Chapter 5 การฝึกฝนที่เริ่มต้นและเรื่องวุ่นๆของเนซึมิ
...ด้านไอซิส...“อืมต้องท่องอย่างนี้นะ โอเลมิร่า แล้วก็ท่องอย่างนี้ อากามิเซร่า” รินสอนการท่องคาถาให้กับไอซิส
“โกเอริซ่า... อามากิเนร่า”
ไอซิสท่องคาถาออกมาอย่างลังเลเพราะเป็นคนพูดน้อยจึงคอยคิดในใจเสมอว่าจะต้องจำให้ได้และท่องให้ถูก
“ไม่ช่ายต้อง โอเลมิร่า อากามิเซร่า ลองดูอีกทีซิ”
รินตะคอกใส่ไอซิสแต่ไม่ดังนักจึงไม่ถือว่าตะคอก(ยังไงแน่= =)
“โอเกมิซ่า...อากามิซิร่า!”
ตู๊ม!ไอซิสท่องผิดๆถูกๆจึงทำให้เต็นท์ของรินและโมโน่พังไม่มีชิ้นดี หรือเปรียบได้กับซากประกหักพังที่ถูกไฟเผามอดไหม้ไม่มีชิ้นดี
“กำ” โมโน่เอามือตบหน้าผากตัวเองหนื่งครั้งก่อนที่จะพูดต่อไปว่า “ฉันจะทำยังไงกับเธอดีเนี่ยไอซิส ฉันกับรินทำเต็มที่แล้วนะ แต่เธอท่องเดี๋ยวถูกเดี๋ยวผิดจนเต็นท์ฉันจะไม่เหลือซากแล้วเนี่ย=_=”
“ขอโทษค่ะท่านรินท่านโมโน่ท่านริน...พอดีคาถาบทนี้รู้สึกว่ามันจะยากนิดหน่อย...”
ไอซิสตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา~
“ยากเรอะ! นี่ฉันเพิ่งจะสอนคาถาแรกเองนะแล้วเรียนมาหลายชั่วโมงแล้วด้วย! แค่คาถาเดียวยังไม่ได้แล้วจะเอาอะไรไปสู้กับปีศาจห๊า!”
โมโน่ตะโกนใส่ไอซิสอย่างโมโหสุดขีด จนไอซิสต้องผวา
“ข...ขะ..ขอโทษค่ะ..เดี๋ยวหนู...จะลองอีกทีนะคะ..ค..คราวนี้ไม่พลาดแน่นอนค่ะ”
“โกเอมิซาร่า...กาอามิซิร่า~”
“ไม่ไช่! ต้อง โอเลมิร่า อากามิเซร่า อย่างนี้ตะหาก เอาใหม่!”
“ค๊า...”
...ด้านเพชรและคิด...“หากอยากจะกำจัดศตรูภายในดอกเดียวพวกเธอต้องมีสมาธิที่แน่วแน่ เพราะสายโจมตีระยะไกลนี้จะต้องโจมตีให้ตรงจุด ถ้าพลาดเราอาจหาโอกาสโจมตีอีกครั้งนึงได้ยาก...เอาล่ะเพชร คิด ฉันจะฝึกพวกเธอเป็นพิเศษเพราะพวกเธอคือผู้ที่ถูกเลือก ก่อนอื่น คิด ไหนเอาปืนมาดูหน่อยซิ”
ชิร่าบันยายหลักการสำคัณของการโจมตีระยะไกลให้กับทั้งคู่ฟังและขอตรวจสอบอาวุธของทั้งสองเพื่อความแน่ใจในเรื่องอะไรบางอย่าง..
