สนุกๆ ๆๆๆๆ ๆๆๆๆๆ ต่อบท 15 ไวๆนะครับ
ผมชอบมากมาย

----EVER DIE---- PART 15
...ภายในห้องฉุกเฉินที่เรียกว่า แทบจะหาความสงบไม่ได้เลยนั้น บัดนี้ เขาได้ทำให้มันเงียบลงได้อย่างถาวรแล้ว
บาสเริ่มชินกับสภาพที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้  แผลที่โดนยิงของเขาฟื้นสภาพเร็วกว่าตอนแรกๆเสียอีก
บาสถอดเศษผ้าโทรมๆที่เขาสวมอยู่ออก โยนลงไปที่พื้น สายตาเขาหันไปเห็นชุดของคุณหมอ ที่ตอนนี้โดนเขาจ้วงทะลุท้องลงไปนอนจมกองเลือดกับพื้นแล้วก็ตาม
บาสพลิกศพ แล้วค่อยๆดึงเสื้อคลุมของหมอ เปื้อนเลือดแดงฉาน มาใส่ไว้ 'จะปลอมตัวอีกเรอะ?' คงจะไม่ใช่
เขาหยิบมีดผ่าตัดจากร่างของพยาบาลผู้โชคร้าย  แล้วค่อยๆ เดินออกไปจากห้องนี้...
 "พบเป้าหมายแล้ว เดินอยู่ในทางเดินส่วนที่สอง กำลังมุ่งหน้าไปที่ลิฟขนส่ง ย้ำ เป้าหมายกำลังมุ่งหน้าไปที่ลิฟขนส่ง"
บาสถูกจับตามองผ่านกล้องวงจรปิด ที่ติดอยู่ทั่วสถานีวิจัยลับ หน่วยทหารสามารถรู้การเคลื่อนไหวของเขาได้ทุกย่างก้าวที่เขาไป
บาสวิ่งไปเรื่อยๆ ตามทางเดิน เต็มไปด้วย สัญญาณไฟฉุกเฉินดัง พร้อมไฟสีแดง เปิดปิด ไปมา เขารู้ตัวแล้วว่า การเข้ามาในครั้งนี้ ความแตกซ้ะแล้ว
บาส-"ไม่น่ารีบจ้วงหมอเลยแฮะ ไม่ทันได้ถามก่อน ทางไหนฟร้ะเนี่ย" เขายังคงวิ่้งไปเรื่อยๆ แม้จะไม่รู้ทางก็ตาม พึ่งเพียงสัญชาตญาณ
...
ณ ห้องวิจัยลับ
 หน่วยรายงาน-"เป้าหมายสังหาร พยาบาลและหมอของเราไปสองคน ตอนนี้เป้าหมายของเรา อยู่ในอาคารส่วนที่สามครับ จะให้ทำยังไงดีครับดอกเตอร์?"
ดอกเตอร์หันหน้ามาฟังรายงาน ระดับมันสมองอย่างเขา คิดวิธีจัดการกับบาสได้แล้ว
 หน่วยรายงาน-"จะให้ปิดช่องทางเชื่อมต่อของส่วนที่สามมั้ยครับ?" เขาเสนอทางเลือกที่ดูจะง่ายและไม่เสี่ยงที่สุดให้ดอกเตอร์
ดร.-" ไม่   ไม่จำเป็น สัตว์ร้าย ยิ่งขังไว้ มันก็ยิ่งก้าวร้าว จะอันตรายมากถ้าปล่อยมันออก แต่ว่า มันก็ไม่เสมอไป กับพวกที่มีสมอง"
หน่วยรายงาน-"หมายความว่า..." เขายังไม่เข้าใจแผนของดอกเตอร์
