[Fiction] สงครามตัวแทนแห่งเทพ กับ เทพแห่งยมโลก [เริ่มภารกิจ]

มั่ว ๆ ไปก่อน =A="

บทที่ 15 ผิดเส้นทาง

ร่างที่ใหญ่สูงนั้นถูกทำมาจากหิน พวกเขารู้ทันทีว่าคือ โกเลมหิน พวกเขาไม่รีรอ รีบคว้าอาวุธของตัวเองและเตรียมท่าต่อสู้

เจนลีน่าหลบหลังเลิฟโลว์อย่างผวาและตัวสั่นเทิ้ม

“คาส ! นายสร้างมันมาหรอ” แฟงถามคาสโดยที่สายตายังคงจับต้องร่างของโกเลมหินยักษ์

“ชั้นปล่าว !” มือข้างขวาของโกเลมหินกลายเป็นค้อนที่มีหนามแหลม ยกมันสูงขึ้นและทุบลงไปก่อนที่พวกเขาจะหนีทัน

ในวินาทีนั้นความเงียบปกคลุมไปทั่ว ไร้ซึ่งเสียงใด ๆ โกเลมหินยกมือที่เป็นค้อนหนามของมันขึ้นมาช้า ๆ หวังจะได้เห็นศพของพวกเขา

แต่มันกลับเห็นบาเรียสีฟ้าที่ทำจากน้ำครอบคลุมพวกเขาอยู่ มันโมโหมากจึงเหวี่ยงลงอีกครั้ง แรงมหาศาลของมันผลักดันทำให้เนจังเกือบผงะถอยหลัง

“นี่ ! อย่ามัวแต่ยืนเฉยสิ ชั้นต้านมันไว้ได้ไม่นานหรอกนะ !” พวกเขาวิ่งออกจากบาเรียของเนจังทันที และเริ่มแยกทางกัน

พวกเขากระจายอยู่รอบ ๆ โกเลมหิน เจนลีน่าหลบอยู่ที่หลังหินใหญ่ มองดูการต่อสู้ของพวกเขา เคนจิเปิดฉากคนแรก ยิงแสงสว่างเจิดจ้ายิ่งงกว่าพระอาทิตย์ขึ้นฟ้า

แต่โชคร้ายที่โกเลมหินนั้นไม่มีตา มันจึงไม่สามารถตาบอดได้ แฟงปาระเบิดลมใส่โกเลมหินโดรหัวเต็ม ๆ มันผงะถอยหลังจากแรงดันเล็กน้อย

แต่มันก็ตั้งตัวได้ เนจังและเลิฟโลว์โจมตีใส่มันพร้อมกัน เนจังยิงไปตามร่างกายของมัน เลิฟโลว์ฟันดาบบริเวณขาของมัน

คาสหยิบดาบใหญ่ธรณีของเขาขึ้นมาและฟันดาบลงพื้น เกกิดคลื่นเป็นทางตรงใส่โกเลมหินยักษ์ มันก่อตัวสูงขึ้นเป็นกำแพงเรื่อย ๆ

แต่โกเลมธาตุเดียวกับดินจึงไม่สามารถทำอะไรมันได้ ฟรี่ซซี่พ่นน้ำแข็งไปทั่วร่างกายของโกเลมหิน เพียงไม่นานหลังจากที่ฟรี่ซซี่ยิงใส่ น้ำแข็งเริ่มจับตัว

โกเลมเริ่มเคลื่อนไหวช้าลง แล้วในที่สุดมันก็หยุดการเคลื่อนไหว ในเวลานั้นพวกเขานึกว่ามันจบแล้ว แต่โกเลมหินกลับทำน้ำแข็งแตกเป็นเสี่ยง

และเอามือทั้ง 2 ข้างทุบลงพื้นดิน โกเลมดินตัวเท่าพวกเขาผุดขึ้นมาจากพื้นดินประมาณ 5-6 ตัว แฟงปาระเบิดใส่โกเลมดิน

มันแตกเป็นเสี่ยง ๆ เลิฟโลว์ฟันดาบคู่ประกายไฟที่มีไฟลุกโชนใส่โกเลมดิน ความร้อนของดาบทำให้โกเลมดินละลายไป

เนจังยิงธนูใส่โกเลมดินตัวหนึ่ง เมื่อเนจังยิงธนูเสร็จ ระหว่างที่ลูกธนูกำลังมุ่งไปหาโกเลมดินด้วยความเร็วสูง ลูกธนูสลายตัว

