[Fiction] "Gold Crown" อภินิหารมงกุฎทองคำ

Chapter 21 ปีศาจปรากฏกาย

“เพชร!!” ทุกคนอุทานขึ้นอย่างดังปนตกใจ

“ปล่อยเพชรเดี๋ยวนี้นะ เจ้าปีศาจ!!”

คริส ตะโกนขึ้นอย่างดังพลางดึงมีดคู่ของตนออกมา

“หึๆๆ~ คิดว่าจับมาได้แล้วข้าจะปล่อยง่ายๆงั้นเราะ!! กว่าจับจับมาได้ไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ” ปีศาจตนนั้นพูดพลางฉีกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

“ก่อนอื่นข้าขอแนะนำตัวก่อนละกันนะ ข้าคือ นิเอก้า สมุนมือขวาของท่านดราโกเนียส ยินดีที่ได้รู้จัก เหล่าผู้กล้า..”

นิเอก้านิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะแนะนำตัวอย่างสุภาพ(รึปล่า)แต่ในมือยังคงบีบคอเพชรไว้แน่น

“หญิงสาวคนนี้คือสหายของพวกท่านสินะ ไหนลองดูซิ ว่ายัยนี่ จะมีความหมายกับพวกเจ้าขนาดไหน!!”

นิเอก้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวและน่ากลัว มือข้างหนึ่งยังคงบีบคอเพชรไม่ปล่อย ส่วนอีกข้างนั้น...

“เฮ้ย! นั้นแกจะทำอะไรน่ะ!!”

อากามิพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตกใจอย่างมาก

“หึๆ ~~ เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า”

สายตาทุกคนจับจ้องไปที่นิเอก้าไม่กระพริบ หลายคนล้วนคิดในสิ่งเดียวกันคือ ‘นางกำลังจะทำอะไรกันแน่’

พรึบ!~
วืดๆ~~

เสียงบางอย่างดังขึ้น ในตอนนี้รอบตัวของทุกคนหมอกที่หนาจัดได้หายไปแต่ก็ต้องตกตะลึง เมื่อทุกคนได้พบกับ วิญญาณหลายร้อยตัวที่กำลังล่องลอยอยู่ในอากาศมั่วไปหมด แต่ที่แน่ๆมีวิญญาณตนหนึ่งที่ดูแตกต่างจากตนอื่น วิญญาณตนนั้นมีออร่าสีดำเปล่งออกมาเยอะมาก ออร่านั้นเมื่อเห็นหลายคนรู้สึกสะอึกสะอืน ไม่สบายตัวอย่างบอกไม่ถูก

แล้วอยู่ๆวิญญาณตนนั้นก็รวมเข้ากับวิญญาณตนอื่นๆที่กำลังล่องลอยอยู่กลางอากาศ มันค่อยๆเป็นรูปเป็นร่างขึ้นจนกลายเป็นชายหนุ่มสุดหล่อหน้าตาเหมือนเทพบุตรจุติมาเกิด ผมสีกลมเทายาวปกปิดใบหน้าเล็กน้อย ดวงตาสีกลมเทาไร้แววดูเย็นชานิดๆ แสดงให้เห็นถึงความโศกเศร้าบางอย่างในใจ เขาแต่งกายด้วยชุดคลุมสีดำเปิดอก หลายคนคิดว่าเค้าอาจเสียใจเรื่องอะไรบางอย่าง แต่ความจริงไม่เลย ภายใต้ดวงตาคู่นั้นเคาคิดอะไรบางอย่างอยู่แต่ที่แน่ๆไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน!!

ทันทีที่ร่างของชายหนุ่มสมบูรณ์นิเอก้าไม่รอช้ารีบโค้งคำนับทำความเคารพทันที การกระทำเช่นนั้นของนิเอก้าทำให้ทุกคนยิ่งแปลกใจมากขึ้นเพราะระดับสมุนมือขวาแล้วก็ไม่มีระดับไหนที่จะสูงส่งยิ่งกว่า...

