Chapter 3 อาหารที่หามาเอง
เอ๊ก~อี๊~เอ๊ก~เอ๊ก~~~~
...เต็นท์ฝ่ายหญิง...“หืม ~ หาวววว เช้าแล้วหรอเนี่ย เอ๊ะ! โซล เพชร ไอซิส ตื่นเร็วเข้า”
แนทพูดอย่างตกใจออกงัวเงียนิดๆ
“หืม~ เช้าเร็วจัง..เลย..เพิ่ง..นอนเมื่อกี้เอง..นะ ~หาววว”
โซงพูดอย่างงัวเงียมาก เหมือนไม่ได้นอนทั้งคืน=_=a
“อ๊ะ! โซล ตื่นแร้ว^^ เฮ้ย! นี่เพชร ไอซิสตื่นได้แล้วววววว~ต้องรีบไปหาท่านไบรอันเนอร์น๊าาา~”
เพชรตื่นขึ้นทันทีเพราะเสียงของแนทดังกังวานไปทั่วเต็นท์ แต่ไอซิสกลับนอนอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
แนท โซล และเพชรหันมามองหน้ากันสักพักก่อนที่จะ
“ตื่นได้แล้ว!!!”
ทั้งสามคนตะโกนใส่หูของไอซิสเต็มๆ ไอซิสสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และไอซิสก็ตาสว่างทันทีแบบไม่งัวเงียแต่อย่างใดเพราะฤทธิของเสียง
“นี่พวกเธอทำอะไรกันเนี่ย...หูฉันจะแตกอยู่แล้วนะ! คราวหลังอย่าปลุกฉันแบบนี้อีกรู้มั้ย!”
ไอซิสพูดใส่ทั้งสามคนอย่างโมโหแบบไม่เหลือคลาบคนพูดน้อยแต่นิด
“= =# ใครบอกให้ไอซิสไม่ยอมตื่นเล่า! ฉันปลุกตั้งหลายครั้งเธอไม่ตื่นซะทีฉันก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ ชิ!”
แนทตะคอกใส่ไอซิสอย่างโมโหสุดขีดจนทุกคนต้องผวา
“ถ้าเธอไม่อยากให้ปลุกแบบนี้อีกก็หัดตื่นด้วยตัวเองให้ได้บางนะไอซิส!”
แนทกล่าวด้วยน้ำเสียงที่โมโหยังไม่หาย
“เอาน่าๆ แนทสงบสติอารมณ์ก่อนนะจ๊ะ พวกเราต้องไปหาท่านไบรอันไม่ใช่หรอ”
เพชรกล่อมด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรนนิดๆ
“จริงสิ งั้นเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”
แนทกล่าวกับเพชรแล้วเดินออกไปทันที ทุกคนยังตะลึงกับอารมณ์ของแนทที่เปลี่ยนได้ในพริบตาไปชั่วครู่ จึงคิดได้ว่าต้องไปอาบน้ำ โดยจะชวนไอซิสไปด้วย แต่ไอซิสยังอึ๊งกับความโมโหและน่ากลัวของแนทไม่หาย โซลและเพชรจึงเรียกสติที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวของไอซิสกลับมาด้วยการ
“ไอซิส!!”
สติของไอซิสกลับมาแต่ไอซิสตะคอกใส่โซลและเพชรอย่างดังเพราะตะโกนใส่หูเธอ ทั้งสองคนพยามสงบสติอารมณ์ของตัวเองไว้และบอกให้ไอซิสไปอาบน้ำพร้อมพวกตน...
...เต็นท์ฝ่ายชาย...เกิ้ลตื่นขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงไก่ขัน เกิ้ลไม่รอช้ารีบปลุกคริสและคิดทันที
“คริส คิด ตื่นได้แล้วล่ะ เช้าแล้วนะ เราต้องรีบไปหาท่านไบรอันตอนเจ็ดโมงนะ เฮ้ ตื่นสิ!”
