บทนี้สั้นหน่อยน๊า
Chapter 6 การฝึกฝนที่เข้มข้น
ตุ๊บ! ทุกคนทรุดลงกับพื้นอย่างเหนื่อยล้า
“โอ๊ย...ทำไมการฝึกมันโหดอย่างนี้เนี่ย Y [] Y”
แนทครางออกมาอย่างเหนื่อยล้า เนื่องจากการฝึกของไบรอันนั้นโหดมากๆ
“อือ โหดอ่ะ นึกว่าจะตายซะแล้วนะเนี่ย ฮือๆ Y^Y” โซลเสริม
“ถ้าเราไม่ฝึกให้หนักเราก็ไม่มีวันแข็งแกร่งขึ้นนะ แฮ่กๆ~ เพราะฉะนั้นจะต้องฝึกต่อไป ~”
คริสพูดปลอบทุกคนทางอ้อมพลางหอบไปด้วยเพราะการฝึกมันไม่ใช่ย่อยจริงๆ
“ใช่แล้วล่ะ ถ้าพวกเธอไม่ฝึกให้หนักพวกเธอก็ไม่มีวันแข็งแกร่งหรอกนะ จงพยามให้มากๆวันข้างหน้าพวกเธอจะได้แข็งแกร่ง เพราะเราไม่รู้ว่าปีศาจมันจะกลับมาอีกเมื่อไหร่”
ไบรอันเสริมคริสพร้อมคำพูดที่ทำให้เกิดแรงจูงใจเล็กน้อย
ทั้งสามตอบรับ “ค่ะ/ครับ!” อย่างเข้มแข็ง
“แต่ข้าดูท่าทางร่างกายของพวกเธอจะไม่ไหวเหมือนเสียงแล้วล่ะนะ งั้นเดี๋ยวข้าให้พวกเธอพักซัก 5 นาทีก่อนละกันนะ”
“O_O! ขอบคุณมากค่ะ/ครับ!”
ทุกคนขอบคุณไบรอันอย่างดีใจสุดขีด
[สงสัยอยากจะพักใจจะขาด ฮ่าๆๆ] ไบรอันคิดพลางแอบหัวเราะในใจ
...ด้านไอซิส...ตู๊ม! ตู๊ม! ตู๊ม!
“= =# ไอซิสทำไมเธอเป็นอย่างนี้เนี่ย ถูกอันผิดอันแบบนี้เมื่อไหร่จะท่องได้ห๊า!...”
รินตะคอกใส่ไอซิสอย่างโมโหอย่างผิดนิสัยที่รั่วๆซึนๆของตนเองโดยปริยาย
“ข..ขอโทษค่ะริน หนูจะลองอีกทีนะคะ โอกามิเซร่า อามิกิเซร่า”
ไอซิสพยามท่องจำคาถาบทนี้และค่อยๆท่องออกมาแต่ความพยามของเธอกลับไม่เป็นผลเลยแต่น้อย
“ไม่ใช่!เอาใหม่”
โมโน่ที่เป็นผู้ช่วยในการฝึกสอนพูดขึ้น
“โยมาจิฮาเบ้ อินิฮัจรุมังโก้!!”
เมื่อไอซิสท่องเสร็จ จู่ๆ เต็นท์ที่พังทรายไม่มีชิ้นดีของรินและโมโน่ กับกลายเป็นเต็นท์ที่สวยงามเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นแถมยังสวยกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“ปะ...เป็นไปไม่ได้ ฉะ...ฉันไม่ได้สอนคาถานี้นี่น๊า! แล้ว...แล้วคาถาที่เธอท่องออกมาฉันก็ยังไม่เคยได้ยินด้วย อะ..ไอซิสเธอจำคาถานี้มาจากไหนอะ”
โมโน่ตะกุกตะกักเพราะงงกับสิ่งที่ไอซิสทำ
“น่ะ..หนูไม่รู้ค่ะโมโน่ อยู่ๆคาถามันก็เข้ามาในหัว ละแล้วมันกดดันมากจนหนูต้องพูดออกมา พอหนูพูดออกมามันก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ”
“O_o อะ..เอ่อ สงสัยจิตใจเธอมันอยากจะซ่อมแซมเต็นท์ละมั้ง เหอะๆ งะ..งั้นเรามาเรียนกันต่อเถอะนะ..”
รินและโมโน่เริ่มตะกุกตะกัก จากโมโหก็อ่อนลงเรื่อยๆเพราะกลัวว่าไอซิสจะโมโหแล้วเผลอท่องคาถาทำลายล้างใส่ตน
...ด้านคิดและเพชร...ฉึกฉึก!!ปังๆๆๆ!!! แกร่ก! ปังๆๆๆ!!!~ ฉึกๆๆๆ!
