บทที่ 11 เปิดฉากการตายหมู่
"มีนมันไปทำอะไรให้ ทำไมถึงต้องฆ่ามัน !!"แป้งกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งก่อนจะกอดศพเพื่อนสาวที่ศีรษะขาดไปแล้ว นุ๊กพยามดึงตัวแป้งออกมาแต่เธอกลับกอดร่างเพื่อนสาวที่ไร้ลมหายใจไว้แน่น
"เลว !! เลวที่สุดเลย ! ทำไมถึงเลวแบบนี้กัน !!"
"แป้ง! ฉันเข้าใจความรู้สึกแกนะแต่แกต้องปล่อยมีนได้แล้ว"นุ๊กเขย่าตัวเพื่อนสาวเพื่อเรียกสติกลับคืนมา แต่แป้งไม่ยอมปล่อยออกแม้แต่เล็กน้อยจึงต้องให้เจ้าหน้าที่มาช่วยดึงออกมา
"นุ๊ก!! มันเป็นความฝันใช่มั้ย ! มีนยังไม่ตายใช่มั้ย !"แป้งโผกอดนุ๊กทันทีก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่แล้วร้องไห้เสียงดังลั่น อองฟองต์เหลือบไปมองก่อนจะหรี่ตาลง
'มีอะไร..แปลกไป..?'
รถขนศพและรถตำรวจเคลื่อนตัวออกไปแล้ว แต่บรรยากาศหดหู่ไม่ได้ตามออกไปด้วย ทุกคนนั่งซึมเศร้าพลางเหม่อลอย
"พวกเราต้องตายไปอีกกี่คนกัน"หยดน้ำใสค่อยๆไหลลื่นออกมาจากดวงตาของฟ้า มีน(ร้าย)หันไปมองแล้วขบฟันแน่น
"ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอ..แกเป็นฆาตกรไม่ใช่รึไงฮะ !!!"
"ฉันไม่ใช่ฆาตกร ! ฉันไม่ใช่คนเลวที่จะมาฆ่าเพื่อนในวัดนะ !!"
"งั้นแสดงว่านอกวัดแกก็สามารถฆ่าได้ใช่มั้ย !"
"ก็บอกว่าฉันฆ่าเพื่อนไม่ได้ !!!"ฟ้าตะโกนดังลั่นศาลาทำให้เพื่อนๆในห้องที่เหลืออยู่หันมามอง แขกเหรื่อทุกคนกลับไปหมดแล้ว
"แต่แก..!!"มีนพยามจะเถียงต่อ แต่มือขาวเนียนก็ยกขึ้นมาให้สัญญาณว่าพอ
"หยุด"แป้งพริ้มตาหลับ ก่อนจะค่อยๆลืมขึ้นมาแล้วกวาดสายตาไปมองทั้งสอง
"ตายกันไปเรื่อยๆยังจะโทษกันไปโทษกันมาอีก..มีน หยุดเลย เรายังไม่ได้ข้อสรุป อย่าเพิ่งด่วนตัดสิน"
"ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้ว!"แจ็คลุกตะโกนขึ้นมาจนทุกคนสะดุ้งแล้วตวัดสายตาหันไปมองอย่างรวดเร็ว
"ถ้าโดนไอ่ฆาตกรฆ่า ! ก็มีแต่ทรมาน! ตายๆไปเองเสียยังดีกว่า !"
"อยากตาย..ไม่ทรมานหรอ.."ฝ้ายค่อยๆพูดขึ้นก่อนจะคลึ่ยิ้มอย่างพอใจ
"ใช่ !!! ตายทรมานมันก็มีแต่เจ็บ !!"
"นั่นสิ..ตายทรมานก็มีแต่เจ็บ.."เธอหัวเราะเบาๆจนคะน้าเข้าไปเขย่าตัว
"เฮ้ยฝ้าย..เป็นบ้าอะไรขึ้นมาวะ ?"
"เปล่านี่ แค่อารมณ์ดีนิดหน่อย"ฝ้ายยิ้มให้ ก่อนจะลุกขึ้น
"จะดึกแล้ว กลับบ้านกันเถอะ"ว่าแล้วเธอก็เดินจากไป ทำให้ทุกคนมองกันอย่างงุนงง ท่ามกลางสายตาเรียวและคมของใครบางคนที่จ้องฝ้ายไม่วางตา..
วันถัดมา
"ไอ่บ้า ชวนมาเล่นเกม นี่เราใกล้จะตายแล้วนะ !!"อาร์มตะโกนขึ้นมาอย่างหัวเสียเมื่อแจ็คชวนกลุ่มเพื่อนมาเล่นเกมที่บ้าน เขาหัวเราะลั่น
"ฮะฮะ..ใกล้ตายแล้วไงก็ต้องทำให้มีความสุขสิ"
ในกลุ่มคนที่มาเล่นด้วยนั่นก็คือ ฝ้าย ฟ้า อองฟองต์ แป้ง แนน ข้าวฟ่าง ออย อาร์ม ฝอร์ด บุค ส่วนคนชวนก็คือ แจ็ค
ทั้งหมดนั่งเล่นเกมไปสักพักก็จวบจวนเที่ยง ฝ้ายยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยปากบอก
"ฉันไปทำอาหารก่อนนะ ฟองต์ แป้งและก็ฟ้ามาช่วยฉันหน่อย"เมื่อพูดจบ ทั้งสามก็ออกจากห้องไปทำอาหาร เพียงเวลาไม่กี่ชั่วโมง กลิ่นหอมๆก็ลอยตามมาพร้อมอาหารที่ทำให้ทุกคนท้องร้องไปตามๆกัน
"โห..น่ากินอ่ะ กินด้วยๆ"ฝอร์ดทำท่าร้อนรนอยากทาน แต่ถูกแนนห้ามไว้ก่อน
"หยุด! ฉันกับฝ้ายจะไปทำน้ำส้มมาให้ รอสักครู่"ว่าแล้วเสียงโอดครวญก็ตามมา ทั้งสองเข้าไปกระซิบกระซาบอะไรสักอย่างกับแป้ง ก่อนจะลงไปทำอาหารเพิ่มเติมมาให้
ไม่นานนัก ของทุกอย่างก็ครบครัน ทั้งหมดลงมือทานอย่างเอร็ดอร่อย แล้วก็แยกย้ายกลับบ้าน
ร่างหนึ่งในมุมมืดกำลังจับลำคอตัวเองพลางไอเสียงดังลั่น ของเหลวสีแดงค่อยๆกระจายออกมาจากปาก ก่อนที่ดวงตากลมโตจะมองมือตัวเองที่ค่อยๆกลายเป็นแผลไหม้พุพอง ลามไปทั่วทั้งตัว
เสียงกรีดร้องดังลั่นอย่างเจ็บปวดทรมานก่อนจะเงียบลงไปภายในเวลาไม่กี่นาทีนั้น..