“นี่คร๊าฟฟ”
คิดยื่นปืนคู่สีทองที่เป็นประกายสวยงามให้กับชิร่า
“อืม~ปืนนี่ก็ดีนะ มันจะช่วยเพิ่มความแม่นยำให้ผู้ใช้ 60% แต่เสียข้อเดียวต้องเติมกระสุนตลอด ไว้เดี๋ยวฉันจะให้ช่างทำอาวุธของค่ายเราทำปืนให้ละกันนะ ไหนเพชรเอาธนูมานี่ซิ”
“ค่ะ”
เพชรยื่นธนูที่หนาและแข็งมีความสวยงามในตัวให้กับชิร่า
“อืมใช้ได้ ธนูอาจเหมือนธนูธรรมดาแต่มันจะเพิ่มการโจมตีและแม่นยำให้ผู้ใช้ด้วย อืมๆโอเคใช้ได้.....งั้นเรามาเริ่มฝึกกันเลยนะ เพชรคิดเตรียมอาวุธแล้วตั้งสติให้ดีเพื่อการยิงจะได้แม่นยำ เมื่อพวกเธอมีสมาธิดียิงได้แม่นยำเราจะได้ไปบทเรียนต่อไปโดยเร็ว...”
ชิร่าสั่งการด้วยความแข้มแข็ง แล้วพวกเขาก็เริ่มการฝึกฝนทันที..
...ด้านพวกไบรอัน...“เอาล่ะอาวุธพร้อมทุกคนแล้วนะ งั้นเรามาเริ่มฝึกกันเลย! อ..อ่าว แล้วนี่ใครละเนี่ย ชายหนุ่มคนนี้ ทำไมมาอยู่ที่ค่ายเราได้ล่ะ...O_O? ผู้กล้าก็แยกไปฝึกแล้วนี่ ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน...”
“ = =#!!”
“เออใจเย็นๆนะจ๊ะเกิ้ล คืองี้ค่ะท่านไบรอันคนนี้ก็เกิ้ลไงคะหนึ่งในนักรบในตำนานของท่านไง เหอะๆ//”
แนทกล่อมเกิ้ลไว้เผื่อเกิ้ลจะอารมณ์เสียแล้วจึงอธิบายให้กับไบรอันฟังในเรื่องของเกิ้ล
“ข้าว่าไม่น่าจะใช่นะ ข้าแยกไปหมดแล้วนี่”
“เอ่อ~ท่านไบรอันครับ คือว่าหลังจากที่ท่านพาเพชรและคิดไปแล้วท่านก็มัวแต่พูดว่า ผู้กล้าทั้งสาม โดยลืมนับผมไปคนนึงอ่ะครับ ท่านไบรอันจำได้ใช่มั้ยครับ”
เกิ้ลพูดพลางมีความหมายเพื่อทวนความจำของไบรอันอย่างใจเย็น
“อืม~ออ ใช่ๆขอโทษที ข้าแก่มากแล้วล่ะนะ อืม~”
“แล้วผมฝึกกับท่านไบรอันเนอร์รึเปล่าครับ”
“ออ ปล่าวหรอก ฉันไม่ได้ฝึกด้านการสังหารอ่ะนะ”
“แล้วใครสอนละครับท่านไบรอัน พาผมไปหาครูฝึกได้มั้ยครับ”
“อืมๆ! นักสังหารหรอฉันสอนนักสังหารไม่เป็นด้วยสิ ทำยังไงดีกว่า เดี๋ยวข้าขอเวลาคิดแปปนึงนะว่าใครในค่ายเป็นนักฆ่าบ้าง อืม~แปปนึงนะเกิ้ล...”
...30นาทีผ่านไป...ไบรอันนั่งคิดทบทวนบุคคลในค่ายแห่งนี้อยู่นานจนอารมณ์ของทุกคนบูดไปตามๆกัน
ทุกคน- = =#!!
