เหนือกันเข้าไป ไม่คิดจะเม้นนิยายหน่อยเรอะกิววววววว+ +(<<<สายตาอาฆาต-*-)

ใครว่าล่ะ









หน้า






ต่างหาก-*-

ป.ล.ล้อเล่น

ทะเลาะอะไรไม่รู้(<<<<<<สายตาธรรมดา)

เฮ้อ~

ท่านเกิ้ลตบดรีมทำไมอะ

แหม่ รักกันเข้าไป!! (ร๊ากกกของงฉ้านนนมันจบ ไม่ บริบูรณ์!!!~)

เช้าวันรุ่งขึ้น ฝูงปลาที่แหวกว่ายอยู่ในสายน้ำ ส่งคลื่นเสียงอันไพเราะเพื่อปลุกชาวบ้านทุกคนให้ตื่นขึ้นรับวันใหม่

"หาววว~~~" เฟริน่าอ้าปากหวอ พร้อมหาวด้วยความงัวเงีย

เธอค่อยๆเดินไปที่ห้องน้ำ ตามทางที่วีนัสบอกไว้ แล้วจัดการอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

ระหว่างทาง เฟริน่าเผลอไปเดินชนไพเรสเข้าให้อย่างจังๆ จนหูฟังไพเรสตกลงที่พื้น

"อ๊ะ ขอ..." ทั้ง2ลุกลี้ลุกลนจะเก็บหูฟังขึ้นมา พลางจะพูดขอโทษด้วย จังหวะนั้น มือของทั้ง2คนประกบกันอย่างไม่รู้ตัว

"อ๊ะ....!" ทั้ง2ร้องออกมาเบาๆด้วยความตกใจ ก่อนทีค่จะหันหน้าไปทางอื่น เพื่อปิดบังหน้าของตนที่เริ่มแดงฉาน

'ให้ตายสิ ทำไมเราซุ่มซ่ามเดินไปชนเขาหยั่งงี้นะ ต้องขอโทษเขาก่อน...'

'มาจับมือถือแขนอะไรเล่า... ขอโทษเขาไปสิไพเรส....'

ไพเรสและเฟริน่า ครุ่นคิดอยู่ในใจอย่างร้อนรน ก่อนที่จะพูดออกมา พร้อมโค้งหัวพร้อมกัน

"ขอโท..." ยังไม่ทันที่ทั้ง2คนจะกล่าวเสร็จ หัวทั้ง2โขกกันอย่างบังเอิญ จากท่าที่ทั้ง2โค้งหัวขอโทษ

งานนี้ทั้งคู่ทำอะไรไม่ถูก หน้าที่แดงฉานของทั้งคู่บ่งบอกได้ว่าเขาและเธอมีความรู้สึกอย่างไรต่อกัน....

"อ...เอ่อ... งั้นผมขอตัวนะครับ..." ไพเรสรีบเดินออกจากจุดนั้นทันที ด้วยความอาย

เฟริน่าที่เฝ้ามองไพเรสทีเดินห่ างออกไป ก่อนที่จะเริ่มคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาในหัว

เรารักเขาจริงๆรึเปล่านะ...?

คำถามข้อหนึ่งผุดขึ้นมาใจของเฟริน่า

เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอรักเขาจริงๆตั้งแต่เมื่อไรห่ อาจจะเป็นครั้งแรกที่ได้พบเจอกัน หรือว่า ตอนที่เขาได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้

เธอยอมรับจริงๆ ว่าเธอชอบเขา เพราะความทีเห็นเขาเป็นคนที่มีชื่อพอตัวในกองกำลัง

หรือว่าเธอชอบ และรักเขา ด้วยรักแท้จริงๆ? เธอก็ยังไม่สามารถหาคำตอบได้

เวลาที่ได้อยู่2ต่อ2 เวลาที่ได้ใกล้ชิด ตอนที่กอด เหตุการณ์เหล่านี้ทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ

เธออาจจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเขารักเธอไหม?



