บทที่ 14 การเดินทางครั้งใหม่ของเหล่านักรบแห่งแสง
ดวงตาของโอมไม่ประกายเปล่งปลั่งเหมือนแต่ก่อน เห็นแต่ความหม่นหมองพร้อมกับไม่สั่นไหวและไม่กระตุก ตัวนิ่งแข็งราวกับหินพร้อมเพชรที่คอยลูบหัวปลอบโยน
"ชั่งเถอะ.. พี่เลิฟโลว์เขาไปแล้ว.."
"ไม่! ผมคิดว่าพี่เลิฟต้องยังไม่ตาย"โอมรีบหันมาสวนทันควันจนเพชรสะดุ้งตกใจแล้วทำหน้าเอ๋อทันที
"....."
"แต่นายไม่เห็นรึไงฮะ!! ว่าเลือดมันพุ่งกระฉูดออกมา แถมยังมีแสงข้างในพายุอีก คงจะเอาชีวิตตัวเองเสี่ยงเพื่อจัดการพายุนั่น"ลูตะเบ็งเสียงลั่น เมื่อเห็นว่าโอมหันขวับมาก่อนจะลดเสียงลงอย่างอ่อยๆ
"ขอโทษละกัน"
"เอาล่ะ... อย่ามัวแต่เศร้าไปเลย.. ดูนี่สิ"เซอร์ อเล็กชี้ออกไปข้างนอก
"หิมะสีแดง อีกแล้วหรอ.."ทริงค์พูดเบาๆ เซอร์ อเล็ก พยักหน้าก่อนจะกอดอกแล้วเดินไปที่หน้าต่าง
"ใช่.. เอาล่ะ อีกไม่นานฉันสันนิษฐานไว้ว่าต้องเกิดสงคราม ชั้นอยากให้พวกเจ้า ไปตามกองหนุนที่ป้อมเดธวอลเลย์ ที่นั่นมีทั้งทหารเก่าและใหม่ รวมๆกันคือฝีมือดี เจ้าจงเอาจดหมายนี้"ว่าพลางยื่นให้โอม
"ไปให้ผู้พัน คาร์เตอร์ ขอให้ปลอดภัย.."
ทุกคนเดินทางมาถึงทะเลทรายแห่งความแห้งแล้ง เดธวอเลย์ ไม่นานนัก อาบาเช่ก็บ่นออกมาทันที
"ร้อน.. ร้อนจริงๆ ไม่ไหวแล้วนะ"
"อะ"โอมเสกคาถาน้ำแข็งใส่ผ้าผืนหนึ่งมีสีขาวที่เซอร์ อเล็กแจกให้ทุกคนเพราะรู้ว่าอากาศร้อนอบอ้าวให้อาบาเช่
"เช็ดหน้าซะแล้วจะรู้สึกดีขึ้น"
อาบาเช่ใช้ผ้าผืนนั้นเช็ดหน้า ไม่นานนักโอมก็เสกให้ทุกคนจดหมด
19.00 น.
ไม่นานนักก็กลางคืน เวลาชั่งผ่านไปอย่างรวดเร็วจนโอมไม่ทันตั้งตัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกคนนอนในถ้ำซึ่งตอนกลางคืนไร้สัตว์ชั่วร้ายเพราะพวกสัตว์นั้นนอนหลับกันหมด ส่วนแบตตี้นั้นจะกินแต่อาหารข้าวโพด เพราะฉะนั้นก่อนเข้าถ้ำต้องให้อาหารพวกมันเพื่อความสนิทสนม
'โอม จงมีชีวิตอยู่อย่างเข้มแข็ง'
เสียงหนึ่งดังขึ้น รอบตัวโอมมีแต่แสงสีขาวโพลน
'พี่เลิฟ เสียงพี่เลิฟพูดใช่มั้ย พี่อยู่ไหน ออกมาหาผมหน่อยซิ'
โอมเดินไปทั่ว แต่ก็ไม่มีแววเจอ..เปลือกตาหนาค่อยๆเปิดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ทุกคนหลับสนิท โอมยิ้มเบาๆหวังว่าข้างๆตัวจะมีพี่ตัวเอง แต่เมื่อหันไปก็ไม่เจอ
"ฝัน.."โอมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพิงผนังถ้ำแล้วหลับตาพลางนึกถึงวันเวลาที่ใช้ชีวิตร่วมกับพี่ตัวเอง..
เช้าวันต่อมา
"กุเกิ้ล...รีบตื่นซะทีเซ่!! ชั้นปลุกนาย 4 รอบแล้วนะโถ่เว้ย!!T T"บิวก้มหน้าลงเมื่อปลุกเพื่อนตัวเองไม่สำเร็จ
"อืมม ตื่นก็ได้"
"รีบๆเข้า เราต้องรีบเดินทางไปป้อมเดธวอเลย์"ลูบ่นอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินอ้าวไปจนทุกคนต้องวิ่งตาม
ทุกคนใช้ชีวิตอยู่ในทะเลทรายแห่งความแห้งแล้ง แม้จะร้อนแต่ก็มีความสุข 2 วันผ่านไปที่ได้อยู่ด้วยกัน บิว ทริงค์ กาเรน และ กุเกิ้ลเป็นคนหาอาหาร ส่วนเพชร ลู อาบาเช่เป็นคนทำอาหาร ส่วนโอมเป็นคนแช่แข็งสัตว์ให้ตายเพื่อจะได้ก่อไฟให้ร้อน
ถึงแม้จะเสียใจที่สูญเสียเลิฟโลว์ไปมากเพียงใด แต่ถึงอย่างไรทุกคนก็ดีใจที่ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข จะไม่ยอมให้จากพรากไปอีกคน
ป้อมชั่วคราว เดธวอเลย์...
"ในที่สุดก็ถึงสักที.."กาเรนบิดขี้เกียจทันที โอมถือจดหมายไปหาผู้พัน คาร์เตอร์
"หือ จดหมายจากเซอร์ อเล็กหรอ"ผู้พันคาร์เตอร์หยิบมาดูแล้วอ่าน ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ
"อืม โอเค พวกเจ้าคงเดินทางมาเหนื่อยละสิ เอาละ เชิญเข้าไปพักในป้อมได้นะ เมื่อไม่กี่วันมานี้มีผู้หญิงมาพักที่นี่เหมือนกัน เขาพลัดหลงมาน่ะ"ผู้พัน คาร์เตอร์พูดก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องให้
"ข้างๆห้องเป็นผู้หญิงคนหนึง น่ารักนะ แต่ว่าเธอเป็นคนเงียบๆหน่อย อย่ารบกวนเขามากละกันละ"คาร์เตอร์พูดก่อนจะเดินจากไป ทุกคนจับจองเตียงนอนตัวเองเพราะมีหลายเตียง โอมเปิดประตูเพราะอยากไปเดินเล่น แต่เมื่อเปิดประตู ก็พบผู้หญิงคนหนึ่งเข้าไปในห้องข้างๆ คาดว่าคงเป็นผู้หญิงที่มาพัก
แต่ว่า.. ผมของผู้หยิงคนนั้นมีสีน้ำเงินเข้ม เธอปิดประตูก่อนจะไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย
‘ผู้หญิงอะไร ผมสีน้ำเงินธรรมชาติ ปกติก็ไม่เห็นมี แปลก..’
โอมคิดในใจแต่แล้วมันก็ต้องไปสะดุดสิ่งหนึ่ง
‘หรือว่า..’
