บทที่ 2 แพรรี่ แซนเรี่ยน
[/b]
"ลาก่อนนะคะ"เลียสยิ้มพลางโบกมือลาก่อนจะมุ่งหน้าสู่เมื่อเซาท์เทิร์นฟอร์ท ในกระเป๋าสเป้ของเธอเต็มไปด้วยแส้แห่งแสงและคฑาแห่งแสง บัดนี้ทั้งสองอย่างได้หยุดแสงลงแล้ว
ตุบ
ผลั่ก
โอ้ย!
เธอชนกับหญิงสาวคนหนึ่งจังๆ เลียสกุมหัวเบาๆก่อนจะจับมือให้เธอลุกขึ้น
เธอเป็นอาชีพวิซาร์ด จัดได้ว่าสวยใช่เล่น ผมสีน้ำเงินเข้มกว่าเลียสนิดหน่อย ยาวถึงช่วงอก เธอค่อยๆปรือตาขึ้นมา ดวงตาของเธอมีสีดำแต่เต็มไปด้วยความซุกซน
วิ๊ง..วิ๊ง..
แสงจากคฑาส่องไหวก่อนเธอจะทำหน้างงๆ เลียสจึงหยิบขึ้นมาจนเธอต้องร้องทันที
"คฑาแห่งแสงนี่นา มีชื่อฉันสลักไว้ด้วย ของจริงของปลอมเนี่ย แต่น่าจะเป็นของจริง เธอชื่ออะไรฉันชื่อแพรรี่นะ"แพรรี่รีบแนะนำตัวเองทันที เลียสยิ้มน้อยๆ ความเย็นชาเริ่มครอบคลุมจิตใจเธอเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน
"เลียส.."
"เธอก็เป็นหรอ"
“ใช่..”
“ไปกันเถอะ อย่างน้อยเราก็ได้ร่วมงานกันนะ เธอจะไปที่พักหรอ”
“อืม..แต่เธอไม่แปลกใจหรอที่จู่ๆก็เป็นทั้งๆที่มันเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ”
“เกือบช็อคเลยล่ะ อยากเป็นด้วยซ้ำอยากฆ่าอาทรัมน่ะ อิอิ ก็ฉันน่ะนะเห็นภาพพี่เลิฟโลว์ในสมัยก่อน ปลื้มพี่เขาสุดๆ เสียดายนะที่พี่เขาตายไปแล้วพร้อมเพื่อนที่ชื่อเวียส…”แพรรี่หน้าสลดลง
“แต่เขาก็กลับมาเกิดแล้วนี่..”
“เธอรู้ได้ไง..”แพรรี่เอ่ยมอง ดวงตาสีดำเต็มไปด้วยความงุนงง
“....ฉันมีผมสีน้ำเงินเหมือนเวียสและเลิฟโลว์ ถูกบางสิ่งบางอย่างฆ่าพ่อแม่ตายตอนฉัน 6 ขวบเหมือนสองคนนั้น ชื่อเวียสและเลิฟโลว์ผสมกันจนกลายเป็นเลียสคือชื่อชั้น และตอนเช้าเป็นอะไรไม่รู้ฉันมักจะร่าเริงและสนุกสนานแต่เมื่อถึงตอนกลางคืนฉันกลับสลดทั้งๆที่ไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ผมข้างซ้ายและหน้าซ้ายฉันเหมือนเลิฟโลว์ แต่ผมขวาและหน้าด้านขวากลับเหมือนเวียส นามสกุลของเลิฟโลว์คือ กาซัส ส่วนเวียสไม่มีนามสกุล นามสกุลฉันคือ การ์ เหมือนครึ่งหนึ่งของทั้งสองคนนั้น เธอว่าแปลกไหมล่ะ..”
