บทที่21 จุดจบ
ณ ปราสาทของดาร์คเน็ส“ โอล่าาาาา ” เสียงสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ร้องดังขึ้น
“ หึๆ ลุยเลยเจ้าโอล่า ” ตามมาด้วยเสียงของราชาปิศาจ ดาร์คเน็ส
“ ชื่อโอล่างั้นรึ ฮึๆ ”“ ใครจะลุยก่อน ” หญิงสาวผู้มีนามว่าลอลถามขึ้น
“ ฉันเอง/ฉัน ” มีคนสองคนเสนอตัวออกมา
“ เอาจริงหรือ พวกเธอมีเวทมนต์หรอ ” ลอลถามทั้งสอง
“ ได้สิ มีคนทำให้พวกเราสองคนใช้เวทมนต์ได้น่ะ ” เสียงหญิงผู้หนึ่งตอบออกมา
“ อืม งั้นโชคดีนะ ” เมื่อพูดจบ พวกที่เหลือก็ถอยออกมา ปล่อยให้ทั้งสองสู้กับสัตว์ประหลาดตัวนั้น
“ ไปกันเถอะฮิต ” หญิงสาวบอกชายหนุ่ม
“ โอล่าาาาา ” สัตว์ประหลาดยักษ์คำรามอีกครั้ง พร้อมอาละวาด
“ ตู้มมมม! ” สัตว์ประหลาดยักษ์ตนนั้นฟาดงวงไปที่หญิงสาวผู้มีนามว่าไฮ แต่หญิงสาวหลบทัน
“ เก่งจริงๆ ดูนี่ซะเถอะ.. ย๊ากกกก! ” ไฮปล่อยเวทมนต์ออกไป แสงสีขาวใหญ่ยักษ์พุ่งเข้าสู่ร่างกายของมัน
“ ... ” ทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อเห็นพลังของไฮ
“ นายว่าไฮเปลี่ยนไปไหม เวลาต่อสู้ ” เชลถาม ทุกคนพยักหน้าตอบ
“ ตายหรือยังเนี่ย ” ฮิตพึมพำ
“ ตู้มมมมมม! ” โอล่าฟาดงวงเข้าไปที่ไฮ จึงทำให้เธอกระเด็นไปกระแทกหินก้อนใหญ่
“ ตู้มมม! โอ้ย! ” ไฮร้องออกมา
“ ไฮ! ” ลอลวิ่งไปหาไฮ
“ แก ตายซะเถอะ! ย๊ากกกก! ” อารมณ์ของฮิตเปลี่ยนทันทีเมื่อเห็นไฮในสภาพนั้น
ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด ต่างฝ่ายต่างเริ่มหมดเรี่ยวแรง
“ โอล่าาาาา! ” เมื่อฮิตเผลอ ช้างยักษ์จึงเอางวงฟาดเข้าที่ตัวของฮิตอย่างจัง
งวงของช้างยักษ์เข้าใกล้ฮิต แสงสีขาวก็ปรากฏขึ้นที่กลุ่มของพวกเขา
“ อะไรกัน ” เชลถามอย่างสงสัย
“ อ๊ะ.. ผมมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ” ฮิตลืมตาขึ้นพร้อมกับความงุนงง
“ ฉันก็ไม่รู้ ตอนที่นายมาอยู่นี่แสงสีขาวก็ปรากฏขึ้นด้วย ” เชลตอบ
“ โอล่าาาาา! ” ช้างยักษ์คำราม และอาละวาดอีกครั้ง
“ พร้อมหรือยังพวกเรา ” ลอลถามทุกคน
“ อื้อ! ”“ ถ้าฉันนับถึง 3 เมื่อไหร่ให้พวกเรายื่นมือออกไปนะ เอา่ล่ะ.. 1 2 3! ” ทุกคนยื่นมือออกไปข้างหน้า แสงสีขาวพุ่งตรงใส่ร่างของสัตว์ประหลาดยักษ์
