บทที่ 9ระแวง
ณ โรงพยาบาล
เวลา 08.13 น.
ครอบครัวและเพื่อนๆของอองฟองต์วิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องพัก หลังจากที่แนนโทรไปบอกทุกคนว่าอองฟองต์ถูกมีดแทงที่ท้อง อาการสาหัส เสียเลือดมาก ทำให้ทุกคนนั้นรีบร้อนวิ่งเข้ามาทันที
ปัง!
"ฟองต์ !! เป็นอะไรมากไห.."เสียงเปิดประตูดังปังพร้อมร่างของครอบครัวและเพื่อนๆของอองฟองต์เข้ามา เมื่อเข้ามาในห้องกลับต้องชะงักค้างเมื่อเห็นมีน(ดี)กำลังยิ้มแฉ่งปอกผลไม้ให้อองฟองต์ที่กำลังหัวเราะร่ากินอยู่
"เอ๊ะ..อ้าว! ทุกคน มากันได้ไงเนี่ย"เธอหัวเราะอย่างสุขใจ ก่อนจะถามอย่างงุนงงเมื่อเห็นทุกคนเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเหวอๆ
"ชั้นสิต้องถามแก เป็นไงมาไง ไปถูกมีดแทงเอา แล้วนี่ไม่เป็นไรหรอ เพื่อนแกบอกว่าอาการสาหัสนี่ ??"
"โอ้ย! สาหัสบ้าบออะไรกัน ชั้นแค่ถูกมีดแทง เสียเลือดไม่เยอะมากหรอก เพื่อนฟองต์แค่ตื่นตูมน่ะ อีกอย่าง ตอนโดนมีดแทง มันก็แทงไม่โดนอะไรภายในน่ะ"ทันทีที่ฟังคำตอบ ทำให้ทุกคนในครอบครัวโล่งอก แล้วก็ต้องขอตัวกลับเพื่อไปทำงานและธุระต่อ
"ไหน..ลองเล่าเหตุการณ์ตอนนั้นให้ฟังซิ"หนึ่งถาม รอยยิ้มบนใบหน้าเรียวเล็กจางหายไปทันที ริมฝีปากบางค่อยๆเอ่ยพูดเบาๆ
"ก็..ตอนนั้นน่ะ ตอนที่กำลังตามฟ้าไปห้องน้ำ พอไปถึงห้องน้ำก็ไม่เห็นฟ้า ไม่รู้ไปไหน ก็เลยกำลังจะเดินไปล้างหน้า แต่จู่ๆไฟก็ดับทั้งหมด จากนั้นไม่รู้ใครกระชากแขนแล้วเหวี่ยงขึ้นเวที ตอนนั้นพื้นมันแข็งมากและมืดเลยไม่รู้ว่าเป็นบนเวที จากนั้นใครก็ไม่รู้เอามีดแทงที่ท้อง เจ็บมากเลย..แล้วเขากำลังจะดึงมีดออกไปแล้วแทงซ้ำอีก แต่ว่ามีคนส่งสัญญาณว่าเจอเบรกเกอร์แล้ว เขาก็เลยหนีไป"
"ใครกันน่ะ ฟ้างั้นหรอ!!"ภูรีบบอกขึ้น ทุกคนหันไปมองทันที
"ก็อองฟองต์ตามฟ้าไปห้องน้ำใช่มั้ย ? แต่พอไปถึงก็ไม่เห็นฟ้าและไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำใช่มั้ยล่ะ แล้วตอนนั้น พวกเราก็เกาะกลุ่มกันทุกคน มีคนที่ปลีกตัวออกไปก็มีแค่ฟ้ากับอองฟองต์ แล้วอองฟองต์ถูกทำร้าย คนที่ลอบทำร้ายอองฟองต์ก็น่าจะเป็นฟ้านะ"
"เป็นไปได้นะ เพราะฟ้ามีอาการร้อนตัวเสมอ"ข้าวฟ่างเสริม
"หรือว่าฟ้าจะเป็นฆาตกรด้วย..?"คำพูดจากปากของหญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้น ทุกคนค่อยๆหันไปมองที่ประตู ก็พบฟ้าเดินเข้ามา