เกิ้ลปลุกทุกคนอย่างร้อนรน คริสและคิดก็ตื่นขึ้นทันที
“เอาล่ะตื่นทุกคนแล้วนะ เรารีบไปอาบน้ำกันเถอะ คริส คิด เดี๋ยวจะไปสายอ่ะ ไปกันเถอะนะ”
แล้วทุกคนก็รีบไปอาบน้ำทันที
…1 ชั่วโมงผ่านไป…(ไวเหมือนโกหก)“อรุณสวัสดิ์เหล่าผู้กล้า”
ไบรอันกล่าวทักทายทุกคนอย่างเยือกเย็น(เช่นเคย)
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ/ครับท่านไบรอัน”
ทุกคนขานตอบทันที
“เป็นไงบ้างเมื่อคืนหลับสบายดีมั้ย”
ไบรอันถามทุกคนอย่างเยือกเย็น(อีกแล้ว)
“สบายมากเลยค่ะ/ครับ^^” ทุกคนตอบอย่างอารมณ์ดี
“ฉันคิดว่าทุกคนคงอยากฝึกฝนเร็วๆสิท่า^^ แต่เสียใจด้วย...”
ทุกคนจากที่อารมณ์ดีกลับกลายเป็นอารมณ์เศร้าหมองทันที ไบรอันจึงพูดขึ้นอีกว่า
“ฉันคิดว่าทุกคนคงไม่อยากฝึกทั้งๆที่ท้องว่างใช่มั้ย^^”
สีหน้าของทุกคนดูดีขึ้นจากที่อารมณ์บูดก็กลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง
“ใช่ค่ะ พวกเราหิวมากเลยล่ะ ท่านไบรอันมีอะไรให้เราทานบ้างหรอคะ^^”
โซลพูดขึ้นอย่างร่าเริงและอารมณ์ดี
“ฉันไม่มีอะไรให้ทุกคนกินหรอก^^”
“อ้าว~~”
ทุกคนอุทานขึ้นอย่างพร้อมเพรียงด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง
“มิยากิต่างหากล่ะที่มีอาหารให้ทุกคนกินน่ะ^^”
“ว๊าว~~~”
ทุกคนเงยหน้าขึ้นและอุทานขึ้นพร้อมกันทันที ดวงตาของทุกคนดูเป็นประกายเหมือนเห็นอัญมณีกองอยู่ตรงหน้า
“ท่านไบรอันเนอร์นี่ชอบทำให้ลุ้นอยู่เลื่อยเลยนะคะ^^”
แนทกล่าวขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“ฮ่าๆๆ /!/ ไม่ขนาดนั้นหรอกเห็นพวกเธอซึมๆกันเลยเล่นมุขนิดหน่อยน่ะ เอาล่ะฉันว่าพวกเธอคงหิวมากแล้วสิท่า”
“ค่ะ/ครับ!^^”
“งั้นตามฉันมาเลย เดี๋ยวฉันจะพาไปทานอาหารแสนอร่อยเอง ฮ่าๆๆ”
แล้วไบรอันจึงพาทุกคนเดินไปที่กระท่อมของตน แต่สิ่งที่ทุกคนพบไม่ใช่อาหารแสนอร่อยที่เรียงกันอยู่เต็มที่นั่ง แต่เป็นมิยากิ ที่นั่งซึมอยู่หน้ากระท่อม
“มิยากิ..”
