Chapter 1 การพบกันครั้งแรก
ณ ยุคอาร์คไลย์ เวลาเช้าที่แสนจะสดใส ของอาณาจักรมองโกเรีย
“แนท”เด็กสาววัย 15 ปี ตื่นแต่เช้าเพื่อช่วยแม่เตรียมของเพื่อเปิดร้าน บ้านของแนทเป็นร้านอาหารเล็กๆตั้งอยู่แถวชาญเมือง เห็นอย่างนี้หลายคนอาจคิดว่าแนทเป็นแค่เด็กสาวธรรมดา แต่แท้จริงแล้วเธอคือนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรมองโกเรีย วันหนึ่งแม่ของเธอได้ส่งให้เธอไปฝึกฝนความแข็งแกร่งที่เมนโดเรียเพื่อจะได้พัฒนาฝีมือให้มากขึ้น
“ทำไมแม่ต้องให้หนูไปฝึกที่เมนโดเรียด้วยละคะในเมื่อหนูแข็งแกร่งที่สุดในมองโกเรียอยู่แล้วอ่า”
แนทเกี่ยงทันที
“ถึงจะแข็งแกร่งยังไงทุกคนย่อมมีจุดอ่อนนะแนท ลูกควรไปฝึกฝนต่อที่เมนโดเรียเพื่อจะได้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น เมื่อลูกแข็งแกร่งมากๆไม่ว่าปีศาจหน้าไหนก็ไม่สามารถจะทำร้ายแม่กับลูกได้อีก”
แม่ของแนทพูดอย่างใจเย็นเพื่อหว่านล้อมให้แนทยินยอมที่จะไปฝึกฝนที่เมนโดเรีย โดยยกเหตุผลหลายประการขึ้นมา จนในที่สุดแนทก็ยอมที่จะเดินทางไปฝึกฝนพลังที่เมนโดเรีย
ในวันออกเดินทาง เธอเดินทางด้วยรถไฟสายพิเศษสำหรับนักรบโดยเฉพาะ
“ลาก่อนนะคะแม่ T^T ดูแลสุขภาพด้วยนะคะแล้วหนูจะรีบกลับมาค่ะ ^^”
ปุ๊นๆ!! ฉึกฉัก! ฉึกฉัก!
แนทนั่งรถไฟไปประมาณ 5 ชั่วโมง ก็ถึงเมนโดเรีย หลังจากลงจากรถไฟเธอรีบเดินไปตามแผนที่ที่แม่ของเธอเขียนให้ เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงเธอยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินทางไปเรื่อยๆเพื่อให้ถึงสถานที่ฝึกฝนนั้นเร็วๆ
“เมื่อไหร่จะถึงซะทีเนี่ย = =a เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”
“เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายจากนั้นเลี้ยวขวาแล้วจะมีสี่แยกให้เดินไปทางขวาจากนั้นเดินตรงไปเรื่อยๆแล้วจะมีป้ายเขียนว่า โมกิยามะ แล้วเดินเข้าไป” แนทอ่านทวนอยู่หลายรอบพร้อมเดินตามไป....