“จะทำยังไงกับยัยนี่ดีคะท่าน”

นิเอก้าถามชายผู้นั้นพลางยกเพชรขึ้นสูง

“ฆ่ามันซะ”

ชายผู้นั้นตอบอย่างเย็นชาโดยไม่สนใจเพชรเลยแต่นิด

เมื่อชายผู้นั้นสั่งการนิเอก้าไม่รอช้า รีบชูเพชรขึ้นสูงเหนือศีรษะของตน แล้วมืออีกข้างก็เริ่มมีไอความมืดสีดำค่อยๆปรากฏขึ้น

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”

เสียงชายผู้หนึ่งดังขึ้นก่อนจะค่อยๆปรากฏร่างของคนๆหนึ่งที่ไอซิสรู้จักเป็นอย่างดี...โมโน่

“ปล่อยเพชรซะยัยปีศาจ!!”

โมโนตะโกนใส่นิเอก้าอย่างเกรี้ยวกราด

“หึ! เจ้ามีสิทธิอะไรมาสั่งข้า ห๊า!~”

นิเอก้าไม่ยอมแพ้ตะโกนกลับคืนอย่างเสียงดังไม่แพ้กัน

“สิทธิ์...สิทธิ์ที่ชั้นเป็นเพื่อนร่วมเดินทางน่ะสิ!!”

โมโน่ตอบนิเอก้าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“หึ! สิทธิ์แค่นี้ใครก็มีได้น่า...งั้นข้าก็มีสิทธิ์ข้านังนี่ในฐานะคน(เพิ่ง)รู้จักละกันนะ”

นิเอก้าพูดพลางฉีกยิ้มอย่างเจ้าเลย์

“ชั้นไม่ยอมหรอกน่า!!~ วอเทอร์ ไฟเยอร์บาเรีย!!”

โมโน่ ร่ายเวทย์ สร้างเกราะบาเรียให้ตัวเองก่อน โดยบาเรียมีลักษณะเป็นลูกกลมใสสีฟ้าและแดงปะปนกันไปเพราะใช้สกิลรวม

วอเทอร์ไฟเยอร์บาเรีย//เป็นการสร้างเกราะคุ้มกายให้กับตัวเองโดยรวมพลังจากธาตุไฟและน้ำเข้าด้วยกัน

โมโน่ไม่รอช้าหลังจากสร้างเกราะให้ตนเองเรียบร้อยแล้วก็พุ่งตัวขึ้นสู่อากาศทันที “ไฟเยอร์บอล!!”

ทันทีที่โมโน่พุ่งตัวขึ้นไปบนอากาศเขาก็ใช้สกิลไฟเยอร์บอลเพื่อยิงลูกไฟหลายร้อยลูกไปยังนิเอก้าแบบไม่หยุด
“ไฟเยอร์เฟรช”เสียงโมโน่ดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่ลูกไฟเวทย์ขนาดใหญ่ที่ถูกควบคุมโดยโมโน่(ที่ลงสู้พื้นเรียบร้อย)ซึ่งเค้าสามารถควบคุมให้มันโจมตีนิเอก้าได้ตลอดเวลาแต่เพราะเขามองเห็นเพชรที่กำลังพยามดิ้นรนจากแรงบีบของนิเอก้าอยู่จิตใจของเค้าจิงเหม่าลอยไป

“หึ! ยังอ่อนหัดน่า!! อัญเชิญวิญญาณ!! ” นิเอก้าไม่รอช้าทันทีที่โมโน่โจมตีใส่ตน นิเอก้าก็ร่ายเวทย์มนเรียกวิญญาณหลายสิบตัวออกมาเพื่อหวังจะโจมตีโมโน่แล้วใช้สกิล “ปีศาจซ่อนเงื่อน” อำพลางร่างของวิญญาณทั้งหมดไว้ จากนั้น “วิญญาณคลั่ง!!” วิญญาณทุกตนที่อยู่ในสถานะเป็นอาการเกิดอาการคลุ้มคลั้งขึ้นทันที

มันโจมตีไม่เลือกหน้าแน่นอนมันโจมตีทุกคนที่อยู่ในกลุ่มด้วย แต่โมโน่ก็รับศึกหนักที่สุดเพราะ นิเอก้ายังคงใช้สกิลเพื่อโจมตีโมโน่เรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงสกิล“อสูรราตรี!!”อสูรยักษ์หลายสิบตัวรุมเข้าไปที่โมโน่ มันโจมตีโมโน่ไม่ยั้ง

ตึงๆๆๆ~~

อยู่ๆก็มีอสูรตัวหนึ่งกำลังมุ่งหน้าเข้าไปหารินที่กำลังอึ้งไม่หายและเหมือนจะไม่รู้สึกตัว!!

