สอบเข้าได้แล้วแต่พี่ดูถูกฮือๆพี่บอกว่าคนสอบมีแต่คนโง่ๆเราถึงสอบได้แงๆๆๆ

                                                            บทที่10 โยฮาน
............จอมพลไรซ์ติดอยู่กลางวงซอร์เรียนในสภาพบาดเจ็บ"ฆ่ามันเลย"ดรูกูนตะโกนและเหล่าซอร์เรี่ยนก็พุ่งตัวเข้ามาหาจอมพลไรซ์"ข้าไม่ยอมหรอกน่า"จอมพลไรซ์พูดแล้วยืนขึ้นสู้กับเหล่าซอร์เรี่ยน"ชึกๆๆๆ"เสียงดาบของซอร์เรี่ยนทิ่มแทงจอมพลไรซ์"อ๊ากไอ้พวกสวะเดินดิน"จอมพลไรซ์ตะโกนและฟันหัวซอร์เรี่ยนหลุดกระจุย"ข้าคือจอมพลไรซ์ข้าไม่แพ้พวกแกหรอกน่าไอ้มังกรจิ้งจก"จอมพลไรซ์ตะโกนและพุ่งตัวสู้กับซอร์เรี่ยน"อ๊อก"จอมพลไรซ์กระอักเลือด"ไม่ไหวแล้วเราต้องไม่แพ้เราต้องไม่แพ้"จอมพลไรซ์พูดแล้วลุกขึ้นสู้กับซอร์เรี่ยนต่อแต่เขาก็ล้มลงเพราะเกินขีดจำกัดของร่างกายแล้ว"จะไม่...ไหวแล้..วข้าต้องตาย...ที่นี้อย่างงี้..นะหรอ"จอมพลไรซ์พูดเหล่าซอร์เรี่ยนวิ่งเข้ามาหมายฆ่าจอมพลไรซ์แต่โชคดีที่มีลูกปืนใหญ่ลอยมาชนซอร์เรี่ยนที่วิ่งมา"อ๊อกแค่กๆๆๆ"จอมพลไรซ์กระอักเลือดอย่างแรงและพยายามลุกขึ้น"ยังข้า....ต้องยัง.....ไม่แพ้"จอมพลไรซ์พูดแล้วหยิบดาบจากซากศพของซอร์เรี่ยน"ถ้ามือเดียวมันยังไม่พอก็ใช้มันสองมือนี้ละ"จอมพลไรซ์พูดเหล่าซอร์เรี่ยนต่างวิ่งเข้ามาหาจอมพลไรซ์"เจอนี้หน่อย"จอมพลไรซ์พูดแล้วตวัดกระบี่กับดาบฟาดฟันเหล่าซอร์เรี่ยนที่วิ่งเข้ามา"จะ....ไม่ไหว.....แล้วนะ......โว้ยทำ.....ไมแก....ไม่ไปรุม...คนอื่น...มั่งวะห๊ะ....เหนือย...นะโว้ย"จอมพลไรซ์พูดแต่ทันใดนั้นก็มีแสงส่องลงมาที่จอมพลไรซ์แลพก็ไฟเตอร์คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาช่วยจอมพลไรซ์"ท่านจอมพลไรซ์ท่านยังไหวหรือไม่"ไฟเตอร์พูด"ไหว....แต่เจ้ามา.....ช่วยข้า.....ได้อย่างไรและ....เจ้าเป็นใคร"จอมพลไรซ์ถามอย่างสงสัย"เรื่องมันยาวท่านเอาไว้เดี๋ยวค่อยเล่าทีหลังข้าชื่อโยฮาน"โยฮานพูดพร้อมกวัดแกว่งดาบฟาดฟันกับซอร์เรี่ยน"ขี่หลังข้าเลยท่าน"โยฮานตะโกนและจอมพลไรซ์ก็กระโดดเกาะหลังโยฮาน"วิ่งละนะ"โยฮานพูดแล้ววิ่งฝ่าซอร์เรี่ยนไป"ถอยๆ"ดรูกูนตะโกน"เจ็บใจนักถ้าข้าไม่บาดเจ็บขนาดนี้ละก็ไมถอยง่ายๆแน่"ดรูกูนพูด........