“ โอล่าาาาาา! ” ช้างยักษ์คำรามออกมา พร้อมร่างที่แตกสลายไป
“ แปะๆๆ ” เสียงตบมือดังขึ้น
“ เก่งดีนี่ ” ดาร์คเน็สพูดขึ้น
“ ไม่ต้องพูดมากนักหรอก คราวนี้ก็ถึงตาแกแล้ว ” ลอลพูดตอบ
“ หึๆ ใจร้อนจริงๆนะแม่หนู แต่ถ้าอยากตายเร็วก็เข้ามาเลย ”“ ขอฉันก่อน ” แบล็คสตาร์พูดขึ้น
“ ระัวังตัวนะ ” ทุกคนบอกแบล็คสตาร์
“ ตู้มมม! ” แบล็คสตาร์กำลังจะเดินออกไป ดาร์คเน็สก็ปล่อยพลังมาซะก่อน
“ รีบจริงๆนะ เอานี่ไปกินซะหน่อยเถอะ.. มายา! ” ร่างของแบล็คสตาร์แยกออกเป็นสิบร่าง
“ สปิงวอค! ” ร่างทั้งสิบกระโดดขึ้นพร้อมกันพร้อมปามีดไปที่ดาร์คเน็ส
“ อั๊ก! ” มีดหนึ่งเล่มปาไปโดนดาร์คเน็ส
“ ลุยเลยพวกเรา ไนท์แอส! ” ร่างทั้งสิบหายไป
“ หึๆ.. นึกว่าข้ามองไม่เห็นหรือไง สลาตัน! ” ร่างของดาร์คเน็สหมุนอย่างรวดเ้ร็ว ทำให้เกิดเป็นพายุ และทำลายร่างทั้งเก้าให้หายไป ส่วนร่างจริงก็กระเด็นออกไปอย่างไกล
“ ตู้มมมม! ”“ เดี๋ยวเชล.. ” ลอลบอกเชล เมื่อเห็นเชลกำลังจะเดินไปช่วยแบล็คสตาร์
“ แบล็คสตาร์แค่สลบไปเท่านั้น ตอนนี้พวกเรามาช่วยกันกำจัดมันซะก่อนเถอะ ” ลอลพูด
“ วะฮ่าๆๆ มีแค่นี้หรอ ” ดาร์คเน็สหัวเราะอย่า่งสะใจ
“ หนูเองค่ะ ” เด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้น
“ โฮ.. หนูยังเป็นเด็กอยู่นะจ๊ะ ” ลอลพูดกับน้องสาวของตน
“ หนูอยากลองช่วยดูสักครั้ง หนูพร้อมที่จะเอาชีวิตมาเสี่ยงค่ะ หนูกินแรงพวกพี่มามากแล้ว ครั้งนี้หนูขอช่วยพวกพี่บ้างไม่ได้หรอคะ ” โฮพูดขึ้น ความเงียบเข้าปกคลุม ลอลจึงพูดขึ้นว่า
“ ถ้าหนูเต็มใจ.. พี่ก็เต็มใจจ้ะ สู้ให้เต็มที่นะจ๊ะ ” ลอลบอกน้องสาว
“ ค่ะ ” โฮตอบ และเดินออกไป
“ ส่งเด็กมาสู้กับข้างั้นเหรอ น่าขำสิ้นดี วะฮ่าๆๆ ” ดาร์คเน็สหัวเราะอีกครั้ง
“ ลูกศรเวทย์มนต์! ” พลังของโฮเข้าโจมตีดาร์คเน็สขณะีที่ดาร์คเน็สเผลอ
“ ตู้มมม! ” ร่างของดาร์คเน็สตกลงสู่พื้น แต่ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก
“ อั๊ก! เก่งดีนี่เจ้าเด็กน้อย แต่ไปลงนรกซะเถอะ! ” ดาร์คเน็สร่ายเวทย์มนต์อย่างช้าๆ
“ พลังน้ำแข็ง! ” เนื่องจากโฮถนัดในเรื่องเวทย์มนต์ จึงทำให้เธอสามารถร่ายเวทย์ได้อย่างคล่องแคลวว่องไว ร่างของดาร์คเน็สแข็ง และไม่สามารถทำอะไรได้
