บทที่ 3 ฝันที่ยากจะลืม
"ว่าไง..หืม..ตื่นแล้วหรอ"หญิงสาวคนหนึ่งรวบผมมาไว้ข้างหน้าสีน้ำเงินเข้มยิ้มให้เด็กผู้ชายคนหนึ่ง 'โอมและเลิฟโลว์นั่นเอง'
"ครับ"โอมตอบอย่างงัวเงียก่อนจะมีแสงอะไรแวบเข้าตา
"อะไรน่ะพี่..ว้าว..ทวนแห่งแสงนี่นาพี่เป็นผู้ได้รับเลือก!!"เปลือกตาของเลียสค่อยๆลืมขึ้น เธอนั่งกุมหน้าผากไว้
ฝันอีกแล้ว..
เลียสหลับตาลงคิดในใจทั้งๆที่ยังนั่งอยู่
ทำไมนะ..หรือว่าภพก่อนเราเป็นเลิฟโลว์จริงๆ..
"หืม..อ้าว..ตื่นขึ้นมาทำไมอะเลียส เพิ่มตรี 3 เองนะ"แพรรี่ถามอย่างงัวเงีย เลียสยิ้มรับน้อยๆ
"ไม่มีอะไรหรอก.."
"จริงนะ"
"...."เธอไม่ตอบแต่พยักหน้าลงเบาๆ แพรรี่จึงหลับต่อ เลียสจึงค่อยๆทาบตัวลงกับที่นอนแล้วหลับไปในที่สุด
“เวียส..”โอมอยากจับใบหน้าเวียส แต่ว่ามือตัวเองถูกมัดอยู่ ด้วยความโมโห โอมจึงพยามใช้แรงดึงเชือกออกจากมือพร้อมโอบกายของเวียสไว้แล้วแก้มัดเท้าของตัวเอง
“เวียส..”น้ำตาที่อัดอั้นมานานไหลออกมาจากดวงตาของเด็กหนุ่ม เขามองไปที่ดาบที่ปักกลางหัวใจของเวียส ก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่ของเธอ
“ทำไม..ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ด้วย..ทำไม..”
“ฉันรัก...เธอ..นะ”เวียสพยามพูดออกมาอย่างยากเย็น
“ฉันก็รักเธอ”เปลือกตาของเลียสค่อยๆปรือขึ้นมาอีกครั้ง เธอมักจะฝันถึงเรื่องพวกนี้และนอนไม่ค่อยหลับ
“ให้ตายสิ..”เลียสค่อยซบหน้าลงกับฝ่ามือ น้ำตาเอ่อไหลออกมา
“ฉันไม่อยากฝันถึงเลย...”เลียสจึงตัดสินใจเดินออกไปที่ระเบียงแล้วสูดอากาศเข้าเต็มปอด
เซาท์เทิร์นฟอร์ท.. ตอนกลางคืนประดับประดาไปด้วยแสงไฟสว่างไสว ตลาดเริ่มเปิด
“โอ..ตรี 5 แล้วเหรอเนี่ย”เลียสหันไปมองนาฬิกาข้อมือตัวเองที่เธอเพิ่งจะสวมเมื่อกี้ก่อนออกมานอกระเบียง
“อย่าทำให้ตัวเองต้องทุกข์สิเลียส..”เสียงของแพรรี่ดังขึ้นอย่างเหงาๆ
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก”เลียสปั้นหน้ายิ้ม
“เธอนี่น้าแหลได้ตลอด”แพรรี่หัวเราะเบาๆ
“เอาเถอะ..ไปอาบน้ำแต่งตัวไป เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอตามหานักรบแห่งแสงที่เหลือเอง”ทั้งคู่ยิ้มให้แก่กันทันที
เลียสรู้สึกว่าเธอไม่ได้โดดเดี่ยวแล้ว การมีเพื่อนมันดีอย่างงี้นี่เอง
07.00 น.
วิ๊งง..วิ๊งง...
ลูกแก้วของอาบาเช่ส่องประกายพร้อมดาบของลูส่องประกาย ทุกคนรีบหันไปมองหันที
“โอฟ..ชื่อคล้ายโอมเลย..!!”อาบาเช่ร้องอย่างตกใจ โอมต้องตกใจตาม
‘เหมือนพี่ของผมตั้งหาก..’“เฟริน่า แลมเบิร์ท..ชื่อเพราะเสียจริง”ลูยิ้มรับอย่างร่าเริง
“อืมม.. เจออีกหลายคนแล้วสินะ เลียสตามหาจนเหนื่อยแน่ๆ”ทุกคนอย่างมีความสุข กาเรนแอบมองพิงค์หลายรอบ เธอก็แอบมองกาเรน ก่อนจะหลบสายตาด้วยความเขินอาย
“ทริงค์มานี่หน่อยสิ”กาเรนลากทริงค์มาหลังบ้าน
“อะไรหรอ..”
“เอ่อ..คือว่าชั้น..เอ้อ..คือ”
“อะไรหรอ อย่าบอกนะนายจะบอกรักฉัน ไม่ได้นะเว้ย ชั้นรักเพรช!!”ทริคง์รีบปฏิเสธทันที
“นายจะบ้าเรอะ! ฉันหมายถึงว่าชั้นชอบลูกสาวแกโว้ย!!..อุ๊บ”
