มาแบบหล่อเลยเรา
 

ซะงั้น   

แบบกรอกการสมัคร

ชื่อ:ชิเอล คอนเวลล์

ชื่อเล่น::เชล

เพศ::ชาย

นิสัย::ไม่ชอบยิ้ม เป็นคนฉลาด ชอบวางแผน ถึงเป็นแค่เด็กอายุ12แต่ก็ข้ามชั้นมาอยู่ม.6ได้

อาวุธ::ดาบ

ความสามารถพิเศษ:: เล่นไวโอลีน เปียนโน พูดภาษาได้หลายภาษา

ลักษณะ::ผมสีเทา ตาสีฟ้า ปิดตาหนึ่งข้าง สูง158 ซม.

(ลักษณะ เราขอเพิ่ม)

ณ บ่ายของวันหนึ่ง (ซึ่งไม่ใช่วันสอง-..-")

หญิงสาวผู้ีร่าเริงอารมณ์ดีคนนึง กำลังเดินอมลูกอม 5 เม็ด เดินไปมาอย่างสบายอารมณ์ ไม่สนใจสิ่งรอบข้างที่เกิดขึ้น แต่ทว่า...

"โอ๊ย" หญิงสาวร้องอย่างเจ็บแปล้บ และพูดขึ้นว่า "อะไรเนี่ย! วันนี้พึ่งอมลูกอมไป 75 เม็ดเองนะ ทำไมปวดฟันแล้วล่ะเนี่ย ปกติก็ปวดที่เม็ด 245" หญิงสาวเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับฟันของตัวเอง แต่ก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม

ขณะที่หญิงสาวเดินเข้าบ้าน ก็เห็นอะไรบางอย่างสีแดงเหลว หญิงสาวเดินเข้าไปดู

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!! พ่อ  แม่ ไม่นะ ฮือๆ พ่อ แม่ อย่าจากหนูไปนะ ฮือ" หญิงสาวปล่อยโฮออกมา เมื่อเห็นสภาพพ่อ และ แม่ของตนที่ถูกฆ่าอย่างน่าวิบัติ

"ใครทำพ่อกับแม่กัน ฮือๆ ใครทำพ่อกับแม่!!" หญิงสาวพูดพลางสิ่งของที่เขาเกลียดก็ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย  หญิงสาวแลเห็นจดหมาย  และรีบคว้ามันขึ้นมาดู ในจดหมายเขียนว่า

ถึง...ลูกลอล  แม่่ถูกสัตว์ประหลาดทำร้าย พร้อมกับพ่อ มันชื่อว่า ‘ ไฮโดรฟอสฟอไนโตร ’ มันทำร้ายร่างกายแม่ มันทรมานแม่ให้ถึงที่สุด ลูกต้องระวังนะ ลูกต้องระวังเอาไว้ อย่าให้พวกนั้นมันทำร้ายลูกได้... สัตว์ประหลาดตนนั้นมันถูกควบคุมด้วยความมืด พวกมันอันตรายมาก แม่จึงให้สิ่งของสิ่งหนึ่งไว้กับลูก มันอยู่ที่ตู้ข้างๆทีวี ลูกจงนำมันไปใช้ และแก้แค้นแทนพอกับแม่ให้ได้... คนที่ใช้ความมืดควบคุมพวกมันอยู่คือ XXXXX

เมื่ออ่านจบ ลอลไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีก ลอลปล่อยให้มันไหลออกมา...

ผ่านไป 1 ชั่วโมง ลอลลืมตาขึ้นมา เขายังอยู่ห้องเดิม เขาเริ่มทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้แล้ว เขาเดินไปหยิบของที่แม่ให้ไว้ เมื่อลอลเปิดตูออกมาก็ตบกับดาบ กับระเบิดวางอยู่คู่กัน ที่ป้ายเขียนไว้ว่า ให้ลูกลอล...  ลอลหยิบมันออกมาพร้อมกับพึมพำกับตนเองว่า"ลูกจะแก้แค้นมันให้ได้"

ลอลเดินออกไปดั่งร่างไร้วิญญาณ ลอลเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ก็พบกับสัตว์ประหลาดที่กำลังไล่ฆ่าคนอยู่  ความหลังถูกย้อนเข้ามาในหัวเขา  ตอนนี้ความโกรธของเขากำลังลุกโชนอย่างเต็มที่ พร้อมจะทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า

ลอลเดินไปหาสัตว์ประหลาดตนนั้น แล้วเอาก้อนหินก้อนใหญ่เหมาะมือ เขวี้ยงเข้าใส่หัวของสัตว์ประหลาดตนนั้น

"โป๊ก!" สัตว์ประหลาดสดุ้งนิดหน่อย แล้วหันมามองที่ลอล

"แกสินะที่ฆ่าพ่อกับแม่ของฉัน" ลอลไม่ปล่อยให้มันได้พูดอะไรพุ่งเข้าหามันอย่างดุเดือด

"ฉึบ"

"หึๆ แค่ีนี้เองหรอ แค่เถาวัลย์ข้าเจ้ายังตัดได้เส้นเดียว แล้วนับภาษาอะไรที่จะมาล้มฆ่าได้ ฮ่าๆ" สัตว์ประหลาดพูดจบ ก็ทำท่าจะเหยียบลอล

ลอลวิ่งออกไปได้ พร้อมกับสปิงตัวไปที่ด้านหลังของมัน และร่ายเพลงดาบออกมาอย่างรวดเร็ว

"งึมงำงึมงำงึมงำงึมงำ...  ย๊ากกกก!!!ตายซะเถอะะะะ!" ลอลแทงเข้าไปที่หัวของมัน ตัดให้เป็นรูปวงกลม พอที่จะให้บางสิ่งบางอย่างเข้าไปได้ มันคือ...ระเบิด!

