สวัสดีครับ
แหม เอาจนได้ จริงๆผมอยากลองแต่งนิยายมานานแล้วครับ
พอดีมีพี่คนนึงในกิลได้แต่งนิยาย ผมก็เลยอยากแต่งดูบ้าง
แนวที่ผมอยากลองแต่งดูจะเป็นแนวผู้กล้าในตำนานผจญภัยในดินแดนปีศาจ
แล้วก็ไปช่วยเจ้าหญิงอะไรยังเงี้ยครับ
แต่ผมก็รู้สึกว่า มันก็เยอะน้ะเนี่ยแนวนี้
กลัวว่าเดี๋ยวเนื้อเรื่องมันจะไม่แปลกใหม่
ก็เลยได้หาเนื้อเรื่องที่ผมชอบแล้วก็ไม่มีคนแต่งบ่อยๆ
แล้วก็นึกออก ต้องซอมบี้เท่านั้น ฮ็ะๆๆ
เรื่องนี้ก็เลยได้ออกมาครับ เชิญอ่านได้เลย  ติชมกันได้น้ะครับ
 
---EVER DIE---
   "แฮกๆ ตามไม่เลิกจริงๆว้อย" นายตำรวจบ่นกับตัวเอง ขณะวิ่งหนีบางอย่างเข้าไปในตรอก
ร่างกายของเขาอาบไปด้วยเลือด ที่พื้นก็มีเลือดไหลไปทั่ว นรกแท้ๆ
  "ก๊าซซซ"  เสียงของสิ่งมีชีวิต ที่กำลังหิวกระหายเลือด วิ่งไล่ตามนายตำรวจมาอย่างบ้าคลั่ง
  นายตำรวจ วิ่งไปตามตรอก เขาผลักถังขยะล้มกระจาย หวังจะชะลอการไล่ล่าได้บ้าง
 "แฮกๆ  ซวยจริงว้อย"  นายตำรวจอารมณ์เสียอย่างรุนแรง ทางข้างหน้ามีรถยนต์ไฟลุกท่วมคันจอดขวางทางอยู่
 "ฮึ่ม กระสุนก็เหลือแค่สองนัด จะยิงพวกมันหมดได้ยังไงเนี่ย" นายตำรวจมองดูกระสุนปืน
ในมืออย่างหมดหวัง เขาจัดการใส่กระสุนในแมกกาซีน เหงื่อไหลทั่วตัว
 กริ๊ก เขาชักปืนเตรียมยิง เล็งไปที่มุมตรอก 
 ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ 
สิ่งที่ออกมาจากหัวมุมนั้น คือสิ่งที่เคยเป็นคนมาก่อน ทั่วตัวอาบไปด้วยเลือดพร้อมบาดแผล
 นั้นก็คือ "ซอมบี้" ที่ไล่ตามนายตำรวจมา เยอะจนอัดเต็มตรอก
"แฮ่ แง่งงง!"  พวกซอมบี้แยกเขี้ยวใส่นายตำรวจ พร้อมวิ่งกรูมาที่นายตำรวจ
"ว้ากกกก!!! แกตาย!!!" ปัง! ปัง! กระสุนสองนัดสุดท้ายถูกยิงใส่เหล่าซอมบี้
แต่ก็ไม่ได้ทำให้มันหยุดวิ่งเข้าใส่เขาได้
"อ๊ากกก" ร่างของนายตำรวจกำลังถูกซอมบี้นับสิบ รุมทึ้ง เสื้อผ้าขาดกระจาย แขนขาแยกไปคนล้ะทิศล้ะทาง
 หลังจากพวกซอมบี้กินร่างของนายตำรวจจนไม่เหลือซากแล้ว ก็แยกย้ายไปหาเหยื่อรายต่อไป...
--------------------------------------------------------
  --------และนี่ก็เป็นเพียงปฐมบทแห่งความสยอง ฮึๆ---------
 

