บทที่ 16. ความในใจและกำแพงในใจที่ถูกทำลายลง
เวลาเกือบ 5ทุ่ม หลังเสร็จงานสังสรรเล็กๆ ทุกคนก็ต่างแยกย้ายไปนอนตามกระโจมของตัวเอง แต่ก็มีบางคนมีการเดินไปผิดกระโจม เพราะนาฟตี้เมาไปเรียบร้อยแล้วทั้งๆที่กินไปแค่ 3แก้ว ก็ต้องเดือดร้อนลูฟเฟ่นที่ต้องเดินไปทางกระโจมวาเนสซ่าและแบกหลังกลับมานอนกระโจมอาริง
ลูฟเฟ่น : " โหพี่อาริง ไม่ช่วยไปแบกนาฟตี้เลยนะ ผมก็ไม่ค่อยอยากไปกระโจมของยัยทอมนั่นหรอกหรอก "(ลูฟเฟ่นพูดไปพร้อมกับเอานาฟตี้นอนเตียงและห่มผ้าให้นาฟตี้)
อาริง : " ไม่ดีหรือลูฟเฟ่นเองก็จะได้ไปเห้นหน้าวาเนสซ่าไง "(อาริงพูดแซวและหัวเราะเบาๆ)
ลูฟเฟ่น : " ผมก้คิดอยากจะจีบละนะ เพราะผมเป้นผู้ชาย แต่คิดๆไปผมคงไม่จีบเค้าหรอก เพราะผมยังเป็นห่วงเจ้าน้องบ๊องๆนี่อยู่ เพราะตั้งแต่พ่อแม่ตายเมื่อตอนเราเด็กๆ นาฟตี้ก็จะมีเพียงแค่ผมคนเดียว และเราก็อยู่ดูแลกันและกันมาตลอดไม่เคยแยกจากกัน เพราะฉะนั้นผมคงจะไม่ไปจีบคนอื่นหรอก จนกว่าน้องผมจะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว"(ลูฟเฟ่นพูดให้กับอาริงฟัง แต่หารู้ไม่ว่านาฟตี้ก็ได้ยินและร้องไห้เล็กๆคนเดียว และนอกเต้นก็มีอีกคนที่ได้ยินเช่นกันคือวาเนสซ่า)
อาริง : " จ้า พี่ที่แสนดีของน้อง ว่าแต่เดี๋ยวนาฟตี้พี่ดูแลต่อเอง ลูฟเฟ่นออกไปเดินเล่นข้างนอกเถอะ อาจจะเจออะไรดีๆกับชีวิตตัวเองนะ" (อาริงยิ้มให้กับลูฟเฟ่นเป้นเลสนัย เพราะจริงๆแล้วอาริงรู้ว่าวาเนสซาแอบฟังอยู่เพราะเดินผ่านมาพอดี)
ลูฟเฟ่น : " เอ้อๆๆๆ เมื่อยจัง แถวหนาวอีก บรรยากาศทะเลทรายนี่สุดขั้วจริงๆ" (ลูฟเฟ่นเดินออกมาจากกระโจมอาริงและบิดขี้เกียจและจังหวะนั้นเองมือของลูฟเฟ่นก็ดันบิดจับไปโดนอะไรนุ่มๆ)
วาเนสซ่า : " นี่เนะไอ้บึ๊ก ตัวใหญ่แล้วยังมาลามกอีก อยู่ดีๆก็มาจับหน้า...เอ่อ...ชิ"(วาเนสซ่าเอาเท้าเตะไปที่ขาของลูฟเฟ่น และเอามือ2ข้างทาบที่อกของตัวเองไว้และมีอาการหน้าแดง)
ลูฟเฟ่น : " อ้าวไม่รู้นี่ ไม่คิดว่าจะมีใครมายืนแถวนี้ แต่ว่าประกี้ที่มือมันโดนอะไรนุ่มๆหว่า"(ลูฟเฟ่นพูดและทำท่าขยำมือเบาๆ)