ลอลยัดระเบิดเข้าไปที่ตัวของสัตว์ประหลาด และร่ายเพลงดาบอีกครั้ง

"อาสาโนโมกะเตะอาสาโนโมกะเตะ" ลอลชะงักไปนิดหนึ่ง เพราะตนท่องคาถาผิด แต่เมื่อลืมตามาดู มันกลับได้ผล ซึ่งลอลก็ไม่รู้มันคืออะไร แต่ลอลก็ต้องฆ่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ให้สำเร็จ

ลอลพุ่งไปยังจุดศูนย์กลางของตัวสัตว์ประหลาด และใช้ดาบแท่งไปที่หัวใจของมัน ลอลวิ่งกลับลงมายังพื้น พร้อมร่างที่แตกสลายกลายเป็นผุยผงของสัตว์ประหลาด

"หนูแก้แค้นให้พ่อกับแม่ได้แล้วค่ะ" หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆพร้อมยิ้มกับตัวเอง

ณ เวลาค่ำของวันหนึ่ง

มีหญิงสาวตัวน้อยออกมาเดินเล่นนอกบ้าน เพื่อสูดอากาศหายใจที่บริสุทธิ์และสะอาด ขณะที่หญิงสาวกำลังเดินเข้าบ้าน ก็แลเห็นอะไรบางอย่าง  หญิงสาวเดินเข้าไปดูก็ไม่พบอะไร หญิงสาวจึงเดินเข้าบ้านไป  แต่ทว่า..สายตาสะดุดไปเห็นสิ่งหนึ่ง มันคือ...เลือด!!

หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปดูอย่างตกใจ ก็พบกับสภาพแม่ของตนเอง ที่ถูกกระชากชีกเนื้อออกมาเป็นชิ้นๆ ลูกกระตาถลักออกไปข้างหนึ่ง เครื่องในย้อยออกมา

"กรี๊ด!! ม่ายยยย ฮือๆๆ" หญิงสาวกรีดร้องออกมา ด้วยความเจ็บปวดที่ต้องเสียแม่ของตนเองไป

"ฮือๆ แม่้อย่าพึ่งตายนะ หนูจะพาแม่ไปส่งโรงพยาบาลเอง! ฮือๆ" หญิงสาวนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆศพแม่และความเงียบเหงา

"ใครมันทำร้ายแม่กัน หนูจะไปฆ่ามัน หนูจะไปฆ่ามัน!! ฮือๆ" หญิงสาวร้องไห้หนักขึ้น และก็สลบไป


"อื้อ" หญิงสาวปรือตาขึ้นมา และเห็นตัวเองนอนตักแม่อยู่

"หนูขอสาบานไว้ตรงนี้เลยนะแม่ หนูจะฆ่ามันด้วยตัวของหนูเอง!" หญิงสาวพูด และเดินทำท่าจะเดินไปนอกบ้าน แต่ก็แลเห็นจดหมายฉบับหนึ่ง

หญิงสาวรีบหยิบจดหมายฉบับนั้นขึ้นมาดู มันไม่มีจ่าหน้าซองว่าถึงใคร...

"ขอเสียมารยาทหน่อยล่ะนะ" หญิงสาวพูดพร้อมเปิดดูซองจดหมายภายในจดหมายนั้นเขียนว่า

‘มันอยู่หลังตู้กับข้าว จงนำไปใช้ให้เกิดประโยคสูงสุดซะ!’ หญิงสาววิ่งไปดูที่หลังตู้กับขาวก็พบกับ ไม้เท้าด้ามหนึ่งที่มันดูสวยงามตามาก มันเป็นสีฟ้าสดใส ประกายวิ้งวับ

"อันนี้น่ะหรอ" หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆ และเดินออกนอกบ้านไป


หญิงสาวเดินออกมา และมีความมืดอยู่เป็นเพื่อน จนกระทั่งหญิงสาวมาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครมา และไม่มีใครใช้มันทำอะไรแล้ว

หญิงสาวจึงร่ายเวทย์มนต์ที่เคยเรียนออกมาและทำลายไปตัวทุกทิศทุกทาง หินแตกกระจายไปทั่ว พร้อมกิ่งไม้ที่หล่นลงมาหลายกิ่ง

หญิงสาวทรุดตัวลงกับพื้นเพราะความเหนื่อยและความเสียใจที่แม่ตนเองต้องถูกฆ่า

"หนูจะใช้ไม้เท้านี้ ฆ่ามันให้ได้!" หญิงสาวพึมพำกับตนเองเบาๆ และสลบไป