บทที่ 10 ตายหมู่
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด !!"เสียงหวีดร้องโหยหวนอย่างหวาดผวาดังขึ้น ใบหน้าขาวซีดเผือด ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ริมฝีปากอ้าค้าง เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นนับสิบบนหน้าผากจนย้อยมาถึงคาง เมื่อภาพดังนั้นปรากฏแก่สายตา
"เฮือก!!"มีน(ดี)เด้งตัวลุกขึ้นมาจากโซฟาพร้อมใบหน้าตื่นตะหนกตกใจ เธอหัวเราะเบาๆก่อนจะจับหน้าผากแล้วปาดเหงื่อ
"ฝันหรอเนี่ย..น่ากลัวชะมัดเลย"
"ช่วย..ด้วย"เสียงยานคางเสียงหนึ่งดังใกล้ๆหูทำให้มีน(ดี)ชะงักค้าง ริมฝีปากและลำตัวค่อยๆสั่นเทาเบาๆ ขนแขนตั้งพลันอย่างรวดเร็วราวกับโดนแท่งเหล็กแช่เย็นแตะที่ลำตัว
"คะ..ใครน่ะ ?"เมื่อหลุดจากภวังค์เพราะเสียงนั้นค่อยๆเงียบลง เธอกวาดสายตาหันไปมองรอบๆด้านทั่วทิศ แต่ก็ไม่พบอะไร
หูแว่ว ?"มีน..แก..เลว""ฟะ..ฟาง..ฟางหรอ?"ลำตัวของมีนสั่นขึ้นเรื่อยๆ เธอนั่งชันเข่าแล้วใช้มือกอดลำตัวพลางกวาดสายตาไปรอบๆห้อง
"แก..ไม่ช่วย..ชั้น..สมควร..ตาย""ชั้นไม่รู้..ชั้นไม่รู้อะไรทั้งนั้น!!""มีน! มีนตื่นสิ !!"เสียงกังวาลใสพร้อมมือที่เขย่าตัวมีนค่อยๆเริ่มขึ้นทำเอามีนสะดุ้งตื่นจากฝัน เธอหันไปมองรอบๆตัวอีกครั้งก็พบว่าเช้าแล้ว และเพื่อนๆของเธอก็ตื่นกันหมดทุกคนแล้วด้วยที่มาเฝ้า ส่วนอองฟองต์ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงและสวมแว่นจึงหันมามองมีนที่เหงื่อแตกพลั่กเต็มตัวและใบหน้าซีดเผือด
"ฝันร้ายหรอ ?"ดวงตากลมใสหันมามอง มีนค่อยๆเลื่อนนันต์ตาหันไปมองก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"ฝันซ้อนฝันน่ะ..ครั้งแรกชั้นฝันว่าทุกคนตายหมด ครั้งที่สองชั้นฝันเห็นฟาง"
"เอาน่า คิดมาก"นุ๊กเดินมาตบไหล่เบาๆทำเอามีนสบายใจขึ้น
"นั่นสิเนอะ"เมื่อพูดจบ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นทำเอาทุกคนในห้องหันไปมอง ก็พบเพื่อนๆสองสามคนเดินเข้ามา โดยมีเงาหนึ่งตามหลัง
ฟาง!!
มีนรีบขยี้ตามทันที ก่อนจะหันไปมองอีก ก็พบว่าเงานั้นหายไปแล้ว
เพี๊ยะ!!
"โอ้ย!"เสียงร้องของแป้งดังขึ้นเมื่อมีนตบหน้าแป้งเบาๆ เธอค่อยๆถามเพื่อนสาวทันที
"เจ็บมั้ย ?"
"เจ็บสิ ฉันจั๊กจี๋มั้งเนี่ย! แล้วแกตบหน้าชั้นทำไมเนี่ย..มือหนักเป็นบ้าเลยอ่ะ.."
"แป้ง! ตบชั้นทีสิ เร็วๆ"มีนรีบเขย่าแขนเพื่อนของตัวเองทันที ทำเอาแป้งงุนงงไปชั่วขณะ ก่อนจะลงมือตบเบาๆตามเพื่อนสาวอย่างไม่เข้าใจ
เพี๊ยะ!!
"โอ้ย!!"
"เจ็บล่ะสิ แล้วให้ชั้นตบทำไมเนี่ย!?"แป้งแหวทันทีเมื่อมีนเริ่มกุมหน้าที่มีเลือดฝาดจาง
"แกเจ็บ ? ชั้นเจ็บ ? ชั้นไม่ได้ฝันไป!"
"แหงสิ นี่โลกความจริงนะเว้ย แยกแยะหน่อยๆ"แป้งบอก ก่อนจะสังเกตุใบหน้าซีดเผือดของมีนที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละลำดับ
"เฮ้ยมีน..เป็นอะไรอ่ะ"
"ธะ..เธอกลับมาแล้ว..ฟางกลับมาแล้ว!! ฟางจะฆ่าให้พวกเราไปอยู่ด้วยกัน!!"