“เย้! ในที่สุดก็เจอป้าย โมกิยามะ แร้วว^^ รีบเข้าไปดีกว่า ลั๊นลาลันลา~”
แนทเดินเข้าไปอย่างอารมณ์ดี แต่เธอต้องหยุดชะงังทันทีเมื่อเห็นว่า สถานที่ที่เธอมามีเพียงศาลเจ้าเล็กๆตั้งอยู่กึ่งกลางไม่ได้เป็นสนามฝึกแต่อย่างใด เธออึ้งกับภาพที่เห็นสักพัก ไม่นานก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาตามป้าย โมกิยามะ เช่นเดียวกัน ชายหนุ่มคนนั้นก็อึ้งเหมือนกับเธอ แนทยิ่ง งงไปใหญ่เพราะชายหนุ่มยืนอึ้งเหมือนกับตน เมื่อแนทตั้งสติได้จึงเดินเข้าไปทักชายหนุ่มคนนั้น
“หวัดดี ฉัน
แนททิน่า เอเวริต้านะเรียก
แนทก็ได้ นายล่ะชื่ออะไรหรอ”
“หวัดดี ฉัน
คริสโตเฟอร์ เวสการ์ด หรือ
คริส ยินดีที่รู้จัก”
“แล้วนายมาทำอะไรที่นี่หรอ ทำไมทำหน้าอึ้งเหมือนฉันเลยอ่ะ”
แนทแทรกขึ้นทันทีที่คริสแนะนำตัว
“พอดีฉันกะว่าจะมาฝึกฝนตัวเองที่นี่อ่ะ แล้วแนทล่ะ”
“ฉันก็มาฝึกเหมือนกันอ่า แปลกเนาะทั้งๆที่น่าจะเป็นสนามฝึกแต่กลับเป็นศาลเจ้าไปซะได้”
“อืม~ แปลกจริงๆเลยแล้วเราจะทำยังไงดีละเนี่ยอุตส่าเดินทางมาตั้งไกล เฮ้อ~”
แนทและคริสคุยกันได้ไม่นานก็มีชายหญิงกลุ่มหนึ่งประมาณ 3-4 คนเดินเข้ามาเช่นกัน
“อ้าว! พวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่หรอ”
แนทและคริสถามชายหญิงกลุ่มนั้นขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
ผู้ชายคนหนึ่งท่าทางสูงใหญ่เดินมาข้างหน้าและตอบกับแนทและคริสว่า
“พวกเราจะมาฝึกฝนความแข็งแกร่งน่ะ แต่ยัง งง งง อยู่ว่าทำไมกลายเป็นศาลเจ้าไปได้”
“งั้นก็เหมือนเราสองคนน่ะสิ เราสองคนก็จะมาฝึกฝนความแข็งแกร่งเหมือนกัน”
แนทพูดขึ้นทันทีที่ชายผู้นั้นพูดจบ
“แบบนี้ก็แสดงว่าพวกเราตกหลุมพรางกันทั้งหมดเลยน่ะสิ มาตั้งไกลกลับเป็นศาลเจ้าซะงั้น”
ชายผู้นั้นพูดขึ้นอย่างเซงๆ
“ไม่หรอก”
เสียงปริศนาซึ่งไม่มีใครรู้ว่าเสียงของใครดังขึ้น
“พวกคุณไม่รู้ทางเข้าต่างหาก”
“เธอ...เธอเป็นใครน่ะ แล้วทำไมว่าพวกเราไม่รู้ทางเข้า”
แนทถามหญิงสาวปริศนาคนนั้นทันที
“ฉัน
นาคาชิมะ คุมิโกะ หรือ
เพชร ที่ฉันบอกว่าพวกคุณไม่รู้น่ะ ก็คือศาลเจ้าน่ะคือกุญแจไงล่ะ”
“หา!” ทุกคนพูดขึ้นอย่างตกใจ
เพชรเดินตรงไปที่ศาลเจ้าแล้วเปิดประตูศาลเจ้าออกปรากฏว่ามีอักขระเรียงกันอยู่ 7 ตัว ลักษณะเหมือนให้ไขปริศนาเพื่อเปิดประตู
“§ µ ﻯ ﻬ ﻸ ﮕ ۶”
“อักขระพวกนี้เราจะต้องเรียงให้ถูกต้องตามลำดับของนักรบในตำนาน”
เพชรพูดอธิบายบอกทุกคน
“นักรบในตำนาน!”
ทุกคนอุทานขึ้นพร้อมกันอย่างตกใจอีกรอบ
“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าตัวไหนมาก่อนมาหลังอ่ะ”
แนทอุทานขึ้น แล้วคริสจึงเสนอความคิดเห็นขึ้นมา
“จริงสิ! พวกเรามีกัน 7 คนตามจำนวนอักขระพอดี เราลองเรียงตามลำดับพวกเราดูมั้ย แนทมาคนแรก ฉันมาคนที่สอง แล้วเอ๋อ...”
