บทที่ 10 ป้อมเดธวอเลย์..ป้อมแห่งความทรงจำ
"สรุปคือ..เธอเป็นนักรบแห่งแสงเหมือนกัน"เฟริน่าถามเอลิซ่า เธอยิ้มตอบรับและผงกหัว
"และ..อาโอมจะร่วมเดินทางกับพวกเราไปด้วย^O^"แพรรี่ยิ้มอย่างร่าเริง
"แหะๆ..ก็แค่อยากมาช่วยน่ะ อย่างน้อย..ย้ำนะว่า เคยเก่ง ฮ่าๆๆ"
"แสดงว่าตอนนี้ไม่เก่งน่ะสิ"วาเนซซี่ล้อเลียนแต่พูดไปกลับกลั้วขำ
"ก็ดีน่ะสิ..ชั้นน่ะมีเรื่องอยากจะพูดกับเธอเยอะแยะเลย ใช่มั้ยโอม"เวียสยิ้มก่อนจะกอดแขนโอมแน่น
"น้อยๆหน่อย..นั่นมันน้องชั้นนะ"เลิฟโลว์แยกเขี้ยวใส่
"เลียส วันนี้เธอเป็นอะไรอ่ะ ทำไม่ไม่ค่อยพูดเลย"กุเกิ้ลถามอย่างงงๆ
"นั่นสิ..ชั้นก็ว่าเธอแปลกไปนะ"ขนาดเฟริน่ายังสงสัยกับเขา
"นี่เลียส.."แพรรี่เรียกชื่อเธอเบาๆ แต่เลียสยังเดินไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจว่าจะหันมาหรือไม่
"เลียส!!"วาเนซซี่กระชากเสียงดังก่อนจะกระตุกแขนเสื้อเบาๆ เหมือนว่าเลียสจะได้สติ
"อ๊ะ..หะ..หา! มีอะไรหรอ!!??"เลียสทำหน้ามึนงง
"เธอจะเหม่อลอยไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย ถึงวินโดเนียหรอ"เฟริน่าขบขันกับคำพูดของเธอ
"อืม.."เลียสครางเบาๆ ทำเอาทุกคนงงไปชั่วขณะ
"อะไรกัน..ปกติเธอรับมุขชั้นนี่นา..วันนี้มาแปลก ดันตอบรับซะงั้น"
"เลียส..เธอคงจะเศร้านะ"เวียสเปรยขึ้นมาเบาๆ เหมือนสติพุ่งกลับเข้าตัวเลียส เธอหันขวับไปทันที
"เศร้าอะไร! ใครเศร้า! อย่ามายุ่ง!!"
"เลียส!!"โอมพูดเสียงดังใส่หน้าเธอ เลียสชะงักไปนิดนึงก่อนจะหันหน้ากลับไป เขาถอนหายใจเบาๆก่อนจะหันไปหาเวียส
"ขอโทษนะ..ปกติเธอนิสัยดี แต่ต่างกับเธอ..เลียสคงยังไม่ชินน่ะ"เวียสส่ายหน้าทันที
"ไม่เป็นไรหรอก..ชั้นไม่ถือสา..เด็กน่ะ!!"เวียสกระแทกคำว่าเด็กแรงๆ เลียสหันมามองทันที เวียสเชิดหน้าใส่ทันทีก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้โอม
"เราไปกันต่อเถอะ"
เมื่อทุกคนนำหน้าไปแล้วแพรรี่หันกลับมาก็พบเลียสยังยืนนิ่งที่เดิม ตัวของเธอสั่นเทาด้วยความโกรธ
"เวียสนี่มันร้ายจริงๆ..เลียสเธออย่าไปยอมเขานะ!"แพรรี่ให้กำลังใจเพื่อนตัวเอง เลียสพยักหน้า โดยการกระทำนี้แอบมองจากสายตาคู่หนึ่ง
เฟริน่า แลมเบิร์ท นั่นเอง..
"เลียส..นี่เธอชอบโอมหรอกเหรอเนี่ย"เฟริน่าพึมพำเบาๆก่อนจะมองภาพเบื้องหน้าด้วยความตกใจผสมมึนงงที่เลียสดวงตาแปลเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน
ณ ป้อมเดธวอเลย์
"พวกคุณพักที่นี่ก่อนสิ ทางเราจะรู้สึกเป็นเกียรติและยินดีมากที่พวกคุณจะมาพักที่ป้อมชั่วคราวของเรา"ผู้พันคาร์เตอร์ยิ้มรับ
"ค่ะ..ขอฝากตัวด้วยนะคะ"เอลิซ่าผงกหัวรับ
ห้อง 607
"เลียส เธออย่าไปยอมเขาง่ายๆสิ..จะให้เขาเยาะเย้ยเราแถมยังเอาของของเราไปด้วยหรอกเหรอ"แพรรี่บ่นอิดออด
"อาโอม..เขาไม่ใช่ของของชั้นหรอก..แต่มันเป็นของของเวียส.."
"อ้าว..ทำไมล่ะ"แพรรี่ หญิงสาวที่ไม่รับรู้เรื่องอะไรเลยอุทาน(เฮ้อ=_=;)
"ก็พวกเขา..เคยเป็นแฟนกันมาก่อนนี่.."
"เพราะฉะนั้น..มันไม่ใช่ของของชั้นตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว.."
"เลียส.."
"ฉันออกไปหาเอลิซ่าดีกว่า..มีเรื่องเยอะแยะที่จะคุยกับเธอ"
"อื้มเอาสิ..ฉันขออยู่ที่ห้องนี่แหละ จะนอนละ"พูดจบ แพรรี่ก็ล้มตัวสู่เตียงทันที
"อย่าลืมอาบน้ำล่ะถ้าไม่อยากเป็นยัยเน่า"เลียสหัวเราะเบาๆ รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าใส
"ห้องนี้แหละมั้ง"เลียสพึมพำก่อนจะเปิดเข้าไป
"ขอโทษนะค..ะ.."เลียสถึงกับตาค้างเมื่อเห็นภาพเบื้องหน้าทันที..
) <--เรื่องจริง อูย..เจ็บ
)
(บทที่ 10)