กลายเป็นคลื่นน้ำยักษ์ถมใส่โกเลมดิน น้ำเริ่มท่วมหุบเขา เนจังรีบสร้างบาเรียใส่พวกเขาเพื่อไม่ให้พวกเขาตัวเปียก

โกเลมดินเริ่มละลายไปกับสายน้ำ แต่ไม่ใช่กับโกเลมหิน มันยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่สะท้นสะท้านอะไรแม้แต่น้อย

เมื่อน้ำกลับไปก่อตัวเป็นคันธนูใส่มือของเนจังเหมือนเดิม โกเลมหินเรียกโกเลมดินมาอีกครั้ง แต่รอบนี้มันมาเป็น 20 ตัวกว่า ๆ

โชคดีที่โกเลมดินนั้นตายง่ายเหลือเกิน จึงสามารถกำจัดพวกมันได้ในช่วงเวลาอันสั้น แต่มันกลับมาไม่หยุด และแต่ละรอบที่โกเลมหินเรียกมานั้น

มันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ รอบที่ 3 มันมา 30 ตัว รอบที่ 4 มันมา 40 ตัว พวกเขาสามารถกำจัดมันได้สบาย ๆ ก็จริงแต่หากมันมาไม่หยุด

พวกเขาก็เริ่มจะหมดแรงเช่นกัน

“เอาไงดี มันมาไม่หยุดเลย !” เลิฟโลว์พูดขึ้นในขณะที่เธอใช้ดาบข้างขวาฟันโกเลมดินตัวข้างหน้าและดาบข้างซ้ายฟันโกเลมดินที่อยู่ข้าง ๆ เธอ

“เล็งตัวหัวหน้ามันก่อนดีมั้ย !” เคนจิเสนอขึ้นในขณะที่กระโดดตีลังกาข้ามโกเลมดินไปแทรกกลางหมู่มัน และปล่อยลำแสงที่สว่างเจิดจรัส

มันดึงดูดความสนใจของโกเลมดินทั้งหมดในบริเวณนั้นและเคนจิรีบจัดการมันทันที

“จะเข้าถึงตัวมันยังไงละ !” แฟงตอบกลับมาในขณะที่กำลังปาระเบิดไปที่กลางหมู่โกเลมดิน

ทันใดนั้นพวกเขาเห็นอะไรบางอย่างยืนอยู่ข้างหลังพวกเขา มันเป็นกวางสาวตัวใหญ่สีน้ำตาลอ่อนที่มีแสงออร่าสีขาวเปล่งออกมาจากตัวของมัน

ดวงตาสีดำสนิทที่กลม จ้องมายังที่พวกเขา มันวิ่งเข้ามาแทรกกลางกลุ่มพวกเขา แล้วทันใดนั้นมันก็เปล่งแสงออกมามากกว่าเดิม

จนพวกเขามองอะไรไม่เห็น แสงนั้นสว่างบาดตาพวกเขาต้องเอาแขนมาปิดตากันไม่ให้แสงที่อาจทำให้พวกเขาตาบอดนั้นมากระทบกับดวงตา

ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบสงัด พวกเขาค่อย ๆ เลื่อนแขนลงมา มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ในสนามรบที่เต็มไปด้วยโกเลมแห่งนั้นแล้ว

ตอนนี้พวกเขาอยู่ในถ้ำมืดที่เป็นห้องกลมแห่งหนึ่ง มีใยแมงมุมอยู่ตามซอกถ้ำ และมีหินย้อยมากมาย และหยดน้ำที่หยดติ๋ง ๆ จากปลายหินย้อย

ผนังหินมีรอยแกะสลักเป็นรูปภาพมากมายเต็มไปทั่วผนังหิน มีประตูเหล็กที่มีสนิมเขรอะอยู่

“ที่นี่มันที่ไหน แล้วถ้ำอะไรมีประตูเหล็ก !” แฟงตั้งคำถามขึ้นมาพลางมองไปรอบ ๆ อย่างงุนงง

“เจนลีน่าละ !” เลิฟโลว์หันซ้ายหันขวามองหาเจนลีน่าอย่างกระวนกระวาย

แต่แล้วก็มีสิ่งหนึ่งดึงเสื้อของเธอเบา ๆ เลิฟโลว์หันไปและถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เฮ้อ .. เธออยู่นี่เอง !”