วาเนสซ่า : " ฉันแค่จะมาเอาเบียร์ไปกินอีกแก้ว... เลิกพูดได้แล้ว หลบไปฉันจะกลับแล้ว"(วาเนสซ่าก้นหน้าและรีบเดิน)
ลูฟเฟ่น : " มึดๆแบบนี้ระวังเดินสะดุดอะไรเข้านะ" (ลูฟเฟ่นพูดเตือน และไม่ทันขาดคำ วาเนสซ่าก็สะดุดก้อนหินล้มคะม่ำไปเพราะวาเนสซ่าเองก็ยังไม่หายมึนจากเบียร์เหมือนกัน และลูฟเฟ่นก็รีบวิ่งไปประคองให้ลุกขึ้น)
วาเนสซ่า : " อย่ามาจับตัวฉันนะไอ้บึ๊กลามก "(วาเนสซ่าปัดมือลูฟเฟ่นออก และทำท่าจะเดินแต่ก็เกิดอาการเจ็บขาเพราะขาเกิดอาการแพลง เลยทำให้วาเนสซ่าเผลอร้องเจ็บออกมา)
ลูฟเฟ่น : " นี่เนะ(เอากำปั้นทุบหัววาเนสซ่าเบาๆเพื่อให้หยุดดิ้น) อย่ามาดื้นหน่อยเลย เห็นไหมขาบวมแดงแล้ว"(วาเนสซ่าเมื่อโดนลูฟเฟ่นดุเข้าจริงๆ เลยต้องยอมอยู่นิ่งๆ และให้ลูฟเฟ่นอุ้มไปกระโจมอาริง เพื่อช่วยกันทายาและเอาผ้าพันขาไว้ เพราะถ้าจะหวังเพิ่งเรย์รันที่เป้นเครลิคมารักษา ก็สลบไปเพราะเมาเบียร์ไปก่อนเพื่อนแล้ว และเมื่อรักษาและเอาผ้ามาพันขาข้างที่เจ็บแล้ว อาริงก็ให้ลูฟเฟ่นไปส่งวาเนสซ่าที่กระโจม)
ลูฟเฟ่น : " เอ้า ขึ้นหลังมา ยัยเดี้ยง "(ลูฟเฟ่นนั่งลงและหันหลังให้วาเนสซ่า เพื่อที่จะให้วาเนสซ่าขี่หลังไป )
วาเนสซ่า : " ไม่ต้อง ฉันเดินเองได้เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก " (แล้ววาเนสซ่าก็เดินกระเพลกๆออกไปจากกระโจมของอาริง โดยมีลูฟเฟ่นเดินตามหลังไปติดๆ และเดินได้ไม่เท่าไรวาเนสซ่าก็เซจะล้มลง ลูฟเฟ่นเลยเข้าไปพยุง)
ลูฟเฟ่น : " ดื้อจริงๆเลย เดี้ยงแล้วไม่เจียมอีก "(ลูฟเฟ่นก็เดินพยุงวาเนสซ่าไป และทั้งคู่ก็เดินไปได้ไม่กี่ก้าว วาเนสซ่าก็หยุดเดินตรงต้นไม้ใกล้ๆกับหน้าผาของเนินกระโจมที่พวกเค้าตั้งกระโจมอยู่)
วาเนสซ่า : " นี่ๆตาบึ๊ก ขอฉันนั่งใต้ต้นไม้นี้ก่อนได้ไหม ฉ้นขอนั่งรับลมหน่อยนะ" (เสียงของวาเนสซ่าอ่อนและนุ่มนวลมากจนลูฟเฟ่นแปลกใจ )
ลูฟเฟ่น : " ได้สิ งั้นฉันนั่งด้วยนะ " (ลูฟเฟ่นเลยประคองวาเนสซ่านั่ง และตัวลูฟเฟ่นเองก็นั่งตาม และทั้งคู่ก็นั่งเงียบอยู่พักใหญ่ๆ ลูฟเฟ่นก็แอบมองวาเนสซ่า และเห้นวาเนสซ่าเอาแต่นั่งมองไปข้างหน้าที่เป็นทะเลทรายกว้างสุดลูกหูลูกตาเป็นเวลานาน)
