ตอนที่ 8 ในความมืดมิด
เมื่อแสงแดดยามเช้าสาดไปทั่วท้องฟ้า บ่งบอกถึงเวลาที่ผู้คนเริ่มออกทำหน้าที่ของตน เสียงนกร้องดังขึ้นรับรุ่งอรุณที่มาเยือน ทำให้เนสุมิตื่นขึ้น
“เป็นไงบ้าง?? เนสุมิ” เสียงอ่อนหวานดังขึ้นข้างๆเธอ เสียงที่คุ้นเคย ยูมินั่นเอง
“ยูมิเหรอ แล้วฉันอยู่ที่ไหน?” เนสุมิเอ่ยถามเสียงอ่อย ภาพที่เธอเห็นไม่ใช่โรงพยาบาล ไม่ใช่ห้องของเธอ แล้วเธออยูที่ไหนกัน?
“ทำตัวตามสบายนะ ที่นี่คือบ้านของฉันเอง เดี๋ยวจะไปเตรียมน้ำให้อาบนะ” ยูมิพูดพลางลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้อง
‘ทำไมเราถึงมาอยู่ทีนี่ได้นะ?’ เนสุมิเริ่มรู้สึกงุนงง หากเกิดอุบัติเหตุจริง แล้วเธอหมดสติไป เธอก็ควรอยู่ที่โรงพยาบาล ไม่ใช่บ้านของยูมิ แล้วเธอก็ต้องให้ปากคำกับเจ้าหน้าที่เป็นแน่
“น้ำพร้อมอาบแล้วนะ เนสุมิ ไปอาบน้ำสิ ฉันเตรียมเสื้อผ้าให้แล้ว” หลังจากนั้นยูมิก็เดินออกไปจากห้องและบอกว่า
“เดี๋ยวเสร็จแล้ว เจอกันที่ศาลเจ้านะ” แล้วเธอก็เดินจากไปทิ้งไว้เพียงความสงสัยของเนสุมิเท่านั้น
หลังจากเนสุมิ อาบน้ำและแต่งตัวเรียบร้อยจึงได้เดินออกจากห้องพักเพื่อไปยังตัวศาลเจ้า ทางเดินไม้ที่ทอดยาว เธอเคยเดินที่นี่หลายครั้งแล้ว
หลายครั้งที่เธอมานอนค้างที่บ้านเพื่อนของเธอ แต่ครั้งนี้แปลกไป บรรยากาศที่แปลกประหลาด ความรู้สึกกดดันกว่าปกติทำให้เธอรู้สึกอึดอัดกว่าเดิม
เงาต้นไม้ใหญ่ที่ทำให้รู้สึกมืดครึ้ม ยิ่งทำให้เธอต้องรีบเดินไป และเธอก็ต้องแปลกใจ เพราะมีทั้ง ยูมิ ท่านทากิโซ ร้อยเอกคิตาโนะ อยู่ ณ ที่แห่งนี้
“มาแล้วรึ แม่หนู เชิญนั่งสิ” ทากิโซ พ่อของยูมิเอ่ยขึ้นเมื่อเนสุมิเดินเข้ามา
“พวกคุณจำได้ไหม ฆาตกรรม 3 ศพ กับอุบัติเหตุ ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้” ทากิโซเริ่มเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นบุคคลที่ต้องการว่ามากันครบ
“มันไม่ได้เกิดจากฝีมือมนุษย์หรอกนะ...” เขาเอ่ยขึ้น
“ถ้าไม่ใช่คนทำ แล้วใครเป็นคนทำ ไร้สาระไปแล้วนะคุณทากิโซ” คิตาโนะแย้งขึ้นเมื่อเห็นว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมีคนกล่าวในทางที่พิสูจน์ไม่ได้
“เนสุมิ เจ้ารู้สึกอะไรไหม?” ทากิโซเอ่ยถามเนสุมิบ้าง
“ฉันก็ไม่รู้.... สิ่งที่เกิดขึ้น ฉันไม่รู้อะไรเลย..?” เนสุมิเอ่ยตอบ
“เนสุมิ ฟังฉันนะ เมื่อคืนนี้ วาตารุ ถูกรถชนตายแล้ว และที่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ก็เพราะ...” ยูมิเอ่ยขึ้นบ้าง
“ไม่จริง!!! เมื่อคืนเป็นแค่ความฝัน แค่ฉันหมดสติไปใช่มั้ย!!??” เนสุมิพูดเสียงดัง
“ไม่หรอก เนสุมิ ฉันเป็นคนช่วยเธอมาจากตรงนั้น จากการคุกคามของมัน” ยูมิบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้เนสุมิฟัง
“นี่พวกคุณกำลังจะบอกว่า มีผี มาฆาตกรรมผู้คนงั้นเหรอ?? ไร้สาระไปใหญ่แล้ว ผมไม่มีเวลาว่างมาฟังเรื่องไร้สาระนะ” คิตาโนะยืนยันเสียงแข็ง
เขาไม่เชื่อเรื่องงมงายที่พิสูจน์ไม่ได้ นอกจากเขาจะเจอด้วยตัวเอง