“จะที่ไหนก็ช่างเถอะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องสู้กับพวกมันแล้ว !” เนจังบ่นขึ้น คาสเดินไปที่ประตูเหล็กเพื่อที่จะเปิดมัน แต่คาสเปิดไม่ออก

“มันล๊อค ! สงสัยพวกเราจะถูกกวางจับมาขังละมั้ง” คาสสันนิฐานขึ้นขณะที่พยายามดึงประตูเหล็กอย่างสุดแรง

“อย่างน้อยก็ไม่เจอตัวอะไร” แฟงพูดพลางทิ้งตัวลงไปนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง

“แต่ถ้าเราถูกขังไว้เพ่อเป็นอาหารมื้อค่ำของมันละ”

“บ้าน่า ทำไมเธอคิดงั้นละเลิฟโลว์”

“นี่มันก็เป็นไปได้นะ เคนจิ”

“นั้นใคร !” เสียงหนึ่งดังก้องมาจากหลังประตูเหล็ก เสียงนั้นดุดันมากจนพวกเขาต้องสะดุ้ง

“ให้ตายสิ ! หนีจากโกเลมมาได้เจออะไรอีกละ !!” เลิฟโลว์บ่นขึ้นมาอย่างหงุดหงิด

“พวกเจ้าเป็นใคร เฮ้อ ! กวางของข้าจับอะไรมาอีกละเนี่ย” แล้วในที่สุดเจ้าของเสียงที่ดุดันนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นทันทีที่ประตูเหล็กเปิดออก

พวกเขาคาดหวังว่าเจ้าของเสียงคงจะมีร่างกายที่แข็งแกร่ง และ ตัวใหญ่สมกับเสียงที่ดุดันอันน่ากลัวนั้น

แต่พวกเขาพบร่างของชายแก่ชราคนหนึ่ง เขาใส่ค้ำไม้เท้าไม้อยู่ มีผมสีขาวยาวถึงหลังที่รุงรังเหมือนไม่ได้หวีผมมา 10 ปี

และมีเครายาวเหมือนซานต้าครอส เขาสวมเสื้อผ้าที่ขาด ๆ และร่างกายมอมแมม ดูมีอายุประมาณ 70 ปีกว่า ๆ

ดวงตาสีเขียวหญ้ามองพวกเขาผ่านแว่นครึ่งเสี้ยวพระจันทร์ของเขา

“ข้าถามว่าพวกเจ้าเป็นใคร !” ชายแก่ย้ำอีกครั้ง เสียงนั้นยังดุดันเหมือนเดิม

เอ่อ .. คือ .. เป็น .. เป็น .. แฟงพูดติด ๆ ขัด ๆ เขาคิดไม่ออกว่าจะบอกไปว่าอะไรดี

ในความคิดของแฟง หากบอกเป็นนักรบของเทพ ชายแก่อาจจะกลายร่างเป็นอะไรสักอย่างและขย้ำพวกเขาตาย

“เอ่อ .. นักท่องเที่ยวค่ะ !” เนจังต่อให้ทันที เลิฟโลว์ดึงตัวเนจังมากระซิบกลับกลุ่ม

“นี่คิดยังไงบอกว่าเป็นนักท่องเที่ยวเนี่ย !” คาสกระซิบถามเนจังขึ้นเบา ๆ

“ก็ไม่แน่เขาอาจจะเป็นศัตรูของเทพก็ได้” ดูเหมือนว่าแฟงจะไม่ได้คิดแบบนั้นเพียงคนเดียว

“ตาแก่เนี้ยนะจะทำอะไรเราได้” เคนจิพูดอย่างดูถูก

“มันอาจแค่ตบตาเราให้เราตายใจก็ได้ !”

“พวกเจ้ากระซิบกระซากอะไรกันห๊ะ” ชายแก่ขัดขึ้นมา

“อ .. เอ่อ .. ใช่ เราเป็นนักท่องเที่ยวที่หลงทางมา !” เคนจิพูด

“โกหก !!” ชายแก่ตะโกนด้วยน้ำเสียงที่ดุเดือดและโทสะ

“นักท่องเที่ยวที่ไหนจะมีปลาทองลอยในอากาศได้ !” ชายแก่พูดในขณะที่ชี้ไปที่ฟรี่ซซี่ พวกเขาเถียงไม่ออก

“ข้ารู้ .. ข้ารู้ .. พวกเจ้าเป็นนักรบของเทพทั้ง 5 ใช่มั้ย”

“คุณรู้ได้ยังไง คุณเป็นใคร” แฟงถามด้วยความสงสัย

“ข้าไม่ได้เป็นศัตรูกับเทพละกัน ตามข้ามา” แล้วชายแก่ก็หันหลังไปควักมือเรียกพวกเขาให้ตามมา พวกเขาสบตากันอย่างลังเล