วาเนสซ่า : " นี่ตาบึ๊ก ประกี้ฉันได้ยินเรื่องที่นายพูดกับอาริงด้วยละ นาย2พี่น้องก็คล้ายๆกับฉันนะ ฉันก็พ่อแม่ตายตอนยังเด็ก ฉันก็เลยเร่รอนและหาเลี้ยงชีวิตมาคนเดียวจนโต จนวันนึงฉันก็ได้รู้จักกับเรย์รัน เรย์รันเค้ามีพ่อแม่ แต่พ่อแม่ของเรย์รันกับขายเค้าให้กับพวกขุนนาง ฉันเลยแอบเข้าไปช่วยเรย์รันออกมาและฉันก็พาเรย์รันเค้าหนีมาด้วยกันและใช้ชิวิตเร่ร่อนกัน2คน ต้องโดนคนอื่นไล่ตีบ้าง โดนพวกอัธพาลรังแกบ้าง หลายครั้งก็ต้องกินอาหารตามถังขยะ เพื่อเรา2คนจะต้องมีชีวิตรอดอยู่ให้ได้"(วาเนสซ่าพูดเสียงนุ่มๆและอ่อนโยน แต่ตาก็เลื่อนลอยมองไปไกลๆ)
ลูฟเฟ่น : (ลูฟเฟ่นไม่พูดอะไร ได้แต่นั่งฟัง และรอให้วาเนสซ่าพูดออกมาเท่าที่เค้าอยากจะระบาย เพราะอาจจะเป้นเพราะยังรู้สึกมึนๆและเมานิดๆจากเบียร์ เลยทำให้วาเนสซ่าพูดออกมาจากใจไม่ได้แต่งแต้มคำโกหกใดๆ ซึ่งลูฟเฟ่นก็รู้)
วาเนสซ่า : " รู้ไหม ฉันกับเรย์รันเกือบตายตั้งหลายครั้ง เพราะโดนคนชั่วมันรังแกบ้าง และบางทีเราก็อดข้าวหลายวันจนเกือบจะตายก็มี แต่ฉันก็ต้องทนให้ได้ เพราะถ้าฉันเป้นอะไรไปในตอนนั้น เรย์รันคงเอาตัวไม่รอดแน่ๆ และกว่าพวกเราจะเอาตัวรอดและกว่าจะเก่งมาจนถึงป่านนี้ได้เรา2คน ต้องผ่านอะไรมามากมายเพียงแค่ 2คนเท่านั้น"(ถึงตอนนี้วาเนสซ่าก็มีน้ำตาไหลออกมาจากตา 2ข้างแล้วโดยที่เธอไม่รู้สึกตัว)
ลูฟเฟ่น : " อยากจะร้องไห้ก็ร้องมาเถอะ ไม่ต้องอายและไม่ต้องแกล้งทำเป้นแข็มแข็งแล้วก็ได้ ไม่มีใครเห้นหรอก"(ลูฟเฟ่น เอามือไปจับที่หัวของวาเนสซ่าให้มาซบที่ไหล่ของลูฟเฟ่น เพื่อให้วาเนสซ่าร้องไห้กับไหล่ของลูฟเฟ่น)
วาเนสซ่า : " ฉันเหนื่อยจังเลย ฮือๆๆ"(ถึงตอนนี้วาเนสซ่าก็ร้องไห้เอาหน้าซบไปที่ไหล่ของลูฟเฟ่นแล้ว และร้องไห้ออกมาแบบไม่อายลูฟเฟ่น)
และวาเนสซ่าก็ซบหน้ากับไหล่ของลูฟเฟ่น และร้องไห้เป้นเวลานาน ซึ่งลูฟเฟ่นก็คงทำได้เพียงแค่เอามือไปลูบหัวของวาเนสซ่าเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ และทั้งคู่ก็อยู่ในท่านั้นพักใหญ่ จนวาเนสซ่าเริ่มที่จะหยุดร้องไห้แล้ว