ดร.-" เราทำให้เขามาหาเราได้ ไม่จำเป็นต้องไปจับหรอก ปิดทางเดินบางส่วน บังคับให้เขาต้องวิ่งมาที่ห้องนี้ แล้วเราจะรอต้อนรับเขา " เขายิ้มเล็กๆที่มุมปาก สิ่งที่เขาคิดไว้จะเป็นยังไงกัน
...
ณ ทางเดินส่วนที่สาม
 บาสวิ่งมาถึงประตูเชื่อม มีป้ายแปะไว้ว่า "ทางไปสถานีวิจัยส่วนที่สี่" เขาวิ่งตรงดิ่งไปที่ประตูทันที
ตึง!!!   แต่ประตูเหล็กก็ปิดลงอย่างรวดเร็วต่อหน้าเขา
บาส-" ซวยล้ะ มันกะขังเรา ฮึ่ม ก็แค่ประตูเหล็ก " เขารวยรวมสมาธิ ง้างหมัดเตรียมต่อย
"ย้ากกกกกกกกกกกก" บาสเหวี่ยงหมัดใส่ประตูเหล็กกล้าเต็มแรง  "กึ๊ง!" ประตูสั่นเล็กน้อย
"อ๊ากกกกกกกกก เจ็บโว้ยยยยยย" บาสร้องด้วยความเจ็บปวด ถึงจะฟื้นสภาพตัวเองได้ แต่ความเจ็บก็ไม่ได้หายไปไหนเลย
บาสทิ้งตัวนั่งลง คิดและมองหาทางไปต่อ มันต้องมีซักทาง เขาไม่ยอมตายเปล่าแน่ๆ
ครืดดดดด  เสียงประตูเหล็ก ที่อยู่ด้านข้างของเขาเปิดออก เขามองด้วยความแปลกใจ เพราะเมื่อครู่มันยังเป็นกำแพงธรรมดาอยู่เลย
'กับดัก' เขาคิดในใจ แต่ มันก็ไม่มีทางไหนจะให้ไปแล้ว อีกอย่าง เขาตอนนี้ไม่ใช่พวกที่จะตายได้ง่ายๆ เขายอมเสี่ยงเดินเข้าไป
ภายในเป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ มีเพียงช่องระบายอากาศ ประตูปิดลง เขาหันไปดู พยายามแงะประตูออก
บาส-"ว้อยยย กับดักชัดๆ ต้องมาอยู่ในห้องเล็กๆเนี่ยน้ะ คิดยังไงถึงเข้ามาเนี่ย" เขาหัวเสียสุดๆ กับความคิดของตัวเอง ประสาทสัมผัสกับสัญชาตญาณอันสุดยอดของเขาหายไปไหนหมด
ตึง เสียงเหมือนลิฟค่อยๆเคลื่อนที่ลง บาสรู้สึกได้ เขาไม่ได้คิดผิดไปจริงๆที่เข้ามา 
ตัวลิฟลงมาเร็วมาก เขารู้สึกได้เลยจากน้ำหนักตัวของเขาที่รู้สึกจ่ะเบาลงเล็กน้อย
ตึง! ลิฟมาถึงชั้นล่างแล้ว เขาล้มลงด้วยแรงกระแทก เขาใช้มือทั้งสองข้าง ดันพื้น แล้วลุกขึ้น
ประตูลิฟค่อยๆ เปิดออก เผยให้เห็น ชายวัยกลางคน ดูพอใจมากที่ได้เห็นเขา  ด้านหลัง มีทหารสวมหน้ากากสองคนหันพกมาทางเขา แสงเลเซอร์บอกได้ว่ากำลังเล็งที่หัว
