♫ นี้คือสถาน แห่งอาชีวะ ที่ฉันปองมาสู่~ ฉันยังไม่รู้ว่าเขาจะต้อนรับ ขับสู้เพียงไหน~ อาจมีนักเรียนตีกันทุกวัน จนเลือดนองไหล~ แต่สิ่งซ่อนไว้ในใต้ดิน คือศพนักเรียนหวาดผวาาา~!! ♫
"เค" ฮัมเพลงในลำคอ ขณะเดินทางมุ่งตรงสู่โรงเรียนในวันเปิดเทอม เคจบม.3 มาจากโรงเรียนชานเมือง และได้เข้ามาเรียนต่อ ที่อาชีวะแถวชานเมืองอีกเหมือนกัน (แต่ใกล้ตัวเมืองมาอีกนิดนึง) อาชีวะที่เคกำลังเดินไปอยู่นี่ แวดล้อมไปด้วยธรรมชาติและตึกราบ้านช่องมากมาย ทางด้านหลังของอาชีวะติดห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ ด้านขวาเป็นโรงแรมสูง 11 ชั้น ด้านซ้ายเป็นที่ว่าการอำเภอ และ สนามกีฬาประจำจังหวัด และที่สุดยอดที่สุด ด้านหน้าติดทะเล ชายหาดสีเหลืองนวลทอดตัวยาวไปจนสุดที่หน้าผาสูง ลมทะเลยามเช้าโบกพักปะทะหน้าระหว่างการเดินทางไม่มีอะไรจะสุขีเท่านี้อีกแล้ว
โครม!! ว้าย!! เฮ้ย!!
สายน้อยปริศนาวิ่งหลุดออกมาจากทางแยก เข้าปะทะกับร่างของเคจนล้มถลาไปกับพื้นทั่งคู่
"ขะ...ขอโทษนะค่ะ" สาวน้อยลุกขึ้นปัดประโปรงที่เปรอะดินทรายออก ก่อนจะผงกหัวหนึ่งทีแล้ววิ่งตรงลี่เข้าโรงเรียนไป จนไม่ทันสังเกตว่าเธอได้ทำกระเป๋าเงินตกไว้
"ดะ...เดี๋ยว...นี่เธอ" เคพยายามจะเรียกสาวน้อยคนนั้นไว้แต่ก็สายไปเสียแล้ว เมื่อเท้าของเธอ ก็าวข้ามธรณีประตูใหญ่ของโรงเรียนเสียแล้ว เธอใส่ชุดนักเรียนแบบเดียวกับเค “เฮ้ออ~” เคถอนหายใจหนึ่งเฮือก “เดี๋ยวเอาไปคืนให้ละกัน ว่าแต่ ใครหว่า??”
เคเดินผ่านประตูโรงเรียนเข้าไปก็เจอกับกลุ่มนักเรียน ที่พากันนั่งจับกลุ่มกันตามโต๊ะใต้ต้นไม้ที่มีอยู่หลายตัว เคกวาดสายมองไปรอบรอบ มีบางกลุ่มที่หันมาให้ความสนใจในตัวเค ในขณะที่บางกลุ่มก็ไม่ได้หันมามองแต่อย่างใด เคเลือกเดินตรงไปที่โต๊ะตัวหนึ่งที่ไม่มีใครนั่งอยู่
"(สาวน้อยคนนั้นอยู่ไหนน้า)" เคหยิบกระเป๋าเงินสีชมพูลายดอกไม้ของสาวน้อยที่ทำตกไว้ขึ้นมาดู ก่อนจะถือวิสาสะเปิดดูภายในกระเป๋า "(เฮ้ย!!)" เคถึงกับตาโตนเป็นไข่นกกระทาเมื่อพบว่าจำนวนเงินในกระเป๋านั้นมากมายมหาศาลยิ่ง
"กรี๊ดด!!~ กระเป๋าเงินชั้นหายไปไหนเนี้ย" สาวน้อยเจ้าของคดีชนแล้วหนี อุทานเสียงดังกระวี๊ดกระว้าย จนเพื่อนที่นั่งอยู่ในกลุ่ม หันมามองเธอคนนี้เป็นตาเดียว แม้จะเป็นกิริยาที่เห็นเป็นประจำที่โรงเรียนเก่า แต่ก็ไม่นึกว่าจะยังรักษาไม่หายจนมาเข้าอาชีวะแห่งนี้
"เป็นอะไรยัยจ๊ะ ร้องเสียงดังจนจะหูแตกอยู่แล้ว" สาวแว่นนามว่าแก็ว เพื่อนตั้งแต่สมัยอนุบาล ไม่สิ... สมัยเนสเซอร์รี่ต่างหาก
"กระเป๋าเงินชั้นหายอ่ะ หายไปไหนตอนไหนก็ไม่รู้ด้วย ในนั้นมีเงินที่เราจะเอามาจ่ายค่าเทอมอยู่อ่ะ ทำไงดีอ่ะแก็ว ทำไงดี ทำไงดี" จ๊ะ เขย่าตัวแก็วจนโยกซ้ายเอียงขวาเป็นตุ๊กตาล้มลุกอย่างใจเย็น ก่อนจะรวบรวมสมาธิบอกจ๊ะไป
"จ๊ะลองคิดดีดีนะ ว่าจ๊ะไปทำหล่นไว้ที่ไหนรึเปล่า บางทีอาจจะลืมไว้ที่บ้านก็ได้ หรือไม่ก็..."
