เออ มันตั้งนานแล้ว=_='

เพื่อนมันยังล้อกันเลย ..ผ้าอ้อมยี่ห้อเด็กสำเร็จรูป ~

ป.ล.คลื่นกระทบฝั่ง= +

= = โอ้ ...

ทำไมอ่ะ เกิดไรขึ้น=[]=

อยากออนเอ็ม แต่แม่นั่งอานละครอยู่ในห้อง=_=

"เป็นอะไรอ่ะ ทำไมหน้าเครียดกันเชียว ?"พี่เอ๋ถามหลังจากพวกฉันกลับบ้านมาพร้อมเพื่อนๆที่กะจะนอนบ้านฉัน

"ก็ไอ่เลวกราฟอ่ะดิ ดันชิ่งหนี พวกเราเลยต้องออกตังค์ เงินไม่พออีก โชคดีออมมาเห็นก่อนไม่งั้นก็ไม่รู้จะทำไงแล้ว"ฉันบ่นอุบ

ย้อนเวลากลับไป..

"เฮ้ยเอาไงดีตังค์ไม่พออ่ะ"นุ๊กกระซิบ

"ฉันทุ่มสุดตัวแล้วนะเว้ย หมดตังแล้ว"มีนกระซิบตอบ

"เงินฉันต้องมาร่อยหรอเพราะพวกแกเนี่ยนะ=O=;"ยัยหมูตอนบอก

"เป็นอะไรกระซิบกระซาบกันทำไมน่ะ ?"ออมเดินเข้ามาถาม

"ว้าวว ^O^ ออม มาพอดีเลย ช่วยจ่ายเงินช่วยฟองต์หน่อยตังค์ไม่พอ"ได้ทีรีบฉุดแขนเขาทันตาเห็น

"อ่ะ..อืม=_=?"เขาหยิบเงินมาจ่ายให้แบบงงๆแต่ก็ยอม

"แล้วมากับใครอ่ะจะไปแล้วหรอ ?"ฉันถามทันทีที่จ่ายเสร็จ

"เอ่อ..จะไปแล้วน่ะ บ้ายบาย"เขายิ้มให้อย่างที่ไม่เคยเป็นก่อนจะเดินหันหลังไป

"เดี๋ยว !"ไม่ทันถามว่ามากับใครอีกรอบก็เดินจากไปแล้ว

เขายิ้มให้

อย่างที่ไม่เคยเป็น

กลับสู่ปัจจุบัน ณ สองชั่วโมงถัดมา

ห้องนอน-_-'

"เฮ้ย ๆ เขาบอกว่า เวลาผู้ชายมีใหม่มักจะทำตัวดีๆกับแฟนเว้ยเฮ้ย"นุ๊กบอกก่อนจะกอดหมอนฉันไว้แน่น

"ปากเสียยัยบ้า"แป้งฟาดด้วยหมอนไปอีกใบ ก่อนจะฉุกคิด

"เออ แต่ก็จริงนะ ?"

"ทำไมคิดงั้นล่ะ"ฉันถาม

"ก็ทำตัวดีๆไม่อยากให้แฟนรู้ไงว่ามีคนใหม่อ่ะ >O<"

"หุบปากซะไม่งั้นชั้นจะเจี๋ยนกระโหลกแก-_-"ฉันหยิบดาบไม้ของตัวเองขึ้นมาขู่  จนแป้งสะดุ้งตกเตียง

อืม..แทบไม่ได้คุยกับออมเลย..

1 อาทิตย์ก็ 1 ครั้ง - 2 ครั้ง.. หรือบางอาทิตย์ก็ไม่ได้คุย..

งั้นเหรอ ?