ไบรอันเดินเข้าไปหามิยากิอย่างใจเย็น
“เป็นอะไรไปรึ แล้วอาหารของผู้กล้าเราล่ะ”
“คือ...คือว่า...คือวันนี่ไม่มีอาหารค่ะลุง”
มิยากิตอบด้วยน้ำเสียงที่แสนเศร้า
“เอ๊!” ทุกคนอุทานขึ้น
“ทำไมล่ะมิยากิ เมื่อวานอาหารยังมีอยู่นี่น๊า” ไบรอันถามมิยากิกลับไป
“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ตื่นเช้ามากะจะทำอาหารเตรียมไว้รอ แต่มันกลับมีแค่วัตถุดิบเล็กน้อยกับผักเท่านั้นน่ะค่ะ”
มิยากิบอกกับไบรอัน
“แล้วมีอะไรบ้างล่ะ”
ไบรอันถามมิยากิต่อไป
“ก็...มีพริกสามสี เครื่องปรุงรสชาติต่างๆ แล้วก็ผักนิดหน่อยอ่ะค่ะ พวกเนื้อสัตว์ไม่มีเลยแม้แต่นิด หนูก็เลยทำอาหารอะไรไม่ได้T^T”
มิยากิตอบอย่างเสียใจมากจนเหมือนจะร้องไห้ เพชรจึงพูดอย่างอารมณ์ดีเพื่อปลอบว่า
“ไม่เป็นไรหรอกมิยากิ มีอะไรทำมาเลยจ๊ะ ฉันมันพวกมังสวิรัติยามไม่มีเนื้ออยู่แล้วล่ะ^^”
“ไม่ได้หรอกค่ะถ้าไม่ทานเนื้อสัตว์ทุกคนจะไม่ได้รับพลังงานอย่างเต็มที่นะคะ”
มิยากิยังพูดด้วยน้ำเสียงซึมเศร้าเช่นเดิม
ไบรอันจึงคิดอะไรบางอย่างเพื่อให้ทุกคนได้กินเนื้อสัตว์ และเป็นการฝึกฝนไปในตัว ในที่สุดไบรอันก็คิดออก
“ถ้างั้น เอาอย่างนี้นะ”
“เอ๊~~~?”
ทุกคนทำท่างุง งง
“ทุกคนมาที่นี่เพื่อฝึกฝนความแข็งแกร่งใช่มั้ยล่ะ คราวนี้ทุกคนก็ต้องกินอาหารที่มีเนื้อสัตว์ด้วย เพื่อเป็นการฝึกฝนไปในตัวทุกคนต้องออกไปล่าร๊อคแถวนี้มาทำเป็นอาหารให้ได้ ร๊อคพวกนี้น่ะมันโจมตีไม่แรงเท่าไหร่หรอกนะ ฉันหวังว่า ทุกคนคงจะสามารถล่ามันมาได้นะ หึๆ”
ไบรอันพูดและยิ้มที่มุมปากนิดๆ
“เอาล่ะไปกันได้แล้วอยู่รอบๆค่ายนี่ล่ะมีเพียบเลย โชคดีนะเหล่าผู้กล้า^^”
“อ่า~ ค่ะ/ครับ ท่านไบรอัน”
ทุกคนไม่รอช้ารีบออกไปล่าร๊อคทันที
“เอ๋ ร๊อคอยู่ไหนเนี่ยไม่เห็นมีเลยอ่ะ”
คิดพูดขึ้น
“ฉันว่าเราลองเดินดูอีกนิดดีกว่านะบางทีเราอาจยังไปไม่ถึงที่ของมันก็ได้”
เพชรกล่าวขึ้นพลางดึงสายธนูของตนเตรียมพร้อมไว้สำหรับล่าร๊อค
“เจอแล้ว! ทุกคนนั้นไงร๊อคตัวเบ้อเริ่มเลย^^”
แนทกล่าวขึ้นด้วยความดีใจ
“ชู่ว~ เงียบก่อนนะแนท”
เพชรบอกแนทแล้วค่อยๆดึงสายธนูของตนให้ตึงแล้วปล่อยออกไปอย่างรุนแรงและแม่นยำ ลูกธนูของเพชรลอยออกไปด้วยความเร็วและเงียบมากจนร๊อคไม่ทันตั้งตัวพวกเขาจึงได้ร๊อคมาหนึ่งตัว