แม้เธอจะรู้ ว่าเธอรักเขา แต่เธอก็ยังไม่กล้าที่จะไปสารภาพกับเขาเสียที ว่าเธอรู้สึกยังไง

อาจเป็นเพราะว่า เธอกลัวที่จะผิดหวัง


ความรักนี้จะเป็นยังไงก็ไม่มีใครรู้สินะ....



เฟริน่ารำพึงเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะให้ใครหลายๆคนที่หลบอยู่หัลงกำแพงได้ยิน

"ที่ฉันคิดถ้าจะถูกแฮะ เฮ้อ ผู้อาวุโสกลุ่มพวกเรา..." วาเนซซี่ ที่ซุ่มดูอยู่รำพึงเบาๆ มาช่า และ เลิฟโลว์ที่ซุ่มอยู่ด้วยหัวเราะคิกคักเบาๆ

"เป็นแม่สื่อให้ดีไหม?" เลิฟโลว์เริ่มออกความเห็นพลางฉีกยิ้ม

"แหม~ เรื่องนี้น่ะ ถนีดเชียวนะ" มาช่าขยี้หัวเลิฟโลว์อย่างเอ็นดู (เฮ้ย=[]=)

"เห็นชอบกันมาพอสมควรแล้ว จัดให้โป๊ะเชะไวๆก็ดี" วาเนซซี่กล่าวรับคำ

เวลาเที่ยง

"พูดให้ง่ายๆก็คือ ในหมู่บ้านนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นสายนักประดิษฐ์ เทคโนโลยีต่างๆของเราจึงได้ไฮเทกพอที่จะสามารถต้านพวกศัตรูได้"
วีนัสอธิบายให้ทุกคนฟัง

"แต่บางครั้ง ถ้าเป็นพวกหัวหน้าใหญ่ๆ ก็ต้องเกณฑ์พวกอาชีพสายีน้มาช่วย ทั้งๆที่ไม่เหมาะเลยก็เถอะนะ"

"งั้นก็ดีแล้วล่ะ ที่ทัพของพวกเรา2ฝ่ายจับมือเป็นพันธมิตรกัน เพราะทัพพวกเราจะได้เปรียบทางกำลังพล ที่มีสัดส่วนค่อนข้างสมดุลย์ แต่ด้อยทางพวกอาวุธยุทโธปกรณ์ แต่พอมีฝ่ายเงือกมาช่วย ก็ลบจุดด้อยกันได้เลย" เจสสิก้ายิ้มกริ่ม

"ก็ว่างั้นแหละนะ... ตอนนี้พวกเธอน่าจะทำตัวให้คุ้นกับที่นี่หน่อย... งั้นลองไปล่ามอนเตอร์รอบๆหมู่บ้านดีไหมล่ะ ถือเป็นการฝึกภายในตัวด้วย..."
วีนัสเสนอความคิดทันที

"ก็ดีเหมือนกัน อยู่เฉยๆเบื่อแย่" แฟลชตอบกลับ เพราะตอนนี้เขารู้สึกเบื่อที่ต้องทนฟังยัยเงือกงี่เง่า ในความคิดของเขา มาเป็นชั่วโมงแล้ว

"งั้นไปกันเลย..." วีนัสเดินนำทุกคนออกจากหมู่บ้านไป

'โอกาสนี้แหละได้เลย' เลิฟโลว์ส่งซิกให้มาช่ากับวาเนซซี่ ทั้ง2คนพยักหน้าอย่างรู้ทัน แล้วเดินตามวีนัสไป...



