บทที่ 16 ปิศาจในคราบคนดี
เวียสเปิดประตูเข้ามาพลางนั่งลง ทุกคนหันไปมองด้วยความประหลาดใจ เวียสหัวเราะเบาๆก่อนจะตอบไปว่า
"ชั้นก็แค่คิด อย่าจริงจังนักสิ"
ทุกคนหันไปทางอื่นทันทีด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก
"ท่านครับ ดูนั่นสิ"กาเรนชี้ไปที่กลางเมือง ปรากฏทหารหลายร้อยนาย ชาวบ้าน นักรบอาชีพต่างๆ รวมถึงมอนสเตอร์จำนวนมากเข้ามากลางเมืองเซาท์เทิร์นฟอร์ท
"ไปสอบถามหัวหน้าทัพ ว่ามาทำไม"เซอร์ อเล็กสั่ง
"ครับ/ค่ะ"ทุกคนรีบวิ่งออกไปทันที..
"ว่าไง มาทำอะไรที่นี่เหรอ"กุเกิ้ลถามทหารนายหนึ่งซึ่งอยู่หน้าแถวสุด
"มีผู้หญิงคนหนึ่งส่งมา บอกให้มาประจำการที่นี่ชั่วคราวครับ"
"แล้วทำไมถึงต้องส่งมา ทหารของเราก็น่าจะเพียงพอ.."ยังไม่ทันที่บิวจะพูดจบ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
"มันไม่เพียงพอหรอก สงครามมันใกล้เข้ามาแล้ว"ทุกคนหันไปทางต้นเสียง ปรากฏหญิงสาวใส่ชุดพาลาดิน ผมสีน้ำเงินเข้มพร้อมดวงตาสีเดียวกันกับเส้นผม
"พี่.."
ทุกคนยืนค้างตะงัน โดยเฉพาะเวียสที่ค้างนิ่งราวกับหิน
"มันเกิดอะไรขึ้น"ทริงค์รีบถามเลิฟโลว์ทันที..
'โอ้ย..เจ็บจริง เจ้าพายุสีเลือด ทำเอาเลือดไหลแล้วยังทำให้เสียพลังให้เหนื่อยเปล่าๆ'เลิฟโลว์ ลุกขึ้นพลางจับไหล่ที่มีเลือดทะลักออกมาเข้าไปในหมู่บ้านวินเดิ้ลวู้ด
'เกิดอะไรขึ้นเนี่ย..'
ภาพเบื้องหน้าคือ สภาพหมู่บ้านพังยับเยินไม่มีชิ้นดี เหล่านักรบและชาวบ้านตายเกลื่อนกลาด ทุ่งหญ้าสีเขียวชะอุ่มกลับกลายเป็นสีเลือดที่ดูน่าสะพึงกลัว กลิ่นคาวของโลหิตทำให้เธอเกือบอาเจียนจนต้องหลบไปอยู่ในอคาเดมี่ของเมือง
สภาพอคาเดมี่ ถึงแม้ไม่มีเลือดสา ดทั่วที่นี่นัก แต่ข้าวของกระจัดกระจายไปหมด เลิฟโลว์ใช้มือซ้ายหยิบอุปกรณ์พยาบาล แต่ด้วยความเจ็บที่ไหล่ข้างนั้นจึงทำอุปกรณ์พยาบาลตก เลิฟโลว์ก้มลงไปหยิบ พลัน! สายตาดันเหลือบไปมองเห็นเจ้าหน้าที่อคาเดมี่สาวผมสีเขียว ตามตัวชุดเปรอะเปรื้อนไปด้วยดินและเลือด ดวงตาเบิกโพล่งด้วยความตกใจพร้อมกับมือที่ปิดปากตัวเองอยู่ เธอคือ 'ลิเดีย'
'เป็นอะไรไหม'เลิฟโลว์รีบเดินไปหาลิเดียทันที เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะกวาดสายตาที่ตัวเลิฟโลว์อย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ มือค่อยๆคลายออกจากปาก
'คุณตั้งหากที่เป็น มานั่งนี่ก่อนสิฉันจะทำแผลให้'
หลังจากที่ทำแผลเสร็จ ลิเดียจึงเล่าเหตุการณ์ต่างๆให้เลิฟโลว์ฟัง
'เหล่าซอเรี่ยนมาจัดการหมู่บ้านนี้ยับเยิน รวมถึงเมืองเรดคริฟ กับ เซาท์เทิร์นไชร์ด้วย ตอนนี้มันกำลังจะไปบุกเซาท์เทิร์นฟอร์ท ชั้นจะไปหากองกำลังจากเมืองเซาท์เทิร์นไชร์และเรดคริฟ คุณช่วยไปบอกทางการที่เซาท์เทิร์นฟอร์ททีได้ไหม'
'ไม่ได้หรอก ชั้นจะไปกับเธอเอง เดี๋ยวมีอันตราย ถ้าเรารีบไปตามหาโดยการขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินเถื่อน มันจะสะดวกและรวดเร็วพร้อมไวกว่า นอกเสียจากพวกซอเรี่ยน..'