“ ลูกศรเวทย์มนต์! ” โฮร่ายเวทย์มนต์ออกมาอีกครั้ง พร้อมพลังของเธอที่โจมตีใส่ดาร์คเน็สเข้าอย่างจัง
“ หึๆๆ แึค่นี้นึกว่าจะทำอะไรข้าได้เีรอะ เจอนี้ซะหน่อย.. แหลมแห่งความมืด! ” แผ่นดินส่วนหนึ่งกลายยอดแหลม จนล้อมรอบตัวของโฮ และใกล้เข้ามาเรื่อบๆ
“ เกราะเวทย์! ตู้มมมม! ” มีบางสิ่งออกมาทำให้พลังของดาร์คเน็สที่กำลังจะโจมตีโฮ สลายไป
“ วะฮ่าๆๆ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กอย่างเจ้าจะเก่งอะไรขนาดนี้ แต่ข้ารู้พิษสงของพลังเวทย์นั่นน่า ทูแอ็คแท็ค! ” พลังของดาร์คเน็สเข้าโจมตีเด็กสาวสองที ทำให้เกราะเวทย์แตกสลายไป ดาร์คเน็สจึงร่ายเวทย์มนต์อีกครั้ง
“ แหลมแห่งความมืด! ” แหลมแห่งความมืดเริ่มทำงานอีกครั้ง แต่คราวนี้มันโจมตีในแนวเส้นตรง มียอดแหลมทะลุออกมาอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดแหลมแห่งความมืดได้ทิ่มแทงไปในตัวของเด็กสาว
“ กรี๊ดดดด! ” เด็กสาวร้องอย่างเจ็บปวด และล้มลงในที่สุด เลือดของเด็กสาวกระฉูดออกมา
“ โฮ! ” ลอลตะโกนเรียกชื่อน้องสาวออกมาอย่างดัง และจะวิ่งไปหาน้องสาวของตน แต่ถูกแอนเดรียรั้งไว้
“ ปล่อยฉัน! ฮือๆๆ ”“ โฮไปแล้วลอล โฮไปแล้ว! ” แอนเดรียพูดกับลอล เพื่อให้หล่อนได้สติ
“ ไม่จริง! ฮือๆๆ ” ลอลพยายามดิ้น แต่ก็ไม่หลุดจากมือของแอนเดรีย
“ เชล นายไปก่อนได้ไหม.. แล้วฉันจะตามไป ” แอนเดรียพูดขึ้น
“ อืม ” เชลพยักหน้าตอบ และเดินออกไป
“ หึๆๆ.. จะมากี่คนก็ตายด้วยน้ำมือของข้าหมด วะฮ่าๆๆ ” ดาร์คเน็สพูดอย่างยั่วโมโห
“ ปากดีแบบนี้.. ไปลงนรกซะเถอะ! ย๊ากกก! ”“ เล่นดาบงั้นหรือ งั้นขอข้าด้วยเซ่! ” ดาีร์คเน็สตะโกนออกมา แขนของมันจึงกลายเป็นดาบ
“ เก๊ง! ” เสียงของดาบปะทะกัน
“ ฮ่าๆ ดาบเล็กแบบนี้จะสู้กับดาบใหญ่ของข้าได้รึ ” ดาร์คเน็สพูด
“ ดาบเล็กแบบนี้ใครจะไปพกดาบเดียวล่ะเจ้าโง่! ทะลวงดาบ ” เชลชักดาบอีกเล่มออกมา พร้อมแทงไปที่ร่างของดาร์คเน็ส
“ อ๊ากกก! ” ดาร์คเน็สร้องลั่น แต่ความเจ็บปวดเพียงแค่นี้ไม่สามารถทำให้มันตายได้
“ ดาบนรก! ” ดาบของเชลกลายเป็นไฟ และกำลังจะแทงเข้าไปในตัวของดาร์คเน็ส
“ เก๊ง! ” เสียงดาบปะทะกันดังขึ้นอีกครั้ง