ดร.-" เซอไพร้ " เขาพุดด้วยน้ำเสียงเฉื่อยๆ พร้อมกับบอกมองไปทางทหารทั้งสอง ส่งสัญญาณว่า "เก็บอาวุธซ้ะ"
ดร.-"ยินดีต้อนรับ แขกสำคัญของงานนี้ เชิญนั่งก่อน" เขากระดิกนิ้วเล็กน้อย เก้าอีกก็โผล่ขึ้นมากจากพื้น ข้างๆบาส
ดร.-" ใจเย็นๆ แล้วนั่งคุยกัน เข้าใจว่าเธอคงมีคำถามเยอะแยะ ไม่งั้นคงไม่เสี่ยงตาย มาถึงที่นี่"
บาส-" ไม่ยงไม่เย็นแล้ว!"  แกตอบคำถามของชั้นมาก็พอ ถ้ายังไม่อยากตาย!" บาสเงื้องมือ ตั้งท่าเตรียมโจมตี
ดร.-" ผมบอกให้คุณนั่งลง  เดี๋ยวนี้" เขากระดิกนิ้วอีกเล็กน้อย เก้าอี้ข้างๆบาสก็เลื่อนมาอยู่หลังเขา
บาส-" ฮึ่ม" เข้าเตรียมวิ้งมาทาง ดอกเตอร์ แต่ก็ทำได้แค่นั้น
ดร.-" SIT DOWN "  แกรก กริ้ง! กริ้ง! ขาของบาสถูกล๊อคไว้กับขาเก้าอี้  มันทำให้เขาจำเป็นต้องนั่งลง แล้วตัวล๊อคส่วนต่างๆ ก็โผล่ออกมา จนจับบาสไว้แน่น
บาสพยายาม ขัดขืน แต่ไม่เป็นผล เขาไม่ก้าวร้าวเหมือนเมื่อครู่อีกแล้ว พละกำลังก็พลอยหายไปด้วย
ดร.-" จะคุยกันได้รึยัง ตัวลดลองหมายเลข 001 ไม่สิ ต้องเรียกว่าบาสสิน้ะ"
บาส-" !!!!! "
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮาๆ นานมากเลยน้ะครับเนี่ย ไอ้ผมก็ลืมเอามาลง(ฮา) เลยเอามาแก้ซักหน่อย(แต่ก็เหมือนจะไม่ได้แก้อะไร) ได้ออกมาอีกหนึ่งตอน ขอบคุณทุกคนที่ยังคง ติดตาม(กดเข้ามาผิด) ของผมอยู่น้ะครับ มันแหวกแนวเกินไปหน่อย ผิดกับที่คนปกติเขาแต่งๆกันในบอร์ดนี้  ส่วนภาพประกอบ(ไม่ต้องก็ได้) น่าจะตามมาทีหลังครับ คาดว่า น่าจะดีกว่าครั้งที่แล้วแน่ รอบนั้น รีบไปหน่อย(รอบนี้ก็คงจะรีบ ฮา)
ผมมันพวก มีเรื่องจะเขียนเยอะแยะเลยครับ ปกติเวลาจะเขียนไดอารี่ มันมีเรื่องที่คิดว่า ต้องเขียนลงไปให้ได้ แต่พอเขียนจริงๆ แทบหาสาระไม่ได้
อืม แล้วก็ คงจะเว้น(อีกแล้ว) ถึงปีหน้าเลยครับ โรงเรียนสุดแสนใจดี มาสอบ 28-30!!!(วันหยุดยาวของหนู) เฮ้อ~~
อ่านให้สนุกครับ อ้อ สวัสดีปีใหม่คร้าบบบบบบบบ 
ปล.วางแผนจะเขียนเรื่องนี้ข้ามปี(หลับข้ามปีอ้ะสิ)