แล้วจึงเดินตามชายแก่ไป เมื่อพวกเขาออกมาจากห้องถ้ำ พบถ้ำที่ดูคล้าย ๆ บ้าน มีตะเกียงที่มีไฟส่องแสงอ่อน ๆ ที่แขวนอยู่ตามผนังหินเป็นทาง ๆ

และหินที่มีลักษะณะคล้ายโต๊ะทรงกลมแต่ขรุขระมีผ้าสีขาวที่ขาดวิ่นคลุมอยู่ และเก้าอี้ไม้ ในห้องนั้นมีเพียงแค่นั้น แต่มีทางแยกเต็มไปหมดราวกับเขาวงกต

“พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่รึ” ชายแก่ถามขึ้นในขณะที่นำทางพวกเขาอยู่ ซึ่งพวกเขาก็ยอมเดินตามโดยดีแต่ยังมีความระแวงอยู่

เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าชายแก่จะพาไปที่ไหน

“มาทำภารกิจครับ” คาสตอบคำถามของชายแก่

“ภารกิจอันใดรึ”

“มาหา ขวานใหญ่โลกาพินาศ ครับ” แฟงตอบกลับไปอย่างตรง ๆ ชายแก่หยุดเดินทันทีและหันหลังมา เขาขมวดคิ้ว

“ใครเป็นคนมอบภารกิจให้แก่พวกเจ้า”

“เอ่อ .. ไทม์ลิมบัส” แฟงตอบ ชายแก่หันหลังกลับไปและนำทางพวกเขาต่อ ชายแก่ยังคงขมวดคิ้วอยู่

“เอาไปทำอะไร” ผ่านไปสักพักชายแก่ถามขึ้นอีกรอบ

“ไทม์ลิมบัสบอกว่า ให้พวกเรารีบตามหาก่อนที่ออรินัสจะพบและนำกลับมาให้ไทม์ลิมบัส ค่ะ” เลิฟโลว์เป็นคนตอบ

“โอ๊ย เจ้าไทม์ลิมบัสเอ้ย ! ซ่อนที่นี่ก็ดีแล้ว ! เอาเถอะ ข้าจะบอกทางพวกเจ้า”

“ขอบคุณมากค่ะ/ครับ” พวกเขากล่าวขอบคุณพร้อมกันอย่างดีใจแต่ไม่แสดงออกมา

“เดินตามเส้นทางนี้ไปเรื่อย ๆ หากเจอทางแยกให้พวกเจ้าไปทางซ้ายตลอด”

“ทำไมละ” เนจังถามขึ้น

“เจ้าไม่เคยได้ยินรึ ขวาร้าย ซ้ายดี อย่าเลี้ยวขวาเด็ดขาดละ ไม่งั้นเจอรังไซวีรัสแน่”

“รังอะไรนะ !” พวกเขาอุทานพร้อมกัน แต่ชายแก่ไม่ตอบ เพียงไม่นานชายแก่ก็หยุดเดินขึ้น

“ข้าส่งพวกเจ้ามาได้แค่นี้ละ”

“ทำไมละ เป็นเขตหวงห้ามหรอคะ” เลิฟโลว์ตั้งข้อสงสัย

“ปล่าวหรอก ข้าขี้เกียจน่ะ ข้าเมื่อยขา เอาละ โชคดี” แล้วชายแก่ก็เดินกลับไปยังทางที่พวกเขาเดินมา

เมื่อชายแก่ไปไกลพอที่จะไม่ได้ยินที่พวกเขาพูดแล้ว

“เราจะไว้ใจตาเฒ่านั้นได้ไง เป็นใครก็ไม่บอก แล้วที่บอกไม่ใช่ศัตรูเทพเขาอาจจะโกหกก็ได้ !” เคนจิพูดอย่างระแวง

“ชั้นก็ไม่ไว้ใจหรอกแต่ลองเดินไปเถอะ ! พวกเราไม่รู้ทางนี่” พวกเขาลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะเดินตรงไปเรื่อย ๆ

หลังจากเดินไปได้นานอยู่ ถ้ำนั้นเริ่มมืดขึ้นเรื่อย ๆ เจนลีน่าจับมือกับเลิฟโลว์และเนจังคนละข้างเหมือนเดิม ดูหวาดกลัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ในที่สุดพวกเขาก็เจอทางแยก

“ต้องเลี้ยวทางไหนนะ ชั้นลืม” แฟงหันไปถามคนอื่น ๆ

“เอ่อ .. ทางขวามั้ง ซ้ายร้าย ขวาดีไง” คาสบอกแฟง ก่อนที่จะเดินไปยังเส้นทางขวา .. ซึ่งมันเป็นเส้นทางที่ผิด