'ไม่ต้องห่วง พวกซอเรี่ยนน่ะ ฉันได้ยินมันพูดว่ามันจะเดินไปจัดการที่เซาท์เทิร์นฟอร์ท มันคงไม่นั่งรถไฟไปหรอก ถ้าเดินไปถึงเมืองเซาท์เทิร์นฟอร์ท คงใช้เวลา 6 วัน'
'งั้นเรารีบไปช่วยชาวบ้านกันเถอะ เออ.. ว่าแต่พวกสามสหายกอบลินเป็นไงบ้าง'
'ไม่ต้องห่วง มันจะมีทางรถไฟใต้ดิน พวกมันคงไปหลบซ่อนอยู่ข้างใต้ดินหรือในรถไฟ'
'รีบไปกันเถอะ ก่อนที่จะสายเกินไป'"งั้นแสดงว่าประมาณวันพรุ่งนี้มันก็คงจะเดินมาถึงที่นี่น่ะสินะ"อาบาเช่พึมพำเบาๆ
"ใช่ เอาล่ะ เรารีบไปที่ปราสาทเซาท์เทิร์นฟอร์ทกันเถอะ อาบาเช่ ลู รีบไปตามทหารที่โอมพามา เพชร ทริงค์ รีบไปตามหาเหล่ามอนสเตอร์แถวๆป้อมปราการและหน้าเมือง กาเรน บิว รีบไปป่าวประกาศให้ชาวบ้านผู้หญิง หรือ เด็ก คนชรา ที่ไม่สามารถจัดการพวกนั้นได้ ให้รีบอพยพไปอยู่ป้อมปราการตะวันออก เดธวอเลย์ มหาวิหารเมทัลลิกาน่า หรือ วินโดเนีย กุเกิ้ล โอม ไปตามชาวบ้านผู้ชาย หรือใครก็ได้ที่ดูท่าทางสามารถรบได้ ชั้น กับ ลิเดีย และ.."
เลิฟโลว์หันไปมองที่เวียส จากใบหน้าที่ดูเข้มแข็งกลับแปลเปลี่ยนเป็นโกรธแค้น
"เวียส.. จะพาทุกคนไปหน้าปราสาทเซาท์เทิร์นฟอร์ท ทุกคนที่เหลือที่ไปตามให้รีบตามมา คนที่ไปตามหาหรืออะไรจะพาทหารในทัพเราไปก็ได้.."
เวียส เลิฟโลว์ ลิเดีย เดินนำหน้ากองทัพทหารมาหน้าปราสาท เลิฟโลว์บอกให้ลิเดียไปแจ้งเซอร์ อเล็ก แล้วลากเวียสมาหลังปราสาท
ตึง!!
ร่างบางกระทบกับกำแพงเมื่อเลิฟโลว์ดันไหล่ไป ก่อนจะจับให้กดกับกำแพง
"แกมาทำไม!!"
"แล้วจะทำไมละ"เวียสมองตาเลิฟโลว์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ท่าทางหยิ่งยโสทำให้เลิฟโลว์โกรธหนักกว่าเก่า
"ชั้นบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามาให้เห็นหน้า!!"
"เรื่องมันนานมาแล้ว จะโกรธอะไรกันนักกันหนา"เวียสผลักเลิฟโลว์จนเซ ความเจ็บแปลบที่ไหล่ซ้ายเกิดขึ้นอีก เลิฟโลว์จับไหล่ซ้ายแล้วก้มหน้าลง
"โอ๊ะโอ! ลืมไปว่าเจ็บไหล่ซ้าย โทษทีนะ พอดีไม่ได้ตั้งใจ"เวียสเดินไปก่อนจะบีบที่ไหล่ซ้ายของเลิฟโลว์อย่างแรง เส้นผมสีน้ำเงินกลับกลายเป็นสีดำสนิทยาวสยาย แววตาสีน้ำเงินเข้มเหมือนเลิฟโลว์แปลเปลี่ยนเป็นสีแดงพร้อมเขี้ยวที่ออกมาจากริมฝีปาก กรงเล็บที่ยาวและคมกดไปที่ไหล่ของเลิฟโลว์
"แกต้องการอะไร"เลิฟโลว์ล็อคคอของเวียส ดูเหมือนจะทำให้เธอหายใจติดขัด แต่กรงเล็บที่ปักอยู่ที่ไหล่ซ้ายของเลิฟโลว์ยังคงอยู่และกดแรงกว่าเดิมพร้อมเลือดสีแดงสดไหลออกมา
"ฉันต้องการ.."
ดวงตาสีแดงฉานจ้องไปที่เลือดที่ไหลออกจากไหล่ของเลิฟโลว์พร้อมทวนแห่งแสง..
นิยายช้าน..