“ถ้าไม่เชื่อ ฉันคงห้ามไม่ได้ล่ะนะ” ทากิโซเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“เนสุมิเอ๋ย หากเจ้ารู้สึกไม่ดี ก็ไม่เป็นไรนะ”“แต่ฉันจะบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อ 100 ปีก่อนให้ฟัง” ทากิโซตัดสินใจบอกเรื่องราวของฟุกุชูว โยวไคทั้งหมด
“เมื่อ 100 ปีก่อน วิญญาณร้ายได้อาละวาดฆ่าผู้คน ในตระกูลเศรษฐี เพื่อจะล้างแค้น”“และได้ฆ่าคนที่ไม่ได้รู้เรื่องไปด้วย ไม่เว้นแม้แต่คนรับใช้” เขาเริ่มเล่าเรื่องราวของตระกูล ทั้งที่มา และศาลเจ้าแห่งนี้ ท่ามกลางความเงียบของวงสนทนา
“ท่านทวดของฉัน คาคุเร็น เอ็นม่า เป็นคนสะกดมันไว้ในโถใบนี้” เขาได้วางโถโบราณลายงามตาลงตรงกลาง
“มันนานแล้วล่ะ ข้าก็ไม่รู้ว่ามีอะไรข้างในนี้ แต่บัดนี้มันได้สูญหายไป” เขาเอ่ยพลางมองมาที่เนสุมิ
“เจ้ามีเงามืดครอบงำอยู่ เนสุมิ ข้าอยากให้เจ้าระวังตัว” เมื่อพูดจบ เขาได้เดินเอาโถใบนั้นไปเก็บที่เดิม
“เรื่องมีแค่นี้ล่ะค่ะ ขอให้ทุกคนโชคดี” ยูมิเอ่ยขึ้น พร้อมกับลุกขึ้นเดินออกจากศาลเจ้าไปพร้อมกับพ่อของตนเอง
ในคืนนั้น เนสุมิได้กลับมาที่ห้องของตนเอง พลางคิดถึงเรื่องที่ตนเองได้รับรู้ในวันนี้
‘เงามืด อะไรกัน?’ เนสุมิคิดทบทวนคำพูดของชายชรา พร้อมกับเบี่ยงตัวเข้าไปในห้องของตนด้วยความเหนื่อยล้า
แสงจันทร์ที่สาดส่องฟากฟ้าในเดือนเพ็ญที่มีสีแดงฉานดูราวกับสีเลือดได้สาดส่องเข้ามายังห้องที่มืดมิด
เธอค่อยๆเดินย่างก้าวภายในความมืดตรงไปที่สวิทช์ไฟด้วยความเคยชินทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในห้องเหตุการณ์ประหลาดก็เกิดขึ้น
“ปัง!!!” ประตูห้องถูกปิดลงเสียงดังลั่น สร้างความตกใจให้กับเนสุมิ
ห้องของเธอมืดสนิท มีเพียงแสงจันทราที่ส่องผ่านเข้ามาในห้องทางหน้าต่างเท่านั้น ท่ามกลางความเงียบสงัด
เธอรีบเดินไปยังตำแหน่งที่มีสวิทช์ไฟ เธอกดเปิดสวิทช์แต่หลอดไฟก็ติดๆดับๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอเพิ่งเปลี่ยนหลอดไปได้ไม่นาน
‘อะไรกัน เพิ่งเปลี่ยนหลอดไฟแท้ๆ??’ เนสุมิคิดในใจพลางเดินไปที่โต๊ะของเธอซึ่งมีโคมไฟตั้งอยู่ โดยที่เธอไม่ทันสังเกตกระจกที่ส่องตัวเธออยู่
ข้างในกระจกกลับสะท้อนรูปของซากศพที่เลือดไหลท่วมตัวแทนที่จะเป็นภาพของตัวเธอเอง
ทันทีที่เนสุมิกดเปิดโคมไฟ และหันกลับมาเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอกลับสัมผัสได้ถึงกลิ่นเห็นเน่าที่ไร้ที่มา
เธอพยายามไม่สนใจและเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของเธอแต่ก็ต้องลื่นล้มด้วยอะไรบางอย่าง
“เลือด!!!” ที่ไหลนองทั่วพื้นเป็นสีแดงฉานสะท้อนด้วยแสงจันทร์สีนวล
เนสุมิตกใจมาก เธอยันตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเธอกลับทำให้เธอตกใจยิ่งกว่า
“คนที่ทำให้เราตาย คือเธอไม่ใช่เหรอ...” แสงแหบแห้งราวของร่างที่เต็มไปด้วยเลือด ที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามาหาเธอ นั้นเป็นคนที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี
ร่างกายที่เหลือเพียงท่อนบนพยายามใช้แขนที่บิดเบี้ยวลากตัวเองเข้ามาหาเนสุมิ ลำไส้ที่พาดไปตามรอยเลือดยังคงติดอยู่กับตัวเขา
“วาตารุ!!!!!!” เนสุมิตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว พร้อมกับน้ำตาที่หยาดรินไปทั้งใบหน้าของเธอ