"เฮ้ยฟ้า ! เมื่อวานก่อนเกิดอะไรขึ้นวะ !! บอกมาให้หมด เอาละเอียดๆ"ฝ้ายรีบเข้าไปกระชากคอเสื้อฟ้าทันที
"จะให้ชั้นพูดว่าอะไรล่ะ ?"ฟ้าค่อยๆพูดขึ้นก่อนจะจ้องตาฝ้ายเขม็ง
"คนที่เป็นฆาตกรคือแกใช่มั้ย !! ทำไมแกต้องทำร้ายอองฟองต์ด้วย !! เพียงเพราะอองฟองต์ห้ามชั้นกับแกไม่ให้ทะเลาะกันแกถึงกับต้องจะฆ่าเลยรึไงวะ !! นังชั่ว !!"ฝ้ายทำท่าจะตบ มีน(ดี)รีบห้ามทันที
"เฮ้ยฝ้าย ! ใจเย็นก่อน !! ฟังฟ้ามันอธิบายก่อน"
"ก็ได้..ฟ้า เมื่อวานก่อนมันเกิดอะไรขึ้น"ฝ้ายพยามถามอย่างใจเย็นที่สุด ฟ้าจึงค่อยๆพูดขึ้นมา
"ชั้นไม่รู้"
"นี่เหรอฟ้า!! นี่เหรอคำแก้ตัวแกน่ะ !!"โทสะที่กำลังจะสงบกลับมาเดือดดาลอีกครั้งเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของฟ้าพร้อมสีหน้าที่ดูเรียบเฉยไม่เป็นกังวลอะไร
"ก็บอกว่าไม่รู้ไงเล่า!! ก็พอชั้นเดินไปถึงห้องน้ำ ใครมาโปะยาสลบก็ไม่รู้!! พอรู้สึกตัวอีกทีตัวเองก็นอนสลบอยู่พงหญ้าข้างโดมแล้ว พอเดินเข้าไป คนก็หายกันไปหมด ชั้นคิดว่าเลิกแล้วเลยขับรถกลับบ้านไงเล่า !!"เธอรีบตอบอย่างฉุนเฉียว คำแก้ตัวของฟ้าทำให้ทุกคนไม่ค่อยเชื่อนัก เพราะมันเป็นคำแก้ตัวง่ายๆที่ใครๆก็สามารถคิดขึ้นมาได้ในสถานการณ์คับขันแบบนี้
"แกพูดจริงหรอ ?"
"จริงสิ!! ทำไมพวกแกต้องมาสงสัยชั้นอะไรมากมายเล่า !! กะอีแค่ชีวิตของผู้หญิงคนเดียว !! มันจะเป็นจะตายอะไรกัน!"คำพูดคำนี้เปล่งออกมาด้วยอารมณ์โกรธโมโห ทำเอาอองฟองต์หน้าชาไปทันที
เพี๊ยะ !!
แต่คนที่หน้าชาและปวดแสบจริงๆนั่นก็คือฟ้าต่างหาก เนื่องจากมีน(ร้าย)ทนไม่ได้จึงต้องปรี่เข้าไปตบหน้าฟ้าจนหัน
"นังคนเห็นแก่ตัว !! แกรู้มั้ยฮะว่าเวลาที่คนถูกมีดแทงมันรู้สึกยังไง !! แกรู้มั้ยว่าคำพูดที่แกพูดเมื่อกี้ฟองต์มันรู้สึกยังไง !!"
"ชั้นจะไปรู้ได้ไง !!"เธอรีบหันหน้ากลับมาประจันหน้าต่อทันที
"เลว !!"มีน(ร้าย)ผลักฟ้าจนล้ม ก่อนจะขึ้นคร่อมเตรียมตบทันที เช่นเดียวกับฟ้าที่พยามจะตบด้วย ทั้งจิกเล็บ ทั้งทุบตี
แต่ไม่มีใครสักคนที่จะเข้าไปห้าม..ได้แต่ยืนมองรอให้ทั้งสองตัดสินเองว่าใครที่ถูก
"แกมันไม่เคยเห็นใจชาวบ้าน !! ชั้นอยากให้แกตกเป็นผู้ต้องสงสัยเสียเดี๋ยวนี้จริงๆ !! แกจะได้รู้ไงคนบริสุทธิ์ตกเป็นผู้ต้องจะรู้สึกไง !! อ้อ ! แกคงไม่รู้หรอก เพราะแกเป็นฆาตกรนี่ !!"
เพี๊ยะ !!
"แกจะตบหน้าชั้นไปอีกนานแค่ไหนกันห๊ะ !! แล้วไงวะ !! ชั้นไม่ได้เป็นฆาตกร !!! ไม่รู้อะไรอย่ามามั่ว !!"