วาเนสซ่า : " เชอะ..ไม่ต้องมาลูบหัวปลอบหรอก ฉันแค่เมานิดหน่อยเลยพูดอะไรเรื่อยเปื่อยไป ไม่ต้องสนใจหรอก"(วาเนสซ่าปัดมือของลูฟเฟ่นออกจากหัว)
ลูฟเฟ่น : " จ้า..เมาก็เมา หึๆๆ"(ลูฟเฟ่นอมยิ้มเล็กน้อย)
วาเนสซ่า : " กลับเข้ากระโจมดีกว่า ขี้เกียจเห้นหน้าเห่ยๆของตาบึ๊กแล้ว"(วาเนสซ่าพูดเสร็จก็สะบัดหน้าและรีบลุกขึ้นยืน แต่ตัววาเนสซ่าเองดันลืมไปว่าขาเจ็บอยู่ เลยทำให้วาเนสซ่าเซและล้มไปทางหน้าผา)
ลูฟเฟ่น : " ระวัง"(ลูฟเฟ่นตะโกนเตือน แต่ไม่ทันแล้ววาเนสซ่ากำลังตกหน้าผาแล้ว ลูฟเฟ่นเลยพุ่งตัวลงไป และกอดร่างของวาเนสซ่าไว้ และพลิกตัวเองเพื่อให้หลังของลูฟเฟ่นเองกระแทกกับพื้นข้างล่าง และลูฟเฟ่นเองก็สลบไปเพราะตกจากหน้าผาและใช้ตัวเองเป้นเบาะกันกระแทกจากการตกหน้าผา เพื่อไม่ให้วาเนสซ่าเจ็บตัว)
วาเนสซ่า : " ตาบึ๊กๆๆๆ เป้นอะไรมากไหม อย่าตายนะ" (วาเนสซ่าเขย่าตัวของลูฟเฟ่นและก็ไม่มีท่าทีว่าลูฟเฟ่นจะตื่นจากการสลบ )
วาเนสซ่า : " อย่าเพิ่งเป้นอะไรไปนะตาบึ๊ก ฉันจะรีบไปตามคนมาช่วย"(วาเนสซ่ารีบลุกขึ้นยืน และเดินขากระเพลกๆไปทางขึ้นเนิน ยิ่งเดินขึ้นเนินมากเท่าไร ขาก็เจ็บเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น และเมื่อถึงขีดสุดวาเนสซ่าต้องคลานขึ้นเนินไป โดยที่ใช้มือ2ข้างคลานและใช้ขาอีกข้างช่วยยัน เพราะขาข้างที่เจ็บตอนนี้เจ็บจนไม่มีความรู้สึกแล้วเลยต้องคลานลากขาข้างที่เจ็บกว่า 20นาที กว่าจะถึงเนินที่ตั้งกระโจม )
วาเนสซ่า : " ช่วยด้วยๆๆ ช่วยลูฟเฟ่นที ใครก็ได้ช่วยด้วย"(วาเนสซ่าตะโกนสุดเสียงเท่าที่จะทำได้ แบบที่ไม่เคยตะโกนมาก่อนและเป็นครั้งแรกที่วาเนสซ่าเผลอเรียกชื่อลูฟเฟ่นแทนที่จะเรียกตาบึ๊ก และเป้นฟริกซ์ อาเวีย และอาริงรีบออกมาหน้ากระโจมและเห้นสภาพของวาเนสซ่าที่เนื้อตัวมอมแมม และ2แขนและขาที่เต็มไปด้วยแผลถลอกที่ใช้แขนคลานขึ้นเนินมา)
อาริง : " เป้นอะไรทำไมเนื้อตัวเป็นแบบนี้ " (อาริงรีบนั่งลงและมาประคองวาเนสซ่า)
