บทที่ 17 คนของฝ่ายมืด
"ชั้นไม่มีวันให้แกหรอก!!"
"อ้อ งั้นเหรอ คงต้องกดมากกว่านี้สินะ"
เมื่อพูดจบ เวียสจึงกดเล็บไปที่ต้นไหล่ ก่อนจะชักมือขึ้นมา แล้วกดที่ลำคอเบาๆ แต่ทำให้เลือดไหลไม่น้อย
"ร้องสิ กรีดร้องสิ ฉันอยากฟังเสียงร้องเธอ"
"..ไม่ ต่อให้ตายแก....แกก็ไม่มีทางอยู่..รอด..อึก!!"
"ชั้นบอกให้แกร้องไง!! หรือไม่ก็ส่งทวนนั่นมาซะ แล้วแกต้องนำเลือดส่วนหนึ่งในร่างกายแกให้ฉันกินด้วย"
"เดี๋ยวนี้โรคจิตขึ้นนะ"
"แก!! จะตายแล้วยังปากดีอีกนะ!!"
กรงเล็บแหลมคมดึงออกจากคอ เลิฟโลว์จับต้นคอและไหล่ที่มีเลือดทะลักไหลออกมา
"ทำอะไรน่ะ!!"กุเกิ้ลที่วิ่งตามมาพบเวียสกำลังง้างเล็บไปที่ตัวเลิฟโลว์ทำท่าจะปักเล็บไปที่ด้านหลังเธอ เขี้ยวงอกยาว กรงเล็บแหลมคม ดวงตาแดงฉาน ผมยาวสีดำพร้อมชุดสีดำยาวดูขาดปรายล่าง
"หึ ว่าแล้วไม่มีผิด เจอนี่เข้าไปหน่อยมั้ย!!"กุเกิ้ลฟาดแส้ไปที่ต้นหลังของเวียส เธอกรีดร้องทันทีที่โดนของแห่งแสง
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ..เฮ้ย!!"บิวที่ตามมาทีหลังเห็นกุเกิ้ลกำลังฟาดแส้ไปที่ตัวของเวียส ด้านหลังเวียสมีเลิฟโลว์ที่นอนจมกองเลือดสีแดงที่ย้อมตามตัวเธอ
"ฟื้นฟูขั้นสูง รักษาขั้นสูง!!"แม้เลือดจะเริ่มเหือดหายไปแล้ว แต่มันก็ยังไหลออกมาอยู่ดีจนบิวต้องวิ่งไปดู
"กรี๊ด!! อย่ายุ่งกับเธอนะ!!"เวียสกรีดร้องสุดเสียงก่อนจะทำท่าไปบีบคอบิว แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
"เล็งสะกัดการเคลื่อนไหว!!"
มันได้ผล เพชรยิงไปที่ต้นขาของเวียสจนเลือดสีแดงสดไหลเยิ้มออกมา
"เกิ้ล..ฝากด้วยนะ"กุเกิ้ลพยักหน้า เพชรรีบวิ่งไปหาเลิฟโลว์ แต่ก็โดนกรงเล็บของเวียสข่วนที่หลังและถูกเหวี่ยงออกไปไกล
"เฮ้ย!!"ทริงค์รีบวิ่งไปหาเพชรที่กำลังจะร่วงหล่นสู่พื้น เพชรหล่นใส่ลังกล่องจึงไม่เป็นอะไรมาก ทริงค์จึงได้หยุดดูแผลให้เพชรไว้ตรงนั้น กุเกิ้ลจึงได้หวดแส้ไปทิ่ตัวของเวียสคนเดียว
อาการชาที่ต้นขาของเวียสเริ่มหายปลิดทิ้ง มันดึงธนูออกแล้วพยามเดินมาหากุเกิ้ลด้วยสภาพบอบช้ำ
"พุ่งแทง!! หมื่นมีดทิ่มแทง!!"กาเรนใช้สกิล 'พลางตัว' แล้วย่องไปที่ด้านหลังของเวียสก่อนจะใช้สกิลในระยะประชิดจนเวียสไหวตัวทัน จับกาเรนเหวี่ยงออกไปใกล้ๆเพชร แต่ความคมของมีดก็บาดลึกใช่น้อย
"เป็นอะไรมากไหม"บิวจับไปที่ไหล่ของเลิฟโลว์ แต่พอได้ยินเสียงร้องเท่านั้นจึงรีบชักมือกลับ บิวหยิบผ้าพันแผลออกมาพันแผลให้เลิฟโลว์ จึงใช้สกิลตามที่เวทย์สายพยาบาลที่เล่าเรียนมารักษาเลิฟโลว์จึงเลือดหยุดไหล
"ดาบผ่าอากาศ!!"เสียงกึกก้องกังวานราวมังกรดังขึ้น ลูพุ่งตัวไปที่เวียสอย่างไปเกรงกลัวแล้วฟาดฟันดาบไปที่ลำตัว แต่เวียสหลบได้ง่ายเหลือเกิน ลูไม่พยามลดละ และคราวนี้เหมือนจะโดน
ฉับ..