เพี๊ยะ !!
"แต่พฤติกรรมแกมันน่าสงสัยที่สุดแล้ว !!"
"แกจะจิกหัวชั้นไปหาอะไรกัน!! นังโง่เอ้ย !!"
"พอได้แล้ว"เสียงเล็กๆดังขึ้น ทุกคนต่างคิดว่าต้องเป็นอองฟองต์ แต่ไม่ใช่ นุ๊กที่เป็นคนเลือดร้อนอยู่แล้ว กลับเป็นคนห้ามการตบตีของทั้งคู่นี้เอง เมื่อทุกคนเห็นว่าสมควรที่จะพอได้แล้วเพราะรุนแรงเกินไป จึงรีบวิ่งเข้ามาจับต้องทั้งคู่ทันที
"พวกแกจะทะเลาะไปหาสวรรค์วิมานอะไร พวกเราต้องการความสงบเงียบ ถึงแม้ว่าอยากจะรู้มากแค่ไหนก็ตาม"
"นังนี่นิ !!"ฟ้าดิ้นทำท่าจะเดินเข้าไปหามีน(ร้าย)แต่ก็ถูกจับรั้งไว้
"ถ้าไม่หยุดก็ออกไปทะเลาะกันข้างนอกเลยไป พวกแกมันก็ไม่ต่างอะไรกันนักหรอก ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะถูกก็เถอะ"นุ๊กปรายตาไปมองมีน(ร้าย)ที่ตอนนี้ก้มหน้าหลบสายตาอยู่
"ดูละครน้ำเน่าหลังข่าวมากเกินไปจนอินมาทำชีวิตจริงเลยรึไง ช่วยสงบและเย็นเป็นน้ำแข็งเหมือนฟองต์ได้มะ ?"สิ้นเสียงคำพูด ทุกคนหันไปมองอองฟองต์ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงไม่สนใจใคร
"การกระทำต่ำๆของพวกแกมันบ่งบอกถึงนิสัยนะ เข้าใจไหม! แล้วก็ถ้ายังไม่เลิกก็ช่วยออกไปตบตีกันด้านนอก พวกชั้นต้องการความสงบ"เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งมากที่สุด ทำให้เรื่องต่างๆนั้นค่อยๆคลี่คลายลงและเงียบลงไป
"นี่..งานศพฟางอ่ะ ..มะรืนนี้ตอน 2 ทุ่ม มีใครจะไปบ้าง ?"น้ำผึ้งเอ่ยถามขึ้นมาแก้เงียบ พร้อมทุกๆคนที่ค่อยๆยกมือขึ้นเหนือศีรษะ
"จะไม่ไปได้ไงล่ะ..เพื่อนกันนี่"ไปป์ยิ้ม
"นั่นสิ..ถ้าไม่ไปมันคงโกรธเราตายเลย.."แบงค์(ใหญ่)หัวเราะ
"กลับบ้านก่อนนะ ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะฟองต์"บางส่วนเริ่มทยอยกลับบ้านไปเพราะอยู่บนห้องจนเย็น ส่วนบางส่วนนั้นเฝ้าอองฟองต์ที่โรงพยาบาลเผื่อจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น เพราะจะปล่อยให้อองฟองต์อยู่โรงพยาบาลคนเดียวไม่ได้หรอก
"ขอโทษนะ ที่ต้องเป็นภาระให้พวกแกไปด้วยน่ะ"เธอยิ้มเฝื่อนๆแก้เขิน ทำเอาเพื่อนสาวหัวเราะทันที
"ภาระที่ไหนกันแก ดีซะอีก กลับบ้านไม่ต้องเจอยายขี้บ่น"แป้งแลบลิ้นหยอกล้อ
"ยัยบ้า!..บาป"นุ๊กตบไหล่แป้งดังผัวะ ถึงแม้จะเจ็บแต่ใบหน้านั้นยังมีรอยยิ้มคงไว้อยู่
"ชั้นล้อเล่นย่ะ.."
อองฟองต์ยิ้มจางๆ ก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่างที่มีท้องฟ้ายามค่ำคืนเริ่มปรากฏให้เห็น ความคิดหนึ่งดังขึ้นมาจากก้นบึ้งจิตใจ
'เมื่อไหร่เรื่องราวมันจะจบๆลงเสียทีนะ..'
ทำไมไม่ตายฟะ 