 ต่อกันเล้ยจากตอนที่แล้ว  เปิดมาก็ตายกันเลยแฮะ  ตัวประกอบก็ลำบากอย่างนี้แหละ 
----EVER DIE----
 "มันเป็นอะไรกันแน่น้ะพี่บาส ผมเริ่มทนไม่ได้แล้วน้ะ" วัยรุ่นชายคนหนึ่งถามพี่ชาย
ตัวเขาสั่น เหงื่อไหลแม้อากาศจะเย็น 
 "เลิกบ่นซ้ำๆได้แล้วน่าบอล ไม่ใช่แกคนเดียวน้ะที่ตกใจ" พี่ชายตอบบอล พร้อมกับปรับคลื่นวิทยุ
หวังว่าจะมีคนติดต่อได้บ้าง
 "ซ่า---" เขาหาคลื่นอย่างมีความหวัง เขากับน้องอยู่ในโกดังเก็บอาหารฉุกเฉินกับน้องมาเกือบอาทิตย์ได้แล้ว
 บาส-"อาหารก็เหลือไม่ถึงครึ่งแล้ว ถ้าอยู่ต่อไปอีกซักอาทิตย์ก็คงไม่รอดอยู่ดี ทำใจไว้ซ้ะ" เขาพูดกับน้องผู้หมดหวัง
 บอล-"พ่อครับ แม่ครับ เดี๋ยวผมก็ตามไปแล้วล้ะครับ ฮือ" บอลพูดกับรูปพ่อ-แม่ของเขา
ที่ตอนนี้ได้กลายเป็นแบบเดียวกับพวกข้างนอกไปแล้ว
 "ซ่า...ขณะนี้(ซ่า)ได้ถูกพว(ซ่า)" วิทยุจับคลื่นบางอย่างได้ สองพี่น้องหันมาฟังอย่างตั้งใจ
บาส- "บอลเพิ่มเสียงหน่อย"
"คะ..ครับ" บอลเพิ่มเสียงวิทยุ นี่เป็นความหวังเดียวของพวกเขา
วิทยุ-"ทางการ ได้ส่งทหารไปตามหาผู้ที่ยังรอดชีวิต พรุ่งนี้เวลาสิบโมง ผู้ที่ยังรอดชีวิตอยู่ ให้ทำสัญลักษณ์
 รูปสามเหลี่ยมไว้ที่หลบภัยของท่าน ทางเราจะส่งหน่วยกู้ภัยพร้อมทหารไปช่วยท่าน แจ้งมาเพื่อทราบ......ขณะนี้..."
บอล-"ฆ่าตัวตายชัดๆ ถ้าให้ขึ้นข้างบนนั้นผมขอตายที่นี่แหละ" บอลบ่นว่าวิธีการของทางการ ไม่เข้าท่าเอาซ้ะเลย
"เดี๋ยวพี่ขึ้นไปเอง แกอยู่นี่แหละ ยังพอเหลือกระสุนอีกสิบกว่านัด สีเราก็มี"
บอล-"พี่จะบ้ารึไง ที่พ่อต้องไปเป็นพวกนั้นก็เพราะขึ้นไปหาแม่นั้นแหละ อาหารเราก็ยังมี รอหน่อยเถอะน้ะ"
บาส-"โอกาศมันอาจจะไม่มาให้เราอีกเป็นครั้งที่สอง พี่จะไม่ยอมอดตายที่นี่หรอกน้ะ!" เขาพูดเสียงดังใส่น้องชาย
บอล-"งะ..งั้นผมไปด้วย พี่ถือทั้งปืนทั้งสีไม่ไหวหรอก ผมจะถือสีเอง  ผมเองก็ไม่อยากตายที่นี่"บอลเดินไปหยิบถังสีน้ำเงินขึ้นมา
บาส-"เตรียมอาหารไปด้วย เผื่อว่าขึ้นไปแล้วลงมาอีกไม่ได้ จะได้อยู่ได้อีกซักหน่อย "
 สองพี่น้องเตรียมของเสร็จแล้ว ก็เดินขึ้นไปที่ด้านบนชั้นหนึ่ง บาสสำรวจบ้านชั้นแรก
บาส-"ชั้นนี้ไม่มีพวกมัน ขึ้นมาๆ" บาสเรียกน้องที่รออยู่ชั้นใต้ดิน
บอล-"โชคดีจังแฮะที่พวกมันไม่พังเข้ามา รู้สึกว่าพ่อจะเก็บปืนพกไว้ในลิ้นชักใต้ทีวีน้ะ ไหนๆ  เย้สมีกระสุนอยู่ด้วย"
บาส-"ระวังตัวไว้ อย่างเสียงดัง" พูดเสร็จบาสก็เดินขึ้นไปสำรวจชั้นที่สอง
 ในขณะที่บาสไปสำรวจดูที่ชั้นสอง บอลก็เดินดูชั้นหนึ่ง
 "กุก กัก กุ กัก" เสียงดังออกมาจากในตู้กับข้าว บอลหันควับไปดู หน้าตาตกใจอย่างมาก
"เห้ย ใครอยู่ในตู้ ไม่ตอบยิงน้ะเว้ย" บอลพยายามบอกสิ่งที่อยู่ในตู้ เหมือนจะไม่ได้ยิน
กุก กัก กุก กัก เสียงยังดังไม่หยุด บอลค่อยๆเข้าไปเปิดตู้ออกมา  สิ่งที่อยู่ตู้นั้นก็คือ...
"พ่อ! พ่อใช่มั้ย นึกว่าพ่อตายไปแล้ว"บอลพูดกับพ่อ แต่ร่างนั้นกลับไม่พูดตอบ แต่จ้องบอลด้วยแววตากระหายเลือด
บาส-"เสียงอะไรน้ะบอล" บาสถามบอลที่อยู่ชั้นล่าง
บอล-"พี่ครับ พ่อ พ่อยังไม่ตาย"
บาสสังหรใจไม่ดี ในเมื่อเขาเห็นพ่อโดนซอมบี้กัดจนตายไปแล้ว จะมาอยู่นี่ได้ยังไงกัน!
ตึก ตึก ตึก ตึก บาสวิ่งลงมาอย่างรวจเร็ว สิ่งที่เขาเห็นคือ ซอมบี้ที่เคยเป็นพ่อกำลังจ้องน้องชาย พร้อมแยกเขี้ยวใส่
บาส-"ยิงมันซ้ะ นั้นไม่ใช่พ่อของพวกเราแล้ว มันเป็นซอมบี้ เร็ว!" เขาบอกน้องชายที่กำลังมองดูซอมบี้
บอล-"ผม..ผมยิงไม่ได้ นั้นพ่อของพวกเราน้ะแล้วพี่ยังจะ..."
 ปัง! ปัง! ปัง! บาสยิงใส่หัวซอมบี้ไปสามนัดซ้อน สมองกระจาย ร่างซอมบี้ล้มลงแน่นิ่งกับพื้น
บาส-"เพราะยังงี้แหละ คนมันถึงได้กลายเป็นซอมบี้กัน เพราะมัวคิดว่ามีทางที่จะกลับเป็นเหมือนเดิม
แต่มันไม่มี! เข้าใจมั้ย เราทำได้แต่รอให้คนมาช่วยเท่านั้นแหละ ทีนี้ก็ช่วยกันทำสัญลักษณ์ที่หลังคาซ้ะที"
 บอลนั่งซึมไปซักพัก แล้วก็เดินตามพี่ชายไป
พวกเขาสองคนขึ้นไปบนหลังคา ทาสีเป็นรูปสามเหลี่ยมตามที่ทางการประกาศ
บาส-"ขอให้เห็นทีเถอะ ความหวังของพวกเรา"
 พวกเขาสองคนมองไปรอบๆ ตอนนี้ถนนเต็มไปด้วยซอมบี้ ซากรถเต็มไปด้วยคราบเลือด
บ้านหลายหลังในเมืองไฟไหม้   เสียงโหยหวนของคนยังคงดังกึกก้องไปทั่วทั้งเมือง
บาส-"เลือดท่วมไปทั้งเมืองแล้ว ไฟก็ไหม้ไปหมด นี่นรกย้ายสาขามาอยู่บนโลกรึไงน้ะ"
 แล้วทั่งสองก็กลับลงไปรอที่ห้องใต้ดิน รอการมาช่วยของทางการ หวังว่าน้ะ
--------------------------------------------------------------
  แต่งเรื่องโหดๆอย่างนี้มันก็ สนุกดีแฮะ เห้ยๆ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น
 

