บทที่ 3 ตู้กระจก
บ้านผีสิง มีบางคนที่อยู่เท่านั้น ส่วนที่เหลือ เอลเลน เนย สองคนนี้ไปเล่นอย่างอื่นกัน
แกร๊ก..แอ้ด...
เสียงเปิดประตูเข้าไปด้านใน อองฟองต์ เคลียร์ บอล มิฮารุ เดินเข้าไปข้างใน
แอ้ดด...ปังงง!!!!
มิฮารุหันไปมองอย่างตกใจที่ประตูปิดเอง อองฟองต์หัวเราะเริงร่า
“ไม่ต้องห่วง.. เขาอาจเล่นลูกเล่นไว้น่ะ อย่าลืมสินี่บ้านผีสิง”
“เอ่อ..อื้ม..ไม่กลัวหรอกน่า ฮะฮะฮะฮะ”มิฮารุหัวเราะกลบเกลื่อน
“แน่..อย่ามาทำตัวซึนเดเระน่า”บอลยิ้มทิ้งท้ายก่อนจะเดินนำหน้าไปมีเพียงทั้งสามที่ยืนคุยอยู่
“ซึนเดเระคืออะไร”เคลียร์ถามอย่าง งงๆ
“ตาบ้า ซึนเดเระก็คือปากแข็งแหละ ใช่ปะ- -??”อองฟองต์ตอบอย่างมั่นคงแต่แฝงไปด้วยความงง
“ปากชั้นนน..ไม่ตรงกับใจ^O^”เคลียร์ล้อเล่นมิฮารุจนหน้าแดง
“อิตาบ้าเอ้ย เกลียดนายที่สุดเลย!! ...แล้ว.. บอลละ..??”มิฮารุรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วชะเง้อหาบอล
“โถ่เอ้ย! ดันเข้าไปก่อนเพื่อน เจอผีจ๊ะเอ๋ออกมา ป่านนี้เป็นไงบ้างนะ-_-;”อองฟองต์กุมขมับเบาๆ
“งั้นเรารีบไปกันเหอะ!!”เคลียร์บอกก่อนจะจูงมือสองสาว มิฮารุตกใจเล็กน้อยส่วนอองฟองต์ขมวดคิ้วก่อนจะสะบัดออกทันที!
“เฮ้ นายน่ะไปจูงมิฮารุซะ ยัยนั่นยิ่งเด็กอยู่เดี๋ยวหลงไปตกหลุม..-O-”
“หลุมอะไรที่นี่ไม่มีหลุม- -?”มิฮารุถามอย่าง งงๆ
“หลุมรักไอเนี่ยอะ-O-v”
“นี่เธอ หุบปากไปเลย-//-”ทั้งสองพูดพร้อมกันก่อนจะหันไปคนละด้านแต่มือยังจับไว้อยู่
“พอๆ..”อองฟองต์กลั้นขำ
“รีบไปเหอะ เดี๋ยวค่อยไปจีบ ฮ่าๆ”อองฟองต์คราวนี้เป็นฝายจูงมิฮารุ ส่วนมือของเคลียร์ยังจับมือมิฮารุไว้อยู่
5 นาทีผ่านไป
“เฮ้!! บอล นายอยู่ไหน รอเพื่อนๆด้วยสิว ะไม่งั้นชั้นฆ่านายแน่”ฟองต์เริ่มอารมณ์เสียแล้วกลับการที่หาเพื่อนไม่เจอ รอบตัวมีแต่ความมืด มีแค่แสงไฟสลัวๆเท่านั้นที่ทำให้สว่าง บรรยากาศหนาวเย็นเพราะเปิดเครื่องปรับอากาศ
“เฮ้ยไอบอล!! อย่ามาเล่นซ่อนแอบให้บ้านผีสิงนะเฟ้ย! ให้ตายสิวะ..นายอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย!!”เคลียร์เริ่มโหวกเหวกโวยวายกันแล้วบ้าง
กึก
โอ้ย!
ทั้งสามล้มไปกองกับพื้นเพราะชนตู้กระจกจังๆ อองฟองต์เพ่งมองเข้าไปข้างใน
“เฮ้ย!!”
บอลอยู่ในสภาพข้อมือถูกตรึงไว้กับเก้าอี้ด้วยเทปกาวสีดำเช่นกัน เขาดิ้นขลุกขลักในนั้น ปากตะโกนว่าช่วยด้วยๆ ทั้งสามพยามเปิดตู้กระจกแต่เปิดยังไงก็เปิดไม่ออก
“เกมจะเริ่มแล้วนะ”เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น ก่อนที่ค้อนจะทุบลงมาที่มือทั้งสองข้างของเขา
“อ๊ากกกกกกกกกก....!!!!!”
เขาดิ้นไปมา หลังมือเขาแดงไปหมด ค้อนเลื่อนสูงขึ้นก่อนจะปล่อยลงมาอีก
“โอ้ยยยยย เจ็บบบบบ”เขาร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด หลังมีเริ่มมีเลือดไหลออก เคลียร์สังเกตได้ว่ามิฮารุตัวสั่นไปหมด เขาได้แต่กอดให้มิฮารุหันหลังไม่ให้มองกับภาพเบื้องหน้า
“อ๊ากกกกกกกก....ช่วยด้วย..ฮึก..ฮือ...”เขาบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวด อองฟองต์ทุบกระจกเท่าไหร่มันก็ไม่แตก
เขาดึงเทปกาวออกจากหลังมือ ตัวเขาดิ้นมาเกาะขอบกระจก เขาอยู่ในท่านอนคว่ำ ท้องติดราบกับพื้น เขามองไปที่ค้อนอันใหญ่ยักษ์ที่กำลังจะพุ่งมาที่ตัวเขาในอีกไม่กี่วิ!!
“ลาก่อนนะ..ขอโทษนะที่เรารู้จักกันได้แค่นี้..”บอลยิ้มทั้งน้ำตา ค้อนอันใหญ่ทุบลงมาที่กลางร่างเขา มันทะลุถึงท้องจนตับไตไส้พุงออกมาทางด้านหน้า มือเขาสั่นเล็กน้อยก่อนหน้าเขาจะฟุบลงไปกับพื้น
ซ่าา...
ตู้กระจกเลื่อนเปิดออกทันทีหลังจากเขาสิ้นลมหายใจไปเป็นอันที่เรียบร้อย
“ม่ายยยยยยยยยยยยยย...!!!!”
อองฟองต์ล้มลงไปกองกับพื้นพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอเพิ่งได้เสียเพื่อนสนิทไป เคลียร์และมิฮารุมองอองฟองต์อย่างอึ้งๆ
“อองฟองต์..เราต้องรีบไปแล้ว..เราต้องรีบไปเตือน..”
“พวกเอลเลน..”อองฟองต์พูด น้ำตาเธอไหลออกมาอยู่เหมือนเดิม
“ใช่..รีบไปกันเถอะ..”
ทั้งสามรีบวิ่งไปทันที เมื่อพ้นสายตาของผู้บังคับเกม เขาเดินออกมา ในมือถือค้อนไว้
“โอ๊ะโอ..นายยังไม่ได้โดนที่หัวเลยนะ..หวังว่านายคงจะชอบนะที่หัวนายเละตุ๊มเป๊ะ สภาพศพดูไม่ได้ แต่ก็นะ.. ของโปรดนายนี่”
ว่าแล้ว ค้อนในมือก็พุ่งลงไปที่หัวร่างไร้วิญญาณของบอลทันที!!
เผละ!!!
