บทที่ 7 ฆ่า...เฉือน...ตัด!!!
"มันนานแล้วนะ"โอมบอก จึงลองลุกดู
"เฮ้ยอย่านะโอม..อ๊ะ..อ้าว..."คุระฮาชิเกาหัวอย่างงงๆที่โอมลุกขึ้นได้ จึงลองลุกตาม
"แสดงว่าเราโดนมันหลอกมาตลอดรึนี่"คุระฮาชิกำหมัดแน่น
"พี่!!"เสียงเนยดังขึ้น ทั้งสองหันกลับไปมอง โอมโผกอดเข้าเนยทันที เนยยังเด็ก อายุแค่ 11 (เท่ายัยเจ๊คนแต่ง) คงหวาดกลัวเป็นธรรมดา
"ไม่เป็นไรนะเนย แล้ว...เอลเลนล่ะ"คุระฮาชิถามพลางหน้าซีด
"หนูไม่รู้ หนูเดินผ่านมาเห็นศพทุกคน หนูกลัว พี่เอลเลนหายตัวไป บอกจะไปเข้าห้องน้ำ รอมา 5 ชั่วโมงแล้ว จึงไปดูก็ไม่พบ"เนยบอกพลางร้องไห้
"หรือว่าเอลเลน..."คุระฮาชิหน้าซีดลงกว่าเดิม
"ยังหรอก"โอมบอกเบาๆ
"เอลเลนยังไม่ตาย ไม่งั้นเราคงพบศพ ฆาตกรให้เราเห็นศพทุกคนไม่ใช่รึ ไม่ว่าคนใดคนหนึงก็ต้องเห็นอีกคนตาย แต่เรายังไม่เห็น เนยก็ยัง แสดงว่าเอลเลนต้องถูกจับตัวหรือหลบซ่อนอยู่"โอมชะงัก ก่อนจะถามเนยอีก
"เนยเห็นศพเอลเลนยัง" เนยส่ายหน้า
"แต่เนยเห็นศพทุกคนเพราะเดินผ่าน"โอมย้ำ เนยพยักหน้า โอมตกใจก่อนจะหนีออกห่าง
"พะ..พี่กลัวหนูหรอ...หนูเป็นเด็กนะคะพี่กลัวหนูทำไม!!! แฮะๆๆแปลกจังนะ.."เนยหัวเราะ ท่าทีของเนยทำให้พวกเขากลัว
"เนยอย่าทำตัวอย่างงี้สิพี่กลัวนะ"คุระฮาชิบอกเสียงสั่นๆ เนยเอียงคอถาม
"ทำไมรึคะ"
"ก็...เนยเห็นศพทุกคน แล้วเนยไม่กลัวหรอกเหรอ"โอมถาม เนยส่ายหน้า ใจของพวกเขากระตุกวูบทันที โอมกลืนน้ำลายช้าๆ หน้าผากและลำคอทั้งสองแห้งผาก เนยหรี่ตามองโอมแล้วยิ้ม
"งั้นเนยไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ พี่ไม่ต้องตามมาหรอก...เพราะพี่กลัวหนูนี่.."
แววตาสุดท้ายที่พวกเขาเห็นคือแววตาเย็นชา...
2 ชั่วโมงผ่านไป
"ท่าจะเป็นเธอจริงๆ"คุระฮาชิบอก
"แต่เธอเป็นเด็กนะ จะไปมีแรงสู้ได้ไง..."โอมท้วง คุระฮาชินั่งลงเก้าอี้ตะกี้แล้วซบหน้าลง จู่ๆ ฝ่ามือปริศนาก็จับตัวโอมไปทันที
พาไปหา...ความตาย
"อื้อ.."โอมร้องลั่นพลางดีดดิ้น
"แกน่ะมานี่!!!"เสียงเกรี้ยวกราดซึ่งฟังดูว่าเป็นผู้หญิงดังขึ้น โอมเบิกตาโพล่ง
ทำไมหล่อนถึงแรงเยอะนักนะ...เยอะกว่าเราอีก..
"ฮึ!!"มือสองข้างเหวี่ยงตัวโอมไปกองกับลังซึ่งเป็นซอกมุมตึก ก่อนจะจุดบุหรี่แล้วนำมาจ่อที่ปากตัวเอง
"กะ..แกนี่เองที่เป็น...ฆาตกร!!!"โอมร้องอย่างตกใจ มันพ่นลมควันบุหรี่ออกมา
"มีอะไรจะสั่งเสียมั้ย??"