 "ระดับพวกนี้ตึงมือนิดหน่อยแฮะ" คีมีเดียสเอ่ยขึ้น พลางยิงลูกธนูมอนเตอร์ที่เขาไล่ล่าอยู่

"เรดคิลเล่อร์ พวกนี้รูปร่างเหมือนพวกดุ๊กกี้ทั่วไป แต่มันโหดกว่า2เท่า เพราะเขี้ยวที่แหลมคมของมัน สามารถขย้ำศัตรูให้ขาดสะบั้นได้ทุกวินาที...ระวังด้วยนะ ถ้าโดนกัดแล้วจะเหมือนโดนพิษงู แล้วดันไม่มีสกิลรักษา ถ้าไม่รีบดูดเลือดออกไปรับรอง ได้เป็นอัมพฤกไป1อาทิตย์แน่" วีนัสปากงจักรฏโจมตีเรดคิลเล่อร์ ที่ซุ่มอยู่ใต้น้ำตื้น หลายๆตัวพร้อมกัน

อย่างที่วีนัสกล่าว เรดคิลเล่อร์ มอนเตอร์จำพวกปลา รูปร่างเหมือนกระพงทุกประการ ไม่ว่าจะลำตัวกลมๆสีแง และครีบปลาที่แสกกลางหัวสีเหลือง
ล้วนดูเป็นมอนเตอร์ระดับที่พวกทหารฝึกหัดยังล่าได้ แต่มอนเตอร์พวกนี้ มันต่างชั้นกันมากทีเดียว

'เอาเลยนะ...' เลิฟโลว์ค่อยๆต้อนเรดคิลเล่อร์ไปหาเฟริน่าและไพเรสให้เยอะขึ้น จนทั้งคู่ต้องง่วนอยู่กับการล่าพวกนี้ที่มีจำนวนมากโข

"ทุกคน ทางนี้มอนเตอร์น้อยลงแล้ว กระจายไปส่วนอื่นกันเถอะ" วานเนซซี่กล่าวขึ้น ทุกคนที่ได้ยินยกเว้น ไพเรส และ เฟริน่า ทีได้ยินแค่ "มอนเตอร์น้อยลง"
จึงไม่คิดจะไปไหน เพราะทางพวกตัวเอง ยังเหลืออีกมากโข

แผนการช่างเข้าทาง ตอนนี้ทุกคนแยกย้ายกันไปล่ามอนเตอร์ส่วนอื่น กลายเป็นว่าตอนนี้เหลือแต่เฟริน่า และไพเรสที่อยู่ในจุดนั้น

โดยมี3สาวแม่สื่อ คอยซุ่มตามต้นไม้ รอดูผลสัมฤทธิ์อยู่ข้างๆ โดยที่ทั้ง2คนก็ยังไม่รู้ตัว

ไพเรสและเฟริน่า โดนพวกเรดคิลเล่อร์ต้อนไป ต้อนมา จนร่างของทั้งคู่เดินมาแนบกันแล้ว

'อ๊ะ!' ร่างบางที่เพิ่งรู้สึกคตัว หันไปมองคนข้างๆตน แล้วหันกลับมา ด้วยอาการสีหน้าแดงฉาน

'อีกแล้วเหรอ...T^T' เฟริน่าสบถในใจ แล้วพยายามตีตัวออกห่ างไพเรสด้วยความเอียงอาย

ถึงกระนั้น สิง่ที่เธอคิดจะทำ กลับถูกมอนเตอร์ไล่ให้ไม่ต้องเคลื่อนที่ไปไหน พวกมันยังแยกเขี้ยวเหมือนจะไล่งับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้ทุกเมื่อ

ฝ่ายไพเรสที่เพิ่งจะรู้ตัว ก็หน้าแดงไปตามๆกัน ตอนนี้เขาทำได้เพียวงแค่อัญเชิญมอนเตอร์จำพวกไลเคน มาช่วยป้องกันตัวเขาเท่านั้น

ร่างบางที่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เผลอหลุดมือทำอาวุธเกือบหล่น แต่ยังพอรับไว้ได้

