ก็ได้..เลือดสา ดๆนะ..

อุตสาห์พยามอ่อนข้อไม่ให้สยองมากเกินไปแล้วนะ =0=

งั้นเอาจริงละนะ 

ต่อไปเอาใครตายดีน้อ.. (ถ้าเกิ้ลสมัครอานู๋ฟองจะให้อาหนูเกิ้ลตายคนต่อไป กร๊ากๆๆๆ )

ตอนสุดท้ายมีคนรอดคนนึง

นั่นก็คือ.......!!!!


ซุบซิบๆๆๆๆๆ


เข้าใจอ๊ะยังง


เดี๋ยวบทส่งท้ายก็ไม่รอดอยู่ดี

เหอๆ... สงสัยจะเป็น...(Y^Y) ไม่นะ ... โอ้ว...ม่อง

ปล.ต่อไวๆนะ ^^

แหมๆๆ อาหนูโอม เจ๊ก็..

ถ้าเจอโซ่โอมเจอM164 เจ๊หน่อยมั้ยละ!

พอๆลากกลับเข้าฝั่ง-_-;

//me  แว๊บไปปั่นโดฯ

คนสุดท้ายมันต้องตายอยู่แล้วแต่ไม่บอกว่าเมื่อไหร่

ปล.อาจตายตอนอายุ70ก็ได้ (ไม่รอดเหมือนกัน)

กลับมาทางด้านของ อองฟองต์

เธอกำลังเดินไปทั่ว  ไม่รู้จะไปไหน  มีการฆาตกรรมเกิดขึ้นแล้วต้องอยู่คนเดียว เผลอๆอาจคิดว่าตัวเองอาจจะเป็นรายต่อไปก็ได้

“เอาเถอะ..ไหนๆ..เราก็ต้องตายอยู่แล้ว..”เธอพึมพำเบาๆ ก่อนจะมีแสงสว่างวาบขึ้นอีกครั้งจนเธอต้องฟุบลงไป..

กลับมาทางด้าน เคลียร์

เขาวิ่งไปทั่ว  น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อนึกว่า คนอื่นจะเป็นยังไงบ้าง และ คนที่ตัวเองรักตายไปแล้ว และ อองฟองต์อยู่ไหน เนย และ เอลเลนละ?? ทั้งคู่ยิ่งเป็นผู้หญิงอยู่

“เฮ้! เคลียร์”เสียงคุระฮาชิดังขึ้น  เคลียร์หันไปมอง โอมอยู่กับคุระฮาชิ

“บอล พี่อองฟองต์ มิฮารุ อยู่ไหนล่ะ”โอมถาม เคลียร์ก้มหน้าต่ำลง

“บอลตายแล้ว..ถูกค้อนทุบมือ..ส่วนมิฮารุ..เธอถูกโซ่บีบจนตาย..ส่วนอองฟองต์..”เขาไม่กล้าพูดต่อ โอมตกใจราวกับเสียสติ รีบถามรัวๆ

“พี่อองฟองต์อยู่ไหนอ่ะพี่เคลียร์พี่อองฟองต์อยู่ไหน  เธออยู่ไหน..!!”โอมเขย่าตัวเคลียร์ซ้ำๆ แต่แล้วเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น

กรี๊ดดดด...

ทั้งหมดรีบวิ่งไปหาต้นเสียง พบว่ามีจอขนาดใหญ่เกือบเท่าของโรงหนัง มีเก้าอี้วางอยู่  บุคคลหนึ่งในจอใส่ไอโม่งเสื้อแขนยาวสีดำกับกางเกงขายาวสีดำ รองเท้าผ้าใบสีดำ โผล่หน้ามาก่อนจะเอ่ย