"อะไรกัน..ชั้นอุตสาห์ไว้ใจเธอ!! คิดว่าเธอเป็นคนดี!..ที่ไหนได้..เธอ..ปัดโถ่เว้ย!!"โอมทุบกำแพงลั่น
"คำสั่งเสียของนายเหรอ..น่าขันดีนะ..สนุกจะตายเวลาเห็นพวกมนุษย์จนตอก"มือของเธอคว้าด้ามขวานมา
"แกอย่าทำอะไรแปลกๆนะ!!!"โอมถาม หน้าเขาซีด..
"ไม่แปลกหรอกค่ะ... เพราะว่า...แก!!"มือนั้นเงื้อมขวานขึ้น
"กำลังจะตาย"มือซ้ายเอื้อมบุหรี่ในปากแล้วเอาไปดับบนหน้าผากของเขา
"อ๊าก!!"
ความเจ็บร้อนปะทุเข้ามา เขาดีดดิ้นอย่างปวดร้อน เมื่อบุหรี่ผละออกไป เขากุมหน้าผากอย่างเจ็บปวด ขวานปลายแหลมตัดเสื้อเขาจนขาดว่อน
"หุ่นนายก็ดีนี่นา..ฮะฮะฮะฮะ..น่าเสียดายนะที่ผู้ชายดีๆอย่างนายคนหนึ่ง...ต้องตาย!"มันย้ำคำว่า 'ต้องตาย' อย่างชัดเจน โอมหัวเราะบ้างพร้อมมัน
"ฮะฮะฮะฮะ.."
"แกขำอะไร!!"มันตอบสวนควัน โอมยิ้มที่มุมปาก
"ดีใจน่ะสิ"
"ดีใจบ้าบออะไร แกกำลังจะตายนะไม่ใช่ไปซบอกแม่!!"มันกัดฟันแน่น โอมลุกขึ้นก่อนจะจับไหล่มัน
"ดีใจที่ฉันจะได้ไปหาพี่น่ะซิ...เธอคิดว่าตัวเองเป็นนักแสดงรึไง..รีบๆแสดงหนังสิครับจะได้จบเรื่องไวๆซักที"โอมยิ้ม มันหรี่ตาลง มือปล่อยขวานลงกับพื้น
"ยอมรับตรงๆเลยนะ..ชั้นไม่อยากฆ่าเธอเลย..ชั้นรักเธอมานาน.."แววตาของโอมกระตุกวูบเมื่อได้ยินคำพูดของฆาตกรที่ไล่ฆ่าคนอื่นบอกเขาอย่างชัดเจน
"แต่.."มือของเธอหยิบขวานขึ้นมาไม่ให้โอมเห็น
"เสียใจด้วย...ฉันจำเป็นต้องฆ่า"คำพูดอมหิตฟังดูแล้วขนลุกดังสะท้าน ขนทั้งตัวโอมตั้งชัน ความรู้สึกชาที่ท้องก่อนจะเปลี่ยนเป็นเจ็บแปลบ
"อ๊ะ.."โอมจับไปที่ท้องตัวเองพบว่าขวานนั้นปักที่ท้องอยู่ ตัวเขาล้มลงไป มันดึงขวานออกก่อนจะสับลงไปที่ตัวอีก
"อ๊าก!!"
ขวานสับลงไปซ้ำๆไปทั่วตัวจนโอมสิ้นใจ แต่ก่อนสิ้นใจ มันควงขวานเล่นแล้วสับลงไปกลางหัวแล้วบี้มันด้วยฝ่าเท้า
"ลาก่อน.."คำพูดสุดท้ายที่เขาได้ยิน วิญญาณเขาออกจากร่าง ก่อนจะมองเธอนิดๆ แววตาเย็นชาจนแทบรู้สึกได้กำลังมองเธอที่กำลังหัวเราะอย่างมีความสุข
"เฮ้อ..รอก่อนนะพี่..ผมกำลังไปหา.."แล้วเขาก็เดินจากไป...เดินไปหาแสงสว่างเบื้องหน้า..
แกร่ก!
ฝ่าเท้าของบุคคลคนหนึ่งเหยียบกิ่งไม้เข้า
แววตาของฆาตกรหันไปทันที
"ใครน่ะ!!"
คุระฮาชิ!!!
)
เน็ตหายจะเอาให้ถึงตอนจบเล้ย= =
