน...ว่าเงาที่อยู่ตรงเสาไฟฟ้านั่น..
"ชั้นขอกล้องส่องทางไกลหน่อย !"เธอร้องถามทหารข้างๆ เขาพยักหน้าแล้วยื่นให้
ก็พบสิ่งมีชีวิตสิ่งหนึ่ง..มันเป็นซอมบี้..แต่ไม่ใช่คน !!
"นี่มัน..อะไรกัน.."เธอพึมพำอย่างแปลกใจ