“นั่งลงที่เก้าอี้สิ..ฉันมีนั่งสนุกๆมาให้ดู เมื่อนั่งแล้วห้ามลุก แล้วอย่าหาว่าไม่เตือนนะ”ทุกคนนั่งลงอย่างว่าง่ายเพราะไม่รู้เขาจะทำอะไร  เมื่อบุคคลคนนั้นเดินออกไปแล้วก็พบร่างหญิงสาวคนหนึ่ง ผมยาวสยาย มือมัดไขว้หลังไว้  กำลังมองซ้ายมองขวา ใบหน้านั้นทำให้ทุกคนต้องตกใจ

“อองฟองต์!!!”ทุกคนร้องขึ้นทันที เธอหันไปมองที่กล้องแล้วยิ้มให้

“หาทางหนีให้ได้นะ  ทุกคนต้องมีชีวิตอยู่ ฉันมีชีวิตแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว”เธอยิ้มให้ โอมส่ายหน้าทันที

“พี่พูดอะไรน่ะ!! พี่ต้องเหลือชีวิตต้องอีกสิ!!!”เขาร้องเสียงดังลั่น

“ไม่หรอก..เหลือแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว..”เธอก้มหน้าลง 

“เพียงพอแล้วหรอ..ได้..ฉันจะสนองให้เธอเอง..”บุคคลปริศนาพูด ในมือเขาถือเข็มกับด้ายสีดำ  ก่อนจะเจาะไปที่ปากของอองฟองต์ทันที!

“อื้อ!!”เธอร้องอย่างทรมาน น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมาช้าๆพร้อมกับของเหลวสีแดงสด

“อื้อ!!”เธอร้องอีกครั้งเมื่อเข็มนั่นปักลงมาอีก

“อื้ออ!!”เธอสะบัดหน้าไปมา แต่มันกลับจับใบหน้าให้อยู่นิ่งๆ ก่อนจะเย็บปากอย่างสนุก  เมื่อเย็บจนเสร็จแล้ว เขาจึงสะบัดมือออกจากใบหน้า  เลือดไหลไม่หยุด  เธอร้องไห้ น้ำตาที่หาแทบไม่ได้  มันเดินไปหยิบสิ่งหนึ่งมา

“ไม่นะ..”โอมพูดเบาๆ

สิ่งที่หยิบคือ เครื่องเจาะ มันเปิดเครื่องก่อนจะจ่อไปที่หัว

“ลาก่อน..ไปเจอกับเพื่อนๆที่ตายกันที่โลกนู้นเถอะ..”เขาแสระยิ้มก่อนจะพุ่งเครื่องเจาะไปที่กะโหลกของอองฟองต์ สมองไหลกระจุยกระจายพร้อมเลือดสีแดงข้นสา ดไปทั่ว  มันหัวเราะอย่างสะใจในขณะที่คนที่ดูอยู่กับร้องสุดเสียง

“ม่ายยยยยยยยยยยย!!!”โอมร้องไห้ออกมาทันที 

“เฮ้ยมันจะมากเกินไปแล้วนะเว้ย!”เคลียร์ลุกขึ้น แต่ก่อนที่จะได้ลุกขึ้น  เก้าอี้พลิกกลับ 360 องศา ร่างของเคลียร์หายไป ก่อนเก้าอี้จะพลิกกลับมาเหมือนเดิมซึ่งไม่มีใครนั่งอยู่แล้ว

“ฉันบอกแล้วว่าอย่าลุกขึ้น..หึ! คราวนี้รอ 2 สาวนั่นมาก่อน ถ้าพวกแกลุก อาจจะได้หายเหมือนเจ้าคนคนนั้นอีก”มันหัวเราะอย่างสะใจก่อนจะเอามีดเฉือนแขนทั้งสองข้างของอองฟองต์ให้มีบาดแผลพร้อมเลือดที่สา ดไปทั่วร่าง ก่อนหน้าจอจะมืดมิด..





บทนี้คนแต่งฆ่าตัวเอง- -"

อร๊ายยยยยย ชอบ>w<

ขอแบบนี้เยอะๆนะเจ๊ฟองต์

ชักหิวล่ะไปหาไรกินดีก่า เอิ๊กๆ