ทันใดนั้น เรดคิลเล่อร์ตัวหนึ่ง ได้งับเข้าที่ขาเธอจังๆ จนของเหลวสีแดงพุ่งออกมา

"ว้าย!" เธอร้องอย่างตกใจ ไพเรสรีบหันขวับมาทางเฟริน่าที่กำลังบาดเจ็บอยู่

'แย่แล้ว!' เลิฟโลว์ร้องขึ้นเบาๆ แต่มาช่ารีบปิดปากไว้

'รอดูก่อน ว่าพวกเขาจะทำยังไง....ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็วิ่งตามไปนะ...' วาเนซซี่กล่าวขึ้นเบาๆ ก่อนที่จะหันไปดูเหตุการณ์ต่อ


ในวินาทีนั้น ไพเรสมิได้คิดอะไรอย่างอื่น นอกจากช่วยเธอก่อน

เขาอุ้มตัวเฟริน่าขึ้น มือข้างหนึ่งโอมหลัง และอีกข้างรั้งไว้ที่เข่า พูดให้ง่ายๆคือ ท่าอุ้มเจ้าหญิง

เขาไม่รีรอ รีบกระโดดขึ้นขี่หมาป่าที่ตนอัญเชิญออกมา แล้วสั่งให้วิ่งขึ้นไปบนผืนดินที่สูง

เฟริน่าที่ตกใจมาก จากการที่โดนมอนเตอร์งับขาจนเลือดโชก และเจอจับอุ้มในท่าอุ้มเจ้าหญิง ทำให้เธอถึงกับตาค้าง พร้อมสีเผยอาการหน้าที่แดงฉาน

หมาป่าของไพเรสวิ่งมาถึงผืนดินสูงที่หนึ่ง ซึ่งเกิดขึ้นจากดินทรายทั้งหลายจับตัวกัน จนเป็นเนินสูง

"เป็นอะไรมั้ยครับ?" ไพเรสถามเฟริน่าดว้ยความเป็นห่วงเป็นใย โดยที่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเผลอพูดอะไรออกไป

".....!" เฟริน่าที่ตาค้าง จนพูดไม่ออก พยักหน้าลงช้าๆเพื่อสื่อส่ารกันในขณะนั้น

เหตุการณ์ช่างเป็นใจ เจสิสก้าผู้เป็นคนรักษา ได้แยกย้ายเดินออกไปล่ามอนเตอร์ที่ไหนก็ไม่รู้แล้ว

ระวังด้วยนะ ถ้าโดนกัดแล้วจะเหมือนโดนพิษงู ถ้าไม่รีบดูดเลือดออกไปรับรอง ได้เป็นอัมพฤกไป1อาทิตย์แน่

คำพูดของวีนัสก้องขึ้นมาในหัวเขาทันที

'แสดงว่าเราก็ต้องรักษาเอง ด้วยวิธีดูดเลือดเหรอเหรอ' ไพเรสเริ่มหน้าแดงอีกรอบ พร้อมใจที่เต้นตึกตักไม่แพ้เฟริน่า

"อ..เอ่อ..." ไพเรสค่อยๆปลิเถาวัลย์ข้างตัวมาจุ่มแอ่งน้ำใสที่อยู่ข้างๆ แล้วนำมารัดเหนือปากแผลที่ขาเฟริน่า ตามวิธีรักษาพื้นๆเมือ่ถูกพิษงู

"เอ่อ...ขออณุญาตนะครับ..." ไพเรสพูดตะกุกตะกัก พร้อมท่าทางลังเลด้วยวิธีรักษาที่ต้องเอาปากไปประกบกับแผลแล้วดูดเลือดออก

ถึงกระนั้นถ้าเขาไม่ทำ เธอก็ต้องแย่เป็นแน่ๆ ในวินาทีนั้น เขาตัดสินใจที่จะปกป้องเธอ ด้วยวิธีรักษาตามที่วีนัสบอก

ไพเรสค่อยก้มหัวลงมา แล้วใช้ปากประกบปากแผลที่ขาเธอ พร้อมดูดเลือดออกมาคายทิ้ง

'อ...อะไรเนี่ย...อื๋อ....' เฟริน่าหน้าแดงก่ำด้วยความอาย เพราะคนที่เธอชอบ ได้รักษาเธอโดยวิธีที่แสนจะใกล้ชิด 

