บทที่ 8 ไม่ใช่เพียงหนึ่ง
"คะ?"เลิฟโลว์เงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มให้
"คะ..คุณ.."เลียสอ้ำๆอึ้งๆกับเหตุการณ์เบื้องหน้า สายตาเลิฟโลว์สะดุดไปพบกับทวนแห่งแสงและชื่อของเลียส
"นักรบแห่งแสง..??"เธอพึมพำเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้กับทุกคน"มาตามหาหรอ ไปพักที่อคาเดมี่ก่อนสิคะ เย็นแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่นะ"
"อ๊ะ ค่ะ"เลียสหลุดจากภวังค์ ทุกคนเริ่มเดินจากไป
"เดี๋ยว!"เลิฟโลว์จับไหล่เลียสไว้ เลียสหันมามองอย่างตกใจ อาจเป็นเพราะที่เธอยังไม่ชินกะมังที่เจอเหตุการณ์แบบนี้
"เอ่อ..."เลียสไม่กล้ามองหน้าเลิฟโลว์ซึ่งตรงๆ แต่ในทางตรงข้าม บุคคลด้านหน้าเธอกลับยิ้มหวาน
"ถ้าไม่รังเกียจ คืนนี้เรามาคุยกัน..ที่ริมหาดจะได้ไหม"เลิฟโลว์พูดเชิงขอร้อง
"เอ่อ..ทะ..ทำไมหรือคะ"
"เธอไม่อยากรู้หรือ ว่าเธอเกิดมาได้อย่างไร แล้วทำไมชั้นไม่ตาย"เลียสเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินข้อเสนอนั้น
"ตกลงค่ะ"
"2 ทุ่มนะ"เลิฟโลว์ขยิบตาก่อนจะเดินเข้าอคาเดมี่ไป เลียสสะบัดหัวด้วยความมึนงงก่อนจะตามเข้าไปบ้าง
17.10 น.
"อร่อย!"แพรรี่กลืนสัตว์น้ำสีส้มชนิดหนึ่งแล้วยิ้มกว้างพูดเสียงดังทันที ทำให้เลิฟโลว์หัวเราะอย่างสนุกสนานที่เห็นท่าทางของเธอ
"แพรรี่..เบาๆหน่อยสิ อายเขา"วาเนซซี่พูดเชิงเตือน แต่มันไม่สามารถทำลายความต้องการของเธอได้เลย แพรรี่ดันถามเลิฟโลว์อีก
"เจ้าตัวนี้มันเรียกว่าอะไรหรอคะ"
"กุ้งจ้ะ..มันเรียกว่า กุ้ง เธอไม่เคยกินหรอ"เลิฟโลว์พูดพลางกลั้วหัวเราะ
"ก็ไม่เคยน่ะสิ!"แพรรี่คว้าอาหารจานใหม่ รูปร่างคล้ายแมงมุม สีส้มเข้ม
"ว้าว! นี่ก็อร่อย อะไรกันเนี่ย วิเศษสุดๆ"คราวนี้มันทำให้เลียสหัวเราะบ้าง
"ปูจ้าปู"เฟริน่าดูเหมือนจะเอือมระอากับอาการเป็นเด็กของเธอ
"เอ้า!"กุเกิ้ลส่งปลาหมึกน้อยตัวหนึ่งไปให้กบบนหัวเขา มันยิ้มรับอย่างมีความสุขพร้อมกัดคำโต
'ขอบคุณครับ~'
ในเวลานี้ ทุกคนดูเหมือนมีความสุขมาก อาหารบนโต๊ะนี้จึงดูอร่อยมากเลยซะด้วยซ้ำ ไม่เว้นแม้แต่เฟริน่าที่เงียบๆ ตอนนี้กลับหัวเราะอย่างสนุกสนาน
20.00 น.
คู่เท้าเปล่าเปลือยคู่หนึ่งย่ำลงไปบนหาดทรายเนียนละเอียดสีขาว สายตาสีน้ำเงินเข้มดุจดั่งน้ำทะเลจ้องมองไปที่หญิงสาวผมสีน้ำเงินเข้มที่ยืนริมชายหาด ผมของเธอคนนั้นปลิวไสวไปตามแรงลม
"คุณเลิฟโลว์คะ"เลียสเอ่ยทัก เลิฟโลว์หันมาก่อนจะยิ้มให้
"อ้าว มานั่งด้วยกันก่อนสิ"เลียสเดินไปนั่งข้างๆเลิฟโลว์ซึ่งเธอเริ่มนั่งตามเลียส
"มารอนานไหมคะ"เลียสถาม เลิฟโลว์ส่ายหน้า
"ชั้นคิดว่า เราสองคนคงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ๆถ้าขาดคนหนึ่ง"เลิฟโลว์พูดเบาๆ แต่ด้วยความเงียบทำให้ได้ยินชัดเจน เลียสดูเหมือนงุนงงกับคำพูดของเธอ
เมื่อเลียสหันไปก็แทบจะร้องกรี๊ดๆ เมื่อพบบุคคลที่อยู่ด้านหน้า
พบสีน้ำเงินเข้มไสวไปมา เสื้อยืดและกางเกงขาสั้น1คืบสีขาวสะอาด พร้อมเสียงที่เอ่ยทักว่า
"สวัสดีค่ะ ชื่อเวียสนะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
) <--เรื่องจริง อูย..เจ็บ