บทที่ 11 ข่าวใหม่จากทางการ
เวียสกำลังยืนมองวิวอยู่ที่ประตูกระจกใหญ่เชื่อมต่อกับระเบียงโดยมีโอมยืนกอดอยู่ด้านหลัง ทั้งคู่หันมามองทันที
"ขอโทษค่ะ!!"เลียสพูดกระแทกประชดประชัน ก่อนจะปิดประตูลงอย่างรวดเร็วแล้วยืนพิงประตูไว้
"ให้ตายสิ..เข้าห้องผิดจนได้"เข่าเธอค่อยๆทรุดลงจนตัวเธอแนบลงไปกับพื้น สองฝ่ามือรับรองน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันทะลักออกมาแต่สุดท้ายมันก็ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก
เธอค่อยๆยืนขึ้นแล้วเอามือเช็ดใบหน้าตัวเองเพื่อลบล้างน้ำตา โอมเปิดประตูออกมาพอดี
"เลียส.."
"คะ?"เลียสแกล้งตีหน้าซื่อพลางเชิดหน้าแล้วถาม
"มีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าค่ะ.."เลียสหันหน้าไปทางอื่นทันที
"ริอาจโกหกนะเราน่ะ บอกมา"โอมพยามรู้ความจริงให้ได้
"ก็ได้..ก็ได้!!"
เลียสหันหน้ามาก่อนจะตะโกนใส่หน้าโอม
"หนูรักอา! หนูไม่สนใจว่าหนูจะเด็กหรืออา จะอายุมากขนาดไหน แต่จะทำได้ไงในเมื่ออาทำดีกับหนูอย่างนี้! พาหนูไปเก็บประสบการณ์! บอกฝันดีทุกคืน! เจอกันก็กอด มันจะให้หนูไม่รู้สึกดีๆได้ยังไง!"
โอมอึ้งทันทีที่ได้ยินคำพูดของเลียส เธอก้มหน้าลงแล้วกุมหน้าผาก
"แต่อารู้อะไรไหม"เลียสเงยหน้าขึ้นมา
"พี่เวียสน่ะ..รักอา..อาก็รักพี่เวียส..ใช่มั้ยล่ะ...แล้วหนูมันก็ไม่มีค่าอะไรเลยเมื่อพี่เวียสเข้ามา!!"
"เดี๋ยวเลียส ฟังก่อนสิ!"โอมจับข้อแขนของเลียสขึ้นมาทันที
"หนูไม่ฟัง!"เลียสสะบัดมือออกทันที
"หนูเสียเวลามามากพอแล้ว..เราอย่ามายุ่งกันอีกเลย..ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ลาก่อนเถอะค่ะ!"เลียสไม่อยากไปห้องเอลิซ่าอีกแล้ว เธอรีบหมุนตัวเดินกลับไปห้องตัวเองทันที
"แย่จังเลยนะคะ.."เวียสเดินมาแล้วกอดด้านหลังโอมเบาๆ
"อย่าไปใส่ใจเลยค่ะ..เด็กก็งี้แหละ"โอมเบิกตาโพล่งเมื่อยินคำพูดมาจากปากเวียส หญิงสาวคนที่เขารู้จักสมัยก่อนว่านิสัยดีเพียงใด แต่คำพูดมันกลับ..
"แล้วคุณจะมายุ่งทำไมล่ะ"
"เอ๊ะ คุณนี่!"เวียสกระแทกเสียงแต่กลับเปลี่ยนเป็นเสียงอ่อนโยนในพริบตา
"เวียสรักคุณนะคะ.."
"ผมไปนอนดีกว่า"เขารู้สึกไม่อยากเสวนากับหญิงสาวต่อไปแล้ว หลังจากที่โอมปิดประตูไป เวียสถึงกับกระแทกเท้าปึงๆ
"คอยดูนะนังเลียส ชั้นจะดึงพลังออกมาจากตัวแกให้หมด!!"การกระทำนี้แอบมองด้วยสายตาห้องข้าง..เฟริน่า แลมเบิร์ท คนเดิม..
เช้าวันต่อมา
08.00น.
ณ ห้องรับประทานอาหาร
ทุกคนนั่งบนเก้าอี้ บนโต๊ะจัดแจงไปด้วยกาแฟ ขนมปังแลมบัส และ ขนมปังสอดไส้แยมต่างๆที่ทางการเตรียมมาให้ มีเพียงเอเลซ่าเท่านั้นที่เดินวนไปมา
"เอลิซ่า"กุเกิ้ลเรียก เอลิซ่าหันมามองทันที
"คะ??"
