หนุกดี

แต่ตอนที่เพชรทักเอ็มลุงอะ มีอะไรหรอ - -*

พอดีไปคุยโทสับกะที่รักอยุ่อะ

เลยมาตอบไม่ทันโทดที 

ขอบคุณทุก Comment มากเลยจ้า

งุงิ(ปั้มคืน )

  บทที่ 14 เจนลีน่า

ในเช้าวันรุ่งขึ้น กองไฟที่เลิฟโลว์ทำขึ้นดับไป เป็นควันสีดำ ๆ จาง ๆ ลอยออกมาจากฟืน

ร่าง 5 ร่าง นอนหลับไหลอยู่บนพื้น ร่างปลาทองอ้วนกลมน่ารักสีส้มเข้ามาสะกิดหญิงสาวคนหนึ่ง

‘เนจัง ตื่นเถอะครับ ไปกันต่อเถอะ’

“หืม .. อะไรหรอ .. เพิ่งเช้าเองนะ รีบไปไหน ..” เนจังพูดอย่างงัวเงีย

‘ผมรู้สึกเหมือนว่ามีอะไรกำลังตามหาพวกเราอยู่ !!’

“ตามหา .. ? คาราเซียสหรือปล่าว”

‘ไม่ใช่ครับ ผมรู้สึกถึงแรงอาฆาตแค้น !! ไปกันเถอะครับ’ เนจังลุกตัวขึ้นมาอย่างช้า ๆ และปัดฝุ่นออกจากตัว ก่อนที่จะเดินโซเซไปปลุกคนอื่น ๆ

พวกเขาต่างก็ตื่นมาด้วยท่าทางที่งัวเงีย บางคนบิดขี้เกียจก่อนที่จะลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากลำตัว พวกเขาเดินทางกันต่อ แท้ยังจะอยู่ในสภาพที่ง่วงนอนก็ตาม

ในระหว่างนั้นเอง พวกเขาพบเด็กสาวคนหนึ่งอายุประมาณ 8 ปี นอนคว่ำสลบไม่ได้สติอยู่ข้างทาง

เธอสวมชุดนักเรียน เสื้อเชิ้ตสีขาว กระโปรงลายสก๊อตสีฟ้าเข้ม ข้างหลังถูกผูกเป็นโบว์สวยงาม มีผิวสีขาวราวหิมะ

ผมสีเงินที่ยาวถึงศอกแผ่สยายอยู่บนพื้น พวกเขารีบตรงดิ่งไปหาร่างนั้นทันที แฟงหันซ้ายหันขวาก้มลงหยิงกิ่งไม้

แล้วจิ้มที่ตัวเธอเบา ๆ

“ไอ้บ้า ไปจิ้มทำไม” เคนจิว่าแฟงขึ้น

“ตรวจสอบว่ายังมีชีวิตอยู่มั้ยไง”

“วิธีนี้ล้าสมัยไปแล้วเว้ย ! ต้องเอาท่อนซุงตำเอา” คาสบอกทั้ง 2 คนขึ้น

“นี่ ! หยุดเล่นได้แล้ว เธอยังไม่ตายน่า ยังหายใจอยู่” เนจังเอ็ดขึ้น เลิฟโลว์พลิกตัวเธอขึ้นมา ม่านตายังคงปิดอยู่ เธอหายใจหอบ

และเริ่มส่ายหน้าไปมาราวกับว่าเธอกำลังฝันร้ายอยู่ ทันใดนั้น ม่านตาของเธอก็เปิดขึ้นมา ดวงตาสีน้ำตาลกาแฟเข้มเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เธอกลอกตามองพวกเขาไปมาอย่างผวา ก่อนที่จะดิ้นรนถอยออกห่างจากพวกเขาหลังชิดผา

“เฮ้ ! เราไม่ทำร้ายเธอหรอก” เลิฟโลว์ลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาหญิงสาว ตัวเธอสั่นเทิ้ม และมีร่องรอยบาดเจ็บอยู่ไปทั่วตัว

เลิฟโลว์ยื่นมือให้เธอ เธอมองมือของเลิฟโลว์อย่างระแวงสักพัก ก่อนที่จะค่อย ๆ จับมือเธอ เลิฟโลว์ดึงเธอลุกขึ้นมา

ตัวของเธอยังคงสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัวไม่หยุด

“เธอชื่ออะไรหรอ” เนจังถามอย่างเอ็นดู เธอไม่ตอบ แต่เนจังเหลือบเห็นป้ายชื่อของเธอพอดี

“ชื่อเจนลีน่าหรอ” เธอพยักหน้าตอบ

“แล้วมาจากไหนละเนี่ย” เลิฟโลว์ถามบ้าง เธอไม่ตอบเช่นกัน

“สงสัยจะเป็นใบ้” คาสกระซิบพวกเขาแต่ไม่ให้เจนลีน่าได้ยิน หลายคนพยักหน้าเห็นด้วย เจนลีน่ายังคงกลอกตามองพวกเขาอย่างผวาไม่หยุด