 ต่อกันเล้ยจากตอนที่แล้ว  เปิดมาก็ตายกันเลยแฮะ  ตัวประกอบก็ลำบากอย่างนี้แหละ 
----EVER DIE----
 "มันเป็นอะไรกันแน่น้ะพี่บาส ผมเริ่มทนไม่ได้แล้วน้ะ" วัยรุ่นชายคนหนึ่งถามพี่ชาย
ตัวเขาสั่น เหงื่อไหลแม้อากาศจะเย็น 
 "เลิกบ่นซ้ำๆได้แล้วน่าบอล ไม่ใช่แกคนเดียวน้ะที่ตกใจ" พี่ชายตอบบอล พร้อมกับปรับคลื่นวิทยุ
หวังว่าจะมีคนติดต่อได้บ้าง
 "ซ่า---" เขาหาคลื่นอย่างมีความหวัง เขากับน้องอยู่ในโกดังเก็บอาหารฉุกเฉินกับน้องมาเกือบอาทิตย์ได้แล้ว
 บาส-"อาหารก็เหลือไม่ถึงครึ่งแล้ว ถ้าอยู่ต่อไปอีกซักอาทิตย์ก็คงไม่รอดอยู่ดี ทำใจไว้ซ้ะ" เขาพูดกับน้องผู้หมดหวัง
 บอล-"พ่อครับ แม่ครับ เดี๋ยวผมก็ตามไปแล้วล้ะครับ ฮือ" บอลพูดกับรูปพ่อ-แม่ของเขา
ที่ตอนนี้ได้กลายเป็นแบบเดียวกับพวกข้างนอกไปแล้ว
 "ซ่า...ขณะนี้(ซ่า)ได้ถูกพว(ซ่า)" วิทยุจับคลื่นบางอย่างได้ สองพี่น้องหันมาฟังอย่างตั้งใจ
บาส- "บอลเพิ่มเสียงหน่อย"
"คะ..ครับ" บอลเพิ่มเสียงวิทยุ นี่เป็นความหวังเดียวของพวกเขา
วิทยุ-"ทางการ ได้ส่งทหารไปตามหาผู้ที่ยังรอดชีวิต พรุ่งนี้เวลาสิบโมง ผู้ที่ยังรอดชีวิตอยู่ ให้ทำสัญลักษณ์
 รูปสามเหลี่ยมไว้ที่หลบภัยของท่าน ทางเราจะส่งทหารไปช่วยท่าน แจ้งมาเพื่อทราบ......ขณะนี้..."
บอล-"ฆ่าตัวตายชัดๆ ถ้าให้ขึ้นข้างบนนั้นผมขอตายที่นี่แหละ" บอลบ่นว่าวิธีการของทางการ ไม่เข้าท่าเอาซ้ะเลย
"เดี๋ยวพี่ขึ้นไปเอง แกอยู่นี่แหละ ยังพอเหลือกระสุนอีกสิบกว่านัด สีเราก็มี"
บอล-"พี่จะบ้ารึไง ที่พ่อต้องไปเป็นพวกนั้นก็เพราะขึ้นไปหาแม่นั้นแหละ อาหารเราก็ยังมี รอหน่อยเถอะน้ะ"
บาส-"โอกาศมันอาจจะไม่มาให้เราอีกเป็นครั้งที่สอง พี่จะไม่ยอมอดตายที่นี่หรอกน้ะ!" เขาพูดเสียงดังใส่น้องชาย
บอล-"งะ..งั้นผมไปด้วย พี่ถือทั้งปืนทั้งสีไม่ไหวหรอก ผมจะถือสีเอง  ผมเองก็ไม่อยากตายที่นี่"บอลเดินไปหยิบถังสีน้ำเงินขึ้นมา
บาส-"เตรียมอาหารไปด้วย เผื่อว่าขึ้นไปแล้วลงมาอีกไม่ได้ จะได้อยู่ได้อีกซักหน่อย "
 สองพี่น้องเตรียมของเสร็จแล้ว ก็เดินขึ้นไปที่ด้านบนชั้นหนึ่ง บาสสำรวจบ้านชั้นแรก
บาส-"ชั้นนี้ไม่มีพวกมัน ขึ้นมาๆ" บาสเรียกน้องที่รออยู่ชั้นใต้ดิน
บอล-"โชคดีจังแฮะที่พวกมันไม่พังเข้ามา รู้สึกว่าพ่อจะเก็บปืนพกไว้ในลิ้นชักใต้ทีวีน้ะ ไหนๆ  เย้สมีกระสุนอยู่ด้วย"
บาส-"ระวังตัวไว้ อย่างเสียงดัง" พูดเสร็จบาสก็เดินขึ้นไปสำรวจชั้นที่สอง
 ในขณะที่บาสไปสำรวจดูที่ชั้นสอง บอลก็เดินดูชั้นหนึ่ง
 "กุก กัก กุ กัก" เสียงดังออกมาจากในตู้กับข้าว บอลหันควับไปดู หน้าตาตกใจอย่างมาก
"เห้ย ใครอยู่ในตู้ ไม่ตอบยิงน้ะเว้ย" บอลพยายามบอกสิ่งที่อยู่ในตู้ เหมือนจะไม่ได้ยิน
กุก กัก กุก กัก เสียงยังดังไม่หยุด บอลค่อยๆเข้าไปเปิดตู้ออกมา  สิ่งที่อยู่ตู้นั้นก็คือ...
"พ่อ! พ่อใช่มั้ย นึกว่าพ่อตายไปแล้ว"บอลพูดกับพ่อ แต่ร่างนั้นกลับไม่พูดตอบ แต่จ้องบอลด้วยแววตากระหายเลือด
บาส-"เสียงอะไรน้ะบอล" บาสถามบอลที่อยู่ชั้นล่าง
บอล-"พี่ครับ พ่อ พ่อยังไม่ตาย"
บาสสังหรใจไม่ดี ในเมื่อเขาเห็นพ่อโดนซอมบี้กัดจนตายไปแล้ว จะมาอยู่นี่ได้ยังไงกัน!
ตึก ตึก ตึก ตึก บาสวิ่งลงมาอย่างรวจเร็ว สิ่งที่เขาเห็นคือ ซอมบี้ที่เคยเป็นพ่อกำลังจ้องน้องชาย พร้อมแยกเขี้ยวใส่
บาส-"ยิงมันซ้ะ นั้นไม่ใช่พ่อของพวกเราแล้ว มันเป็นซอมบี้ เร็ว!" เขาบอกน้องชายที่กำลังมองดูซอมบี้
บอล-"ผม..ผมยิงไม่ได้ นั้นพ่อของพวกเราน้ะแล้วพี่ยังจะ..."
 ปัง! ปัง! ปัง! บาสยิงใส่หัวซอมบี้ไปสามนัดซ้อน สมองกระจาย ร่างซอมบี้ล้มลงแน่นิ่งกับพื้น
บาส-"เพราะยังงี้แหละ คนมันถึงได้กลายเป็นซอมบี้กัน เพราะมัวคิดว่ามีทางที่จะกลับเป็นเหมือนเดิม
แต่มันไม่มี! เข้าใจมั้ย เราทำได้แต่รอให้คนมาช่วยเท่านั้นแหละ ทีนี้ก็ช่วยกันทำสัญลักษณ์ที่หลังคาซ้ะที"
 บอลนั่งซึมไปซักพัก แล้วก็เดินตามพี่ชายไป
พวกเขาสองคนขึ้นไปบนหลังคา ทาสีเป็นรูปสามเหลี่ยมตามที่ทางการประกาศ
บาส-"ขอให้เห็นทีเถอะ ความหวังของพวกเรา"
 พวกเขาสองคนมองไปรอบๆ ตอนนี้ถนนเต็มไปด้วยซอมบี้ ซากรถเต็มไปด้วยคราบเลือด
บ้านหลายหลังในเมืองไฟไหม้   เสียงโหยหวนของคนยังคงดังกึกก้องไปทั่วทั้งเมือง
บาส-"เลือดท่วมไปทั้งเมืองแล้ว ไฟก็ไหม้ไปหมด นี่นรกย้ายสาขามาอยู่บนโลกรึไงน้ะ"
 แล้วทั่งสองก็กลับลงไปรอที่ห้องใต้ดิน รอการมาช่วยของทางการ หวังว่าน้ะ
--------------------------------------------------------------
  แต่งเรื่องโหดๆอย่างนี้มันก็ สนุกดีแฮะ เห้ยๆ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น
 