“จริงแหะ..”แพรรี่มองดูอย่างแปลกใจ
“เธอไม่เชื่อก็ได้นะแต่มันเป็นไปแล้ว..”เลียสเอ่ยมองท้องฟ้า
“แล้วมีอะไรอีกไหม”แพรรี่เอ่ยถาม
“ฉัน...ฝันถึงเรื่องๆหนึ่งทุกคืน ในฝันฉันจะเห็นเลิฟโลว์และเวียส บางครั้งฉันก็เป็นเลิฟโลว์ บางครั้งก็เป็นเวียส ฝันเรื่องราวต่างๆจนฉันสับสน หรือแม้บางครั้งฉันคิดเรื่องพวกนี้ก็มักจะปวดหัว..”
“เราไปหาที่นอนกันเถอะ..”แพรรี่เอ่ยอย่างหน่ายๆจนเธอต้องหัวเราะน้อยๆก่อนจะเดินนำไปสู่โรงแรมเซาท์เทิร์นฟอร์ท
เมื่อถึงทั้งคู่พักห้องเดียวกัน เมื่อเก็บของเรียบร้อยจึงลงมาหาไวน์ดื่มด้านล่าง
“พี่ขอนั่งด้วยนะ”แอสแซสซินชายคนหนึ่งนั่งเบียดแพรรี่ที่กำลังจิบค็อกเทลอยู่ ซึ่งเลียสที่กำลังจิบไวน์แดงอยู่จึงถูกแอสแซสซินชายอีกคนเบียดเข้าไปด้วยจนเธอต้องหันไปมองตาขวาง
“นี่ ไม่เห็นรึไงว่าตรงนี้มีคนนั่งแล้วไปนั่งที่อื่นสิ อีกอย่างอย่าเบียดด้วยมันร้อน”แพรรี่บ่นอย่างเบื่อหน่าย แต่แอสแซสซิน หนุ่มไม่สนใจกลับเอามือคล้องคอเธอจนแพรรี่ต้องหมดความอดทน!
ตึง!!
เธอกระดกน้ำในแก้วจนหมดแล้วกระแทกโต๊ะอย่างแรงจนทุกคนหันมามอง เพียงชั่ววูบก็ต้องหันกลับไป
“อย่า-ให้-ต้อง-โม-โห”
“เอ่อ..ใจเย็นนะ”เลียสลูบแขนแพรรี่เบาๆเพราะเธอยืนขึ้นจ้องหน้าแอสชายคนนั้นไปแล้ว
“เห็นไหมว่าเพื่อนเธอยังชอบฉันเลยถึงบอกให้เธอใจเย็นๆ อะนี่ ดื่มสิ”แอสชายที่คล้องคอเวียสยื่นวิสกี้มาให้แต่เลียสก็เริ่มโมโหเหมือนกันจนหยิบแก้วที่ใส่วิสกี้สา ดใส่หน้าแอสหนุ่มคนนั้น
“นี่เธอ!!”เลียสทำท่าไม่กลัวอะไรแต่กลับตะคอกต่อ
“เก่งนักใช่มั้ย ชั้นรู้นะว่าแกแอบใส่ยาสลบให้ฉันกิน!!”
เมื่อพูดจบ ร่างกายของแอสหนุ่มก็ล้มไปกองกับพื้น ตาของเขากระพริบแผ่วๆก่อนมันจะปิดลงไปในที่สุดเพราะเขาเผลอลิ้มลองรสชาติวิสกี้ที่ยื่นให้เธอ ในแก้วมียาสลบอยู่ด้วยทำให้เขาแน่นิ่งไป
“แพรรี่..”เลียสหันมากลับไม่เห็นแพรรี่แล้ว
“หายไปไหนล่ะนิ..”เธอเกาศีรษะเบาๆก่อนจะนึกได้ว่าแพรรี่อาจจะอารมณ์เสียจนหนีขึ้นห้องไปแล้ว เธอจึงจ่ายเงินแล้วขึ้นห้องไป
22.00 น.
<ติดตามตอนต่อไป>
