บทที่ 18 เปิดฉากตำนานสงครามข้ามเผ่าพันธุ์
"นักรบทุกอาชีพยกเว้นเรนเจอร์แค่ชาร์ปชูตเตอร์ออกให้ห่างจากประตูเซาท์เทิร์นฟอร์ท 5 เมตรแล้วมาหลบซ่อนตามที่ต่างๆ ส่วนเรนเจอร์และชาร์ปชูตเตอร์ให้แอบซ่อนอยู่ที่ประตูเซาท์เทิร์นฟอร์ท พอเจ้าพวกซอเรี่ยนมันเข้ามาแล้ว ให้รีบยิงธนูไฟใส่ ใครไม่มีก็นำลูกธนูธรรมดา แล้ววิ่งหนีออกมา ล่อพวกมันมาจงถึง 5 เมตรแล้วให้นักรบระยะประชิดโจมตีทันที ดูเสี่ยง แต่มันไม่มีทางเลือกแล้ว!!"เลิฟโลว์ประกาศก้องตามแผนที่อาบาเช่ได้จัดเตรียมไว้
1 ชั่วโมงผ่านไป
"พวกมันมาแล้ว!!"นายทหาร 2 คนที่เฝ้าประตูเซาท์เทิร์นฟอร์ทสังเกตุการณ์วิ่งหน้าตื่นมาบอก
"เอาล่ะนักรบสายธนู เตรียมตัวยิงและจับธนูเตรียมไว้เลย"
นักรบบางคนหลบอยู่ตามซอกตึก บนกำแพง หรือแม้แต่บนหลังคาโรงแรมที่เป็นดาดฟ้าก็ยังมี เมื่อพวกซอเรี่ยนเข้ามาแล้ว ลูกธนูไฟและธรรมดาพุ่งเข้าใส่ร่างซอเรี่ยนหลายตัวจนล้มตาย นักรบทั้งหลายโห่ร้องดีใจ แต่แล้วก็ต้องกลับมาหน้าซีดเมื่อยังมีซอเรี่ยนอีกจำนวนมากกำลังเดินเข้ามา
ลูกธนูพุ่งมาใส่เช่นกัน ซอเรี่ยนนั่นตัวใหญ่ สายตาคมกริบสังเกตุการณ์ทันจนต้องเอามือและหอกของตัวเองไปตะปปนักรบสายธนูหลายคนจนตายและมีบางส่วนที่รอดมาได้แต่ก็ยังน้อยประมาณแค่100-200คน
“โจมตี!!”เสียงลูดังขึ้น เหล่านักรบทั้งหลายรีบวิ่งไปโจมตีเหล่าซอเรี่ยน เสียงของมีคมปะทะกันดังเคว้งคว้าง
ฉืดดด
ปลายหอกแหลมคมกรีดแขนเสื้อโอมจนเป็นแนวยาว ดีที่ไม่มีแผล โอมยังคงร่ายเวทย์มนต์ใส่อย่างรวดเร็ว
“อัญเชิญหมาป่า!!”อาบาเช่ใช้สกิลอัญเชิญหมาป่ามา แล้วจึงสั่งให้หมาป่าตนไปรุมกัดพวกเหล่าซอเรี่ยนจนตาย ซอเรี่ยนด้านหลังเธอเดินมาช้าๆพร้อมปลายหอกที่ยกสูงขึ้นหมายจะทำร้าย
เคร้ง!!
เสียงดาบและเสียงหอกกระทบกันจนอาบาเช่สะดุ้งตกใจจนหันหลังไป ลูกำลังกันหอกที่กำลังหมายพุ่งเข้าร่างอาบาเช่
“บัญญัตแห่งความพินาศ!!”