เส้นผมของเวียสหลุดออกมา เหล่ากองทัพทหารที่โอมและอาบาเช่ไปตามมาช่วยเหลือเมื่อได้ยินเสียงการต่อสู้หลังปราสาทดังขึ้นเดินมา เวียสตกใจที่เห็นคนเยอะมาก จึงรีบกระโดดขึ้นกำแพงแล้ววิ่งอย่างเร็วดังหายตัว
"เป็นอะไรมากไหม"อาบาเช่รีบวิ่งไปดูเพชรที่มีเลือดไหลจากหลังโดยโดนข่วนเป็นทางยาว
"แผลไม่ลึกนัก ทายาหน่อย พันผ้าพันแผล คงดีขึ้น"ทริงค์หันหน้ามาตอบแทน
"ทหาร กลับทัพไปตั้งหลัก เตรียมตัวสงครามพรุ่งนี้!!"กาเรนประกาศกึกก้อง ก่อนจะอุ้มเลิฟโลว์ตามไปพร้อมทริงค์ที่อุ้มเพชร
"เฮอะ!! ยัยเวียสนี่เป็นตัวอันตรายแต่แรกจริงๆ สังหารใจแต่แรกแล้วเชียว"ลูเสยผมก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับกุเกิ้ลและบิว อาบาเช่หันไปมองดูโอมที่นั่งบนลังกล่อง ใบหน้าซบอยู่กับฝ่ามือ
"ฮื่อ เป็นไรมากเปล่า"อาบาเช่เอื้อมมือไปแตะที่ตัวโอมเบาๆ
"โถ่เอ้ย ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ.."
"ชั้นเข้าใจความรู้สึกนายนะ แต่เวียสน่ะ ..ถึงแม้นายจะอยู่เต้นท์เดียวกันกับเขา กินอาหารพร้อมกันกับเขาในเวลา 5 วันที่ผ่านมา แต่นายเข้าใจไหมว่ามันเป็นการแสดงละครตบตาที่ยัยเวียสนั่นมันแสดงหลอกนายเท่านั้นเอง 5 วันที่ผ่านมาในทะเลทรายทำให้นายมีความสุข แต่เอาน่า.. ผู้หญิงยังมีอีกเยอะ"
"ครับ ขอบคุณมากนะ ขนาดคุณเด็กกว่าผมคุณยังเข้าใจและมีความคิดเหมือนผู้ใหญ่"
"ฮ่ะฮ่า ไม่ต้องชมหรอก เอิ้กๆ^O^"
"เปลี่ยนอารมณ์ง่ายจังนะ ว่าแต่คุณเคยมีแฟนไหม สวยออกซะขนาดนี้ไม่เห็นมี"
"นายตั้งหากที่เปลี่ยนอารมณ์ง่าย ไม่ละ ชั้นไม่อยากมีแฟน"
"อยากขึ้นคานอะสิ"
"หึหึ ชั้นว่านายต้องแอบกิ๊กกับนายบิวไรนั่นแหงเลย ฮ่าๆ"และแล้วอาบาเช่ก็รีบวิ่งหนีไป โอมมองไปก่อนจะค่อยๆคลายยิ้ม
'ทำยังไงที่ชั้นจะลืมเธอได้นะ เวียส..'
