Chapter 11 เข้าใจผิดขั้นสูง
"เป็นไรอ่ะฟองต์ตาแดงๆ"เปรมถามขณะฉันกำลังถอดรองเท้า
"ร้องไห้หรอ ?"มดเดาอีก แต่ก็เดาถูกดีนะ-_-
"โอ้ยย !! ถ้าอองฟองต์ร้องไห้ ชั้นจะยอมแจกเงินทุกๆคนในห้องคนละ 10 บาท !!"นุ๊กตะโกนทำให้เพื่อนๆหันมาทันที
"ไหงพูดงั้นอ่ะ"วิมมิ่งถาม
"ก็ยัยนี่มันร้องไห้ยากจะตาย ชั้นจะยอมถวายตังค์ให้ทุกคนคนละ 10 บาทเลย !! 52 คนใช่ป๊ะ !! รอฟังอองฟองต์พูดเด๊ !!"
"อืม ชั้นร้องไห้มา"ฉันตอบสั้นๆทำให้นุ๊กหน้าเหวอไป เพื่อนๆทุกคนรีบวิ่งมาแบมือขอ
"เฮ้ยเป็นไรอ่ะ"มีนตะโกนถาม
"ไม่มีไร แค่โดนชะนีหัวเราะใส่น่ะ"ฉันบ่นเล็กน้อยพลางคิดถึงผู้หญิงคนนั้นที่กำลังหัวเราะเยาะให้ฉัน
เวลาร้องไห้ฉันจะไม่ชอบบอกเหตุผลให้คนอื่นฟัง
เพราะถึงบอกไปมันก็ไม่ช่วยทำอะไรให้ดีขึ้น..
"แต่ถ้าบอกพวกเราแกก็จะรู้สึกโล่งใจขึ้น"แป้งยิ้มจางๆเหมือนอ่านความคิดออกจนฉันสะดุ้งตกใจแล้วมองอย่างงุนงง
"อืม..ไว้จะคิดดูอีกทีนะ"
"เดี๋ยววันมะเรื่องก็วันเกิดแกละ จะเอาไงให้ไปหาป่าว ?"เปรมถาม
"ไม่เป็นไร อะไรคือวันมะเรื่อง ?"ฉันถาม
"ก็วันถัดจากวันมะรืนไง"
เออ เข้าใจคิดดีเนอะ-_-
"ไม่ต้องมากันหรอก ไว้เจอกันวันพุธเลยดีกว่า สอบ เอาเวลาไปอ่านหนังสือเถอะ"
วันจันทร์ก็วันเกิดฉันแล้ว วันนี้วันศุกร์..วันอังคารหยุด วันพุธก็สอบวัดผล
"แกนั่นแหละที่ควรเอาเวลาไปอ่านหนังสือ"วิมมิ่งหัวเราะเบาๆ
แกหมายความว่าฉันไม่ควรเอาเวลาไปร้องไห้อย่างเดียวใช่ไหม ?
เลิกเรียน
"เฮ้อ.."ฉันปาดเหงื่อ หลังจากทำเวรบนห้องเสร็จ เพื่อนๆกลับกันหมดด้วยเหตุผลคล้ายๆกันทำให้หน้าที่เวรตกมาอยู่ที่ฉัน หากไม่มีใครทำ วันต่อมาครูมาตรวจ(เสาร์) ไม่สะอาดถึงตาย
"กลับบ้านดีกว่าแฮะ"ฉันปิดห้อง เอากระเป๋าพาดบ่าก่อนจะเดินลงไปโรงจอดรถ
"นี่"เสียงเรียกดังขึ้นด้านหลัง ฉันไม่สนใจก้มหน้าก้มตาไขกุญแจรถ
"นี่ !!"เสียงนั้นดังขึ้นกว่าเดิม ฉันหันไปมองรอบๆก็พบแค่กลุ่มผู้หญิง 5 คนและฉันเพียงหนึ่ง
ยัยส้มนี่นา-_-"
"เรียกฉันหรอ ?"ฉันถาม ยัยนั่นท้าวสะเอวถาม
"เอ๊ ! ยัยนี่ บริเวณนี้มีแค่เพื่อนฉัน ฉัน แล้วก็เธอ เรียกนกเพนกวินอยู่มั้ง !!"
"อ้าวเหรอ ? นึกว่ามีหมามาหอนแถวๆนี้ซะอีก"ฉันตอบลอยหน้าลอยตาจนยัยนั่นขบฟันกึกๆ
"ว่ามามีธุระอะไร จะรีบกลับบ้าน"ฉันตอบเสียงเรียบ
"ต๊าย !! จะรีบกลับไปอ่อยผู้ชายล่ะสิ"
"ชั้นจะกลับบ้านไปนอน ไม่ได้อ่อยผู้ชายทุกสามเวลาเหมือนเธอนี่"
"ยอกย้อนเหรอ"
"แล้วเห็นว่าเป็นอะไรล่ะ"ฉันเชิดหน้าตอบกลับ แอบหัวเราะในใจจนดังไปหมดเหมือนมีคนตีกลองอยู่ในอก
"เอาล่ะ จะคุยด้วยดีๆก็ได้ !! เธอเป็นอะไรกับออมคะ !!"
เวลานี่หล่อนไม่ต้องพูดคำว่า "คะ" หรอก มันเปิดเผยธาตุแท้หมดแล้ว "ค่ะ" !!
"เป็นแฟน แล้วเธอล่ะ"
"ตอ-แหลได้โล่จริงนะคะ ฉันนี่แหละค่ะแฟนออม !!"
"ถ้าคุณเป็นแฟนออม ฉันคงไม่ใช่ศรีภรรยาเขาเลยเหรอคะ ?"ฉันเอียงคอตอบ แอบขำอยู่ในใจอีกแล้ว
"หมายความว่าไง"
"ฉันคบกับเขามาสามปีแล้ว"
ยัยนั่นอ้าปากค้างไปทันที
"สามปี..ธะ..เธอล้อเล่นหรือเปล่า"
"หน้าฉันเหมือนล้อเล่นหรอ"
"งั้นฉันก็ผิดล่ะสิ"ยัยนั่นเกาหัวแกรกๆ
"เธอหมายความว่าไง"
ยัยนี่กำลังทำให้ฉันงง เข้ามาหาเรื่องแล้วบอกตัวเองผิด สมองเออเร่อเปล่าเนี่ย=_=
"ก็ฉันไล่จีบออมอยู่น่ะสิ !!"
หาาาาาาาา ! =[]=
ดับเบิ้ลงุนงงค่ะ..
"ถึงแม้เธอกับเขาจะคบกันตั้ง 3 ปี แต่ฉันก็ไม่ยอมง่ายๆหรอกนะ !!"
"รู้ไหมคะแถวบ้านฉันเรียกอะไร ลาล่ะค่ะ ขอบคุณที่ทำให้ฉันร้องไห้บ้านแตก ซักวันเราคงได้พบเจอกันเร็วๆ..แบบศัตรู-_-"ฉันขับมอเตอร์ไซค์ออกไปจนลับสายตายัยพวกนั้น
แล้วนี่ฉัน..จะร้องไห้เก๊กบทเศร้าไปทำเพื่อไรแฟ๊ ! =[]= เปลืองน้ำตาจิ๊บๆ !!
แล้วทำไมเขาถึงไม่ยอมบอกล่ะว่ายัยนี่มันไล่จีบอยู่ !! (ผู้หญิงแน่เหรอวะ-_-)