ตอนที่4
----EVER DIE----
  วันที่15ของการรอดชีวิต
วันนี้มีเครื่องบินขับผ่านไปด้วย พยายามเรียกแล้วแต่ก็ไม่ได้ยิน
พวกผีดิบก็ยังคอยวนเวียนอยู่รอบๆกระท่อม ไม่ไปไหน
อาหารของวันนี้เป็นขนมปังทาแยมสตอเบอรี่ นี่เป็นแผ่นสุดท้ายที่ไม่ขึ้นราแล้ว
ทำไมถึงไม่เอาสเบียงมามากกว่านี้น้ะ ถ้าผมตายไปฝากบอกแมรี่ แม๊กดูสันด้วยว่า ผมรักเธอ จากจอช.
...ชายหนุ่มปิดสมุดบันทึกปกหนังหลังจากเขียนบันทึกเสร็จ เขามาติดอยู่ที่กระท่อมกลางป่ากับหมาล่าเนื้อคู่ใจ
เขาต้องอยู่นิ่งๆไม่งั้นซอมบี้ที่อยู่ด้านนอกกระท่อมอาจจะได้ยินแล้วเขามา  อาวุธของเขามีแค่ปืนล่าสัตว์กับกระสุนไม่กี่นัด
 วันที่18ของการรอดชีวิต
ผมไม่ค่อยมีแรงซักเท่าไหร่แล้ว ไม่ได้กินอะไรมา2วันแล้ว
นี่อาจจะเป็นจุดจบของผมจริงๆ 
ถ้ายังไงจวนตัวจริงๆ ก็อาจต้องฆ่าเจ้าม้องกี้กินเป็นอาหาร
มันอยู่เป็นเพื่อนผมมานาน อาจต้องทำใจซักพักก่อนจะฆ่ามัน
ขออย่าให้คุณตายไปก่อนผมน้ะแมรี่ ไม่มีคุณผมก็คงอยู่ต่อไปไม่ได้อยู่ดี  จอช.
...เหมือนทุกๆวัน เขาเก็บสมุดไว้ในเสื้อโค้ดตัวหนา การอยู่ในป่าแถบหุบเขาทำให้อากาศหนาวมากทีเดียว
หงิง หงิง เจ้าหมามองกี้นอนขดตัวอยู่กับเจ้านายของมัน
"เราจะรอดกันได้มั้ยน้ะ" เขาพูดพร้อมลูบหัวหมาไปด้วย
โฮ่ง  โฮ่ง โฮ่ง  เจ้าม้องกี้เห่าอะไรบางอยางที่อยู่นอกกระท่อม
"ชู่ซซ เงียบๆก่อน เดี๋ยวพวกมันก็เข้ามาหรอก  เฮ้ จะวิ้งไปไหนน้ะ"
เขาจับไว้ไม่ทัน เจ้าหมาวิ่งออกไปนอกกระท่อมแล้ว แม้เขาจะพยายามตามไปแต่ก็ลุกไม่ขึ้น เรี่ยวแรงหายหมดแล้ว
 แอ๊ด...ตุบ ตุบ แฮ่ ก๊าซซซ ประตูที่เปิดทิ้งไว้ทำให้ซอมบี้เริ่มเดินเข้ามา พวกมันมองไปรอบๆ แล้วก็เจอจอชที่นอนบนเตียงจนได้
จอชพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายเอื้อมไปหยิบปืนมาเล็งซอมบี้ไว้ แต่แขนของเขาก็ชาไปหมด 
"โท่ว้อย  อีกนิดเดียวแท้ๆ ฮึบ เหวอ   โอ๊ย!" จอชเอื้อมไปหยิบปืนจนตกเตียง แต่นั้นก็ทำให้ปืนตกลงมาด้วย
เขาคว้าปืนขึ้นมาเล็งยิงใส่ซอมบี้ตัวหน้าสุดที่วิ้งเข้ามา
เปรี้ยง!!! กระสุนยิงโดนซอมบี้ตัวแรก มันล้มลง แต่ตัวหลังกก็กระโจนใส่จอชอย่างบ้าคลั่ง
แง่ง แง่ง ก๊าซซซ  มันพยายามจะกัดจอชให้ได้ แต่จอชเอากระบอกปืนกันเอาไว้ แต่เรียวแรงของเค้าตอนนี้คงต้านไม่ได้นาน
กริ๊ก เสียงชักปืนดังมาจากด้านหลังซอมบี้ แต่มันก็ยังคงพยายามจะกัดจอชต่อไป
ไรอั้น-"อย่างนี้มันหยามกันนี่หว่า เอ็งตาย!!!" ไรอั้นหนี่ยวไกปืนรัวไม่ยั้ง
ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!  กระสุนโดนทั่วตัวซอมบี้ มันล้มทับจอชที่นอนอยู่กับพื้น
ไรอั้น-"ลุกไหวมั้ยไอ้หนู" ไรอั้นยื่นมือไปช่วยจอชลุกขึ้น
จอช-"ขอบคุณมากครับ นึกว่าจะตายซ้ะแล้ว เอ้อ ผมจอชครับ
ไรอั้น-"ซื้ด ฟู่ ชั้นไรอั้น นายยังโชคดีที่มีหมาออกไปตามพวกเรา เฮอะ เด็กดี" เขาพูดพร้อมลูบหัวหมา มันกระดิกหางตอบ
ไรอั้น-"เอาล้ะทุกคน ฟังทางนี้หน่อย เฮ้ เห้ยพวกแกน้ะ" เขาตะโกนแต่ไม่มีใครสนใจ
ปัง! หลังเสียงปืนทุกคนหันมามองไรอั้น
ไรอั้น-"เอาหล่ะ พวกเราจะพักที่นี่ก่อน แถวนี้มีซอมบี้ไม่มาก แต่ก็ระวังไว้ ดีกว่าแก้ เอาล้ะ ขนของๆ ซื้ด ฟู่ หนาวจิ๊บเป๋ง"
...คืนนั้นจอชก็ได้กินอาหารจนอิ่มหลังจากหิวมาหลายวัน
บาส-"แถวนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่แฮะ ซอมบี้ก็เลยน้อยไปด้วย น้ำมันก็มีน้อยตาม"
จอช-"จะว่าโชคดีหรือโชคร้ายดีหล่ะ คือช่วงวันหยุดผมจะมาล่าสัตว์ในป่าน้ะ พอเกิดเรื่องผมก็เลยถููกขังอยู่นี่ "
...วันที่19ของการรอดชีวิต
 ผมได้ถูกช่วยเหลือไว้โดยกลุ่มผู้รอดชีวิตกลุ่มหนึ่ง พวกเขามีอาวุธครบมือ มีสเบียง มีรถ
พวกเขามีแผนที่จะไปทางเหนือ ผมจึงขอตามไปด้วย อยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรจะกินอยู่ดี
หวังว่าแมรี่ จะไปที่ฐานใต้ดินด้วย พวกเราจะได้เจอกันซ้ะที จอช.
--------------------------------------------------------------
แมรี่ แม๊กดูสันนี่ใครผมก็ไม่รู้น้ะ แต่ชื่อคุ้นชมัดเลย

----EVER DIE---- ตอนที่6
...ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง     
เสียงปืนดังลั่น  วิ้งเข้าร่างของเหล่าซอมบี้
ไรอั้น-"ทุกคนวิ้งมาที่รถเร็วเข้า! โจ สตาร์ทรถรอเลย เร็วเข้า!"
โจ-"ว้อยยยยยย  ติดสิฟร้ะ"
  ถึงจะมีปืนอยุ่ในมือ  แต่เมื่อเห็นภาพตรงหน้า  ...มันคงไม่ใช่เรื่องที่จะยิงต้าน
บรื้น บรื้น  เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น   แม้นรกจะขึ้นมาบนโลกแล้ว แต่สวรรค์ก็ยังไม่ทอดทิ้งพวกเขา
โจ-"ติดแล้วววววว  เร็วเข้า"  เขาเรียกให้พักพวกขึ้นมาบนรถ  แต่บางคนก็โกยเข้าป่าไปแล้ว
ไรอั้น-" โธ่ว้อย  ใครยังไม่โดนมันขย้ำก็ขึ้นมาเลย เร็ว"
แม๊ก-" ชิบเป๋ง  พวกแกไปซ้ะ  ที่นี่ชั้นจัดการเอง"
ปึง! ประตูรถบานสุดท้ายปิดลง  รถออกไปแล้ว  เป็นเวลาเดียวกับที่ช่วงความเป็นคนของแม๊กหมดลง
ไรอั้น-" บ้าเอ๊ย! "  แม้รถจะวิ้งออกมา  แต่ก็ไม่ได้ทำให้หนีซอมบี้กระหายเลือดพวกนี้ไปได้ พวกมันวิ้งไล่ตามมา
แกรก แกรก  ทุกคนในรถหันไปดูที่ข้างรถ  แม้สภาพซอมบี้จะดูไม่ได้แล้วก็ตาม แต่มันก็ยังมีแรงพอจะเกาะรถตามมาได้
โจ-"ยิงมันเซ่"
ปัง!!!!   ไรอั้นยิงกระสุนจากปืนลูกซอง เข้าใส่กลางตัวซอมบี้อย่างจัง  แต่ก็แค่ทำให้มันขาดครึ่งเท่านั้น
ไรอั้น-"โธ่ว้อย  ตื่อจริง  ดับไปซ้ะ"  ปึก!!! ไรอั้นฟาดด้ามปืนเข้าไปอย่างจังที่ตัวซอมบี้  จนมันตกลงไปจากรถ
โจ-"ย้ากกก"  ซอมบี้ที่วิ้งเข้าหารถ ก็ถูกโจขับชนกระเด็น  พวกมันไม่มีแม้แต่ความกลัว