จนกระทั่งสายตามาหยุดอยู่ที่ ฟรี่ซซี่ ปลาทองอ้วนกลมน่ารักที่ลอยอยู่ในอากาศ เจนลีน่ามองอย่างไม่เชื่อสายตา

“เอาเธอไปด้วยดีมั้ย” แฟงเสนอความเห็นขึ้น

“บ้าหรอ ! อันตรายนะ มีพวกปิศาจคอยจ้องเล่นงานอยู่ตลอดเวลาเลยนะ !!” คาสเถียงขึ้น

“แต่ทิ้งเธอไว้คนเดียว อันตรายกว่านะ อย่างน้อยพวกเราก็ปกป้องจนกว่าจะพาเธอออกไปจากที่นี่ได้” เนจังค้านขึ้นตาม

ทุกคนสบตากันก่อนที่จะมองเจนลีน่าที่ไร้เดียงสา ที่ยังคงมองฟรี่ซซี่อย่างไม่เชื่อสายตาอยู่

“ไปกับพวกเรามั้ย พวกเราจะพาเธอไปจากที่นี่ เอามั้ย” เลิฟโลว์เสนอกับเจนลีน่า เธอละสายตาจากฟรี่ซซี่มาจัลจ้องใบหน้าของเลิฟโลว์แทน

“พวกเราไม่ทำร้ายเธอหรอก สัญญา” เนจังเข้ามาเสริม เจนลีน่าลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะเข้าไปจับมือกับเลิฟโลว์และเนจังคนละข้าง

คาส แฟง และ เคนจิเข้ามาดูเจนลีน่า แต่เจนลีน่ารีบเข้าไปอยู่หลังเนจัง

“ชั้นว่าเธอยังกลัวพวกนายอยู่นะ” เลิฟโลว์สันนิฐานขึ้นมา

“นี่พวกเราหน้าตาเหมือนฆาตกรกินศพเด็กมากเลยงั้นดิ” เคนจิถามขึ้นมา ก่อนที่ทั้ง 3 คน จะเดินถอยห่างออกจากเจนลีน่าเล็กน้อย

จนลีน่าเดินขึ้นมาแทรกระหว่างเนจังและเลิฟโลว์ และจับมือคนละข้างอีกรอบ ก่อนที่จะเดินทางต่อ

“แหม .. พวกรักเด็ก” แฟงแซวขึ้น

“ดีกว่าพวกนายละกันยะ” เนจังโต้กลับ ในขณะนั้นคาสมีใบหน้าที่ซึมศร้าจนอดสงสัยไม่ได้ ผ่านไปสักพัก เกือบชั่วโมง

คาสยังคงมีใบหน้าที่ซึมเศร้าอยู่

“เป็นอะไรไปน่ะ คาส” ในที่สุด เคนจิถามคาสขึ้น

“ชั้น .. ชั้น .. ชั้นเห็นเด็กแล้วคิดถึงดรีมมี่ .. เธอก็รักเด็กนะ ..”

“เฮ้อ .. งั้นรีบไปหาขวานบ้า ๆ นั้นกันเถอะ นายจะได้กลับไปหาดรีมมี่เร็ว ๆ” แฟงให้กำลังใจคาส คาสยิ้มเล็กน้อย

แล้วทันใดนั้น แผ่นดินก็สะเทือนขึ้นราวกับเกิดแผ่นดินไหว พวกเขาทรงตัวไม่อยู่ เจนลีน่าน้ำตาคลอด้วยความหวาดกลัว และจับมือเลิฟโลว์กับเนจังแน่นมากกว่าเดิม

“คาส ! นายทำหรือปล่าว !!” เลิฟโลว์หันไปถามคาสทันที

“แล้วใครทำ ..” ก่อนที่เลิฟโลว์จะถามจบ คำตอบก็อยู่เบื้องหน้าแล้ว ร่างใหญ่ยักษ์บางร่างผุดขึ้นมาจากใต้ดินที่แห้งแล้ง

“สู้กับปิศาจอีกแล้ว !!” เนจังบ่นขึ้นในขณะที่สายตาทุกคู่แม้แต่เจนลีน่าจับจ้องร่างใหญ่ยักษ์เกือบเท่าผาที่บดบังแสงอรุณ ..

รอลุ้นอย่างเดียว

เจอกันปิศาจเอาปิศาจเอา...>w< แอ๊ยย

อ่านแล้วอยากเจอของจริงมั่ง ประมาณว่าเป็นพวกชอบสู้

อยู่เฉยๆแล้วเบื่อไม่ชอบอยู่เฉยๆน่ะ =A=" (เป็นเด็กออทิสติกรึไงยะไม่ชอบอยู่เฉยๆ )

ง่า