ท่ามกลางโรงพยาบาลอันเงียบสงัด เสียงกรีดร้องและร่ำไห้มีนก็ดังขึ้นทันที ทำเอาความเงียบค่อยๆมลายหายไปภายในชั้นที่ 3 ของโรงพยาบาล
วันถัดมา
"ฟาง..แกอย่ามาเอาพวกเราไปเลยนะ..ถือว่าฉันขอร้อง"ทุกคนสวมชุดดำ มีนเดินไปหน้าโรงศพฟางก่อนจะวางดอกลิลลี่ขาวบริสุทธิ์ไว้
"ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันนะ..ฉันขอร้องล่ะฟาง..อย่าเอาพวกเราไปเลย.."
'ใจร้าย..'เสียงกระซิบดังที่หูของมีนราวกับว่าฟางติดต่อกับมีนตลอดจนเธอรู้สึกชินอย่างง่ายดาย ริมฝีปากมีนค่อยๆคลี่ยิ้มอย่างสบายใจ
"นะ..ฟาง..แกก็ยังมีพวกนั้นอยู่แล้วนี่..อยู่กับพวกนั้นไปก่อนเถอะนะฟาง.."
'ตะ..แต่ว่า..ฉันอยากเล่นกับพวกแก..'"ถ้าแกเหงา..แกต้องการอะไรบอกชั้นเลย..ชั้นจะทำบุญไปให้"
'
ฉัน..หิว'"ได้สิ..เดี๋ยวฉันเอาไปให้นะ"มีนยิ้มตรงหน้าโลงศพ ตอนนี้เธออุ่นใจมากขึ้นแล้วเมื่อฟางค่อยๆเริ่มสงบสติอารมณ์ แต่แล้วมีนก็ต้องชะงักค้าง
"ฟาง..ทำไมแกกับฉันถึง..พูดคุยกันได้"
'ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันมีน แต่ว่ามันคงเป็นโทรจิตที่เราสองคนมี'"แบบพวกเทเลพาทีหรอ ?"
'ไม่ พวกเทเลพาทีคือพวกที่อ่านจิตใจคนได้ ได้ยินเสียงหัวใจของผู้คน และสามารถส่งผ่านได้ แต่ของพวกเราเป็นโทรจิตน่ะ เข้าใจไหม ?'"แล้วพวกเทเลพาทีมันจะมีจริงไหม ?"
'มีจริงสิ..คนใดคนหนึ่งในล้าน.. แต่ว่า..ฉันอยากเล่นกับพวกแก ถ้าเกิดว่าฉันฆ่าพวกแกแต่ตอนนี้..ฉันจะทำให้ไม่ทรมานและไม่ถูกเจ้าฆาตกรฆ่าอย่างทรมานเหมือนคนอื่นๆด้วย ดีไหม ?'"ขอโทษนะฟาง แต่เหมือนแกจะไม่เข้าใจนะ..พวกเรายังอยากมีชีวิตอยู่ มันต้องมีหนทางสิ"
'งั้นหรอ..'มีนยิ้มก่อนจะค่อยๆขยับปากอีกที
'นังโง่..ฉันอุตสาห์ยื่นข้อเสนอดีๆให้แต่พวกแกดันไม่เอา..เชิญตายทรมานให้สาสมเลย..แล้วรีบๆตายเร็วนะมีน นังเพื่อนเลว เพราะฉันอยากจะหวีผมแกให้เจ็บแรงๆเหมือนอย่างเคยไงล่ะ !!'ใบหน้ามีนกลับมาซีดเผือดเหมือนอย่างเคย ก่อนจะปิดหูพยามไม่ให้ได้ยินเสียงหัวเราะนั่น
'ฮะฮะฮะ..นังเพื่อนโง่..นังเพื่อนเลว...
นังฆาตกร !!'"ไม่!! ไม่ใช่ฉัน !! ฉันไม่ใช่ฆาตกร !! ไม่ใช่ !!!"
ควาก !!
เสียงเหมือนเนื้อกระทบกันดังขึ้นพร้อมหยดเลือดสีแดงที่ค่อยๆกระจายไปทั่วบริเวณ
สิ้นเสียงกรีดร้องของมีน ศีรษะของเธอก็ขาดสะบั้นเฉียบพลันทำเอาแขกเหรื่อและเพื่อนๆต่างกรีดร้องลั่น
มีเพียงเส้นเอ็นเล็กๆเส้นหนึ่งเท่านั้นที่ชุ่มไปด้วยเลือดของมีน..
พร้อมมือหนึ่งค่อยๆปล่อยเส้นเอ็นนั้นลง แล้วเดินจากไป..