“ริน!!”

โมโน่อุทานขึ้นด้วยความตกใจก่อนที่จะวิ่งไปหาริน

ฉึก!~

ดาบของอสูรตนนั้นแทงเข้าไปที่ลำตัวของเขา ทันทีที่โมโน่เอาตัวเข้ามาปกป้องรินเอาไว้

รินสะดุ้งเฮือกเพราะอยู่ๆในขณะที่ตนกำลังเหม่อก็มีโมโน่เข้ามาอยู่ตรงหน้า และตอนนี้เค้าก็ไกล้สิ้นลมเต็มที

“โมโน่!!”

รินอุทานขึ้นอย่างตื่นตกใจ แล้วรีบรับยร่างของโมโน่ที่กำลังล้มลงไว้ทันที

นิเอก้าพอเห็นชักมีคนตาย รู้สึกสาแก่ใจแล้วจึงโยนเพชรให้กองลงกับพื้นและหายไปกับฝุ่นควัน~

“ร...ริน”

โมโน่พยามเปล่งเสียงออกมาถึงไม่ดังเท่าไหร่ก็ตาม

“นี่ยายูมิ ทำอะไรอยู่เล่ารีบมารักษาโมโน่สิ ฮึก!~”

รินพูดพลางร้องไห้ไม่หยุด ยายูมิทำอะไรไม่ถูกพระตื่นตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่แพ้กัน

“ม...ไม่ต้อง...ช...ชั้นคง..ม..ไม่รอด..ล..แล้ว”

โมโน่พูดทั้งๆที่น้ำตาไหลริน แต่ก็พยามฉีกยิ้มเพื่อให้รินสบายใจ

“ทำไมล่ะโมโน่ นายเป็นน้องชายชั้นนะ นายจะได้ทำไมเล่าชั้นเกิดก่อนต้องตายก่อนสิ ฮึก~!”

รินยังคงพูดทั้งน้ำตาเพราะความเสียใจ

“แต่...ถ...ถึงผมตาย...ผ..ผมก็ดีใจ”

โมโน่พูดและยิ้มฉีกยิ้มอยู่เหมือนเคยเพราะไม่อยากให้พี่สาวของตนต้องร้องไห้

“ทำไมเล่า นายดีใจที่จากพี่ไปงั้นหรอ ฮึก!~”

“...ผ..ผมดีใจ...ที่ได้...ช...ช่วยพี่...~”

เสียงและลมหายใจของโมโน่แผ่วเบาลงเรื่อยๆ...ลมหายใจและเสียงของโมโน่ในตอนนี้หายไปตลอดกาล

“โมโน่!!!~~~”

รินพูดขึ้นเสียงดังด้วยความเสียใจ น้ำตาของความสัมพันธ์ไหลรินเป็นสายน้ำ ภาพในความทรงจำค่อยปรากฎขึ้นมาในหัวใจของเธอ

‘ถ้าพี่ไม่สอนผมแล้วผมจะเก่งได้ยังไงอ่า นะนะสอนผมหน่อยน๊า’
‘แกนี่นะ~อะอะสอนก็ได้’
‘เย้พี่รินใจดีที่สุดเรย’

‘พี่ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะคอยปกป้องพี่เอง’
‘แหมทำเป็นเก่งเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ’
‘งะ พูดงี้ดูถูกพลังเวทย์ผมหรอ’

‘พี่ครับเรามาเกี่ยวก้อยกัน’
‘เกี่ยวก้อยอะไรของแกน่ะ’
‘อ่ะ ก็เกี่ยวก้อยสัญญาไง’
‘อะอะเอาก็ได้’
‘ผมสัญญาว่าจะปกป้องพี่รินพี่สาวสุดที่รักของผมตลอดไป’
‘พี่สัญญาว่าจะปกป้องดูแลเธอตลอดไป…’

“โมโน่!!!!!!!!!~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~”
ในที่สุดเพชรก็รอดจากเงื่อมมือของปีศาจ แต่ริน...เธอได้เสียน้องชายสุดที่รักของเธอไป อนาคตข้างหน้าจะเป็นเช่นไร โปรดติมตามอ่านต่อตอนหน้า...

The end of the chapter 21