สิ้นเสียงเธอ ควันสีม่วงปกคลุมรอบๆตัวเมือง สักพักก็หายไปเหลือเพียงแต่อาการมึนงงและเลือดที่ลดเหลือน้อยลงของซอเรี่ยนทำให้โจมตีสบายขึ้น
“เป็นอะไรไหม”ทริงค์วิ่งเข้าไปหาเพชรที่ถูกซอเรี่ยนตะปปเข้าไปที่ตัว มีบาดแผลเล็กน้อยแต่ก็ไม่มากนัก
“ไม่เป็นไร นายรีบไปรบเถอะ ชั้นดูแลตัวเองได้”
“มานี่”ทริงค์รีบจูงมือเพชรขึ้นไปบนดาดฟ้าโรงแรมเซาท์เทิร์นฟอร์ท
“.....”เธอเงียบพร้อมตีหน้าซื่อ ทริงค์ส่ายหน้าเบาๆ
“ทำหน้าเอ๋ออีกแล้ว มานี่ นอนตรงนี้ ยิงธนูใส่มัน นะ แอบซุ่มโจมตี ฉันจะเรียกเหล่าเรนเจอร์และชาร์ปชูตเตอร์มารวมตัวที่เดียวกับเธอ รอแปป”ทริงค์รีบวิ่งกลับไป เพชรพยักหน้าเบาๆ แต่แล้วทริงค์ต้องหันกลับมาอีก
“แน่ใจนะว่าไม่มีบาดแผลใหญ่”
“นะ..แน่สิ!! นายรีบไปสิ!!”
ทริงค์รีบหันกลับไป เพชรดึงถุงเท้าสีเขียวเหนือหัวเข่าเธอจนลดไปถึงข้อเท้า ปรากฏรอยแผลสีแดงลึก เมื่อเธอเอามือไปแตะเบาๆก็พบความเจ็บแสบจนน้ำตาเล็ด เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ามาเธอจึงรีบดึงถุงเท้าขึ้นและทำท่ายิง
“โอ้ย.. เหนื่อยชะมัด ให้ตายสิ”กาเรนบ่นเบาๆก่อนจะหลบอยู่บนดาดฟ้าของโรงแรมเซาท์เทิร์นฟอร์ท บนนี้มีทั้งชาร์ปชูตเตอร์ เรนเจอร์ รวมถึงเพชรด้วย พร้อมเคลลิคมากมายหลายตารวมถึงบิว
“ไหน เจ็บตรงไหนละ ให้รักษาตรงไหน”บิวถามอย่างห้วนๆ
“หลัง-_-;”กาเรนทำหน้าเบื่อทันที แต่บิวไม่ใส่ใจ ปลดเข็มขัดออกแล้วถลกเสื้อจนเห็นบาดแผลคมลึก
“เฮ้ย!! ลึกนะเนี่ย นายไม่เจ็บรึไง”
“รีบรักษาชั้นก่อนสิแล้วค่อยพูด เลือดจะไหลหมดตัวแล้ว-_-”
“อืมๆๆ”บิวใช้สกิลรักษาตามฉบับอาชีพที่เขาได้เล่าเรียนมา ตบท้ายด้วยการพันผ้าพันแผล
การต่อสู้ยังดำเนินไปเรื่อยอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เหล่านักรบเริ่มเหนื่อยและอ่อนเพลียจากการเสียเลือดและรบต่อเนื่องเพราะเวลาผ่านมา 9 ชั่วโมงแล้ว ซึ่งตอนนี้เป็นเวลา 18.00น. อีกทั้งข้าวยังไม่ได้กินจึงรู้สึกเหนื่อย แม้ได้พักก็ได้พักแปปเดียว ซึ่งเหล่าซอเรี่ยนก็เป็นเช่นเดียวกับมนุษย์
“ท่าน ท่านครับ!! เผ่าอสุราเดินทางมาหยุดที่หน้าประตูเราแล้ว!!”ทหารนายหนึ่งรีบวิ่งมาบอกเลิฟโลว์ เธอเตะไปที่ตัวซอเรี่ยนและนำปลายหอกจิ้มไปที่หน้าอก ก่อนจะเหวี่ยงไปสุดแรงแล้วหันมาตอบทหารคนนั้น
“เอาไงดีครับ จะเปิดประตูให้พวกเขาไหม”
ดวงตาของเลิฟโลว์กระตุกวูบ
“ให้พวกเขาเข้ามา” 
จัดปายยย
"ทหารนาย 1 พูด