ฉันนั่งเงียบจนเพื่อนๆจ้องมอง แต่พอเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็วเพื่อนๆก็สะดุ้งกันใหญ่

มือฉันคว้ากระดาษมา หยิบปากกาส่งให้เพื่อนๆคนละแท่ง  พวกมันรับอย่างงุนงง แต่ก็ถือไว้ ฉันเขียนโจทย์ในกระดาษ

รักที่ต้องห่างไกลจะไปสำเร็จไหม

ตอบ สำเร็จ/ไม่สำเร็จ

ฉันยื่นกระดาษให้พวกนั้น เริ่มจากนุ๊ก ทุกคนเขียนตอบลงไปก่อนจะเขียนชื่อคนตอบลงไปด้วย จากนั้นส่งมาให้ฉัน

นุ๊ก = ถ้ารักจริงก็ไปสำเร็จว่ะ แต่ถ้ามีคนใหม่ก็จบเห่

มีน = สำเร็จชัวร์ เพราะถ้ารักกันไม่คิดมีคนใหม่มันก็สำเร็จนะ

แป้ง =  ไม่สำเร็จหรอก ถ้าเกิดว่าเราห่างไกลกับแฟนแล้ว เราก็มีคนใหม่ได้ สุดท้ายก็จบอย่างไม่สวยงามถ้าต้องห่างไกล

เปรม = ตามคนอื่น 555+

มด = สำหรับตัวเองคิดว่า ไม่สำเร็จนะ เพราะถ้าห่างไกลกัน มันก็จะหมดรัก

วิมมิ่ง = ไม่สำเร็จหรอก

ฉันหยิบมาอ่าน อ่านเสร็จก็อมยิ้มแบบฝืนๆก่อนจะกุมหัวแล้วเอียงคอ

"ว้า ~ ฉันนี่ก็ !... ถามอะไรแปลกๆ เนอะ นอนๆๆ ใครไม่นอนเดี๋ยวเอาดาบฟาดหน้า"ฉันขู่ จนเพื่อนๆเด้งขึ้นเตียงนอนหมด

จนกระทั่งเหลือฉัน..

"อ้าว แล้วฉันจะนอนตรงไหนล่ะ-_-"ฉันถาม

"ตรงพื้นที่แกปูผ้าปูที่นอนอย่างสวยไง ฮ่า ๆ ๆ "นุ๊กหัวเราะชอบใจ

"เออ -_-"

คราวนี้ฉันยอมแต่โดยดี..

จะได้คิดอะไรฟุ้งซ่านคนเดียวโดยไม่มีคนอื่นมากวน..

ไฟถูกดับลงพร้อมความมืดที่เริ่มสะท้อนเข้าดวงตา..

เช้าวันต่อมา

"ฮ้าวววว ~"ฉันบิดขี้เกียจสุดโต่ง ก่อนจะพลิกตัวไปมาขณะหลับ ในขณะที่พลิกมาอีกที  หน้าของคนบางคนยื่นเข้ามาซะตกใจ !!

"นุ๊ก OoO"

"มีอะไรเรอะ-_-;"

"ตกเตียงหรอ"ฉันลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะเงยหน้าดูเพื่อนๆที่หลับเป็นตาย

"อืม ก็ดูแป้งดิ นอนดิ้นเอาดิ้นเอา ดิ้นไปดิ้นมาฝันว่าอะไรไม่รู้ ถีบฉันลงเตียง ดีนะด้านล่างมีผ้านิ่มๆรอรับไว้><"

"เออ ยังดีกว่าพวกแกละกันที่ตั้งเสียงนาฬิกาปลุกโทรศัพท์ชั้นเป็นเสียงอาจารย์ด่าน่ะ เล่นเอาตกเตียงขาเคล็ดไปสามวัน-_-"ฉันย้อนกลับ

"ได้เวลาแก้เผ็ดละ"นุ๊กบอก ฉันมองอย่างไม่เข้าใจ แต่พอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาก็ยิ้มแฉ่ง

"แกนี่ร้ายกว่าฉันอีก"ฉันเดินไปหยิบโทรศัพท์ก่อนจะเปิดเสียงริงโทนกรี๊ดลั่นบ้าน

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !~

"กรี๊ดแม่เจ้าร่วง !!"แป้งสะดุ้งตกเตียงลงมาอีกคน ทุกคนสะดุ้งตื่นกันหมดยกเว้นมีนที่นอนไม่รู้เรื่องราวอยู่คนเดียว