“ หึๆๆ ตายซะเถอะ! ดาบแห่งความมืด! ” ดาร์คเ็น็สพูดขึ้น ดาบของดาร์คเน็สกลายเป็นสีดำมันวาว แต่ล้อมรอบไปด้วยความมืดอันน่ากลัว ดาร์คเน็สดันดาบออกไป แต่ไม่เพียงแค่นั้น มันทำให้ร่างของเชลลอยขึ้นด้วย
“ ตายซะเถอะแก! ” ดาร์คเน็สทำท่าจะแทงดาบไปที่เชล
“ เพล้ง! ” มีกระสุนปืนลูกหนึ่ง พุ่งเข้ามาที่ดาบของดาร์คเน็ส ทำให้ดาบของดาร์คเน็สหัก ร่างของเชลจึงตกลง
“ หึๆ.. แขนของเจ้าหักแล้วดาร์คเน็ส ” ชายหนุ่มผู้ชื่อแอนเดรียพูดขึ้น
“ นึกว่ากระสุนแค่นี้จะทำอะไรข้าได้งั้นรึ ” ดาร์คเน็สพูด กระสุนที่แอนเดรียยิงไปหลุดออกมา พร้อมดาบของดาร์คเน็สกลับเป็นแขนของมันเหมือนเดิม
“ เชล! ” แอนเดรียนึกได้ว่ายังมีเชลอยู่ จึงรีบวิ่งไปช่วยเชล
“ ขอบใจมากนะแอนเดรีย ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ” เชลพูด
“ อืม ”“ อย่าชักช้าเลย พวกเราลุยกันเถอะ! ” เชลวิ่งเข้าหาดาร์คเน็สอีกครั้ง
“ ทะลวงดาบ! ” เชลทำท่าจะแทงดาบไปที่ดาร์คเน็ส แต่ดาร์คเน็สใช้แขนของตนสกัดไว้ได้
“ กระสุนงู! ” แอนเดรียยิงกระสุนงูออกมา
“ ฮ่าๆก็แค่งู ย๊าก! ” ดาร์คเน็สปล่อยพลังไปที่งู กระสุนงูของแอนเดรียจึงระเบิด
“ หึๆ ตายซะเถอะ ” ดาร์คเน็สพูดขึ้นอีกครั้ง พร้อมร่างกายของแอนเดรียและเชลลอยขึ้น
“ ขว้างดาบ! ” เชลขว้างดาบไปที่ดาร์คเน็ส แต่ดาบนั้นแค่เฉียดแขนของดาร์คเน็สไป ทำให้ร่างของทั้งสองตกลงสู่พื้น
“ ตุ้บ! ”“ เก่งดีนี่ ฮ่าๆๆๆ ” ดาร์คเน็สหัวเราะอีกครั้ง
“ ไซโคลน! ” พายุหมุนปรากฏขึ้น พร้อมเข้าโจมตีเชลโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว
“ ตู้มมมม! ” ร่างกับเชลกระเด็นไปกระแทกหินใหญ่ ทำให้เขาสลบไป
“ แก! ปัง! ” แอนเดรียยิ่งกระสุนออกไป แต่ดาร์คเน็สหลบได้
“ ฮ่าๆ กระสุนเหลืออีกห้าลูกจะทำอะไรข้าได้หรือ ” ดาร์คเน็สหัวเราะอย่างสะใจ
“ เพิ่มความแม่น! ยิงต่อเนื่อง! กระสุนงู! ” แอนเดรียร่ายพลังทั้งสามพร้อมกัน กระสุนงูทั้งห้าลูก พุ่งเข้าสู่ร่างกายของดาร์คเน็ส
“ อ๊ากกก! ” ดาร์คเน็สร้องอย่างเจ็บปวด เมื่อโดนพิษเข้าสู่ร่างกาย
“ ตู้มมมม! ” ร่างของดาร์คเน็สแตกสลายไป
“ จบสักที ” แอนเดรียล้มลง พร้อมสลบไป