----EVER DIE---- ตอนที่7
...หลังจากขับรถปะทะกับฝูงซอมบี้ออกมาจากป่าได้   ทำให้พวกเขาโล่งใจไปได้อีกครั้ง
ถ้าไม่ใช่เพราะ สิ่งที่บาสกำลังจะพูดต่อไปนี้หล่ะก็...
"...ผม  ผมโดนกัด อั๊กก" บาสพูดออกมาระหว่างทาง
ทุกคนหันไปมองเค้า  ความคิดเหมือนๆกัน นั้นคือ  บาสคงไม่รอดแน่...
แต่มันจะนานขนาดไหนกัน?
บาส-"ผมคงไปต่อไม่ไหว  ถึงไปก็มีแต่จะเป็นภาระซ้ะเปล่าๆ  ทิ้งผมไว้แถวๆนี้แหละ  อุ๊บ โอย..."
บาสพูดไป  จับแผลที่ ขาไปด้วย เลือดเริ่มไหลออกมาไม่หยุด
บอล-"อะไรเนี่ย  พ่อ  แม่  แล้วก็ยังมาพี่อีก  สุดท้ายทุกคนก็ทิ้งผมไว้"
บาส-"อย่าร้อง ไอน้องชาย  ยังไงสุดท้าย ไม่ช้าก็เร็ว มันก็ต้องเป็นแบบนี้ ขั้นบอกให้ทำใจไว้แล้วไง โอย"
ไบรอั้น-"ซื้ด  ฟู่  ทุกๆคนก็ต้องเจอเรื่องแบบนี้กันทั้งนั้น" เขาพูดให้บอลรู้สึกตัว
บาส-"อีกนานเท่าไหร่ ผมถึงจะกลายเป็นพวกมัน" เขารู้ดีว่าเวลานั้นแหละไม่มากนัก
โจ-" ก็คงไม่นานเท่าไหร่   อย่างมากก็แค่ครึ่งชั่วโมง  อึดสุดที่ชั้นเคยเห็น"
เวลาเพียงแค่นั้น ก็มากพอที่จะให้เขาได้พูดคุยเป็นครั้งสุดท้ายกับน้องชายได้
บาส-"ดูแลตัวเองไอน้อง"
บอล-"คะ..ครับ"
โจ-"ซวยซ้ำรอบสอง   ทางผ่านข้างหน้ามีพวกซอมบี้อยู่เพียบ   เอาไงดี?"
ทางข้างหน้า มีแต่พวกซอมบี้ยืนเดินไปมา  พวกมันหิวกระหายร่างเนื้อเป็นๆ อย่างพวกเขา
คงไม่เป็นการดีแน่ถ้าจะฝืนขับผ่านพวกมันไป
จอช-"ผมพอจะรู้เส้นทางอ้อมน้ะ   แถวๆนี้มีเหมืองหินเก่าอยู่  ผมเคยมาบ่อยๆ มันทะลุไปถึงอีกฝากของเมืองได้"
ไรอั้น-"งั้นไปกันเลย เอาอาวุธกับกระสุนไปให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้"
บาส-"งั้นก็  ลากันตรงนี้เลยล้ะกันน้ะทุกคน  โชคดี "
ไรอั้น-"อืม  ตามใจล้ะกัน  ซื้ด  ฟู่"
บอล-"พี่ครับ  ลาก่อนครับ  ฮึ่ม"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

----EVER DIE----Part 8
  ...พวกเราเดินเข้ามาในเหมืองสองวันแล้ว แต่จะออกไปทางไหน ก็มีซอมบี้ขวางทางไปหมด ติดอยู่ในนี้ไม่ดีเลย
นอกจากอาหารจะไม่ค่อยมีแล้ว อากาศก็ไม่ค่อยดีด้วย ยิ่งเข้ามาลึกเท่าไหร่ ก็ยิ่งเบาบาง
ไรอั้น-"เห้ย พักก่อน ไอหนูนี่จะล้มอยู่แล้ว" บอลที่เดินโซเซตามมา หน้าตาสดชื้นขึ้นเมื่อจะได้พัก
ไรอั้น-"น้ำหมดไปตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว เอาว้ะ ยังมีบุหรี่" ไรอั้นหยิบมวนบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกง
จอชได้กลิ่นบางอย่าง เนื่องจากคุณปู่ของเขาเป็นคนเหมือง จึงเคยพาเข้ามาในเหมืองบ่อยๆ
จอช-"กลิ้นนี้มัน!!!" จอช ปัดไฟแช๊กกับบุหรี่ในมือไรอั้นทิ้ง
เพี้ยะ!!!
ไรอั้น-"อ้าวเห้ย! มาปัดทำไมว้ะเนี่ย มวนสุดท้ายแล้ว" ไรอั้นหันไปทางจอช ประมาณว่า 'หาเรื่องเรอะ'
จอช-"นี่มันกลิ่นก๊าซมีเทน ถ้าปัดไม่ทันม้ะกี้ ก็จะกลายเป็นบุหรี่มวนสุดท้ายที่นายจะได้สูบแล้ว"
ไรอั้น-"เออ ขอบใจ ชิ" พูดแล้วก็เดินไปเก็บบุหรี่
จอช-"เป็นไปได้ว่าข้างหน้าเป็นทางตัน อาจมีก๊าซพิษสะสม ไปต่ออาจจะมีอันตรายได้ ย้อนกลับไปเมื่อแยกที่แล้วดีกว่า"
ไรอั้น-"กลับไป?  แยกที่แล้วเดินกันเป็นชั่วโมงน้ะเว้ยเห้ย"
จอช-"แต่ถ้าเดินไปข้างหน้ามันก็มีแต่จะเสี่ยง ผมรอดมาถึงขั้นนี้แล้ว จะไม่ยอมเสี่ยงตายอีก!!!" จอชยืนกรานจะเดินกลับไป
โจ-"ชั้นไปเอง  ตอนเด็กๆเคยแข่งกลั้นหายใจกับเพื่อน ชนะตลอด แค่ไม่สูดอากาศก็พอใช่มั้ย"
จอช-"ก็ คงงั้น แต่ถ้าโชคดีอาจไม่มีอะไร"
โจค่อยๆเดินเข้าไปตามทางเดินพร้อมไฟฉายของเขา
โจ-"ถ้า10นาทีแล้วชั้นยังไม่กลับมา พวกแกก็ไปที่แยกก่อนหน้านี้ได้เลย"
...............................20นาทีผ่านไป.................................
จอช-"โธ่ว้อย อุสส่าเตือนแล้วแท้ๆว่าให้กลับไป ทำไมไม่เชื่อกันมั่ง"
ไรอั้น-"แกจะกลับก็กลับไป ชั้นจะรอโจอยู่นี่แหละ"
แกรกๆ
เสียงบางอย่างดังมาจากทางที่พวกเขาผ่านมา
บอล-"ใครตามมาน้ะ  พี่บาสเหรอ?"น้องชายหวังจะได้เห็นพี่ของเขา
ไรอั้น-"ตลกเหอะ ไม่ใช่มั้ง"
ม้องกี้-"แฮ่~ แง่งงงงงงงง" เจ้าหมาเหมือนจะรุ้สึกถึงอันตรายบางอย่าง
แต่เจ้าของเสียงที่ออกมาจากเงามืดนั้น มันกลับเป็นสิ่งที่เลวร้ายกว่า มันคือ ซอมบี้
ไรอั้น-" เห้ย  ตามมาได้อีกน้ะพวกบ้าเอ๊ย ไปข้าหน้าก็ไม่ได้ กลับไปก็มีซอมบี้ บ้าเอ๊ย!"
โจ-"ทุกคนทางนี้ไปได้ ออกไปถึงเขาอีกฝั่งได้ด้วย ไป..." ไม่ทันที่โจจะพูดจบ ทุกคนก็พากันผลักโจวิ่งเข้าไปตามทาง
แฮ่~~~~~~ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ เสียงซอมบี้วิ่งตามเหล่าผู้รอดชีวิต
ทุกคนวิ้งตามโจไป ทางคดเคี้ยวมาก ทำให้พวกเขาวิ้งได้ไม่เร็วนัก แต่ซอมบี้ก็เช่นกัน 
บอล-"มันวิ้งตามมาแล้ว เร็วหน่อย"บอลที่วิ่งรั้งท้าย หันหลังไปดูซอมบี้ที่กำลังวิ่งตามมา
ทางข้างหน้าเป็นขอบเหว ต้องค่อยๆเลาะๆไป  ยิ่งทำให้พวกซอมบี้ตามมาใกล้ขึ้น
โจ-"จะเสี่ยงดวงกันมั้ยหล่ะ"
ไรอั้น-"เวลานี้ยังจะมาคุยเรื่องดวง เร็วเข้าเหอะน่า จะทำอะไรก็ทำเลย เร็ว!!"
แล้วโจก็ทิ้งไฟฉายลงไปในเหวข้างๆ ทาง         ได้ผล พวกซอมบี้กระโดดลงเหวตามแสงไฟไป
โจ-"เฮ้อ ดวงแข็งจริงๆ นี่ถ้ามันไม่ตามลงไป นอกจากจะเดินลำบากขึ้นแล้ว ยังโดนมันกินด้วย คิดแล้วสยองว้ะ"
หลังพ้นขอบเหวมา ทุกคนเห็นแสงที่ลอดเข้ามาจากประตูเหมืองที่ถูกปิดด้วยแผ่นไม้
ไรอั้น-"ถึงจนได้  ผิดคาดแฮะ นึกว่าเป็นกลางคืนซ้ะอีก อยุ่ในถ้ำไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน ฮึ"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

