[Fiction] สงครามตัวแทนแห่งเทพ กับ เทพแห่งยมโลก [เริ่มภารกิจ]

บทที่ 13 หุบเขาปิศาจ

“นี่ พวกเราเดินมาหลายชั่วโมงแล้วนะ ยังไม่เห็นวี่แววของขวานหรือปิศาจซะทีเลย !” เคนจิบ่นขึ้น

หลังจากที่ไทม์ลิมบัสส่งพวกเขามายังหุบเขาปิศาจมาหลายชั่วโมงแล้ว แต่เขาไม่ได้ส่งคาราเซียสมาด้วย พวกเขาจึงเดินกันอย่างไม่รู้ทิศทาง

หุบเขานั้นเต็มไปด้วยความมืดมิดที่แสงอรุณไม่อาจส่องมาถึงเพราะถูกผาชันที่สูงใหญ่บดบังแสงของพระอาทิตย์ หุบเขานั้นเป็นทางช่องแคบ มีต้นไม้ตายเต็มไปหมด

มันแห้งแล้งมาก กิ่งก้านไม้แห้งกรอบ เป็นสีซีด ไร้ใบไม้ บนพื้นเต็มไปด้วยซากโครงกระดูกสัตว์ต่าง ๆ ที่หลงเข้ามาอยู่ในนี้

และถูกตัวอะไรสักอย่างกินจนเหลือไว้แค่กระดูกเป็นที่ระลึกเท่านั้น ด้านซ้ายและขวาเป็นผาชันที่สูงและใหญ่เกินบรรยาย

ตามผามีเป็นถ้ำต่าง ๆ เต็มไปด้วยค้างคาวที่กระหายเลือดแต่ทำได้เพียงแค่รอยามราตรีมาเยือนเท่านั้น

แต่แล้วในไม่ช้า รัตติกาลก็มาเยือนพวกเขา ดวงพระอาทิตย์หายไปจากท้องนภาที่มืดมน ที่มีดวงดาวเริ่มส่องประกายระยิบระยับในขณะที่ท้องฟ้ามืดมนเรื่อย ๆ

“อย่างน้อยก็ไม่ต้องสู้กั ..” เสียงของเนจังหยุดหายไปเมื่อได้ยินเสียงแหลม ๆ ที่คุ้นหูดังขึ้น

‘เนจัง ! ระวัง !’

ทันใดนั้นมีฝูงสีดำ ๆ บินโฉบมาหาพวกเขา พวกเขาก้มตัวต่ำลงและเอามือกุมหัว สิ่งนั้นผ่านเฉียดหัวของพวกเขาเล็กน้อยเท่านั้น

“ค้างคาว !!” เลิฟโลว์อุทานทันทีที่มองพวกมันอย่างชัดเจน

“โธ่ ก็แค่ค้างคา ..” แฟงชะงักไปเมื่อมองพวกมันดี ๆ พวกมันมีเขี้ยวที่ใหญ่ยาวเหมือนเสือเขี้ยวดาบ เขี้ยวของมันเต็มไปด้วยคราบเลือด

ดวงตาสีแดงฉานของพวกมัน บ่งบอกถึงการกระหายเลือดที่รุนแรงพวกมันตัวใหญ่กว่าค้างคาวปกติทั่วไปมาก ตัวเท่าฟรี่ซซี่เลยทีเดียว มีจมูกที่ย่นน่าเกลียด

มันมีขนสีดำที่เป็นกระจุก มีคราบเลือดเปรอะไปทั่วขนสีดำของพวกมัน เท้าของมันมีกรงเล็บที่แหลมคมพอ ๆ กับกรงเล็บของคาราเซียส

ทุกคนเอาหลังมาชนกัน ดวงตาทุกดวงของพวกเขาจับจ้องอยู่ที่พวกมันอย่างไม่ละสายตา ราวว่ากลัวจะโดนโจมตีเมื่อเผลอ

พวกเขาตั้งท่าเตรียมอาวุธ ดาบคู่ประกายไฟของเลิฟโลว์ส่องแสงสีส้มอ่อน ๆ จากดาบที่มีไฟลุกท่วมอยู่

“แถวนี้แห้งแล้ง ไม่มีน้ำ ชั้นจะเรียกอะไรมาก่อตัวเป็นอาวุธดีละ !” เนจังถามโดยขยับที่มุมปากกระซิบพวกเขา

‘เนจังเรียกน้ำในกำไลเอาก็ได้ครับ !’ เมื่อฟรี่ซซี่กล่าวคำแนะนำจบ เนจังยกแขนขวาที่สวมกำไลพลังจิตที่มีสีฟ้า และมีกระแสน้ำไหลอยู่ในกำไล

เธอเพ่งสมาธิไปที่น้ำในกำไลของเธอ เพียงไม่นาน น้ำก็ไหลออกมาจากกำไลและก่อตัวเป็นคันธนูที่โปร่งใสเหมือนน้ำในมือของเธอ

“เพิ่งรู้ว่าเรียกน้ำจากกำไลได้ด้วย” เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนที่จะเตรียมท่ายิงใส่ค้างคาว หนึ่งในพวกมันไม่รีรอ

บินโฉบใส่คาส พร้อมกับเขี้ยวของมันที่เหมือนเขี้ยวของเสือเขี้ยวดาบของมัน คาสไหวตัวทันรีบเอาดาบฟันมันแยกออกเป็น 2 ส่วนทันที

เลือดของพวกมันมีสีเขียว เมื่อเลือดสาดกระเซ็นไปโดนจิ้งเหลนที่หลงเข้ามาตัวหนึ่ง ในตอนนี้มันชุ่มไปด้วยเลือดสีเขียว ในตอนแรกดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่เพียงไม่นาน ของเหลวสีเขียวที่เป็นเลือดของค้างคาวนั้นเริ่มเดือนปุด ๆ เหมือนน้ำร้อน และเลือดก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงจากสีเขียว

จิ้งเหลนเริ่มดิ้นรนอย่างทรมานและในที่สุดจิ้งเหลนที่โชคร้ายตัวนั้นหยุดการเคลื่อนไหวและสิ้นลมหายใจในที่สุด ..