“ ทุกคน! ” หญิงสาวคนหนึ่งตื่นขึ้นมาเห็นเพื่อนของตนนอนเกลื่อนกลาด
“ ไฮ ตื่นสิตื่น! ฮือๆ อย่าทิ้งฉันไปสิทุกคน ” น้ำตาของลอลไหลอาบแก้มของหล่อน
“ หึๆๆ ” เสียงลึกลับที่คุ้นเคยดังขึ้น
“ ดาร์คเน็ส! ” ลอลตะโกนขึ้น
“ หึๆ คราวนี้ก็เหลือแค่เจ้าคนเดียวแล้วสินะ ”“ ถึงจะเหลือฉันแค่คนเดียว ก็ไม่ยอมแพ้หรอกน่า แกทำอะไรกับเพื่อนฉันไว้ แกต้องโดนกลับไปอย่างสาสม ย๊ากกกก! ” ลอลพูดจบก็พุ่งเข้าหาดาร์คเน็ส
“ หึๆ ตอนนี้ข้าเปลี่ยนไปแล้ว เจ้าทำอะไรข้าไม่ได้หรอก! ” ดาร์คเน็สพูดขึ้น แต่ลอลไม่สนใจคำพูดของดาร์คเน็ส
“ เบลซิ่ง ไฟเออร์ สวอด! ” ลอลท่องเวทมนต์ออกมา ไฟลุกไปทั่วดาบของลอล
“ ย๊ากกก! ” ลอลฟันดาบไปที่แขนของดาร์คเน็ส ทำให้แขนของดาร์คเน็สขาดไปข้างหนึ่ง และครั้งนี้มันไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
“ อ๊ากกกก! ” ดาร์คเน็สร้องลั่น
“ ถึงข้าจะเหลือแค่แขนเดียว แต่ข้าก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน! นัมบ์! ” ดาร์คเน็สร่ายเวทย์ออกมา จึงทำให้ลอลมองภาพข้างหน้าไหลไปมา
“ โอ๊ยยย! ” ลอลร้องออกมา และเอาดาบฟันไปทุกทิศ แต่ไม่โดนดาร์คเน็สเลย
“ ฮ่าๆแค่นี้แกก็อะไรข้าไม่ได้แล้ว วะฮ่าๆๆ ” ดาร์คเน็สหัวเราะอย่างสะใจ
“ หึๆ นึกว่าฉันจะยอมแพ้แ่ค่นี้เรอะ โคลสอาย! ” ทันใดนั้นก็มีผ้าพันแผลเข้ามาปิดตาของลอล
“ อินวิสเบิล สวอด ” ตามด้วยดาบที่หายไป
“ หึๆ จะสู้มือเปล่ากับข้างั้นเรอะ เข้ามาเลย ”“ ย๊ากกก! ฉึบ! ” เสียงดาบฟันเข้าที่ร่างกายของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
“ อ๊ากกกก! ” ร่างกายของดาร์คเน็สแบ่งออกเป็นสองส่วน
“ ตู้มมมม! ” ทันใดนั้นก็มีแสงสีดำอย่างหนึ่งพุ่งเข้าสู่ร่างกายที่ขาดของดาร์คเน็ส จึงทำให้ร่างกายของดาร์คเน็สประกบเข้าด้วยกัน และดาร์คเน็สก็ลอยขึ้นสู่อากาศ
“ อะไรกัน ” ลอลมองด้วยแววตาสงสัยรวมกับความโกรธแค้น
“ หึๆๆ นี่สินะร่างใหม่ของข้า วะฮ่าๆๆ ” ดาร์คเน็สหัวเราะอย่างสะใจ ทันใดนั้นก็มีไฟลุกขึ้นมาเป็นจุดๆบนพื้นที่ที่เซเว่นคิลเลอร์อยู่
“ หึๆ เมื่อพระจันทร์เต็มดวงข้าก็จะแข็งแรงขึ้น และร่างของข้าก็จะเปลี่ยนไป วะฮ่าๆๆ ”“ แก! ” ลอลกำมือตัวเองอย่างแน่นด้วยความโกรธ