“.............อ๊า~คิดออกแล้วล่ะ มีอยู่คนนึงนะถึงจะไม่ใช่นักฆ่าแต่ก็เหมือนอ่ะนะ เอาล่ะทุกคนรออยู่นี่ละกันนะ เกิ้ลตามฉันมาเดี๋ยวจะพาไปหาผู้ฝึกสอนของนายนะ”
ว่าแล้วไบรอันก็พาเกิ้ลเดินไปรอบๆค่ายแบบไม่หยุด
“เอ่อ..ท่านไบรอันครับเราเดินหาใครอยู่หรอครับเดินวนรอบค่ายมาหลายรอบแล้วนะครับ”
เกิ้ลถามไบรอันอย่างสงสัย
“ออ เรากำลังตามหาพลลาดตะเวนของเราอยู่น่ะ”
“ = =#!! ท่านไบรอันครับ พลลาดตะเวนเค้าคงไม่อยู่ในค่ายหรอกนะครับ(กัดฟัน)”
“อยู่สิเกิ้ล ตอนนี้ยังไม่มีสงครามนะทุกหน่วยจึงทำตัวตามสบายไม่ต้องทำหน้าที่อะไรเลยเพราะฉะนั้นเค้าอยู่แน่นอน”
“อ่า..ครับท่านไบรอัน”
20นาทีผ่านไป“ = =#!! ท่านไบรอันครับเราเดินมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะครับ ถ้าหายากอย่างนี้ทำไมเราไม่ไปที่พักเค้าเลยล่ะครับ(กัดฟัน)”
เกิ้ลพูดแนะนำออกประชดนิดๆใส่ไบรอัน
“...จิงสินะ น่าจะคิดได้เร็วกว่านี้นะเกิ้ล แหม๊~ ป่ะไปกัน”
[สรุปว่าเราผิดหรอเนี่ย= =] เกิ้ลบ่นพึมพำในใจแล้วเดินตามไบรอันไป
...ด้านแนท คริส โซล...“โอ๊ยยย ผ่านมาเกือบจะครึ่งชั่วโมงแล้วนะทำไมท่านไบรอันยังไม่มาอีกอ่า หรือกะจะเบี้ยวสอนเนี่ย= =#!!”
โซลร้องขึ้นอย่างเซงๆ
“น่าๆโซลใจเย็นๆก่อนสิ มาช้าดีกว่าไม่มานะ รออีกนิดนึงเถอะน๊า”
แนทเห็นท่าไม่ดีจึงกล่อมโซลไว้เพราะกลัวว่าโซลอาจจะระเบิดความโมโหออกมาโดยที่คริสก็ได้แต่นั่งอยู่ข้างแบบไม่คิดจะช่วยอะไรเลย
“ก็ได้! นี่ถ้าอีกครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่มานะฉันจะอาลาวาดให้ถึงที่สุดเลยคอยดูสิ!”
โซลพูดขึ้นพลางพยามตั้งสติและควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
...ด้านไบรอัน...“เอาล่ะถึงแล้วละนะ เดี๋ยวฉันเข้าไปดูในเต็นท์แปปนึงนะ”
ไบรอันเข้าไปสำรวจในเต็นท์แต่ไม่พบใครจึงเดินกลับมาหาเกิ้ลแล้วพูดขึ้นว่า
“สงสัยจะไม่อยู่นะเดี๋ยวเรารอนี่สักแปปละกันนะ”
“ครับท่านไบรอัน”
5 นาทีผ่านไป000= =
10นาทีผ่านไป= =#!
20นาทีผ่านไป= =#!!
“เอ๋อ~ท่านไบรอันครับเมื่อไหร่คนของท่านจะมาซะทีครับ = =”
“ใจเย็นสิอยากได้ผู้สอนต้องใจเย็นหน่อย อ่าวนั้นไงมานู่นแล้ว”
ไบรอันพูดแล้วหญิงสาวที่รูปร่างลักษณะการแต่งตัวคล้ายคนจีนมัดผมแกละสองข้างจุดศูนย์รวมผมเป็นซาลาเปาปิดด้วยผ้า ผมสีดำสนิทน่าตาน่ารักๆ ดูแข้มแข็งก็เดินมาพร้อมกับผลไม้นานาชนิดเต็มไม้เต็มมือไปหมด
“อ่าวท่านไบรอันมาทำอะไรที่นี่คะเนี่ย”
บุคคลปริศนาถามไบรอันอย่างงุนงง
“พอดีจะพาศิษย์มาฝากน่ะ”
“แล้วท่านมานานรึยังหรอคะ?”