เสียงปืนและธนูดังขึ้นอยู่หลายรอบแสดงให้เห็นถึงการฝึกฝนที่เข้มข้น
“ดีมาก! ตั้งสติให้ดี! เพราะการยิงจะต้องมีสมาธิและสติอย่างสูง เพราะไม่อย่างงั้นมันจะพลาดได้ง่ายๆ”
ชิร่าพูดเตือนสติ+ให้ข้อคิดกับทั้งคู่เพื่อใช้ในยามสงคราม
ฉึกๆๆๆ!! ปังๆๆๆๆ!!!แกร่ก!ฉึกๆๆๆๆ!!!!ปังๆๆๆๆ!!!!ฉึกๆๆๆๆ!!! วิ้ว~ฉึกๆๆๆ!!! ปังๆๆๆๆๆ!!! ปังๆๆ!!
“ฮ่าๆ ฉันนี่ยิงแม่นจริงๆเลยแฮะ กลางตลอด ฮ่าๆ ภูมิใจตัวเองจริงๆ แหม๊~เรานี้ก่งไม่เบาแฮะ”
คิดพูดอย่างร่าเริง สืบเนื่องมาจากภูมิใจในตัวเองขั้นสุดยอด
“เชอะ! แค่นี้เอาเป็นอวด ทำเหมือนชั้นได้มั้ยล่ะ”
แล้วเพชรก็ยิงธนูไปหนึ่งดอก แล้วยิงอีกหนึ่งดอกไปผ่าครึ่งธนูดอกนั้นทันที
“ เป็นไงล่ะอึ๊งละสิ ทำได้ป่าวทำได้ป่าว~~”
“ชิ!แค่นี้จิ๊บๆคอยดูละกัน”
แล้วคิดก็ยิงปืนไปหนึ่งนัดและตามด้วยอีกหนึ่งนัดติดกันทำให้กระสุนลูกที่สองไปผากลางกระสุนลูกแรกจนแยกเป็นสองส่วนและกระสุนทั้งสามก็ตรงไปที่เป้าโดยโดนที่ตรงกลางพอดี
“ ฮ่าๆเห็นฝีมือรึยังล่ะคราวนี้รู้รึยังล่ะว่าใครเก่งกว่าใครฮ่าๆ”
แล้วทั้งคู่ก็อวดกันไปฝึกกันไปไม่หยุด...
...ด้านเกิ้ล...ตุ๊บ!
“โอ๊ย...~เหนื่อยจะตายอยู่แล้วอ่าครับ”
เกิ้ลบอกกับยัตสึมิโดยใช้เสียงอ้อนเพราะหวังว่ายัตสึมิจะยอมให้พักเนื่องจากยัตสึมิหลงไหลในความหล่อของตน
“โถ่เอ้ยถ้าจับฉันไม่ได้ก็เป็นนักสังหารไม่ได้หรอกนะเนซึมิเพราะนักสังหารน่ะจะต้องมีความรวดเร็วและว่องไว การเคลื่อนไหวก็ต้องเปรียบได้ดุจสายลมสิ เอ๊าลุกขึ้น! ไกล้จะค่ำแล้ววันนี้ต้องเอาการเคลื่อนไหวให้ได้!”
ยัตสึมิพูดขึ้นทำทีอย่างไม่ลังเลเลยแต่น้อย
“คร๊าบบ..”
เสียงเกิ๊ลค่อยจนแทบจะไม่ได้ยินเพราะเกิ๊ลเหนื่อยกับการไล่จับยัตสึมิมาก สำหรับเกิ้ลในตอนแรกอาจคิดว่าจะจับยัตสึมิได้ง่ายๆเนื่องจากเป็นผู้หญิง อีกอย่างตัวเองก็ว่องไวที่สุดในฟรอมเมชจึงคิดว่าจะจับได้ง่ายแต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด...
....ด้านพวกไบรอัน...“เอาล่ะเกิน5นาทีละ เอ๊าทุกคนลุกขึ้นเตรียมตัวฝึกต่อ เดี๋ยวจะไม่ทันพวกปีศาจนะ ถ้าพวกมันโผล่มาเดี๋ยวก็ตายหมู่พอดี เอ๊าลุกเร็วๆซี้..”
ทุกคนลุกพรวดขึ้นทันทีเพราะไบรอันพูดสองครั้งแล้ว ถ้ามีครั้งสามอาจจะมีเรื่อง
“เอ้า รับดาบของข้าให้ได้ล่ะ”
เคร้ง! เคร้ง! ฉิ่ง! เคร้ง! เคร้งๆๆๆๆ!!!!
“เก่งมาก รับได้ทุกครั้งและทุกคน เอาล่ะคราวนี้ของจริงแล้วละนะ...”
พวกเขาจะผ่านการฝึกฝนไปได้หรือไม่ โปรดติดตามอ่านต่อตอนหน้า...The end of the chapter 6
)
เราบอกแล้วว่าเราใช้พลังวิญญานเป็นกระสุน