ง่ะ.. เดี๋ยวเจ๊เอาลง รอแปปดิ อัพโหลดอยู่ >w<

แหม มีดน่าจะมีเลือดมากกว่านี้นะเจ๊=w=

โอเค ถ้างั้นเดี๋ยวหนูก็จัดเตรียมก่อนน้า แล้วจะมาลงบทส่งท้าย

ปูลม.บทส่งท้ายหลอนนะ โปรดปิดตาก่อนอ่าน ห้ามเด็กอายุต่ำกว่า 30 และ สตรีกำลังคันอ่านโดยเด็ดขาดมิฉะนั้นจะเป็นโรคบ้าจี้ (- -*)

ปูลม2.บทส่งท้ายหลอนจริงๆนะแม้กระทั่งคนแต่งยังคนลุกตึงตัง 55+

จริงจ้ะตัว -3-

ลองทำเล่นๆดู เขียนชื่อใครผิดเจ้ขอโต๊ดด้วยนะต๊ะ (เชิญสูบตามใจชอบสำหรับคนที่ติดตามและเป็นตัวละครเรื่องนี้)

ปูลม.ห้ามนำไปเผยแพร่เด็ดขาด ใช้เฉพาะเรื่องนี้เท่านั้นเน้อ

ของตาบาสใช่เรื่องที่ชั้นคิดไว้ป่าวฟะ - -"

ไหงของชั้นมันหลอนขนาดนั้นล่ะเฮ้ย

ดูลูกกะตาแม่นางดิ.. บรึ๋ย~

ป่าวๆ หมายถึงภาพของยัยดุ้นบาส มันมาจากเรื่องที่ชั้นคิดไว้ป่าวน่ะ

มือของเอลเลนค่อยๆเคลื่อนไปจับพวงมาลัยเรื่อยๆเมื่อเลี้ยว  เริ่มรุ่งสาง  ชีวิตใหม่ วันใหม่เธอเริ่มขึ้นอีกครั้ง

ดวงตาเธอหันไปมองไฟจราจรเบื้องหน้าก่อนจะชะลอรถลงเพราะเป็นสีแดง  ความคิดในหัวสมองตีกันจนสับสนไปทั่ว

'ถ้ารุ่นลูกมันผิดจริง..เราก็ต้องฆ่าสินะ'

'แต่พวกนั้นมันไม่ได้เลวตามพ่อแม่มัน..ฉันควรจะไปลงโทษพ่อแม่มันหรือ..'

'ใช่แล้ว..ฉันผิดเอง..รอก่อนนะทุกคน..ฉันกำลังจะไป อภัยให้ฉันด้วย'

สายตาเธอเหลือบไปมองรถพ่วงบรรทุก 10 ล้อที่กำลังเลี้ยวมาจากทางขวามือ เท้าของเธอกดเร่งสปีดแล้วดึงเกียร์ขึ้นทันที

บรืนนน...เอี๊ยดดดด.....โครม!!



รอบกายของเอลเลนมีแต่ความมืดมิด  เธอขยี้ตาก่อนจะหันไปมองทั่วๆ พบร่างเงาสีดำร่างเล็กคล้ายร่างของเนย หญิงสาวที่เธอเพิ่งจะปลิดชีพไปเดินมา

'เนย..นั่นเนยใช่ไหม..พี่ขอโทษนะ...คราวนี้เราจะได้มาอยุ่ด้วยกันแล้วนะ'เอลเลนยิ้มอย่างดีใจ แต่เมื่อเห็นค่าหน้าค่าตาของเนยกลับถึงต้องกรีดร้องเสียงดัง

เนยยิ้มแสยะให้  มือของเธอทั้งสองข้างกำลังอุ้มชูคอของเธอ เลือดไหลตามมาจากทางเดินที่เดินมาหา

'สวัสดีนะคะ..'

'เนยโกรธพี่ไหม..'เอลเลนถามอย่างหวาดระแวงทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้วในใจ..

'แล้วพี่คิดว่าใครจะไม่โกรธบ้างละคะคุณคนดี'มือของเนยข้างขวาจับหัวเธอขึ้นมาแล้วกลิ้งไปแทบปลายเท้าของเอลเลน

'พี่นี่ตายไม่สนุกเลยนะคะ..'ปากของหัวยังพูดอยู่  ภาพนั้นทำให้เอลเลนแทบคลุ้มคลั่ง

'ธะ..เธอจะทำอะไรน่ะ..'เอลเลนยิ้มฝืนๆ.. เนยยิ้มให้ เสียงน่าขนลุกดังขึ้นจนสะท้านไปทั่วตัว

'อยากอยู่กับพวกเรานักใช่มั้ยละ..ได้สิ..แต่เธอเนี่ยตายไม่โหดเลยนะ..ออกมาเถอะ'เนยเรียกเพื่อนของตน ปรากฏร่างของ..