“ก็เกือบครึ่งชั่วโมงได้น่ะ”
“ว๊าย! ขะ..ขอโทษจริงๆค่ะท่านไบรอัน พอดี ดิฉันออกไปหาของป่ามากินเล่นน่ะค่ะ แล้วไหนละคะศิษย์ของดิฉันที่ว่า”
บุคคลปริศนากล่าวขอโทษไบรอันอย่างร้อนรนพลางกลบเกลื่อนความผิดด้วยการเปลี่ยนเรื่อง
“ออ นี่ไง นี่คือเกิ้ลนักรบสายนักสังหารถนัดด้านการรอบสังหารหนึ่งในนักรบในตำนานยังไงก็ฝากด้วยละกันนะ”
“ว๊าย! ทำไมหล่ออย่างนี้ละคะท่านไบรอัน >///< แน่ใจหรอคะว่าเป็นนักรบไม่ใช่นายแบบ โฮ่ๆๆ/!/”
บุคคลปริศนาอุทานขึ้นอย่างดังเหมือนถูกหวยรางวัลที่ 1 เกิ้ลเห็นท่าจะไม่ค่อยดีจึงรีบตอบตัดหน้าบุคคลนั้นทันที
“เอ่อ ไม่ใช่หรอกครับ ผมเป็นแค่เด็กหนุ่มอายุ 17 เท่านั้นเองนะครับ = +”
“ออ จ๊ะๆ งั้นฉันขอแนะนำตัวละกันนะ ฉันชื่อ
ยัตสึมิ เป็นพลลาดตะเวนของที่นี่ ฉันคิดว่าความสามารถของฉันเนี่ยจะสามารถฝึกฝนเธอได้นะจ๊ะหนุ่มน้อย ^^ โฮ่ๆๆๆ”
“งั้นผมฝากตัวด้วยละกันนะครับคุณยัตสึมิ”
“ฝากตัวแล้วฝากใจมาด้วยก็ได้นะจ๊ะ เกิ้ลจางง~ >//<”
“เอาล่ะในเมื่อรู้จักกันแล้วฉันก็ขอตัวก่อนละกันนะ สามคนนั้นรอแย่แล้วล่ะ ข้าไปละนะ”
ไบรอันเดินไปอย่างรวดเร็วโดยที่เกิ้ลและยัตสึมอยังไม่ได้เอ่ยปากพูดซักคำ
“เอาล่ะงั้นมาเริ่มฝึกฝนขั้นพื้นฐานกันเลยนะ!”
“ครับ!”
เกิ้ลตอบรับอย่างเข้มแข็ง
“ก่อนอื่น! เรากินผลไม้นี่ให้หมดก่อนละกันนะ...เสียดายอ่ะ^o^”
ยัตสึมิพูดอย่างแข็มแข็งและอ่อนลงเรื่อยๆ
“ = = *”
...ด้านพวกที่ได้แต่คอย...“เย้ย! นี่มันนานเกินไปแล้วนะ! บอกว่าไปแปปเดียวดันไปซะนานเลย คอยดูนะกลับมาจะด่าให้เข็ดเลยล่ะ!”
โซลตะโกนดังลั่นค่ายเพื่อระบายอารมณ์ที่เก็บกดมานานของตน
“อะแฮ่ม! จะด่าใครหรอโซลจัง...”
“อะ..อูย...ทะ..ทำไมท่านไบรอันเนอร์ถึงไปนานนักละคะ...แล้วนี่มาตั้งแต่เมื่อไรคะเนี่ย”
เสียงของโซลอ่อยลงเรื่อยๆ จากที่เคยโมโหเหมือนภูเขาไฟระเบิดกลับกลายเป็นเหมือนกับลูกไก่ในกำมือของไบรอัน
“พอดีรอยัตสึมิอยู่น่ะก็เลยนานไปหน่อย มาเมื่อกี้นี่แหละ เอาล่ะ เสียเวลามามากแล้ว มาเริ่มฝึกกันเลย!....”
ก่อนฝึกจะเจอปัญหาเหมือนเกิ้ลอีกหรือไม่ โปรดติดตามอ่านต่อตอนหน้า...The end of the chapter 5