สามวันต่อมา"สวัสดีท่านจอมพลไรซ์"โยฮานเดินเข้ามา"สวัสดีเจ้าจะเล่นเรื่องที่เจ้ามาช่วยข้าได้หรือยัง"จอมพลไรซ์พูด"อ่อท่านอาจจะคิดมาข้าบ้าก็ได้นะถ้าข้าเล่าให้ท่านฟังนะคือว่าตอนนั้นข้ากำลังสูกับซอร์เรี่ยนอยู่และข้าก็ได้ยินเสียงกระซิบขององค์ลูซิสบอกว่าให้ไปช่วยท่านโดยจะนำทางให้เป็นไงข้าบ้าไหม"โยฮานพูดและทำท่าตกใจเมือเห็นจอมพลไรซ์อ้าปากกว้าง"รู้สึกว่าองค์ลูซิสจสชอบช่วยนายจริงๆนะ"ไมคเดินเข้ามา"ทีข้าละลูกปืนใหญ่อัดเต็มๆ"ไมคพูด"เจ้าไม่ตายก็บุญแล้วละฮาๆๆ"จอมพลไรซ์พูดแล้วหัวเราะ"ว่าแต่โยฮษนเจ้ารู้จักองค์ลูซิสได้ยังไง"จอมพลไรซ์ถาม"อ่อเรื่องมันเกิดเมือหลายร้อยปีก่อน"โยฮานยังพูดไม่จบจอมพลไรซ์ก็ตะโกนออกมา"ร้อยปีก่อนหรอ!เจ้าล้อข้าเล่นใช่ไหม"จอมพลไรซ์พูด"เปล่านะท่านคือข้าเป็นครึ่งเอลฟ์นะดูหูของข้าสิท่าน"โยฮานถอดหมวกหูของโยฮานแหลมกว่าและยาวกว่ามนุษย์ทั่วไป"จริงด้วย"ไมคพูด"ต่อละนะด้วยความที่ข้าเป็นครึ่งเอลฟ์ทำให้ใครๆต่างเกลียดข้าแล้ววันหนึ่งช้าก็คิดฆ่าตัวตายแต่องค์ลูซิสก็ปปรากฎกายขึ้นต่อหน้าข้านางพูดกับข้าว่าโยฮานเอ่ยทำไมเจ้าจึงคิดฆ่าตัวตายข้าจึงได้ตอบไปว่าเพราะข้าเป็นตัวประหลาดใครๆก็เกลียดข้า    ไม่จริงหรอกโยฮานทำไมเจ้าไม่คิดละว่าเจ้าเป็นสิง่วิเศษเจ้าไม่เหมือนใครเจ้าวิวิเศษกว่าใคร    ทันใดนั้นข้าก็ฉุดคิดขึ้นจริงด้วยสินะข้าต้องขอขอบคุณท่านมากถ้าท่านไม่ช่วยข้าไว้ชีวิตของข้าคงจะดับศูนย์ไปแล้วมีอะไรที่ข้าพอจะช่วยท่านได้ไหม   มีสิในอีกหลายร้อยปีข้างหน้าจะมีศึกครั้งใหญ่ระหว่างซอร์เรี่ยนกับมนุษย์เจ้าจงเข้าร่วมกับมนุษย์สู้กับซอร์เรี่ยนเมือถึงตอนนั้นข้าจะบอกเจ้าเองว่าเจ้าควรจะทำอย่างไรและทันใดนั้นนางก็หายไป"โยฮานอธิบายยืดยาว"อืม"จอมพลไรซ์และไมคพูดพร้อมกันด้านซอร์เรี่ยน"บ้าชิบเจ้าชิลล่าก็ดันมาตายซะนี้"ดรูกูนพูด"เออท่านราชาครับทำไมท่านไม่ให้ท่านแม่ทัพดรากูนทำหน้าที่แทนชิลล่าละครับ"ทหารซอร์เรี่ยนคนหนึ่งพูด"เจ้าคนไม่ได้เรื่องนั้นนะหรออืมยังไงก็ไม่มีทางเลือกก็ต้องใช้มันละ"ดรูกูนพูดทหารซอร์เรี่ยนสองสามตัวเดินมาจนถึงห้องขัง"พระราชาปล่อยตัวเจ้าโดยมีข้อเสนอให้เจ้าทำงานแทนชิลล่าที่เพิ่งตายไปเจ้