แต่มันไม่มีทางที่จะลืมได้เลย..
'สวยไหมละ!~'โอมยิ้มก่อนจะนั่งลงบนหน้าผาที่เดธวอเลย์
'สวยสิ แต่ร้อนไปหน่อยนะ'เวียสนั่งลงบ้างแล้วจับเข่าพลางยืดตัวแล้วยิ้มให้
จ๊อกกก..~ โครกกก..~
'อ๋าย ดูเหมือนชั้นจะหิวซะแล้วละ'เวียสเกาหัวตัวเองปอยๆก่อนจะยิ้มออกมาแบบอายๆพร้อมใบหน้าอันงดงายฉายตวามอายได้ชัด
'อะ ดีปลาวาฬ อร่อยนะ ชั้นไปแอบขโมยมาจากกล่องในเสบียงของป้อมเดธวอเลย์ล่ะ ฮ่าๆ'
'ไหนลองชิมซิ'คำแรกที่เวียสกัด เธอยิ้มออกมา
'ว้าว!~ อร่อยที่สุดเลย'
ใบหน้าอันงดงามดั่งเพชรที่สวยงาม รอยยิ้มอันแสนอ่อนหวาน ยังคงติดตราตรึงไว้ในใจโอมตลอด.."ไม่เป็นไร ดีขึ้นแล้ว"เลิฟโลว์ยิ้มให้เพชรที่กำลังมองเธออยู่
"แต่พี่โดนหนักกว่าชั้นนี่ อีกอย่างชั้นทำอะไรช่วยไมได้เลย"
"เธอทำดีแล้ว ทำหน้าที่ในสงครามให้ดีกว่านี้นะ"
"เธอไม่ปวดแล้วใช่มั้ย"เลิฟโลว์มองไปที่แผ่นหลังของเพชรที่ไม่มีรอยแผลอะไรเลยอันเกิดจากยาสมานแผลที่ห่อหุ้มปิดแผลไว้
"ไม่แล้วละ พี่ละ"
"ไม่แล้ว"
"นี่มันก็ ตรี 5 แล้วนะคะ เรารีบไปอาบน้ำกันเถอะเดี๋ยวต้องไปทำสงคราม"
เพชรลุกจากเตียง เธอเดินไปหยิบเสื้อผ้าและผ้าขนหนูก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ คำพูดเบาๆแต่สะท้อนถึงใจ
"สู้ๆนะ"
มันไม่ใช่เสียงเลิฟโลว์ เลิฟโลว์เดินเข้าห้องน้ำอีกห้องไปแล้ว นั่นมันเป็นเสียงของบุคคลหนึ่ง..
"
เดี๋ยวปั๊ด!! เตะไปเรื่องครุอุ้ย VS เกมเมอร์เกเร ep.2ให้ติดเอดส์เลยนิ!! 
พอดีบ่ได้ตั้งใจ"เวียสเดินไปก่อนจะบีบที่ไหล่ซ้ายของเลิฟโลว์อย่างแรง เส้นผมสีน้ำเงินกลับกลายเป็นสีดำสนิทยาวสยาย แววตาสีน้ำเงินเข้มเหมือนเลิฟโลว์แปลเปลี่ยนเป็นสีแดงพร้อมเขี้ยวที่ออกมาจากริมฝีปาก กรงเล็บที่ยาวและคมกดไปที่ไหล่ของเลิฟโลว์
"แล้ววิ่งหนีจากไปพร้อมโอมเพราะกลัวเลือดไหลเหมือนกัน..
ไม่ให้บอร์ดเหงา