"เอ้า นี่มันหลับหรือตายวะเนี่ย- -*"นุ๊กบ่น ก่อนทุกคนจะคลานเข้าไปปลุกมีน

ฉันหัวเราะเบาๆก่อนจะส่ายหน้า แล้วมองโทรศัพท์ มีข้อความใหม่มา

ติ๊ด..ติ๊ด..ติ๊ด

เพียงกดแค่สามปุ่มก็ไปที่ข้อความได้  ฉันบรรจงอ่าน(ไม่รู้ว่าทำไม- -*) ทันที

'มาหาที่ห้องเรียนตอนเที่ยงหน่อยสิ

จาก ออม'

"กี่โมงแล้ว"แป้งบิดขี้เกียจถาม

"8.."ฉันตอบเบาๆ

"อ้อ 6 โมง 8 นาที ยังเหลือเวลาอีกเยอะ=O=;"

"7 โมง 8 นาที แล้วโว้ย !! ชั้นให้เวลาพวกแกแค่ 10 นาที ถ้ายังแต่งตัวอาบน้ำไม่เสร็จ ! ถึงโรงเรียนพวกเราโดนฆ่าทิ้งยกหมู่ !!"ว่าแล้วก็รีบกระโดดเข้าห้องน้ำไปทันที ชั้นไม่โง่วิ่งผ่านน้ำหรอกนะ แค่เอาน้ำราดตัวแล้วสา ดกำแพงแค่นั้นเอง เชอะ !!(สบู่ล่ะ?-_-;)

ณ โรงเรียน

"พวกเธอมาสาย-O-"ประธานนักเรียนบอก ฉันยกนาฬิกาขึ้นมาดู

"อีก 1 นาทีเข้าโรงเรียน เพราะฉะนั้นยังไม่สาย"ฉันเถียงกลับ หมอนั่นพ่นลมหายใจดังพรืด ก่อนจะปล่อยตัวเข้าโรงเรียน

"สุดยอดว่ะฟองต์ กล้าเถียงหมอนั่นด้วย"วิมมิ่งดีดนิ้วดังเป๊าะ

"มีเหรอจะไม่"ฉันตอบสั้นๆก็จะเดินตัวปลิวขึ้นอาคารเรียนไปพร้อมเสียงออดเข้าเรียนที่ดังขึ้นพอดี

เที่ยง

แฮ่ก..แฮ่ก..

โปรดอย่าคิดลึก-_-!!

ฉันกำลังวิ่งไปห้องเรียนเขาอยู่ แต่เนื่องจากว่าวันนี้ตึกเรียนฉันกับเขาห่างไกลกันมากจนจะเป็นลมข้างทาง  ไม่รู้โรงเรียนจะสร้างอะไรใหญ่โตต้นไม่แทบไม่มี=_=;

"ถึง..ซัก..ซักที.."ฉันหอบไปด้วยจับหน้าอกไปด้วยก่อนจะปาดเหงื่อแล้วเดินเข้าไป

"อ้าวฟองต์มาหาออมเหรอ"ฮิวโก้ เพื่อนชายสมัยเรียนประถมทักขึ้น

"อือ อยู่ไหมอ่ะ-_-"

"อ้อ..เฮ้ยยยยมานี่ก่อนนนน !! ~~"ฮิวโก้ลากเสียงยาวก่อนจะปิดตาปิดปากฉันแล้วลากเข้าไปในล็อคเกอร์บานใหญ่หลังห้อง-_-

"อยู่ในนี้ อย่าส่งเสียงจนกว่าฉันจะบอก โอเคป่ะ-_-"เขาตอบ ฉันพยักหน้า

"เออ เร็วๆฉันให้เวลา 5 วิ ถ้า 5 วิ ฉันจะออกไปทันที"

ปัง

ประตูล็อคเกอร์ปิดโดยอิสระภาพ ทันทีที่ปิด ฉันเริ่มนับ 1

"1.."

ฮู่วว มันช้าเกินไป อยากรู้ว่ามีอะไร เปิดเลยดีกว่า^O^

แอ๊ดด..

"ฟองต์ !"