สักพัก ไพเรสก็คายเลือดพิษจากปากแผลเฟริน่าออกมาหมดเรียบร้อย เขาปลิใบไม้ข้าวงๆมาชุบน้ำ แล้วเช็ดที่แผลอย่างนิ่มนวล

ในสมองของเธอที่อายมากจนอยากจะวิ่งออกไป แต่หัวใจของเธอกลับบอกว่า เธอรู้สึกดีมากๆ จนอยากจะหยุดเวลาเอาไว้...

ไพเรสกับเฟริน่า ที่ยังขยาดพวกมอนเตอร์เรดคิลเล่อร์อยู่ ประกอบกับจุดที่ทั้ง2จะเดินลงไปได้ ก็ต้องเจอกับฝูงเรดคิลเล่อร์อีกรอบ จึงไม่กล้าเดินลงไปอีกรอบสักเท่าไหร่ ทำให้ทั้ง2ได้แต่นั่งรออยู่ข้างบน จนกว่ามอนเตอร์จะกระจายออกไป

ท่ามกลางความเงียบ มีเพยีงเสียงหัวใจของทั้งคู่ที่เต้นตึกตักอยู่ แม้จะไม่มีใครได้ยิน แต่ทั้งคู่ราวกับได้ยินแก่กันและกัน

เราจะเงียบแบบนี้ไปอีกนานทำไมนะ...

ความคิดหนึ่ง ผุดขึ้นมาในใจของไพเรส เขานั่งครุ่นคิดอยู่สักพัก เพื่อหาคำตอบของหัวใจ ที่กำลังเรียกร้องให้เขาอยากพูดอะไรบางอย่าง...

เราชอบเธอ ไม่รู้ว่าชอบเมือ่ไหร่ ไม่รู้ว่าชอบเพราะอะไร...

ถ้าจะเงียบอยู่หยั่งงี้ไปอีก ก็มีแต่จะเจ็บปวดทั้งคู่ ไม่... ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น...

มือของไพเรส เริ่มขยับไป ใกล้ๆร่างบาง ใก้ลเข้าทุกที ใกล้เข้าทุกที ตามหัวใจที่เรียกร้อง

มือของเขา ได้ประกบกับมือของเธอ อย่างนิ่มนวล

เฟริน่าที่ตกใจเล็กน้อย แต่มิได้สะดุ้งอะไร ทั้งคู่ค่อยๆหันหน้ามาสบตากัน

"ผม......" ไพเรวบรวมความกล้าทั้งหมด แล้วพูดประโยคหนึ่ง ตามที่หัวใจสั่ง

"ผม...ผมรักคุณนะ"

คำพูดที่ออกมาจากหัวใจแท้จริงของเขา ซึมซาบเข้าสู่หัวใจของเธอ

เฟริน่ายิ้มที่มุมปาก ดว้ยความดีใจ ก่อนที่จะตอบกลับ

"ฉันก็รักคุณนะ...."

ทั้งคู่ยิ้มบางๆ พลางสบตาให้แก่กันและกัน ด้วยความรัก

ใจของเขา เรียกร้องให้เขาทำสิ่งๆหนึ่ง ตามที่เขารู้สึกในตอนนี้

ไพเรสค่อยๆเอื้อมมือเชยคางเฟริน่าขึ้น ส่วนมืออีกข้างหนึ่ง โอบกอดร่างบางอย่างหวงแหน

เขาขยับหน้ามาใกล้ พลางหรี่ตาลง แล้วบรรจงประกบปาก จุมพิตคนที่เขารักอย่างนิ่มนวล ตามหัวใจที่เรียกร้อง

ตอนนี้ฉันรู้สึกได้ ถึงความสุขที่เปี่ยมไปด้วยความรัก

อยากหยุดเวลานี้ไปนานๆ อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป....