บทที่ 2
เพื่อนใหม่
หลังจากเข้าโรงเรียนมา เสียงซุบซิบก็เริ่มดังขึ้นเมื่อเห็นหน้าบูดๆของฉันกับลันซ์เดินเข้ามาในโรงเรียน ทันทีที่เดินไปได้สองสามก้าว พวกเราก็แยกย้ายทันทีโดยไม่มีคำบอกลา= =
หลังจากเดินเข้ามาถึงห้องเรียน กระดาษจรวดจากนักเรียนในห้องที่ปาเล่นก็พุ่งเข้ามาจิ้มหน้าผากอย่างรวดเร็ว
จึ๊ก !
=_=;
จรวดกระดาษตัวนี้มีผีสิงอยู่นี่หว่า มีตาสองข้างด้วย- -" แต่คงไม่น่ากลัวหรอกมั้ง
"หล่อนจงใจบินมาหาฉันใช่มั้ย= =*"ฉันจับจรวดนั่นมาตรงหน้าก่อนจะถามเสียงขู่ นักเรียนในห้องมองอย่างแปลกใจ (ปนสงสัยว่านังนี่บ้าป่ะ)
ส่วนเจ้าผีจรวดนั้นทำตาปริบๆ ก่อนหยดน้ำตาค่อยๆปริ่มออกมา
=_=' อุ้ยตาย..ชั้นกลายเป็นตัวร้ายเหรอเนี่ย
"งั้นจะไปไหนก็ไปเถอะ= =;"ฉันว่าพลางปาออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะเดินไปนั่งที่ ท่ามกลางสายตาแปลกๆทุกคน
"ตะกี้เธอคุยกับใครอยู่นะ.."
"ไม่รู้ซิ เห็นพูดอยู่กับจรวด.."
"พูดกับจรวดเนี่ยนะ ?"
"ซุบซิบๆๆ"
เออ..เอาเข้าไป = = เอาให้พอใจ ลืมไปว่าห้ามพูดในที่ที่มีคนอื่นเยอะ เดี๋ยวจะถูกหาว่าเป็นบ้า T_T
“เอ่อ..คือ..”เด็กผู้หญิงหน้าตาบ๊องแบ๊ว คล้ายๆญี่ปุ่น ดวงตากลมโตใสแจ๋ว ผมสีน้ำตาลสั้นประบ่าเดินเข้ามาถาม
“มีอะไรหรอ”ฉันเอ่ยถาม เมื่อคุณเธออึกๆอักๆทำท่าเหมือนจะถามอะไรสักอย่าง
แม่นี่สวยใช่เล่น-_-“ ผมสีน้ำตาลประกายทองเคลียไหล่ รูปร่างเล็กเพรียว หน้าตาน่ารัก
แต่คงไม่เท่า..ฉัน-.,-
“เธอ..เห็น..นี่ไหม ?”หล่อนชี้ไปที่เด็กผู้หญิงผมฮิเมะคัตหน้าม้าสไตล์ดั้งเดิมญี่ปุ่น ใส่ชุดกิโมโนสีแดงสด
...หน้าหลอนชะมัด เด็กอะไรเนี่ย= =
“อืม”สั้นๆแต่ได้ใจความ ฉันเก่งมะ -.-
“ว้าว ดีจังเลย มีเพื่อนแล้ว”หล่อนยิ้มกว้าง ทำให้เริ่มเข้าใจว่าตัวเธอนั่นก็เห็น..แบบที่ฉันเห็น
“ฉันชื่อจิโตมิ ..นานากิ จิโตมิ เป็นคนญี่ปุ่นแต่พูดไทยได้ หรือจะเรียกชื่อเล่นภาษาไทยฉันก็ได้นะ ชื่อว่า กิ”
=_= แม้กระทั่งชื่อภาษาไทยหล่อนยังออกญี่ปุ่น มันภาษาไทยตรงไหนน ยัยแป้งโกกิ=[]=
“ใบหม่อน ยินดีที่ได้รู้จัก”ชั้นแสยะยิ้มให้หล่อนทำให้เจ้าตัวสะดุ้ง ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ
“เด็กคนนี้ชื่อ ริโกะ เป็นวิญญาณที่ดูแลฉันไม่ให้ภูตผีร้ายมาโจมตี ตั้งแต่ต้นตระกุลยันปัจจุบัน”หล่อนชี้ไปที่ริโกะ เด็กฮิเมะคัตกิโมโนตนนั้น= = จากหน้าหลอนๆเปลี่ยนเป็นหน้าตาน่ารักเหมือนเด็กวัยสิบขวบทั่วไป
“ こんにちは” เธอพูดภาษาญี่ปุ่นกับฉันทำให้งงไปชั่วขณะ
“เธอบอกว่าสวัสดี”แป้งโกกิพูดยิ้มๆ
“อ้อ ยินดีที่ได้รู้จัก”ฉันยิ้มเฝื่อนๆไปให้ ก่อนที่แป้งโกกิจะอธิบายให้ริโกะฟัง
อา..เป็นล่ามไปในบันดล..