"ใครน่ะ-_-"

"นี่มันเรื่องอะไรกัน=_="

"5 วิยังไม่ถึงเลยโว้ยย !! =[]="

ฉันมองภาพเบื้องหน้าอย่างงุนงง เมื่อเห็นฮิวโก้กับออมพยามผลักผู้หญิงคนหนึ่งออกจากห้อง หล่อนมองฉันด้วยสายตาไม่เข้าใจ ออมกับฮิวโก้หน้าเหวอ

โอเค..จะพยามทำใจยอมรับว่าพวกนี้กำลังพาฉันเล่นเกมรักสี่เศร้าอยู่ -_-

"มีอะไรน่ะฮิว !! ทำไมต้องผลักส้มออกจากห้องด้วย ! ก็ส้มจะอยู่กับออม !"

ส้มงั้นรึ ? ชื่อเหมือนที่แพรวกับแทดเล่าให้ฟังเลย..

"เธอเป็นใคร"ฉันถามเสียงเย็นแล้วมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น

"เธอนี่ถามโง่จังนะ ไม่เห็นรึไงว่าฉันทำอะไรอยู่"

เกาะแขนออมเรอะ !!

"อ้อ เห็นอยู่ เผอิญว่าไม่ได้ตาบอด"ฉันแขวะเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหาออม

"ผู้หญิงคนนี้คือใคร ?"

"เอ่อ..ส้มน่ะ"

"ฉันต้องการคำตอบให้ชัดเจน"

"คะ..ตือ.."

"บอกมาสิ"ฉันข่มมือ ก่อนจะหลับตาทำใจเล็กน้อย

"โอเค เมื่อภาพมันฟ้องฉันก็คงจะยอมรับได้แล้วล่ะนะ"

ในห้องเงียบกริบ ทุกสายตาจดจ้องมาที่เรา 4 คน(อายเป็นนะเออ)

"....."

"เงียบแสดงว่าถูก"

ใช่..เขาแอบมีกิ๊กไงล่ะ เขาแอบมีคนอื่น

"ฮิว ถ้าแกให้ฉันนับถึง 5 ฉันก็เหมือนจะไม่ถอดเขายาวๆนี่ออกจากหัวสักที"ฉันหันไปมองเพื่อนชายคนนั้น

"นายทำชั้นผิดหวัง"ฉันบอกทั้งฮิวโก้ทั้งออม ก่อนจะเดินหนีไป

"เอ่อ..คือ !"เสียงดังตามหลังมา ซึ่งฉันจำได้ดีว่านั่นเสียงอะไร

"มะ..ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ"ออมตะโกนตามหลังในขณะที่ฉันพยามสาวเท้าให้เร็วที่สุด

พอกันที !! ไม่อยากฟังคำโกหกหลอกลวงนี่น่ะ !! มันน่าโมโห !!

"อ้อ เหรอ งั้นฉันจะหลอกตัวเองต่อไปละกันว่านายไม่ได้มีคนอื่น"ฉันตอบสั้นๆก่อนจะเดินจากไปไม่ฟังเสียงเรียกด้านหลังและเสียงหัวเราะเยาะของเธอ..ผู้หญิงคนนั้น

เมื่อรู้ตัวว่ามาไกลพอ แต่มุมนี้เงียบสงบ ฉันปล่อยโฮออกมาทันที ก่อนจะพยามๆพาร่างตัวเองไปห้องน้ำ วักน้ำใส่หน้าเป็นตายจนบางคนแอบมอง

ฉันเงยหน้ามองกระจก  ผู้หญิงผมสีน้ำตาลแดง ดวงตากลมโตกับปากที่แตกเล็กน้อยแต่มีสีชมพู ผิวไม่ขาวมากไม่ดำมาก กำลังจ้องมองตัวเองในกระจก

ดวงตานั้นแดง..

แดงเพราะน้ำเข้าตาหรือน้ำตาไหล ?

แล้วฉันจะเอาไงกับเรื่องพรรค์นี้อีกต่อไป..

ใครก็ได้หาคำตอบให้ฉันทีเถอะ..

ความรักมักเป็นรูพรุนถูกพรมกระสุนของความจริงยิงใส่  เพลงคาราบาว