บทที่ 4 แสงแห่งความพลัดพราก
ทั้งหมดรีบไปตามหาเอลเลน และ เนยทันที
“เคลียร์..ฮารุกลัว..”เธอก้มหน้าลงพลางน้ำตาไหลออกมา ตัวเธอสั่นไปหมด ไม่ยอมเดินต่อ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าบอกตรงๆแบบนี้
“อดทนไว้นะ พอเราเจอพวกนั้นเราก็จะรอดเอง..”
“ไปกันเถอะ เร็วๆ!!”อองฟองต์รีบเร่งสองคนนั้น จู่ๆแสงสว่างก็วาบขึ้นเข้าไปที่ดวงตาของทั้งสาม ออง
ฟองต์ทรุดลงทันที ไม่นานนักแสงสว่างก็หายไป
อองฟองต์ลุกขึ้น เธอมองไปรอบๆ... และเธอก็รู้ตัวว่า..
เธอกำลังอยู่คนเดียว!!!
ทางด้านมิฮารุและเคลียร์
แวบ..บบบ...
แสงสว่างยังส่องไม่หยุด เคลียร์ป้องดวงตาไว้
ครืดดด...ครืดดดด...
เสียงหนึ่งราวกับเสียงของโซ่ เคลียร์จับมือมิฮารุไว้แน่น
“อย่าไปไหนนะ ฉันได้ยินเหมือนเสียงโซ่..”
เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ มือของเคลียร์ที่กุมมือของมิฮารุไว้ก็ผละออกไปเหมือนมีใครมาดึงมิฮารุ
“กรี๊ดดดดดดดดด..!!! เคลียร์..ช่วยด้วย..เคลียรรรรร์!!!”เสียงของเธอกรีดร้องลั่น เขาลืมตาก็พบแต่แสงสว่างจึงรีบหลับตาลงทันที สักพักหนึ่งแสงก็หายไป
ครืดดด...ครืดดด
เสียงของโซ่ดังขึ้นเรื่อยๆ..เรื่อยๆทุกที..
“หืม..กระดาษอะไรเนี่ย”เคลียร์จ้องมองไปที่กระดาษที่อยู่เท้าตัวเองก่อนจะหยิบขึ้นมาดู
‘หาให้เจอก่อนจะสายเกินไป..’
ครืดดด....ครืดดดดดด.....
สองเท้าเคลียร์วิ่งอย่างอัตโนมัติ
ครืดดด....ดดดดดดด
เสียงของโซ่ดังขึ้นเรื่อยๆก่อนเขาจะเปิดเข้าห้องหนึ่งไปแล้วปิดประตู เสียงโซ่ในห้องนี้ดังมาก..และเขาก็พบสิ่งหนึ่งที่ถูกตรึงไว้บนกำแพง..
มิฮารุนั่นเอง!!
เธอก็ถูกโซ่พันไว้ที่ขา แขนทั้งสองข้าง และรอบๆคอ โซ่นั้นมัดแน่นเรื่อยๆทุกทีจนเลือดของมิฮารุไหลออกมา..
“แค่กๆ..เคลียร์..มิ..มิฮารุ..ไม่..รอด..แล้ว...ละ...ปะ..ปล่อย...ปล่อยมิฮา..รุ...ไปเถอะ...แค่กๆ..”
“ไม่ได้ ผมไม่ให้ตายนะ!!”เขาพยามดึงโซ่ออกจากตัวมิฮารุ แต่ว่ายิ่งไปแตะที่โซ่มันก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น
‘เราต้องทำอะไรสักอย่าง เราต้องทำอะไรสักอย่าง!!’
“เคลียร์...”
“หา..!!”เขาปาดน้ำตาทิ้ง มิฮารุยิ้มก่อนจะบอกสิ่งหนึ่งออกไป
“ฉันรัก..เธอนะ..”
“ผมก็รักคุณ ผมถึงไม่ให้คุณตายไง!!”เขากระวนกระวายมาก สายตามิฮารุเหลือบไปเห็นสิ่งหนึ่ง
“...คันโยก..อันนั้น..มันคง..แค่กๆๆ...ช่วย..ดะ..ได้.............”เสียงของเธอเริ่มขาดๆหายๆ เลือดไหลออกมาตามทาง เคลียร์รีบดึงคันโยกสีแดง แต่ดึงเท่าไหร่มันก็ไม่ลงจนเขาต้องให้กำลังเฮือกสุดท้ายดึงลงมาจนได้
กึงง!!
เสียงโซ่ดังไปทั่วห้อง มันหยุดบีบแล้วทำให้เคลียร์ดีใจ
“ลาก่อนนะ...”
ราวกับเสียงกระซิบของมิฮารุ มันแผ่วเบามากแต่เคลียร์สามารถได้ยินได้
ตุบ!
ร่างของมิฮารุหล่นลงมากองกับพื้นทันที..
ใช่แล้ว! ร่างของเธอหล่นลงมา!!
ต่ว่า..หัว..แขน ขา..ของเธอยังตรึงอยู่บนกำแพง!!!!!!
ตุบ...
หัวของมิฮารุกลิ้งลงมาแทบปลายเท้าของเคลียร์ เขากอดไว้แน่นไม่มีทีท่าว่าจะรังเกียจหรือกลัว เขาร้องไห้ไม่หยุด..
“ผมขอโทษที่มาสายเกินไป..ผมขอโทษ!!”
กึก...ตึงงงง
เสียงหนึ่งดังขึ้น กำแพงขยายตัวออกมีบันไดให้ขึ้นไป เคลียร์รู้ว่าเขาต้องขึ้นไปบนนั้น
“ลาก่อนนะ..มิฮารุ..”เขาบอกลาหญิงสาวที่เขารักสุดหัวใจ หญิงสาวที่ไม่มีวันหวนกลับคืนมา..
เขาวางหัวลง เสื้อผ้าเปรอะเปรื้อนไปด้วยเลือด ก่อนจะเดินขึ้นบันได แล้วเขาก็ขึ้นบันไดไป
แล้วไม่หันกลับมาอีกเลย