----EVER DIE----PART 9
 ...พวกเราออกมาจากเหมืองได้สำเร็จ ทางออกนี้ออกมาโผล่ที่แถบชานเมือง
ไรอั้น-"อืม รอเวลานี้มานาน" ไรอั้นจุดบุหรี่ที่เก็บไว้ขึ้นมาสูบ
ไรอั้น-"ซื้ด ฟู่~ ดีขึ้นหน่อยแฮะ"
บอล-"ไปไหนต่อกันหล่ะเนี่ย ในเมืองก็มีแต่พวกมัน"
โจ-"อืม เอาไงดี " โจมองไปรอบๆ ตอนนี้มีแค่พวกเขาสี่คน กับอีกหนึ่งตัว  ใช่  พวกเราลืมม้องกี้ไปได้ยังไง
โจ-"อืม ชั้นคิดวิธีได้แล้ว  ให้เจ้าม้องกี้ วิ้งล่อพวกซอมบี้ไปทางอื่น แล้วเราก็ค่อยแอบเข้าไปในเมือง"
จอช-"เห้ย ไม่ได้น้ะ มันอยู่เป็นเพื่อนกับผมมาตั้งแต่มันยังเด็ก"
ไรอั้น-"อืม แกต้องชั่งน้ำหนักความสำคัญ ระหว่าง คนสี่คน กับหมาหนึ่งตัวแล้วน้ะ ซื้ด ฟู่~"
จอช-" จริงเหรอเนี่ย เฮ้อ แก   แกคงทำได้น้ะ เจ้าม้องกี้"
หงิง หงิง ม้องกี้กระดิกหาง มันเป็นสุนัขที่เชื้อฟังเจ้านายมาก แม้จะส่งมันไปตายก็ตามที
จอช-" เอาล้ะ ม้องกี้ ไป! ไป! ไป!" เขาบอกม้องกี้ พร้อมกับชี้ทางที่มันต้องวิ้งไป
 ม้องกี้ วิ้งผ่านฝูงซอมบี้นับร้อย  ได้ผลทีเดียว  ซอมบี้แทบทั้งหมด วิ้งตามม้องกี้ไป  แม้จะเป็นซอมบี้ แต่ก็ยังตามสุนัขไม่ทัน
ถ้ามันไม่หยุดวิ้งไปซ้ะก่อน...
 ซอมบี้ไปแล้ว แต่บางตัวก็ยังยืนนิ่ง ไม่ไปไหน
 ปัง!  เสียงปืนดังขึ้น พร้อมกับที่หัวซอมบี้ที่ขวางทาง   หลุดกระเด็นออก  เลือดพุ่ง ฉูด~  แล้วร่างไร้วิญญาณก็ล้มลง
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!  ตัวแล้วตัวเล่า จนเกลี้ยงถนน ซอมบี้ที่เหลือเริ่มวิ้งเข้ามาหาพวกเขา แต่จำนวนนั้นน้อยนิด
ไรอั้น-"ต้องขอบคุณเจ้าหมาจริงๆ  ไปง่ายขึ้นเยอะ"  พูดไป ก็พลางยิงสกัดซอมบี้ไปด้วย
แง่งงงงงง ก๊าซซซซซซซซ   ตูม!!! ตุบ 
แต่พอเข้ามาในเมือง จำนวนซอมบี้กลับน้อยลงเรื่อยๆ   บางจุดไม่มีเหลือแม้แต่ซากเลยด้วยซ้ำ   เป็นเพราะอะไรกัน  แค่หมาตัวเดียว คงลากไปได้ไม่หมดแน่
บอล-" เอ้อ  ทุกคนครับ รถครับ  รถของทหารด้วย   มีคนมาแถวนี้" บอลชี้ไปที่รถจอดที่ปั๊มน้ำมัน
โจ-"แกคิดเหมือนชั้นรึเปล่าว้ะ" โจมองไปทางไรอั้น
ไรอั้น-" อืม  คนพวกนี้คงเคลียแถวนี้หมด โหดจริง "
พวกเขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆรถคันนั้น  แต่เมื่อเข้าไปใกล้ กลับไม่มีคนอยู่
ไรอั้น-" แต่ไม่ผิดแน่ ยังอุ่นๆอยู่" ไรอั้นจับกระโปงรถดูเพื่อความแน่ใจ
จอช-" แล้ว พวกนั้นอยู่ไหนกัน " เขาหันซ้าย หันขวา แต่ก็ไม่เจอใคร
  ตึก ตึก ตึก  มีบางสิ่งกำลังเดินมาทางนี้...
 พวกเขาหันไปมองทันที  แล้วก็ต้องตกใจเมื่อได้เห็นเข้า
ไรอั้น-" แก...แกคือ!!!"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮาๆ ออกมาจนได้  อย่าว่าแต่โจเลยครับ ผมก็ลืมเจ้าม้องกี้(ฮา)    กำลังคิดไม่ออกพอดีว่าจะทำยังไง