หลังจากเริ่มสนิทสนมกับยัยแป้งโกกิ ทำให้ฉันได้รู้ว่าหล่อนเป็นหยินหยางชื่อดัง สามารถปราบผีได้
มันเลยทำให้สปิริตการพูดโม้ของฉันบังเกิด..
ย้อนไปเวลาเที่ยงตรง
“ฮะฮ่า อย่าสำคัญตัวผิดไปน้องสาว ฉันก็สามารถปราบผีได้นับหมื่นเชียวนา ^O^”
ย้อนกลับมา ณ เวลาปัจจุบัน=_=
เลิกเรียนแล้ว ได้เวลากลับบ้าน ทันทีที่เดินลงมาจากอาคาร ก็พบว่าตานั่นดักรออยู่แล้ว
โอเค..โอเค กลับด้วยก็ได้ รู้งี้น่าจะให้ยัยแป้งโกกิไปส่งดีกว่า= = เอ๊ะ ? ไม่ดีๆ เดี๋ยวยัยนั่นรู้ว่าฉันปราบไม่ได้สักตัว-.,-
ระหว่างเดินทางกลับบ้าน ฉันก็มัวแต่ตามหมอนั่นไปอย่างเดียว จนกระทั่งหมอนั่นหยุดกึก ทำให้ฉันหยุดด้วย
..จนเบรกไปชนเขาเต็มๆ=_=
“อยากตายรึไง- -+”
“เบรกไม่บอกไม่กล่าวนี่-O-”
“ยัยโง่”
อ้าวเวง..สรุปฉันผิดรึเปล่าเนี่ย= =;
“มีอะไรหรอ”ฉันถามเมื่อเห็นเขาเบรกกะทันหันตั้งแต่เมื่อกี้ ก่อนจะชะโงกหน้าข้ามตัวเข้าไปดู
ก็พบลูกสุนัขขนปุกปุยตัวหนึ่ง>w<
“กรี๊ดด น่ารักจังเลย>w<”ฉันวิ่งจะเข้าไปหามัน แต่ก็ถูกลันซ์เอามือมาบังตัวฉันไม่ให้เข้าไปก่อน
“นายทำบ้าอะไรเนี่ย ลูกหมาออกจะน่ารัก=_= มากันตัวฉันไว้เฉยเลย อิจฉาที่ตัวเองไม่น่ารักเท่ามันเหรอไง=[]=”
เขาไม่ตอบอะไร ก่อนจะชักปืนสีทองเงาสวยงาม ที่ใช้ไปเมื่อเช้านี้ แล้วเล็งไปที่ลูกหมาน้อยตัวนั้น
“นี่นายจะทำอะไรน่ะ=[]=”
ปัง !
น่าจะมีอาวุธเป็นหนังสือโดจิน 