“ เมื่อกี๊แกทำข้าได้แสบมาก เอานี่ไปกินซะ! ย๊ากกกก! ” ดาร์คเน็สปล่อยพลังออกไปใส่ร่างกายของลอล ลอลหลบไม่ทันจึงทำให้โดนเข้าไปเต็มๆ
“ โอ๊ยยยย! ” ลอลร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
“ หึๆๆ นี่หรือลูกของเทพ ทำได้เพียงแค่นี้น่ะหรือ ตายซะเถอะ! ” ดาร์คเน็สทำท่าจะฟันดาบไปที่ตัวของลอล
“ ตู้มมมม! ” มีพลังสีเขียวและสีแดงอ่อนๆพุ่งเข้าสู่ดาร์คเน็ส
“ อั๊ก! ”“ ลอล ” มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งเรียกชื่อของลอล
“ ท..ท่านเทพแห่งลม ” ลอลพูดขึ้นอย่างกะตุกกะตัก
“ ข้าเอง.. แม่ของเจ้าไงล่ะ และนี่พ่อของเจ้า ” เทพแห่งลมพูดขึ้นพร้อมแนะนำตัวเอง
“ ท..ท่านคือแม่ของข้าจริงหรือ ” ลอลถาม เทพแห่งลมพยักหน้าเล็กน้อย
“ ข้ามีเวลาไม่มาก ข้าแ่ค่แวะมาหาเจ้า เจ้าจงนำสิ่งนี้ไปให้กำจัดดาร์คเน็สซะ ” เทพแห่งลมพูดเสร็จ ก็มีดาบใหญ่เล่มหนึ่งปรากฏขึ้น มันมีคริสตันก้อนหนึ่งอยู่ในดาบ ในคริสตันมีสี 7 สี ซึ่งนั่นคือสีแห่งเทพธาตุต่างๆ
“ นี่คือดาบของเทพแห่งสวรรค์ เอาล่ะข้าไม่มีเวลาแล้ว เจ้าจงนำดาบนี้ไปกำจัดดาร์คเน็สซะ ”“ ลาก่อนนะลูกพ่อ ” เมื่อเทพแห่งลม และเทพแห่งไฟพูดจบก็หายไป
“ อื้อ.. ” ลอลลืมตาขึ้น พร้อมมองไปรอบๆตัว เห็นดาบเล่มใหญ่เล่มหนึ่ง
“ พ่อ.. แม่.. ” ลอลพึมพำออกมาเบาๆ และหยิบดาบนั้นขึ้นมา
“ หนูจะกำจัดมันเองค่ะ ” ลอลพูดจบก็ลุกขึ้น และเดินเข้าไปหาดาร์คเน็ส
“ หึๆๆ ฟื้นเร็วจริงๆนะ ว่าแต่เมื่อกี๊มันอะ.. ตู้มมมม! ” ดาร์คเน็สไม่ทันพูดจบก็มีสิ่งหนึ่งพุ่งเข้ามาหาดาร์คเน็ส แต่ดาร์คเน็สหลบทัน
“ เล่นทีเผลอนี่! ” ดาร์คเน็สพูด แต่ลอลไม่สนใจอะไร
“ ย๊ากกกก! ” ลอลพุ่งเข้าหาดาร์คเน็ส แต่ดาร์คเน็สใช้แขนของตนกันไว้
“ ย๊ากกก! ” ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด ต่างฝ่ายเริ่มบาดเจ็บ
“ หึๆๆ เก่งนี่ แต่จบกันแค่นี้เถอะ ดาร์คคิล! ” ดาร์คเน็สพูดจบก็ปล่อยพลังไปที่ลอล
“ ตู้มมม! ” แต่ทว่ามีสิ่งหนึ่งมาขวางไว้ทำให้ลอลไม่โดนพลังของดาร์คเน็ส
“ เกราะเวทย์งั้นรึ! ” ดาร์คเน็สพูดออกมาอย่างหัวเสีย
