บทที่ 1
เริ่มต้นกับช่วงเวลา 4 เดือน
พ่อไปได้ 3 ชั่วโมงแล้ว..
นี่ก็ค่ำมืดแล้วด้วย..
"ชั้นไปนอนล่ะนะ"ฉันเปรยขึ้นก่อนจะเดินผ่านลันซ์ไป แต่เขากลับกระตุกยิ้มแล้วบอกขึ้นว่า
"ชั้นไม่ได้ถาม"
คำพูดนี้ทำให้ฉันชะงักนิ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองเขาใหม่อีกครั้ง
"เดี๋ยว..ตะกี้นายพูดว่าไงนะ ?"
"หึ.."
หมอนั่นหัวเราะแปลกๆเหมือนคนบ้า= = ก่อนจะเดินจากไป
หมอนี่ท่าจะแปลก..ไม่สนใจคนสวยๆอย่างฉัน (?) มันเป็นเก้งกวางเปล่าเนี่ย=_=;
ชั่งเถอะ..คิดแล้วรกสมอง ไปนอนดีกว่า ลั้ลล่า ~
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฉันกระโดดขึ้นเตียงใบใหญ่นุ่มๆคนฉันทันที
ฮ้า..สบายใจที่สุดเลย ช่วงเวลานอนคือช่วงที่ฉันรักมากที่สุด..
หลังจากกลิ้งเกลือกไปมาบนเตียง ก็ไปสะดุดกับสิ่งหนึ่งเข้า..
"=_O. . .กรี๊ดดด !! นี่นายขึ้นมาบนเตียงชั้นได้ไงฮะ ไอ่โรคจิต ไอ่หื่นกาม >[]<"ฉันลุกขึ้นนั่งโวยวายทันที ก่อนจะทุบอกเขาดังปั้กๆ
“เฮ้ยฟังก่อนเซ่ !!”เขาลุกขึ้นนั่งก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่นห้องจนฉันสะดุ้ง
นะ..น่ากลัว TOT
“พ่อเธอบอกให้ชั้นดูแลเธอ ! ไปไหนไปด้วยกัน ! ไม่ได้ยินหรอ ! เพราะฉะนั้นไม่อยากตายไวๆก็อยู่ใกล้ๆชั้นไว้ !!”
เป็นอันเสร็จสรรพ เขาล้มตัวลงไปนอน ปล่อยให้ฉันนั่งกลัวอบู่คนเดียว
โฮๆ..ถูกผีหลอกตายดีกว่ามาอยู่กับไอ่บ้านี่อีก โหดชะมัดยาดเลย T[]T
เช้าวันต่อมา
05.00 น.
เป็นเพราะด้วยความกลัวไอ่บ้านั่น ฉันจึงใช้สปิริตในการตื่นอย่างรวดเร็ว วิ่งผ่านน้ำ แต่งตัวอย่างลวกๆ มัดผมด้วยมือสั่นๆ แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านภายใน 5 นาทีโดยไม่กินข้าว
“เย้ ! ค่อยยังช่วยหน่อย ! ไปโรงเรียนกับไอ่บ้านั่น มีหวังชั้นกลายเป็นสาวไม่บริสุทธิ์แน่ๆ>//<”หลังจากยืนบิดหลงตัวเองแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นมาพบสิ่งๆหนึ่ง
“กรี๊ดดดด =[]=”
แหกปากร้องลั่นปกคลุมความเงียบทั่วอาณาเขตเป็นสิ่งแรกที่ต้องทำ เมื่อฉันเจ๊ผี..
ย้ำนะว่าผี ! ผีจริงๆ กลางหัวมีปังตอสับ ..ไปโดนเรนะจากฮิกุราชิสับมาเปล่าเนี่ย=_=
ลูกตาภลนออกจากเบ้า ริมฝีปากฉีกยิ้มสยองให้ ตามตัวมีน้ำเหลืองไหลทำให้ฉันเวียนหัว
เหมือนน้ำตกกำลังไหลออกมาจากตัวมันเลย..=_=
เอาล่ะน้า..
ฉันสูดลมหายเข้าลึกๆ ...
“มา..อบู่ด้วย..กันเ..ถอะ..”ผีตัวนั้นพูดก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาหาฉัน ฉันยังยืนหลับตานับเลขในใจ..
1..
2..
3..
เผ่นสิครับท่าน !! จะอยู่ไปทำไมกันเล่า !!
ฉันวิ่งด้วยความรวดเร็วทันที แต่เมื่อวิ่งมาก็พบว่าผีตัวนั้นดักรออยุ่ด้านหน้าแล้ว
ฮือๆ..ซวยแล้วT_T ถ้าพ่ออยู่ป่านนี้ทุกเช้าคงเสกยันต์ป้องกันมาให้ ชั้นน่าจะเปลี่ยนใจคุกเข่าอ้อนวอนขอร้องหมอนั่นดีๆนะว่าให้มาเป็นเพื่อนหน่อย
มันเดินเข้ามาเรื่อยๆ เข่าของฉันทรุดลงไปกับพื้น มือกุมหัวแน่น หลับตา
อ๊ากก !! ชั้นจะต้องตายแล้วแน่ๆเลย T_T ต้องถูกผีน้ำเหลืองฆ่า แง๊ !!
ปัง !!
เสียงปืนดังขึ้น ฮือๆ ! ผีตัวนั้นคงยิงปืนได้ด้วยสินะ คงจะเล็งมาทางฉันล่ะสิ !!
ปัง !!
เสียงปืนดังขึ้นอีก คราวนี้ดังกว่าเดิมราวกับอยู่ใกล้ๆ
ปัง !
“หลบไปสิเว้ยยัยบ้า !! นั่งโง่อยู่ได้ !”
เสียงใคร..เสียงใคร !! =[]=
พรึ่บ !!
รู้ตัวอีกทีแขนของฉันก็ถูกกระชากไปให้พ้นๆทาง ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก็พบผมสีดำตั้ง ผิวขาว ใบหน้าคมกำลังเล็งปืนไปใส่ผีตัวนั้น ก่อนมันจะค่อยๆสลายไป
“ว้าวว !! เก่งจังเลยอ่ะใช้ปืนธรรมดาแท้ๆกลับฆ่าพวกมันได้>[]<”ไม่รอช้าฉันรีบตบมือกลบเกลื่อนทันที เพราะรุ้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องด่าฉันแน่นอน
“ไม่ต้องมาเฉไฉ”
“...”
“เธอคิดบ้าอะไรอยู่ฮะ !! ออกมาคนเดียวทั้งๆที่รู้ว่าอันตรายเนี่ยนะ ! เธอเป็นถึงลูกนักปราบผี พวกมันจ้องจะเอาชีวิตเธออยู่แล้ว !! แล้วยังจะออกมาอีก !! ยังไม่รุ่งสางด้วยซ้ำ !!”เขาตะคอกใส่จนฉันก้มหน้างุดด้วยความสำนึกผิด
“ฉัน..ขอโทษ”
“เอ้า ไม่เป็นไร ลุกขึ้นมา”เขายื่นมือมาให้ ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือเขาก่อนจะยิ้มให้ แล้วเราสองคนก็ค่อยๆเดินไปโรงเรียนด้วยกัน
ฉันจะไม่เป็นไรใช่มั้ยถ้ายังมีคนคนนี้อยุ่ข้างๆ..
แต่หวังว่ามันคงจะไม่ฆ่าฉันแทนซะหรอกนะ-_-
