บทที่ 6 ต่อสู้..กระชากวิญญาณ
ปราสาทของท่าน เซอร์ อเล็ก
"โอ่อ่าจริงๆเลย ข้าเพิ่งเคยมา ไม่เคยพบไม่เคยเจอว่ามันจะใหญ่ขนาดนี้"กุเกิ้ลอุทานด้วยความตกตะลึง หมวกกบของเขายิ้มรับอย่างมีความสุข
"เข้าไปได้แล้วค่ะ"วาเนซซี่ยิ้มหวาน ใบหน้าของเธอเหมือนไม่เป็นตอนได้รับธนูครั้งแรกซึ่งตื่นตนกตกใจ
'เป็นอะไรไปวาเนซซี่'เฟริน่า แลมเบิร์ททัก วาเนซซี่สะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะยิ้มให้
'เปล่าค่ะ..แค่ตกใจ..เราไปกันเถอะ'ความลับทั้งหมดยังซ่อนไว้ภายใต้รอยยิ้มนั้นเลียสคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่แล้วรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นช่างหน้ากลัวเหลือเกิน..เหมือนปิศาจที่เก็บซ่อนความลับไว้.... เธอสะบัดความคิดนั้นทิ้งทันที..
"มาทำอะไร"ทหารยามหน้าประตูมองทุกคนด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
"ท่านเซอร์ อเล็ก เรียกพบ"วาเนซซี่ตอบเรียบๆ ทหารยามคนนั้นพยักหน้า
"ข้ารู้วาเนซซี่ คนอย่างเจ้าท่านเซอร์ ฯ เรียกพบบ่อย แต่ข้าจะไปมั่นใจได้เช่นไรว่าเพื่อนเจ้าจะไม่ทำอะไร"ทหารยามคนนั้นเริ่มทำท่าระหวาดระแวง วาเนซซี่จ้องเขา ทุกคนมองทหารยามคนนั้นอย่างงงๆที่เขาทำท่าเลิ่กลั่กเมื่อเห็นวาเนซซี่จ้อง จึงรีบเปิดประตูเข้าไปทันที
ปัง..!
เสียงประตูปิดดังสนั่น แพรรี่เริ่มถามวาเนซซี่ทันที
"เธอทำอะไรเขาเหรอวาเนซซี่.."วาเนซซี่หันกลับมา ดวงตาเธอมืดมัวจนหน้ากลัว พระอาทิตย์เริ่มคล้อยลับลาท้องฟ้าไป เลียสรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เป็นไอปิศาจลอยออกมาจากตัววาเนซซี่!
"เคร้ง!!" เสียงลูกธนูกระทบกับปลายหอกเสียงดัง เลียสดันตัววาเนซซี่ไปประชิดกำแพงใกล้ๆจนกลายเป็นรอยบุ๋มขนาดใหญ่ แจกันสีชมพูประดับไว้ข้างๆล่วงหล่นลงมาแตกเสียงดัง
"เจ้าทำอะไรของเจ้าน่ะ!!"เฟริน่าถามด้วยความตกใจ ก่อนจะกระชากตัวเวียสออกมาแล้วเขวี้ยงไปผนังใกล้ๆจนกลายเป็นรอยร้าว แต่แค่นั้นทำให้เธอไม่สะทกสะท้าน"นั่นเพื่อนข้านะ!"เฟริน่าคำราม เลียสยืนขึ้นแล้วปัดฝุ่นก่อนจะมองตาขวางแล้วพูดเสียงดังสนั่น
"มันไม่ใช่วาเนซซี่!!!!"เฟริน่างุนงงเล็กน้อยกับคำพูดของเธอ
"จะไม่ใช่ได้เช่นไร ก็พวกเราเห็นอยู่เป็นเธอ!"
"ภายนอกน่ะใช่ แต่ภายในน่ะ...ไม่!!"เลียสเดินมาผลักเฟริน่าออกไป
"ไปห่างๆซะเดี๋ยวจะโดนลูกหลงเข้าไปด้วย"
"ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!"เลียสตะโกนใส่หน้าของวาเนซซี่ก่อนจะกระชากคอเสื้อมา
"ข้าไม่ออก! หญิงคนนี้เธอสมควรที่จะได้รับพลังจากชั้น!"
"แต่เขาไม่ต้องการ!!"เลียสเอาปลายหอกทุบไปที่ท้ายทอยของวาเนซซี่ เธอกรีดร้องเสียงดังลั่นก่อนจะสลบไป ปรากฏร่างหญิงสาวผมดำสยาย ดวงตาสีแดงสดเดินออกมาจากร่างของวาเนซซี่
"เหอะ!! พวกแกก็ไม่ต่างอะไรกับเศษขยะ!!!"ร่างนั้นหายตัวไปหลังจากพูดจบ เลียสล้มลงไปกองกับพื้นทันที มือของเธอจับหัวแน่นของจะสะบัดไปมา
ความทรงจำทุกอย่างไหลเวียนแทรกซึมเข้ามาในหัวสมอง น้ำตาเธอค่อยๆเอ่อล้นออกมาจนเต็มเบ้าตา
เสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินคือเสียงของทุกคนที่เพรียกหาชื่อเธอ..
: นักรบแห่งแสง and คนอ่าน)