“ หึๆเป็นไงล่ะ งงใช่ไหมทำไมฉันถึงใช้เกราะเวทย์ได้ นี่ไงล่ะคือพลังของมิตรภาพ! ตอนนี้พลังของทุกคนรวมอยู่ในร่างฉันแล้ว ฉันต้องกำจัดแกเพื่อแก้แ้ค้นให้พวกเขาให้ได้ ย๊ากกก! ” ลอลพูดจบก็มีแสงทั้งเจ็ดสีออกมาล้อมรอบตัวของลอล
“ พวกเธอมากันได้ยังไง! ” ลอลถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นเพื่อนๆของตนเองมายืนล้อมรอบกาย
“ อย่าพึ่งถามเลย ตอนนี้รีบกำจัดดาร์คเน็สกันเถอะ ” เชลพูด แสงสีขาวหายไป พร้อมเหล่าเซเว่นคิลเลอร์ที่ปรากฏขึ้น
“ แกทำพวกฉันไว้แสบมาก.. แกมันต้องได้รับโทษอย่างสาสม! ” ทันทีที่เชลพูดจบก็มีแสงต่างๆขึ้นมาที่ตัวของทุกคน แสงนั้นค่อยๆรวมกันเป็นหนึ่ง
“ เอาล่ะนะ! ” ลอลพูด ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน
“ อื้อ! ”“ เซเว่น.. คิลเลอร์!!!! ” แสงทั้งเจ็ดพุ่งเข้าสู่ร่างกายของดาร์คเน็ส
“ อ๊ากกกกกกก! ” ดาร์คเน็สร้องอย่างโหยหวน ร่างของดาร์คเน็สค่อยๆแตกสลาย และตายในที่สุด
“ สำเร็จ! ” แสงอาทิตย์ค่อยๆปรากฏขึ้นสู่โลกอีกครั้ง
“ เย้! ” ทุกคนดีใจกันมาก
“ หึๆสำเร็จแล้วสินะ ” เสียงลึกลับดังขึ้นจากข้างบน
“ เหล่าเทพ! ” ทุกคนพูดออกมาพร้อมกัน และถวายคำนับให้แก่เหล่าเทพ
“ พวกข้าต้องขอบคุณพวกเจ้ามากที่ช่วยให้โลกได้กลับมาเป็นสุขอีกครั้ง ข้ามีบางอย่างจะให้เจ้า ” ตัวแทนเทพแห่งสวรรค์ท่านหนึ่งได้เดินเข้าไปหาเหล่าเซเว่นคิลเลอร์ พร้อมมอบเพชรเม็ดหนึ่งให้พวกเขา บนเพชรเม็ดนั้นเขียนไว้ว่า ‘
เซเว่นคิลเลอร์ ’
“ และพวกข้าก็จะทำการชุบชีวิตให้ฮิต ไฮ และโฮ ”“ ข้าต้องขอบคุณพวกท่านมากๆ ที่ช่วยเหลือพวกข้า ”“ ไม่เป็นไร ถือว่าเราหายกัน ” ท่านเทพแห่งสวรรค์พูด พร้อมร่ายเวทย์มนต์ออกมา
“ พวกข้าขอลา เพราะมีอะไรต้องทำอีกเยอะ ” เทพแห่งสวรรค์พูดจบ ก็หายตัวไป
“ ไฮ เธอกลับเป็นคนแล้วใช่ไหม! ” ลอลพูดขึ้น พร้อมวิ่งเข้าไปกอดไฮ
“ นายก็ด้วยฮิต โฮก็ด้วย! ” ทุกคนกลับมาดีใจและเฮฮาอีกครั้ง
15 ปีผ่านไป“ ฮิตตตตต! ” เสียงหญิงผู้หนึ่งดังขึ้น
“ อ้าว.. มีอะไรหรอไฮ ” ฮิตถามขึ้นอย่างสงสัย
“ วันนี้พวกเราจะไปคาราโอเกะกัน นายจะไปด้วยไหม ” ไฮถาม
“ อื้ม.. ไปสิ ” ฮิตตอบ
“ โอเค.. งั้นเจอกันที่สวน ตอนหกโมงเย็นนะ บายจ้า ”ไม่มีสิ่งใดเหนือกว่าคำว่า มิตรภาพ
The end of Destroy!! มหันตภัย สัตว์ประหลาดสุดโหดร้าย