----EVER DIE----PART 10
...หลังจากแยกกับพวกไรอั้นแล้ว ผมนั่งรอเวลาอยู่ในรถ วันเวลาที่ผ่านมา ผมแทบไม่ได้ทำอะไรดีๆไว้เลย
ทำตัวเน่าเฟะ สุดท้ายก็ต้องมาเน่าจริงๆ เฮ้อ~  สิ่งที่ผมทำมาตลอด ได้แต่ขับรถซิ่งไปวันๆ  เช้าสุดท้ายของผม...
อั๊ก!!! เริ่มแล้วสิน้ะ ร่างกายของฉัน  ภายในร่างของเรา มัน อ๊ากกกกกกก
บาสดิ้นไปดิ้นมา ร่างกายของเขากำลังพยายามต่อสู้กับเชื้อไวรัส มันทรมาณ แต่ก็เป็นพลังฮึดสุดท้าย
แต่ไหนๆก็จะต้องกลายเป็นซอมบี้แล้ว เขาขอตายซ้ะดีกว่า ถึงจะอยากรู้ว่าการเป็นซอมบี้มันรู้สึกยังไง  บาสรวบรวมพลังกาย เฮือกสุดท้าย ขึ้นรถ
เป้าหมายของเขาคือการพุ่งเข้าใส่ฝูงซอมบี้
บาส-"โอย แค่นี่ก็จะไม่ไหวแล้วเหรอเนี่ย แฮก แฮก ฮึๆ ชีวิตคนนี่ ก็ไม่เลวเลยจริงๆ"
เขาเหยียบคันเร่งเต็มที่ ด้วยความเร็วสูงสุด วิ้งเข้าใส่เหล่าซอมบี้    เหมือนพวกมันจะได้ยินเสียง พวกมันหันมาทางรถ
แล้วก็วิ้งเข้ามาใส่รถอย่างบ้าคลั่ง   ก๊าซซซซซซซซ  แฮ่~~~ 
ตูม!!! โครมมมมมมมมมมมม 
...
...
...ที่นี่   ที่ไหน เอ๋? ก็ที่เดิมนี่ ทำไมฉัน ถึงมาอยู่นี่ รถนี่ หือ? ทำไม ทำไมเราถึงไม่กลายเป็นซอมบี้หล่ะ
บาสตื่นขึ้นมา บนซากรถ รอบข้างมีแต่เศษซากซอมบี้เรียงราย เลือดเอ่อนองพื้น นี่เป็นฝีมือของรถเหรอ?
เขามองดูมือตัวเอง โชกไปด้วยเลือด เขาพยายามคลำไปทั่วตัว แต่ก็ไม่มีแผลเลยแม้แต่นิดเดียว!!!
บาส-" อะ อะไรกันเนี่ย เราทำทั้งหมดนี่เหรอ" เขายังตกใจและสับสน มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมาก
บาส-"ไปดูในเมืองหน่อยดีกว่า" ความสับสนและความตกใจหมดสิ้นไปในทันใด เขาค่อยๆเดินเข้าไปในเมือง
ในเมืองไม่มีซอมบี้แม้แต่ตัวเดียว นี่อาจเป็นโชคดีของเขาก็ได้หรืออาจจะมีอะไรมากกว่านั้น...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอิ๊กๆ  มาเล่าเรื่องของฝั่งบาสบ้างก็ดีเหมือนกันน้ะครับ  ไม่ใช่ว่าผมหมดมุกหรอกน้ะ ไม่ใช่เลย ไม่ใช่เลย
ปล.ขออภัยสำหรับผู้ที่ติดตามอ่านน้ะครับ(มีด้วยเรอะ!!!)  พอดีอยู่ในช่วงสอบ อาจจะช้าหน่อย(ปกติก็ช้านี่หว่าแกน้ะ)

----EVER DIE----PART11
    ในเมืองช่างว่างเปล่า แตกต่างกับวงนอกลิบลับ   ไม่มีร่องรอยการเสียหายเลย
บาสยังคงเดินไปตามถนนเรื่อยๆ อากาศแถบนี้ค่อนข้างหนาวทีเดียว  "โครกกกก" ท้องของเขาเริ่มร้อง คงต้องหาอะไรทานก่อนที่จะสำรวจเมืองต่อ
บาส-"อูย ทั้งหนาวทั้งหิว อืมๆ  โอ้ มินิมาร์ท...เวลาอย่างนี้ยังเปิดอีกแฮะ"
ไฟด้านในร้านไม่ได้ปิดอย่างที่มันควรจะปิด แต่ก็ไม่แปลกอะไร ถ้าวัดกับสภาพเมืองที่ไม่เสียหาย
บาสเดินไปด้านในร้าน  "อืมๆ แฮมเบอเกอร์...หมดอายุ    แซนวิช...หมดอายุ  ขนมปัง...ก็ยังหมดอายุ"
บาสเดินไปทางตู้ขายอาหารแช่แข็ง "ไม่ได้ว้อนเล้ย ไม่คิดว่าต้องกินอาหารแบบนี้อีกแล้วแฮะ"
ดูท่า อาหารแช่แข็งจะไม่ใช่ของโปรดของบาสซักเท่าไหร่ แต่ในสถานการแบบนี้ มันก็คงเลี่ยงไม่ได้
บาส-"อืม  ข้าวผัด  สปาเก็ตตี้   เกี๊ยว...อืม ไม่ได้กินนาน เค้าพัฒนากันไปถึงไหนแล้วหว่า" บาสเลือกหยิบข้าวผัดขึ้นมา
บาส-" เก็บได้นานถึงสองปี ขณะแช่แข็ง... อืม สงสัยจะจริง" เขาอ่านฉลากข้างกล่องอาหาร
เขาหันซ้ายหันขวา เยี่ยม ไมโครเวฟอยู่หลังเค้าเตอร์เก็บเงิน
เขาเดินไปหลังเคาเตอร์  อาการหิวจนแทบกินของได้หมดร้าน...ถ้ามันกินได้
มีบางอย่างหลังเคาเตอร์ ทำให้เขาสดุดตาทันทีที่ได้เห็น
บาส-"หืม?" เขาเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา    ปืนลูกซองกระบอกยาว พร้อมกระสุนอีกโหล "ร้านนี้พร้อมแฮะ"
หลังจากแยกกับพวกบอล เขาก็ไม่ได้หยิบอาวุธมาด้วย  เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้สมควรอย่างยิ่งที่จะพกมันไว้
ผ่านไปสองนาที เสียงเตือนว่าอาหารที่อุ่นไว้ ได้ที่แล้ว  เขาเปิดไมโ๕รเวฟออก  ควันจากการอุ่นลอยออกมา "อืม กลิ่นน่ากินกว่าที่คิดแฮะ"
หลังจากหิวมาพอสมควร บาสนั่งลงกับพื้นแล้วเริ่มกินอาหารทันที "โอย ช่วยชีวิตเราไว้จริงๆ" เขากินหมดในเวลาอันรวดเร็ว
ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้น บาสได้เห็นบางอย่างนอกร้านมินิมาร์ท...
บาส-"อย่างนี้นี่เอง เมืองนี้ถึงได้สะอาดนัก" สิ่งที่เขาเห็น คือกลุ่มคนไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นฝ่ายอะไร มาเพื่อทำอะไร
แต่ที่แน่ๆ พวกนี้อาวุธครบมือ ทั้งระเบิด กระสุน  ปืนกล ส่วนหน้าสวมหน้ากากกันแก๊ซ...
บาสนั่งหลบหลังเคาเตอร์ พวกนี้จะเป็นมิตรหรือศัตรู เขาจะเสี่ยงออกไปดีมั้ย หรือจะรอให้พวกนั้นผ่านไปก่อน...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