เลือดเยอะดีแหะ =..=
บอกตามตรง ชอบแนวนี้ นิดๆ...อ่ะ

อ๊ากกก...นุกๆ ตอนแรกๆไม่คิดจะอ่านเลยแฮะ = =

แต่พอลองอ่านติดใจ (เอาแล้วไง)

สู้ต่อไป รออ่านอยู่นะ

ตั้งแต่ได้ปักหมุดมีแต่คนอ่านแหะ ดีใจด้วยค่ะ

สู้ต่อไป รออ่านอยู่จ้า.. >w<

----EVER DIE---- PART 16
 ..."จะเริ่มยังไงดีหล่ะ อืมม เรื่องมันยาวไม่ใช่เล่นเลย" ดร.เดินกลับหลังไป แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของเขา แล้วหันมามองทางบาส
เขายกแขนมาไว้บนโต๊ะ ยกมือทั้งสองข้างมาประกบกัน ปลายนิ้วแตะปลายนิ้ว
ดร.-" เธอคงเห็นแล้วสิน้ะกับสภาพบ้านเมืองด้านนอก ฮึ เละเทะจนดูไม่ได้เลยสิน้ะ อืม จะว่าไป จริงๆแล้วต้นตอของเรื่องมันเริ่มที่ นักวิทยาศาสตร์คนนึงของรัฐบาล
ดันไปค้นพบว่า มีสารเคมีที่สกัดมาจากซากฟอสซิลโบราณชิ้นหนึ่ง ช่วยเร่งการฟื้นฟูเซลล์ของสิ่งมีชีวิตได้ แน่นอน เมื่อได้ข้อมูลมาก็ต้องนำมาวิจัย อะไรจะดีไปกว่าการนำมาทดลอง
แต่ว่า เขาในตอนนั้นเป็นแค่นักวิทยาศาสตร์ต๊อกต๋อย แค่ทุนวิจัยยังไม่มีเลย เพราะฉะนั้น เขาก็เลยต้องลดลองกับตัวเอง ผลที่ได้ก็คือ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แถมเขายังบาดเจ็บจากการทดลองอีกด้วย  ทุนวิจัยที่กำลังจะได้ ก็มะลายหายไปเขารู้สึกผิดหวังอย่างมาก เพราะตอนที่เขานำไปทดลองกับเซลล์ตัวอย่าง
มันยังเกิดผลอยู่เลย เขาจึงออกจากกระทรวงวิจัยไป ไม่มีใครเห็นเขาหลายปีทีเดียว"  ดร.ถอดแว่นของเขาออก วางไว้บนโต๊ะ แล้วล้วงเข้าไปในเสื้อหยิบผ้าสิขาวออกมาเช็ดแว่น
แล้วเขาก็ใส่แว่นอีกครั้ง
บาส-" แล้ว แกเป็นใครกันเนี่ย หา!?" บาสมองหน้า ดร. เพื่อถามคำถาม ทั้งตัวเขายังคงถูกติดไว้เก้าอี้ ไม่สามารถขยับไปไหนได้ ยังคงนั่งฟังเรื่องราวต่อไป
ดร.-"โอ้ ขอโทษที ยังม่ได้แนะนำตัวเลยสิน้ะ แต่เอาเถอะ เดี๋ยวเธอก็จะได้รู้ต่อจากนี้แหละ ไม่ต้องรีบร้อน" ดร. จับกรอบรูปที่อยู่บนโต๊ะ แล้วหันไปให้บาสดู
ภาพที่เขาเห็นเป็นรูป ดร.ยืนถ่ายคู่กับ ชายอีกคน หน้าตาดูโทรมมากทีเดียว บาสคิดว่ามันคงถ่ายนานแล้ว เพราะภาพนี้ หน้าดร.ดูไม่แก่เท่าไหร่
ดร.-" เห็นภาพถ่ายแล้วสิน้ะบาส  ฉันรู้จักกับเขาจากงานวิจัย  ในตอนนั้นชั้นสนใจในงานวิจัยของเขา ถึงแม้มันจะทดลองไม่สำเร็จก็ตาม แต่ถ้ามันเป็นจริงขึ้นมาได้ล่ะ?"
น้ำเสียงของ ดร.บ่งบอกถึงความตื่นเต้นดีใจของเขา ช่างขัดกับอารมณ์ของบาสซ้ะจริงๆ
ดร.-" พวกเราออกไปแถบย่านชานเมือง เพื่อไม่ให้พวกรัฐบาลที่คอยสืบและจับตาดูเรา ไม่ให้ทำเรื่องบ้าๆ ฮึๆ จะหนียังไงก็คงไม่พ้น "