ซันนี่ที่มีกาวสีคลีมราดไปทั่วทั้งตัวแซมเลือดออกมาเล็กน้อย  บอลที่กุมท้องตัวเองออกมาเพราะไส้ไหลแล้วมีรอยช้ำม่วงเขียวเต็มตัวเนื่องจากถูกค้อนทุบพร้อมหัวที่เละสภาพดูไม่ได้แล้วชวนอ้วกยิ่งนัก  มิฮารุที่เดินมาพร้อมมีรอยตัดที่คอ มือ เท้าแล้วมีเลือดไหลออกมาเยอะไปหมด  ปากของอองฟองต์ที่มีรอยด้ายเย็บและสมองไหลย้อยออกมา เคลียร์ที่ฉีกยิ้มให้แต่ว่าเห็นแต่เลือดเต็มปากไปหมดพร้อมไฟที่ลุกท่ววมตัว  โอมที่มีรอบยขวานสับกลางท้องแล้วหัวบี้แบะ คุระฮาชิที่มีเลือดอาบตัว

'กลัวมั้ยละ..รักฉันนักไม่ใช่เหรอ..งั้นมาอยู่กับฉันไหมล่ะ มีสภาพศพสวยๆน่ารักๆแบบนี้  ดูเท่าไหร่ก็ยิ่งภูมิใจ'โอมยิ้มอย่างขี้เล่น

'ฉันกลัวนะ!'เอลเลนรีบร้องขึ้นทันที ทุกคนขบขันกับเสียงของเธอ

'กลัวเหรอ..ทำไมเมื่อกี้ไม่กลัวล่ะ..'ซันนี่เดินเข้ามาจับข้อแขนแน่น

'คนอย่างเธอกลัวเป็นด้วยเหรอ..หัวเราะสิ..เมื่อกี้ยังหัวเราะได้เลย..ยิ้มสิ..'ซันนี่มองด้วยแววตาเขม็ง'เราส่งของชิ้นหนึ่งไปให้เธอ รับรองว่าต้องถูกใจเธออย่างแน่นอน จริงไหม'เขาหันไปมองกับเพื่อนๆเขา ทุกคนพยักหน้าก่อนจะยิ้มให้ อองฟองต์หันไปพูดให้เอลเลนฟังอีก

'มันจะทำให้เธอแปลบปลาบ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยละ..รับรองว่าต้องชอบ'แสงสว่างวาบขึ้นเข้าตาของเอลเลน เธอป้องตาแล้วหลับลง เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงหัวเราะ..

เมื่อแสงหายไปแล้ว  เอลเลนลืมตาขึ้นมาก็พบเพดานสีขาว  หมอเปิดประตูเข้ามาพอดี

"ตื่นแล้วหรอครับ..รู้ไหมว่าคุณเฉียดตายมากเลยนะ"เอลเลนหันไปมองอย่างงุนงง "ฉันมาที่นี่ได้ไงคะ" หมอยิ้มทันที

"คุณน่ะมีเพื่อนตั้ง 8 คนมาส่งให้นะครับ หญิง 3 ชาย 5 ใจดีจังเลยนะครับ แปปเดียวเขาก็หายวับไปแล้ว สงสัยติดธุระน่ะครับ"เอลเลนขนลุกซู่ทันที ภาพในความฝันแวบเข้ามาในสมองอีกครั้ง

"เดี๋ยวหมอฉีดยาให้นะครับ คุณคนต้องพักผ่อนเยอะๆ"เอลเลนพยักหน้า ก่อนจะเปิดต้นแขนให้หมอฉีด ความเจ็บแปล๊บเข้ามาในร่างกายเล็กน้อยเพราะเข็มฝังเข้ามา ทันทีที่ฉีดเสร็จหมอก็ค่อยๆถอนเข็มออกแล้วเดินออกไปข้างนอกปล่อยให้เอลเลนพักผ่อน

เธอก้มตัวลงนอนทันทีพลันคิดถึงฝัน เมื่อคิดไปนั้นตัวของเธอเริ่มกระตุกเป็นระยะๆ

"อะไรเนี่ย!"เธอหวีดร้องเสียงดังลั่นเมื่อผิวเริ่มเปื่อยยุ่ย  ความแสบร้อนปะทะเข้าร่างกาย ดวงตาเธอเบิกโพล่งด้วยความเจ็บปวดแม้กระทั่งเสียงที่จะขอความช่วยเหลือจากปากยังออกมาไม่ได้

'มันจะทำให้เธอแปลบปลาบ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยละ..รับรองว่าต้องชอบ'

ควันไฟเริ่มปะทุขึ้นออกจากผิว ผมเผ้าหลุดล่วงออกมาทันที  ทุกส่วนในร่างกายเธอแตกหักพร้อมลมหายใจสุดท้ายเธอที่จางหายไป

5 ชั่วโมงถัดมา

"คุณเอายาอะไรให้ผมน่ะ สุดาพัฒน์"หมอ นวัฒน์พันธ์หันไปต่อว่าพยาบาลที่ชื่อว่า สุดาพัฒน์

"ผมกลายเป็นฆาตกรฆ่าผู้ป่วย! เอายาพิษให้ผมไปฉีดยาให้ผู้ป่วนเนี่ยนะแทนที่จะให้ยาสลบ!"

"ดิฉันไปรู้จริงๆค่ะ..คือ..คุณก็บอกว่าให้ดิฉัน..ปะ..เอายาไปวางไว้ที่เคาท์เตอร์..ฉันก็ทำตาม..ตรวจเช็คตั้งสามรอบว่าใช่ยาสลบไหม.."เธอตอบตะกุกตะกักอย่างเกรงกลัวก่อนจะก้มหน้าลง หมอตะโกนถามฝ่ายเคาท์เตอร์

"มีใครเห็นคนมาสลับเข็มฉีดยาไหม!"

คำตอบที่ได้มาคือ..

"ไม่ทราบค่ะ!"

มีเพียงเอลเลนเท่านั้นที่รู้ความลับของต้นตอเรื่องราวทั้งหมด..