"โดนโจรล้วงกระเป๋าขโมยไป" เพื่อนของจ๊ะอีกคนที่ชื่อว่าเฟิร์นพูดตัดบทขึ้นมา เพื่อหวังจะแกล้งจ๊ะ ซึ่งก็เป็นมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว ไม่สิ... ประถมต่างหาก
"กรี๊ดด!! ชั้นจะทำยังไงดี ทำยังไงดี ชั้นโดนพี่ชั้นด่าแน่เลย เพราะดันทำเงินที่จะเอามาจ่ายค่าเทอมหายแบบนี้ ฮือ~ ฮือ~" จ๊ะหมอบหน้าลงบนโต๊ะอย่างเศร้าสร้อย
"โอ๋!~ โอ๋!~ ไม่ต้องร้องนะ" เป็นเฟิร์นที่ลูบหัวปลอบใจจ๊ะ ซึ่งก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ประถมแล้ว ไม่สิ... (คนเขียน: ถูกแล้ว!!!)
"เธอลองคิดดูดีดีนะ" แก็วเริ่มสาธยายขึ้นอีกครั้ง "ว่าไปทำหล่อนไว้ที่ไหนรึเปล่า"
"ชั้นไม่รู้" จ๊ะส่ายหัวช้าช้า ทั้งที่ยังฟุบโตีะอยู่ ก่อนที่เหมือนจะฉุกคิดอะไรบางอย่างออก "จริงสิ!!" จู่จู่ จ๊ะก็เงยหน้าขึ้นมา
"หือ" เพื่อนเธอทั้งสองสงสัยกับอาการกิริยาที่กลับจากหลังมือเป็นหน้ามือ
"ใช่แล้ว!!"
"ใช่แล้ว? อะไรของเธอ" แก็วสงสัย
"ต้องเป็นตอนนั้นแน่แน่!!"
"ตอนนั้น? ตอนไหนอ่ะ นี้มันพึ่งจะตอนแรกเองนะ" เป็นเฟิรน์ที่ดันสงสัยขึ้นมาอีกคน
"ก็เมื่อกี้ ชั้นรีบวิ่งมาที่โรงเรียน ไม่ทันระวังก็เลยไปชนเข้ากับผู้ชายคนนึง ใช่เลย!! กระเป๋าเงินชั้นต้องหล่นไปตอนนั้นแน่แน่"
"แล้วใครหล่ะ" แก็วถามอย่างสงสัย ก่อนที่จ๊ะจะนั่งนึกอยู่ 2 วินาที
"...อืม? ใครอ่ะ?? แง้!~ แง้!~ ชั้นโดนพี่ชั้นฆ่าแน่แน่เลย" จ๊ะหมอบลงบนโต๊ะอีกครั้ง เพื่อนเธอทั้งสองถอนหายใจอย่างเอื่อมระอา
"นาย ไปนั่งคุยกับเราตรงนู้นดิ เราชื่อ วุฒิ นะ" วุฒิ เด็กผิวดำร่างสูงสูงเข้ามาทักทายเค ที่นั่งเหม่อมองผนังของอาคารเรียน เมื่ออึ้งกับจำนวนเงินที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันมาก มาก มากซะจนเหมือนโกหก
"อืม" เคลุกตามไปแต่โดยดี
"นายชื่ออะไร" เป็นคำถามจากวุฒิระหว่างที่เดินเท้ามาจนถึงโต๊ะที่วุฒิเป็นคนชวนไปนั่ง
"เค" เคตอบไปสั้นสั้น และเมื่อมาถึงโต๊ะที่วุฒิก็เจอเพื่อนของวุฒิที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว ทุกคนต่างพากันแนะนำตัวคุยกันอย่างเป็นกันเอง เพราะทั้งหมดนั้นก็เป็นนักเรียน ไม่สิ... พอเข้ารั้วอาชีวะมาแล้วพวกเขาจะถูกเรียกว่านักศึกษา ในทันที ทั้งหมดคุยกันอย่างสนุกสุขสำราญ(เว่อร์ไป - -*) แต่ก็ยังมีคนอยู่คนหนึ่งที่ไม่สนุกด้วย จ๊ะผู้โหยหากระเป๋าเงินของตนเองยังคงนอนจมกองน้ำตาอยู่อย่างนั้นจนกระทั่ง
กริ้งงงง~!! กริ้งงงง~!!
เสียงออดเข้าแถวของโรงเรียน ไม่สิ... อาชีวะ ดังขึ้นมา
นี้คือจุดสุดท้ายของคนที่คิดว่า "อยากอ่านต่อ"
ปล.กรี๊ดดดดด นี้มันอะไรกันเนี้ย อะไรกันเนี้ย ผมแต่งนิยายรักลงไปได้ยังไงเนี้ย ไม่เข้าใจตัวเองจริงจริ๊งง!!
ปล2.ถ้าอ่านมาจนถึงตรงนี้แล้ว ก็แปลว่าทั่นนั้นได้อ่านเรื่องราวขั้นต้นจบแล้ว ขอบพระคุณอย่างยิ่งครับ นิยายตอนต่อต่อไป จะไม่ทำผิดหวังเลยทีเดียว (แต่ทำ 2 ที โป้ก!! โอ้ยย!! เจ็บ T^T)
ปล3. อยากได้ยาว ได้สั้น ประมาณไหนบอกผมได้นะครับ ผมกะไม่ถูก - -*