"เธอช่วยนั่งกับที่ได้ไหม..เธอเดินแล้วฉันปวดหัวยังไงไม่รู้สิ"เอลิซ่าหัวเราะอย่างเบิกบานก่อนจะนั่งลง แต่ไม่ถึงนาที เอลิซ่าจะเดินเวียนไปเวียนมาอีก
"อุว้าว!!"แพรรี่ยิ้มแล้วอุทานออกมาเสียงดัง ในมือกางหนังสือพิมพ์เต็มที่ เธอไม่รู้สึกอายเพราะว่าในห้องอาหารมีเพียงพวกเพื่อนเธอเท่านั้น
"มีอะไรเหรอแพร"เฟริน่าถามก่อนจะยกถ้วยกาแฟมาจรดปาก
"เซอร์ อเล็ก ส่งคนไปสำรวจในถ้ำน้ำแข็งด้วยแหละ!!"
"หืม! อ่านให้ฟังหน่อยสิ"วาเนซซี่รีบพูดทันที แพรรี่เริ่มอ่านเสียงดัง
"ข่าวใหม่ ทางการจากเซาท์เทิร์นฟอร์ทส่งทหารจำนวนมากไปสำรวจถ้ำน้ำแข็งว่ามีอะไรอยู่กันแน่หลังจากส่งคนไปสำรวจหลายคนแล้วไม่มีใครกลับขึ้นมา! ตอนนี้ทหารจำนวนมาส่งไปแล้ว 2 วัน วันนี้คงจะถึงเป็นอันที่เรียบร้อย รอพิสูจน์ว่าพรุ่งนี้จะมีใครรอดกลับออกมาไหม!"
"เฮ้อออ...ก็ได้แต่หวังน่ะสิ ที่นั่นน่ะ น้อยคนจะออกมา แถมออกมาแล้วยังพูดอะไรไม่รู้เรื่อง"กุเกิ้ลทำท่าเบื่อๆก่อนจะยัดขนมปังแลมบัสเข้าปาก
"มีต่อนะ!!"แพรรี่พูด ทุกคนตั้งใจฟังต่อ
"ถ้าไม่มีทหารออกมาจะส่งนักรบแห่งแสงรุ่นใหม่ลงไปแทน เพราะค้นพบใกล้หมดทุกคนแล้ว!!"
"พรวด!!"เลิฟโลว์พ่นกาแฟออกมาทันที
"แค่กๆ..แค่ก..นี่ทางการเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่นหรอ คอขาดบาดตายเชียวนะเนี่ย! แล้วพวกเธอจะไหวไหมเนี่ยน่ากลัวยังไงไม่รู้"เธอพูด
"เอาน่า..เผื่อทหารกลับขึ้นมาได้"วาเนซซี่ตบไหล่เลิฟโลว์เบาๆ
"ฉันขอออกไปสูดอากาศหน่อย"เลียสลุกขึ้นก่อนจะเดินไปเปิดประตูแล้วออกไปข้างนอกทันที
'วันนี้คุณเลียสดูเครียดๆนะ'หมวกกบของกุเกิ้ลส่งเสียจนเขาต้องกลอกตาขึ้นไปมองมัน
'ใช่น่ะ..เธอคงเครียดมากเลยแหละ'เฟริน่าคิดในใจก่อนจะจิบกาแฟต่อ
ด้านเลียส
ใบไม้แห้งล่วงหล่นลงมาปลิวไสวไปทั่ว ช่วงเช้ายังไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านนักทำให้ดูสงบดี เมื่อเธอเดินผ่านทหารนายไหนกับต้องมีคนเคราพทั้งนั้น
"เฮ้อ.."เธอถอนหายใจออกมาก่อนจะมองขึ้นไปบนต้นไม้ต้นหนึ่ง
'ถ้าฉันกลับชาติมาเกิดใหม่ทั้งเลิฟโลว์และเวียส แล้วต้นตอของเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่นะ..'
'ฉันจะพิสูจน์เรื่องราวทั้งหมดให้ได้..ถึงแม้จะแลกชีวิตก็ยอม'สายตาเธอเลื่อนไปที่นกตัวหนึ่ง ด้วยอารมณ์โทสะที่มันพุ่งออกมาจากทางสายตาอย่างรุนแรง ทำให้นกตัวนั้นตกลงมาตายทันทีเหมือนเหล็กทิ่มแทงตัว
