En-Em
Chapter 1.2
By Bigyoyo
...
12 ปีต่อมา ณ โลกมนุษย์
“แค่ก...แค่ก...”เด็กชายหอบ ขณะออกวิ่งฝีเท้าเต็มที่ โชคร้าย ที่เขาวิ่งไม่ได้ดูพื้น เท้าจึงสะดุดก้อนหินล้มลงจนได้
“โอ้ย...”เด็กชายอุทานสุดเสียงเมื่อ หน้ากระแทกกับพื้น อาการแสบๆทำให้รู้ว่า ปากแตกมีเลือดไหลเล็กน้อย ขณะที่กำลังจะพยุงตัวขึ้น
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า มันวิ่งไม่ทันจริงๆด้วย” เด็กชายอีกคนที่วิ่งตามหลังมาพูดขึ้นด้านหลังยังมีเด็กชายรุ่นๆ อีกราว สี่ถึงห้าคนมาด้วย
“ผมไม่มีเงินหรอกนะ...”เด็กชายที่ล้มลง พูดขึ้น ใช้มือเช็ดรอยเลือดที่ริมฝีปาก ตาจ้องดูกลุ่มเด็กที่ตัวสูงกว่า อย่างอาการเซ็งๆ เขาหนีไม่ทันอีกจนได้
“งั้นก็ไม่ต้องให้เงิน แต่ได้แผลซักทั่วตัวก็แล้วกัน”พูดจบ เด็กชายก็โดนทั้งเตะ ชก ขณะที่เด็กนักเลงเหล่านั้น ได้แต่สะใจ จนในที่สุด คนที่เป็นหัวหน้ากลุ่มก็ยกเสื้อเขา จนตัวลอยขึ้นจากพื้นเกือบฟุต
“วันหลัง หัดพกเงินซะบ้าง จะได้ไม่เจ็บตัว รู้ไว้ซะ แถวนี้น่ะ นักเลงทั้งนั้น ไม่ได้มีแค่เรากลุ่มเดียว”คนตรงหน้าเขาพูดขึ้น ด้วยความเบื่อ เขาจึงได้แต่ทำเป็นเงียบ ไม่สนใจแม้ว่า ทั้งตัวตอนนี้จะเต็มไปด้วยแผลก็ตาม
“อยากทำอะไรก็เชิญ ผมไม่สนใจ”เขาพูดเมื่อ เงียบอยู่นาน แต่คนตรงหน้าก็ยังไม่วางเขาลงพื้นซักที อาการเซ็งๆ เบื่อๆ บอกเขาว่าให้รีบกลับบ้านจะดีกว่า ที่บ้านกลับไปต้องรีบทำอาหารเย็นให้ตัวเองอีก
“โอ้...กล้านะ”ทันทีที่พูด เขาก็โดนจับเหวี่ยงกระแทกกับกำแพงสุดแรง จนต้องอุทานเล็กน้อยกับอาการจุกที่หลังจนพูดไม่ออก ตัวเขาครูดกำแพงนั่งลงกับพื้น หายใจหอบ ขณะที่ในใจอยากโต้ตอบแต่รู้ว่าทำไม่ได้ ทำได้แค่เพียงรอให้มันจบๆไป เหมือนกับทุกครั้ง
“นี่แค่เบาๆ อย่าไปหือกับแก๊งอื่นล่ะ อาจถึงตาย เอาล่ะไปโว้ย...”หัวหน้าแก๊งพูด แล้วสมาชิกก็แยกย้ายไปคนละทาง ส่วนใหญ่อารมณ์ไม่ดี อาจเพราะเนื่องจากคราวนี้รีดเงิน ไม่ได้อย่างทุกครั้ง เพราะเขาปากแข็งว่าไม่มีเงิน ยอมเจ็บตัวเหมือนอย่างทุกครั้ง ดีกว่า ไม่มีข้าวกินทั้งสัปดาห์
เด็กชายลุกขึ้น หอบเล็กน้อย ตอนนี้ยังคงจุกจนอึดอัด เขาพยายามหายใจลึกๆ ยืนพิงกำแพง
นี่ครั้งที่เท่าไหร่แล้ว เขาก็จำไม่ได้ ที่โดนกลุ่มเด็กนักเลงไล่ตามเพื่อจะรีดเงิน และก็เหมือนกับทุกครั้ง ที่ตอบ
ปฏิเสธ แล้วโดนรุมทำร้าย เพราะเขาโดนวันเว้นวัน จนชินแล้ว ร่างกายก็เต็มไปด้วยแผลอยู่แทบทุกจุด
เขาชื่อ เอ็น เป็นชื่อสั้นๆที่พ่อบอกว่า พ่อเป็นคนตั้งให้ ส่วนนอกจากนั้น เขาแทบไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับ
ตัวเขาเองมากนัก เพราะเขาแทบได้คุยกับพ่อไม่กี่คำ ในเวลาที่ได้พบหน้ากัน
ที่เขาโดน กลุ่มเด็กนักเลงรุมทำร้ายเป็นประจำคงไม่ใช่แค่ เพราะที่นี่ เป็นแหล่งที่มีกลุ่มเด็กนักเลงอยู่
มาก แต่คงเพราะร่างกายที่เหมือนกับจะอ่อนแอ ผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีดำสนิท กับรูปร่าง เหมือนกับเด็กเล็กๆ
ด้วยส่วนสูง 130 ซม. กับอายุ 12 ปี ปกติในห้องเรียนเขาก็โดนเพื่อนๆ แกล้งเป็นประจำอยู่แล้ว ด้วยรูปร่างที่เด็ก
ที่สุดในห้อง บางคนถึงกับบอกว่า ร่างกายเขาอาจจะเจริญเติบโตช้าผิดปกติ
แต่คงไม่ค่อยมีเพื่อนในห้องรู้เท่าไหร่นัก ว่าเขาโดนกลุ่มเด็กนักเลงรุมทำร้ายเป็นประจำ จนมีแผลเต็มตัว
เขาแทบไม่มีเพื่อนสนิทเลยซักคน มีบ้างบางคนที่พอจะเรียกว่าเพื่อนได้เท่านั้น
เด็กชายสูดหายใจลึกๆ ก่อนเดินกลับบ้านด้วยท่าทางโซเซเล็กน้อย เขาก็เดินกลับคนเดียวแบบนี้
เป็นประจำ นับตั้งแต่ที่ พ่อของเขา ต้องออกไปทำงานนอกบ้าน ไกลๆ อาทิตย์หนึ่งถึงจะกลับมาหาเขาซักครั้ง
โดยมีเวลาแค่เพียงชั่วครู่เท่านั้นที่ได้พบกัน บางครั้งแค่ตั้งเงินที่เขาต้องใช้จ่ายเป็นสัปดาห์เอาไว้เท่านั้น แทบไม่ได้
คุยกันเลย
...
อ่ะคิๆ เด็กชายปรากฎตัวแล้ว ใครงงมั่ง ยกมือ
บางคนอ่านคงคิดว่าดิ่งเขียนแนว อาร์ท แน่เลย แต่มะใช่หรอก
อ้าว เด็กชายฝาแฝดหายไปไหนละ ?
><