----EVER DIE----PART 12
 ...บาสแอบมองออกไปทางกระจกหน้าร้าน  พวกหน้ากากคนหนึ่งหันมาทางร้าน
เฮือก บาสหลบหน้าลง หวังว่าคงไม่เห็นตัวเขา
บาสค่อยๆเงยหน้าขึ้น พวกนั้นกำลังสื่อสารกัน แต่ระยะนี้ ไม่ค่อยได้ยินอะไรมากนัก
หนึ่งในนั้น ชี้นิ้วมาที่ร้านมินิมาทที่บาสอยู่
'เห้ย ทำไมต้องมาทางนี้ด้วย' บาสคิดในใจ เขาค่อยๆมองทางซ้าย ไม่มีอะไรเรียบร้อยดี มองไปทางขวา เห้ย!
ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ ทำไมถึงมองมาทางร้าน
ขณะที่บาสกำลังคิดสงสัย  เหล่าคนสวมหน้ากากก็เดินมาถึงหน้าร้านแล้ว
บาสนอนหมอบลงติดกับพื้น
ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าดังไปทั่วร้าน ยิ่งร้านเงียบๆ ยิ่งได้ยินชัดเจน
ตึก ตัก ตึก ตัก ถ้าไม่นับเสียงฝีเท้าที่ดังอยู่แล้วหล่ะก็ เสียงหัวใจที่เต้นอย่างแรงด้วยความกลัว หรือความตื่นเต้นของเขา
...ก็ชัดเจนไม่แพ้กัน
ตึก ตึก ตึก เสียงเข้าใกล้มาเรื่อยๆ เรื่อยๆ เฮือก! หัวใจบาสแทบหยุดเต้น เมื่อมีพวกสวมหน้ากากคนหนึ่ง เดินมาเจอเขานอนอยู่หลังเคาเตอร์
บาสเล็งปืนไปที่คนสวมหน้ากาก  ปัง!
...แต่ไม่ทันซ้ะแล้ว  กระสุนจากปืนของคนสวมหน้ากากถูกยิงมาที่ท้องของเขา
บาสเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าถูกยิง เขามองลงไปที่ท้อง ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือด "อั๊ก แคก แคก" เขาสำลักเลือดทันที
พวกสวมหน้ากากเดินมาดูบาสทั้งสามคน หันหน้ามองกัน แล้วก็พูดกัน บาสพยายามฟัง
คนสวมหน้ากาก1-"........................"
คนสวมหน้ากาก2-"........................"
คนสวมหน้ากาก1-"........................"
คนสวมหน้ากาก3-"........................"
ตอนนี้ บาสแทบไม่ได้ยินอะไรแล้ว หูของเขาอื้อไปหมด "แฮก แฮก แฮก" เขาหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ อาการของบาสสาหัสทีเดียว
หนึ่งในพวกสวมหน้ากาก เอามือไปกดที่ด้านข้างของหน้ากาก เดาว่าคงสื่อสารผ่านทางวิทยุ
เขาคุยอยู่ซักพัก แล้วก็พยักหน้าไปทางอีกสองคน บ่งบอกเป็นสัญญาณบางอย่าง
อีกสองคน พยักหน้าตอบรับ
หนึ่งในสองคนนั้น เล็งปืนมาทางบาส ค่อยๆเล็งสูงขึ้นเรื่อยๆ แสงเลเซอร์ หยุดอยู่ที่หัวของบาส
บาสมองไปที่หน้าของคนสวมหน้ากาก เขาค่อยๆดันตัวเองถอยหลัง แต่ก็สุดแค่กระจกร้าน
คนสวมหน้ากากค่อยๆ เอานิ้วชี้ไปจับที่ไกปืน พร้อมที่จะยิงได้ทุกเมื่อ
ปัง!  กระสุนวิ้งเข้าที่กลางหน้าผากของบาส เขานอนแน่นิ่ง เลือดค่อยๆไหลออกมาจากหัวของเขา
เพื่อความแน่ใจว่าบาสแต่แน่แล้ว หนึ่งในนั้นเข้ามาจับชีพจรที่คอของบาส...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

----EVER DIE---- PART 13
...หลังจากตรวจชีพจรแล้ว เขาหันหน้ามาบอกเพื่อนอีกสามคน ทำท่า มือสบัดตรงคอไปมา เป็นสัญญาณว่า "ตายแล้ว"
หน้ากาก1-"ง่ายกว่าที่คิด นี่เหรอตัวอันตรายที่หน่วยวิจัยพูดถึง   ไม่เท่าไหร่นี่หว่า"
หน้ากาก2-" ทำๆให้เสร็จเหอะ เก็บร่างมัน แล้วจะได้ไปก๊งกันต่อไง"
หน้ากาก1-"เอ๊ย แจ่มว้ะ เห้ย ไอ้หน้าใหม่ ขนไปล้ะกัน" เขาหันไปบอกอีกคน
หน้ากาก3-"..." ไม่พูดอะไร เขาดึงถุงเก็บศพออกมาจากทางด้านหลังของชุด
หน้ากาก1 เดินไปที่ตู้เย็น ในนั้นมีเหล้าอยู่เพียบ เขาหยิบออกมาหนึ่งลังใหญ่ๆ
หน้ากาก1-" หวานหล่ะคืนนี้ "
หน้ากาก2-"เห้ยๆ ขนเอาสินค้าไป จะไม่โดนว่าเรอะ เค้ายิ่งห้ามๆอยู่"
หน้ากาก1-"คนเราทำงานดี มันก็ต้องมีรางวัลกันบ้าง "
ครึ๊ก   ตุบ   เสียงร่างของหน่วยสวมหน้ากากที่กำลังจะเก็บร่างของบาส ล้มลง คอหันกลับด้าน นี่ฝีมือของมนุษย์เรอะ?
ไม่ทันที่ศพจะหยุดนิ่ง หน่วยสวมหน้ากากอีกสองคน ยกปืนขึ้นยิงบาสทันที
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!   ร่างของบาสกระเด็นติดกำแพง รอยเลือดและกระสุนแดงเต็มเสื้อของบาส
หลังสิ้นเสียงปืน หน่วยสวมหน้ากากทั้งสอง ค่อยๆลดปืนลง และเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
เฮะ เฮะ  บาสแสยะยิ้ม  หน่วยสวมหน้ากากทั้งสอง ถอยหลังทันที เล็งเตรียมยิงอีกครั้ง
แต่ไม่ทันทีจะยิง ร่างของเขาทั้งคู่ก็ถูก จ้วงแทงด้วยมือเปล่าๆของบาส ทะลุท้องไปแล้ว
บาส ดึงมือที่โชกไปด้วยเลือดของเขาออกมา  ร่างของหน่วยสวมหน้ากาก  ล้มลงกองกับพื้น 
ร้านสะดวกซื้อที่ดูเผินๆ จากด้านนอก น่าเข้ามาซื้อของ  แต่หลังเคาเตอร์ ใครจะรู้ว่า ณ ที่แห่งนี้ ได้มีปีศาจกำเนิดขึ้นแล้ว
บาสล้มลงอีกครั้ง  แต่ก็ลุกขึ้นมาทันที  รอบตัวเต็มไปด้วยเลือด และร่างของหน่วยสวมหน้ากาก ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้น
"เขาฟื้นจากความตาย" ในยุคนี้ การฟื้นจากความตาย อาจไม่ใช่สิ่งที่น่าหามาใส่ตัวมากที่สุดอย่างนึง แต่ เขาไม่ได้บ้าคลั่งแบบพวกซอมบี้?
แต่ร่างทั้งสามที่อยู่ตรงหน้า ก็ทำให้สับสนได้ 'เขาทำงั้นเหรอ?'  แต่ก็คิดเป็นอื่นไม่ได้ เพราะรอบข้าง ไม่มีใครนอกจากเขาอีกแล้ว
หน้ากาก1-" กะ..แก มันตัวอะ..อันตราย แค๊ก แค๊ก อ๊อก ไอ้บ้าเอ๊ย ครอกก" หลังพูดเสร็จ เขาก็แน่นิ่งไป
บาส-" ฉัน  ฉันเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย ฉันเป็นอะไรกัน!"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อ่านๆมาได้อารม  กำลังอิน

มาฮาไอตอน หน้ากาก 1 2 3 อะ

5555555555555+

เพี้ยนแล้วเรา - -"

 

บาสอัจฉะริยะสับเปลี่ยนตัวกับทหาร

 โอ้ว เออ จริงด้วย ฮาๆ