“ว๊าว~เพชรยิงแม่นจังเลย แล้วร๊อคนี่ก็ตัวใหญ่มากด้วยตัวเดียวคงอิ่มแล้วล่ะ^^”
แนทพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี แล้วทุกคนก็เข้าไปเก็บร๊อคเพื่อจะนำไปปรุงอาหารทันที แต่เมื่อทุกคนกำลังจะกลับค่ายก็ได้มีหมีตัวใหญ่ท่าทางกำลังกระหายเลือดมากตรงดิ่งมาทางพวกเขาทุกคนประมาณ 3-4 ตัว
โฮกกกกกกกกกกก!!!!!~~~~~
“เอ๊ะ! นั่นหมีนี่ ตัวใหญ่ซะด้วย ทุกคนมาช่วยกันเร็วเข้าก่อนที่มันจะมาใกล้มากกว่านี้นะ ฉันไม่อยากบุกไปคนเดียวน๊าา”
โซลกล่าวขึ้นพร้อมดึงมีดของตนขึ้นมา ทั้งเจ็ดคนเตรียมอาวุธของตัวเองพร้อมหมีตัวนั้นก็วิ่งเข้ามาโจมตีทันที
“ สปีทบลีส” แนทไม่รอช้าเธอใช้ทวนของเธอแทงเข้าไปที่ลำตัวของหมีอย่างรัวและรวดเร็วมาก จนทำให้ทั้งตัวของหมีเต็มไปด้วยรอยทวนที่ปักเข้าไปอย่างรุนแรง หมีทุกตัวบาดเจ็บไปทั้งร่างกายเลือดไหลออกมาไม่หยุดแต่เพราะบ้าเลือดจึงทำให้หมียิ่งอาละวาดใหญ่ ทุกคนจึงรุมเข้าไปเพื่อกำจัดหมีกลุ่มนั้นให้หมด
ก๊าซ~~~~ หมีคำรามขึ้นเพื่อขู่ทุกคน
“สงสัยพลังเราอาจจะยังน้อยเกินไปนะ”
เพชรกล่าวขึ้นพลางยิงธนูใส่หมีอย่างรวดเร็ว
“ปีศาจลักซ่อน” ไอซิสใช้พลังเวทย์ธาตุมืดยิงไปที่หมีอย่างรุนแรงทำให้หมีหายไป2ตัว เกิ้ลและคริสไม่รอช้ารีบเข้าไปโจมตีหมีทันที ด้วยความเร็วด้านการใช้ดาบคู่ของคริสและความรวดเร็วของเกิ้ลทำให้สามารถกำจัดหมีที่เหลือได้
คิด-ชู่ว~ หมีตัวนี้ใช่ย่อยเลยนะ ทำเราซะหอบเลย
โซล-พูดออกมาได้อ่า ตัวเองลืมเอาปืนมาแล้วยังมาพูดดีอีกนะคิด ฮ่าๆ
คิด-ใครว่าฉันลืมเอาปืนมาล่ะฉันลืมลูกประสุนตะหาก ฮ่าๆๆ
“เอาล่ะๆ พวกเรารีบกลับเข้าค่ายแล้วเอาร๊อคไปให้มิยากิทำอาหารดีกว่านะ เดี๋ยวตัวอะไรโผล่มาอีกแล้วจะยุ่ง”
เกิ้ลบอกกับทุกคนแล้วทุกคนก็กลับเข้าค่ายไป.. เมื่อถึงค่ายทุกคนยื่นร๊อคให้กับมิยากิ ไม่นานมิยากิก็ออกมาพร้อมกับอาหารแสนอร่อยหลายจากที่ทำจากเนื้อร๊อค ที่ทุกคนช่วยกันล่ามันมาด้วยหยาดเหงื่อเลยทีเดียว....
ก่อนพวกเขาจะได้ฝึกพวกเขาจะเจออะไรอีกหรือไม่ โปรดติดตามอ่านต่อตอนหน้า... The end of the chapter 3
