บทที่1 เพื่อนใหม่ (ต่อ)
ทางด้านโฮลี่ขณะที่โฮลี่และลอลเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ลอลก็พูดขึ้นว่า "เดี๋ยวพี่มาแปปนึงนะจ๊ะ โฮอย่าพึ่งไปไหนล่ะ" ลอลพูดกับน้องสาว(ที่พึ่งบังเกิด)ของตนเอง
"ค่ะ พี่ลอล^^" เด็กสาวกล่าวรับคำของผู้เป็นพี่
"แฮกๆๆ" เสียงหายใจอย่างถี่่ของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
"เฮ้อ! นัดผู้จัดการไว้แท้ๆ รถดันเสียซะงั้น แถมยังไม่มีรถโดยสารผ่านไปมาอีกด้วย-*- ไม่ได้การล่ะ ต้องรีบไปให้เร็วที่สุด" เ้ด็กหนุ่มพูดพร้อมกับวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
"พลั่ก! โอ๊ย" เสียงเล็กๆของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้น
"นี่เธอ! มาขวางทางฉันทำไมหะ!" เด็กหนุ่มที่อายุราวๆกับเด็กสาวพูดขึ้นด้วยความโมโห
"นายนั่นแหล่ะที่วิ่งมาชนฉันเอง" เด็กสาวกล่าวขึ้นด้วยความโมโหไม่แพ้กัน
"เฮ้่! เธอจะบอกว่าฉันผิดงั้นเหรอยัยเด็กกะโปโล" เด็กหนุ่มพูดขึ้นอีกครั้ง
"เหอะ! ว่าคนอื่นไม่ดูตัวเอง นายก็เด็กเหมือนกันนั่นแหล่ะน่า" เด็กสาวก็ต่อล้อต่อเถียงเด็กหนุ่มไม่มีที่สิ้นสุด
"ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับเธอหรอกนะยัยเด็กกะโปโล ฉันต้องรีบไปแล้ว" เด็กหนุ่มพูดด้วยความรับขึ้น
"แล้วใครอยากเถียงกับนายกันฮะ!" เด็กสาวก็ยังต่อล้อต่อเถียงไม่เลิก
"โอ๊ย! ขี้เกียจเถียงละโว้ย ไปล่ะ" เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับสปริงตัวออกไป
"เดี๋ยว! นายชื่ออะไร" ชายหนุ่มเบรกเท้าแล้วหันมาหาเด็กสาว
"ชิเอล คอนเวลล์ หรือเชล ยินดีที่ได้รู้จัก" เด็กหนุ่มกล่าวแนะนำตัว
"ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อ โฮลีี่ ฮูล่า หรือโฮ" เด็กสาวกล่าวแนะนำตัวกลับ
"ใครอยากรู้ชื่อเธอกัน... เอ่อแล้วที่ถามชื่อน่ะจะจีบฉันหรือไง" เด็กหนุ่มพูดขึ้น และยิ้มอย่างพอใจ
"หยี! หลงตัวเองจังนะ ไปเลยไป๊ ฉันขี้เกียจคุยกับนายและพี่ฉันมาแล้วไปล่ะนะบาย นายซื่อบื้อ แบร่!!" เด็กสาวพูดแล้วแลบลิ้นใส และวิ่งหนีไป
"เชอะ! ถ้าเจอกันอีกเธอเจอดีแน่ยัยเด็ก!(แกก็เด็ก-*-)" เด็กหนุ่มพูดขึ้นและวิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว
ทางด้านชิเอล คอนเวลล์"แฮกๆๆ ถึงซะที เหลดไปนิดนึง ผู้จัดการคงไม่ว่าหรอกนะ" เด็กหนุ่มพูดและวิ่งขึ้นไปบนตึกที่สูงราว10ชั้น
"ก๊อกๆๆ" เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"เชิญ!" เสียงตะโกนมาจากข้างใน พร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออก และปิดลงอย่างเบา
"ขอโทษนะครับ พอดีผมติดธุระอยู่นิดหน่อย" เ็ด็กหนุ่มกล่าวคำขอโทษต่อผู้จัดการ
"อืมไม่เป็นไร ที่ฉันเรียกเธอมา เพราะเห็นเธอเป็นเด็กที่เก่งดี ได้ข่าวว่าอยู่ม.6 แต่อายุ12ใช่ไหม" ผู้จัดการถามขึ้น
"ใช่ครับ" เด็กหนุ่มตอบสั้นๆ
"เอาล่ะมาเข้าเรื่องดีกว่า ที่ฉันชวนเธอมาวันนี้เพราะว่า..." ผู้จัดการหยุดเว้นไว้ชั่วครู่แล้วพูดขึ้นต่อ "ฉันจะจ้างเธอไปแสดง บรรเลงเปียโนเดี่ยว ราคาดีเธอสนไหม"
เชลได้ยินดังนั้น ความโกรธก็เข้ามาหาเขา "เรียกมาเพื่อเรื่องนี้หรอครับ? ถ้าเรียกมาเพื่อเรื่องนี้ผมขอลา" เชลลุกจากเก้าอี้และเดินออกไป
"คุณคงออกไม่ได้หรอกครับ... พวกของผมล้อมคุณไว้หมดแล้ว" ผู้จัดการพูดเสร็จ ลูกน้องของผู้จัดการทั่วห้องก็เล็งปืนไปที่เชลเป็นเป้าหมายเดียว
เชลชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะพูดขึ้ันว่า
"ผมไม่อยากทำให้ใครบาดเจ็บ" เชลพูดอย่างเย็นชา
"ผมรู้ คุณไม่กล้าหรอกน่า ถ้าคุณไม่อยากตายกลับมานั่งที่เดิมซะ" ผู้จัดการสั่งเชลให้มานั่งที่เก้าอี้ แต่เชลไม่สนใจอะไรพยายามเดินออกไป
"หลีก!" เชลสั่งเสียงแข็ง แต่ลูกน้องของผู้จัดการไม่ทำตามคำสั่งของเชล เชลจึงพูดขึ้นอีกว่า "จะหลีกไม่หลีก!?" เชลถามอีกรอบ
"อย่าไปกลัวมัน! มันก็แค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่มีทางสู้" ผู้จัดการบอกลูกน้องของตน
"หึ ถ้าไม่หลีกก็ต้องใช้กำลังกันหน่อยแล้ว!!" เชลพูดขึ้นและหยิบดาบที่พกมาในประเป๋าของเขา
เพียงชั่วพริบตาเดียว... ลูกน้องของผู้จัดการถูกจัดการอย่างน่าอนาถ ของเหลวสีแดงเปื้อนเต็มพื้นห้อง ไส้ที่หลุดออกมาจากท้อง!
"แก!! บังอาจจ!! ตายซะเถอะ!!" ผู้จัดการปามีดมาที่เชล
"ฟิ้ว~ ชึก" เสียงมีดไปปักที่ใดที่หนึ่ง
"หึ ฝีมือปามีดห่วยแตกเหลือเกินนะ ตาฉันบ้างล่ะ!" เชลพูดพร้อมวิ่งไปที่ผู้จัดการ วินาทีนั้น...
ผู้จัดการของเชลถูกจำกัดอย่างสิ้นซาก เครื่องในทุกอย่างไหลออกมา ของเหลวสีแดงตอนนี้ กระจายไปทั่วพื้นห้อง
"บอกแล้วว่าไม่อยากทำให้ใครบาดเจ็บ" เชลพูดขึ้น และเดินออกไปจากห้องของผู้จัดการ
The end of the chapter1
ติดตามอ่านบทต่อไปในไม่นานนี้ค่ะ