ดร.หันไปทางบาสอีกครั้ง
ดร.-" เธอรู้จัก ดร.ชไนด์ กับ ดร.ช๊อฟลี มั้ย? "
บาสนิ่งไปชั่วครู่ เขากำลังพยายามนึก ชื่อมันช่างคุ้นหูซ้ะจริงๆ เขาไปได้ยินมาจากไหนน้ะ  ใช่แล้ว เขารู้จักชื่อนี้
ดร.-" งั้นชั้นจะช่วยให้นึกออกง่ายๆหน่อยก็แล้วกัน  'ระเบิดครั้งใหญ่แถบชานเมือง'  คุ้นๆบ้างรึยัง? " เขาลองบอกคำใบ้เล็กๆน้อยๆให้บาสลองคิดดู
บาสเงยหน้าขึ้นมาพูดกับ ดร.
บาส-" ระเบิด "   บาสขมวดคิ้ว   " ไม่จริง!! ตามข่าวบอกว่าพบศพพวกแกแล้วนี่!! "  เขายังคงจำได้ดี เพราะข่าวนั้นดังมาก
ดร.-" ฮึๆ" ดร.หัวเราะ แล้วมองไปทางบาส 'ไม่ได้รู้อะไรเลยจริงๆ' นั้นคือสิ่งที่เขาจะบอก
ดร.-" ก็แค่หลอกๆน่า การทดลองของเราต้องใช้ร่างกายมนุษย์เยอะทีเดียว มีเหลือใช้มากมาย   แถมเพราะแรงระเบิด ศพก็เลยเกรียมซ้ะจนดูไม่ออก "
ดร.ส่ายหน้า " พวกเรารู้ดีว่ารัฐบาลยังคงไม่วางใจ พวกมันยังคงพยายามสืบเสาะตามหาเราสองคน  ข่าวที่ออกมาก็แค่สร้างความสบายใจต่อประชาชนเท่านั้น ที่การทดลองบ้าๆจบไป "
บาส-" แล้วแกคือ... " ร่ายมาซ้ะยาว แต่เขาก็ยังไม่ยอมบอกชื่อของตัวเอง จนต้องถามให้รู้
ดร.-" โอ้ ลืมไปๆ ฉันคือ ดร.ชไนด์ แต่ไม่มีใครเค้าเรียกแล้วหล่ะ "
บาส-"  ไอ้บ้าชไนด์เอ๊ย!!! นี่พวกแกทดลองกับคนเป็นๆเลยรึไง "     
ดร.ชไนด์-" เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว บาสเอ๊ย เราใช้ร่างกายมนุษย์เพื่อมาทดลองการฟื้นสภาพของเซลล์ที่ตายแล้วต่างหาก "
ดร.ชไนด์เดินไปที่ทหารนายหนึ่ง เขาถือกล่องกระเป๋าเหล็กสีดำใบใหญ่  " หันมาสิ "  นายทหารหันกระเป๋าไปทางดร.
ดร.ชไนด์ กดรหัสปลดล๊อกกระเป๋า  ต่อด้วยสแกนม่านตาและเสียงพูด " ดร.ชไนด์ " สิ้นเสียงพูดของเขา กระเป๋าก็เปิดออก มีไอเย็นลอยออกมาจากกระเป๋า
ดร.ชไนด์-" รู้มั้ยว่าในนี้มีอะไรเอ่ย? " เขาค่อยๆหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า
บาส-" !!!!! "
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 ให้ตายเหอะ! ช่วงนี้ผมนอนตี2ตี3 เกือบทุกคืนเลยครับ(ไม่ตื่นจนเช้าเลยหล่ะพ่อคุณ) งานเยอะชิบ***
ตอนนี้อา่จจะน่าเบื่อซักหน่อยน้ะครับ แบบว่า ตอนพิมพ์มันง่วงสุดๆ(ไม่อยากเขียนตอนดึกๆเล้ย)
พยายามหาเวลาช่วงเย็นๆมานั่งแก้ทีล้ะส่วน(สองรอบเห็นจะได้) แต่สุดท้ายก็ออกมาได้แค่เนี้ย เศร้าใจ
ใกล้จะปิดเทอมแล้วครับ(สอบเดือนหน้า เร็วMAX)
ปล.อยากใส่อารมณ์หนีตายเข้าไปบ้างจัง

แจ๋วครับสนุกมากจะรอติดตามผลงานตลอดนะครับ