“ฉันชื่อ
เดอะคิด เดธ หรือ
คิด”
ชายหนุ่มที่คุยกับแนทและคริสเมื่อกี้กล่าวแนะนำตัว
“ฉัน
โอเอซีส โอซิริสรอส เรียก
ไอซิส ก็ได้จ๊ะ”
เด็กสาวท่าทางน่ารักๆแนะนำตัวอย่างร่าเริง
“ฉัน
โซลไวท์ เดตี้ หรือ
โซล จ๊ะ”
หญิงสาวท่าทางบอบบางนิดๆแนะนำตัวอย่างเรียบง่าย
“ฉัน
ฮาเนงาวะ เนซึมิ หรือ
เกิ้ล”
ชายหนุ่มท่าทางเป็นมิตรกับผู้คนแนะนำตัวอย่างง่ายๆ
“อืม เรียงจาก แนท ฉัน คิด ไอซิส โซล เกิ้ล และตามด้วยเพชรละกัน ลองดูนนะ”
“§ µ ﻯ ﻬ ﻸ ﮕ ۶” คริสทวนอักขระอีกรอบ
“§ น่าจะหมายถึงนักเวทย์นะ ใครเป็นนักเวทย์อ่ะ”
“ฉันนักเวทย์”
“เอ๊ะ ไอซิส นักเวทย์หรอเข้ากันจัง^^ งั้นตัวนี้เก็บไว้ก่อนนะ”
“µ น่าจะหมายถึงนักรบที่เล่นพวกมีดหรือดาบอ่ะนะ ใครเล่นสายนี้อ่ะ”
“ฉันเอง”
“โซลสินะ งั้นเก็บก่อนนะ”
“ﻯ น่าจะหมายถึงคนที่เล่นพวกปืนอ่ะ”
“ฉันเล่นปืนนะ ^^”
“คิดสินะ งั้นข้าม”
“ﻬ นี่น่าจะหมายถึงธนูนะ”
“ฉันเล่นธนู”
“เพชรงั้นหรอ ไม่น่าเชื่ออ่ะ งั้นข้ามก่อนละกัน”
“ﻸ นี่อาจจะหมายถึงดาบคู่คือฉันเองข้ามนะ เอ๊ะ! ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวให้พวกเธอรู้นี่น๊า ฉันคริสโตเฟอร์ เวสการ์ด
นะ เรียกคริสก็ได้ และข้างๆฉันแนททิน่า เอเวริต้าหรือแนท ”
“อืม~ / จ๊ะยินดีที่รู้จัก” คริสไม่รอช้ารีบไขปริศนาต่อไป
“ต่อละนะ ﮕ นี่น่าจะหมายถึงพวกนักสังหารนะใครหรอ แนทหรือเกิ้ล”
“เกิ้ลจิฉันไม่ได้เป็นนักสังหารอ่ะ”
แนทพูดขึ้นทันที
“งั้น ﮕ คือเกิ้ล แสดงว่า ۶ ที่เป็นตัวสุดท้ายคือแนทที่เล่นทวนสินะ”
“งั้นอักขระจะเรียงได้แบบนี้ ۶ ﻸ ﻯ § µ ﮕ ﻬ ลองเรียงดูนะ”
คลืด คลืด (เสียงเลื่อนหิน) เพชรเรียงอักขระไปตามอักขระที่ไขได้
วิ๊ง~~~~~~~
หลังจากเพชรเรียงหินเสร็จเรียบร้อยก็มีแสงเกิดขึ้นด้านข้างศาลเจ้าและเมื่อแสงหายไปก็เกิดเป็นประตูบานใหญ่ที่ไม่น่าจะมีในสถานที่แบบนั้น
“ไม่น่าเชื่อ อักขระถูกต้อง แล้วประตูก็เปิดด้วย เราคือนักรบในตำนานหรอเนี่ย *-*”
โซลอุทานขึ้นอย่างดัง
“จะบ้า! หรอโซลเราจะเป็นนักรบในตำนานได้ยังไง ฉันว่าเรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวประตูจะปิดก่อนไม่รู้ด้วยนะ”
เกิ้ลพูดขึ้นพลางรีบเดินเข้าไปในประตู
“งั้นพวกเราไปกันเถอะ”
เพชรพูดขึ้นทีนที แล้วทุกคนก็เดินเข้าสู้ประตูแห่งโมกิยามะทันที....
อะไรที่อยู่เบื้องหลังประตูแห่งโมกิยามะโปรดติดตามอ่านต่อตอนหน้า...The end of the chapter 1
ไปแต่งนิยาย
รอคำตอบ