บทที่ 9 ฟันคอกลางป่า"แฮ่กๆ.."เธอหอบหายใจซึ่งตอนนี้กำลังอยู่กลางป่า เธอมองไปรอบๆแล้วเริ่มหวาดกลัว
'เมื่อกี้มันอะไรกัน! ใส่ไอโม่งฆ่าคนเนี่ยนะ!!!' ความคิดเริ่มผุดขึ้นมาอีกรอบ
"เนย แฮ่กๆ.."เสียงเอลเลนดังขึ้น เนยหันไปก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปกอดสุดแรงเกิด
"พี่เอลเลน!! เนยไม่เหลือใครแล้ว ทุกคนตายหมดแล้ว เนยเหลือแต่พี่คนเดียว ทุกคนตายหมดเหลือเราสองคน เรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ"เนยร้องให้ภายใต้อ้อมกอด
"ไม่ต้องกลัวนะ"เอลเลนลูบหัวปลอบโยน เนยยิ้มมานิดหน่อยภายใต้อ้อมกอดโดยที่เอลเลนไม่รู้!!
"พี่เอลเลน"
"หือ..??"
"เหลือแค่เราสองคนแล้วนะคะ..."
"อือ.."
"แล้วจะทำยังไงต่อไปดีล่ะคะ.."เสียงใสกังวานฟังดูแล้วขนลุกดังขึ้น เอลเลนรีบผลักออกทันที เนยมองด้วยความงงงวย
"พี่ผลักหนูออกไมอ่ะ หนูเหงานะ"
“เหงาเหรอ..”เอลเลนทวนประโยคเบาๆ เนยพยักหน้า
“แต่เธอไม่จำเป็นต้องเหงาแล้วล่ะ”รอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้าของ..เอลเลน!! มือของเธอคว้ามีดขึ้นมาที่ซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อกันหนาว
“พี่!!!...อย่าบอกนะคะว่า..!!”
“ถูกต้อง..ชั้นฆ่าทุกคนเอง”
“ตกใจไหมล่ะที่ฆาตกรเป็นชั้น ผู้หญิงที่เธอแสนรักแสนหวงดั่งพี่สาวแท้ๆ..เฮ้อ..~ ชั่งน่าเศร้า..”เอลเลนค่อยๆย่างสุมเข้าไปหาเนยทันที เธอทำได้แต่ถอยหลังและกระเถิบหนี
“อย่าเข้ามานะ!!”เนยกรีดร้อง“ช่วยด้วย!! ใครก็ได้ช่วยชั้นที!!”
“ไม่มีใครมาช่วยแกได้หรอกนังโง่!!”เอลเลนจิกผมเนยขึ้นมาแล้วมองด้วยแววตาดุดัน“มีอะไรจะสั่งเสียไหม”
“มี”
“ว่ามา”
“ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย..”
เอลเลนเหวี่ยงเนยลงไปกองกับพื้น ริมฝีปากเธอเริ่มขยับเบาๆ
“พ่อแกกับเจ้าเคลียร์ และ พ่อของเจ้าซันนี่ จับพ่อฉันเข้าคุกเพราะว่าถูกจับได้ว่าฆ่าคนแล้วนำไปลานประหาร..”
“แต่พ่อพี่ก็ผิดไม่ใช่เหรอ...”
“หุบปาก!!!”เอลเลนหันมาตะคอกใส่จนเนยสะดุ้งแล้วก้มหน้างุดตั้งใจฟังต่อ
“ฉันเหลือแค่แม่คนเดียว เหมือนกับแกที่ตอนนี้เหลือแค่ชั้น แม่ฉันจึงต้องจำเป็นไปขายยาบ้ายาอี เพื่อประทังชีวิต..”
“แต่พ่อของเจ้าบอลนั่น จับแม่ฉันเข้าคุก..เมื่อออกจากคุกมา แม่ก็ต้องฆ่าคนแล้วเงินเข้าไปจนยัยอองฟองต์อะไรนั่นมันสังหารแม่ฉัน..”
“เป็นยังไงล่ะ ประวัติอันน่าอดสูของฉัน เข้าใจรึยัง หา!”เนยสะดุ้งอีกรอบก่อนจะพยักหน้าแต่โดยดีแล้วเอ่ยปากถาม
“แล้วทำไมพี่ต้องฆ่าพี่โอม ฆ่าพี่มิฮารุ ฆ่าพี่คุระฮาชิด้วยละคะ..”รอยยิ้มเหยียดหยามแสดงความเกลียดชังปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยงามของเอลเลน
“โอมเอิมไรนั่นมันก็น้องแท้ๆของยัยอองฟองต์ มิฮารุดันไปมีส่วนเกี่ยวข้องของเคลียร์ พี่ชายแกเอง คุระฮาชิดันไปสนิทกับโอมเองนี่หว่า.. ช่วยไม่ได้ เผลอๆมันจับได้ชั้นละซวยนะ”
“บ้า...”
“แกว่าอะไรนะ!!”เอลเลนหันไปมองด้วยสายตาเกรี้ยวกราด
“ไม่ได้ยินรึไง!!! ชั้นน่ะบอกว่าแกบ้าไปแล้ว!! เป็นบ้าก็ยอมรับสิ!! อุตสาห์ไว้ใจ!! เพื่อนกันแท้ๆ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!!”
“เพื่อนงั้นเหรอ..จำ-ใส่-หัว-แก-ไว้-ซะ...ฉันแค่แสดงละครตบตา..ไม่ได้คิดอะไรกับพวกแกเลย!!”
“เอาล่ะ...เสียเวลามามากพอแล้วล่ะนะ..”ดาบจ่อไปที่คอ รอยยิ้มอมหิตและคำพูดสุดท้ายที่เนยได้ยินคือ
“ลาก่อนนะจ๊ะ.......”
“ยกโทษให้พี่ด้วย...เนย..”ปลายดาบพุ่งมาที่คออย่างรวดเร็ว เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดไปทั่ว เอลเลนถอนหายใจก่อนจะเดินไปที่รถแล้วบึ่งไปทันที
To Be Continued