วาเนสซ่า : " พี่ๆ ไปช่วยลูฟเฟ่นที ลูฟเฟ่นกับฉันตกลงไปที่เนินหน้าผาข้างล่างนะ และลูฟเฟ่นเค้าช่วยฉันเลยทำให้ตัวเค้าเองเจ็บนะ"(วาเนสซ่าพูดและชี้มือไปข้างล่าง อาเวียกับฟริกซ์ เลยรีบวิ่งลงไปข้างล่างเนิน และอาริงก็อุ้มวาเนสซ่าเข้าไปในกระโจมของอาริง และเอาวาเนสซ่ามานอนที่เตียง และเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดแผลถลอกให้สะอาดและค่อยๆเอายามาทา)
ฟริกซ์ : " มาแล้วๆๆ" (ฟริกซ์กับอาเวียช่วยกันพยุงลูฟเฟ่นเข้ามาในกระโจมและจับลูฟเฟ่นมานอนที่เตียง และอาริงกำลังจะอ้าปากถามแต่ก็ไวไม่ทันวาเนสซ่า)
วาเนสซ่า : " ลูฟเฟ่นเค้าเป้นยังไงบ้าง รักษาเค้ายัง หัวกระแทกไหม แล้วทำไมยังไม่ตื่นจากสลบ แล้วทำไม.."(วาเนสซ่ายิงคำถามเป้นชุด)
อาเวีย : " ทีละคำถามสิ ยิงมาเป็นชุดแบบนี้ตอบไม่ทัน เอาง่ายๆละกัน ลูฟเฟ่นไม่เป้นไรมากแล้ว เพราะปกติพวกพาราดินมันอึดจะตายไป และอีกอย่างฉันก็ใช้สกิลแพทย์สนามรักษาเบื้องต้นแล้ว ไม่เป้นอะไรมาก แต่ที่ยังสลบอยู่คงเพราะตกมาแรงพอสมควรเลยช็อคจนหมดสติไป พรุ่งนี้เช้าก็น่าจะตื่นแล้วละ แต่เธอสิแผลถลอกเต็มตัวและที่ขาก็เจ็บแบบนี้ เดี๋ยวฉันใช้สกิลแพทย์สนามรักษาให้ คงไม่เกิน1-2วันก็หายแล้ว"(อาเวียพูดและทำการรักษาวาเนสซ่า แต่ตอนนี้หูวาเนสซ่าไม่สนใจฟังอะไรแล้ว และไม่สนใจว่าอาเวียจะรักษาตนเองยังไง เพราะตา2ข้างและความห่วงใยของวาเนสซ่าได้ส่งไปอยู่ที่คนๆเดียวหมดแล้ว)
วาเนสซ่า : " เฮ้อ...ดีจังที่ไม่เป้นอะไรมาก ตาบึ๊กเอ๊ย" (วาเนสซ่าพูดและถอนหายใจ แต่สีหน้าเป้นห่วงมาก และยังเผลอเอามือไปเคาะหัวลูฟเฟ่นเบาๆ อาริง ฟริกซ์และอาเวีย เห็นดังนั้นก็พอรู้อะไรหลายๆอย่างแล้ว เลยปล่อยให้วาเนสซ่าอยู่ดูลูฟเฟ่นเพียงแค่2คนในคืนนี้ โดยอาริงก็อุ้มนาฟตี้ไปนอนที่กระโจมของเรย์รันแทน ส่วนวาเนสซ่าก็เหนื่อยมากเพราะใช้แรงทั้งหมดในการคลานขึ้นมาบนเนินก็เลยหลับไปข้างๆเตียงของลูฟเฟ่น โดยที่มือของวาเนสซ่าก็เผลอไปกุมมือของลูฟเฟ่นไว้)
คนหนึ่งคนรอคอยคนหนึ่งคนที่ว่าไม่รู้จะเจอที่ไหนและเมื่อไร แต่ที่รู้ๆคืนนี้กำแพงหัวใจที่แน่นหนาของวาเนสซ่าก็ถูกลูฟเฟ่นทำลายลงอย่างสิ้นเชิง..........