าจะว่ายังไง"ทหารซอร์เรี่ยนพูด"หึเอาสิ"ดรากูนพูดทัพของดรูกูนเดินทัพมาที่เซาท์เทิร์นไซร์อีกครั้ง"ฟังนะถ้าแกสามารถชนะศึกครั้งนี้ได้ข้าจะให้รางวัลอย่างงามแต่ถ้าแพ้เจ้าตาย"ดรูกูนพูด"ไม่ต้องห่วงท่านพ่อรับรองข้าไม่ตายแน่หึหึ"ดรากูนพูดอย่างชั่วร้าย"ซอร์เรี่ยนบุก"ทหารยามตะโกน"แย่ละสิพวกเราลุย"ผู้ใหญ่บ้านเบนตะโกน"เหล่าทหารนักรบอัศวินและชาวสมิงวิ่งออกมาจากหมู่บ้าน"เอาละยิงปืนใหญ่ไม่ต้องยั่งให้ลูกหมดไปเลย"ดรากูนสั่งไม่นานลูกปืนใหญ่ก็ถูกยิงออกเหล่าทหารนักรบอัศวินและชาวสมิงที่วิ่งออกไปโดนยิงกันกระจาย"ถอยก่อนกลับเข้าหมู่บ้าน"ผู้ใหญบ้านเบนตะโกน"เอาละยิงไปที่ประตู"ดรากูนสั่งแล้วลูกปืนใหญ่ก็ถูกยิงเข้าไปที่ประตูทางเข้าหมู่บ้าน"บึ้มโครม"ทางเข้าหมู่บ้านถูกปิดลง"ซวยแล้ว"ไมคตะโกนเหล่านักรบทหารอัศวินและชาวสมิงที่ออกไปถูกลูกปืนใหญ๋กระหน่ำยิงจนในที่สุดก็ไม่เหลือสักคน"ทุกคนยิงปืนใหญ่"จอมพลไรซ์ตะโกนและไม่นานลูกปืนใหญ่ก็ถูกยิงกระหน่ำลงไป"ทุกคนตั้งโล่"ดรากูนตะโกนและเหล่าซอร์เรี่ยนก็ตั้งโล่ขึ้นลูกปืนใหญ่ไม่สามารถทลวงโล่อันแข็งแกร่งของซอร์เรี่ยนไม่ได้แต่บางตัวก็ทนแรงกระแทกไม่ไหวและกระเด็นไปแต่ก็ไม่เสียหายอะไรกับกองทัพ"บุกเลย"ดรากูนสั่ง"ทุกคนยิงธนูไฟ"จอมพลไรซ์สั่งแล้วพวกเรนเจอร์ก็จุดไฟที่ธนูตนแล้วยิงกระหน่ำใส่ซอร์เรี่ยนแต่มันยกโล่ขึ้นป้องกัน"แย่ละสิเราแย่แน่ๆ"ไมคพูด"เยี่ยมมากดรากูน"ดรูกูนพูด"ท่านพ่อข้ามีของขวัญให้ท่านครับ"ดรากูนพูดแล้วชักดาบฟันคอดรูกูนขาดสบัน"หึหึหึฮาๆๆๆๆสมน้ำหน้าเจ้าจงชดใช้กรรมที่ทำกับข้าเถอะ"ดรากูนพูดอย่างชั่วร้ายเหล่าซอร์เรี่ยนวิ่งกันมาจนถึงกำแพง"ข้าคิดออกแล้วว่าจะทำอย่างไร"จอมพลไรซ์พูดแล้ววิ่งไปหาโกโด้"จะทำอย่างงั้นได้จริงๆหรือท่านจอมพลไรซ์"โกโด้พูดอย่างตกใจ"ลองดูเถอะ"จอมพลไรซ์พูดแล้วโกโกหายเข้าไปในห้องเก็บของและสิ่งที่โกโด้นำออกมาคือ                                                                         

หนุกมากๆ อ่านจนตาลายว่าแต่โกโด้เอาอะไรออกมาอ่ะ

อิอิติดตามบทที่11นะครับแล้วจะรู้ว่าโกโด้เอาอะไรออกมา

จำใจแต่ง

นึกว่าจำใจแต่ง

บทนี่สั้นๆ

ผมเปลี่ยนสีไม่เป็นฮือๆๆๆ