“เลือดมันเป็นพิษ !” เนจังบอกทุกคน ก่อนที่จะเล็งเป้าหมาย คราวนี้พวกมันบินโฉบใส่อีกรอบ แต่รอบนี้มันโฉบใส่กันทั้งหมด

คาสก้มตัวลงและรีบลุกขึ้นมาเพื่อตีค้างคาวออกไปไกลลิบแทนที่จะฟันมัน เพราะกลัวว่าเลือดของพวกมันจะสาดไปโดนเพื่อน ๆ ของเขา

แต่ตัวที่คาสตีไปนั้นกลับบินมาหาอย่างรวดเร็วจนแทบไม่น่าเชื่อ

“แยกตัวไปไกล ๆ จะได้ไม่โดนคนรอบข้างและระวังโดนเลือดมันด้วย !” เคนจิตะโกนดังลั่นก่อนที่จะวิ่งออกจากกลุ่มไปในที่เดี่ยว ๆ

คนอื่น ๆ เริ่มแยกย้ายไปที่เดี่ยว ๆ เช่นกัน เคนจิปล่อยลำแสงสีขาวแสบตาที่แทบจะทำให้ตาบอดใส่พวกมันที่กำลังรุมเคนจิอยู่

ส่งผลทำให้มันตาบอดไปสักพัก ทำให้มันบินเซไปมา บ้างก็บินชนกันเอง

เคนจิฉวยโอกาสต่อยค้างคาวแต่ละตัวอย่างเต็มแรง ก่อนที่ค้างคาวจะร่วงหล่นสู่พื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

เลิฟโลว์ใช้ดาบคู่ประกายแสงของเธอฟันค้างคาวทีละตัว 2 ตัว เลือดมันเลอะดาบคู่ประกายไฟของเธอทั้ง 2 เล่มแต่ดูเหมือนมันจะไม่ทำพิษกับสิ่งที่ไม่มีชีวิต

ตัวหนึ่งพ่นของเหลวสีม่วงจากปากของมันที่อยู่ข้างหลังเลิฟโลว์ เธอเหลือบเห็นพอดี เธอก้มต่ำลง ของเหลวสีม่วงนั้นจึงไปโดนหน้าอีกที่อยู่ด้านของเธอเต็ม ๆ

พิษนั้นออกฤกธิ์เหมือนของจิ้งเหลนตัวนั้น และค้างคาวที่โดนพิษของอีกตัวก็สิ้นชีพและร่วงหล่นสู่พื้นอย่างอ่อนปวกเปียกไปในที่สุด

เลิฟโลว์หันหลังตวัดดาบข้างขวาฟันค้างคาวที่พยายามพ่นพิษใส่เธอขาดเป็น 2 ท่อนและก้มต่ำอีกครั้งเพื่อหลบของเหลวสีเขียวที่พุ่งกระฉูดออกมาจากตัวของมัน

คาสรีบถอยตัวห่างออกมาจากค้างคาว 4-5 ตัวที่กำลังรุมกัดเขา ตอนนี้แขนขวาของเขามีรอยขีดยาวที่แสดงถึงการถูกข่วนด้วยกรงเล็บที่แหลมคมของมัน

เขาเพ่งสมาธิไปที่พื้นดิน และพื้นดินก็ก่อตัวเป็นคลื่นที่ใหญ่กว่าตัวของเขานิดหน่อย ทันทีที่คาสแบมือใส่พวกมัน คลื่นนั้นโถมใส่พวกมันอย่างรวดเร็ว

ก่อนที่มันจะถูกฝังทั้งเป็นไปในดินที่แข็ง แฟงกำลังต่อสู้กับค้างคาว 6-7 ตัว แฟงคำนวณเวลาระเบิดของมันไว้ประมาณ 2 วินาทีทุกครั้ง

และทันทีครบ 2 วินาทีก็เป็นจังหวะเดียวที่ระเบิดอยู่ใกล้กับค้างคาวแล้ว และดูเหมือนมันจะรู้แผนแล้ว เมื่อเห็นฟางขว้างอะไรใส่พวกมัน

มันรีบบินหลบทันที ฟางมองสิ่งที่อยู่รอบ ๆ พื้นเพื่อจะหาอะไรสักอย่าง เขารีบก้มตัวลงหยิบกะโหลกของสัตว์ขึ้นมาชิ้นหนึ่ง

เขาวิ่งไปหลบหลังก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งที่ใหญ่พอจะบังตัวเขาได้ ค้างคาวที่มีสายตาไม่ค่อยดี กำลังงุนงง

แฟงคำนวณเวลาระเบิดและรีบยัดระเบิดใส่กะโหลกสัตว์อย่างเร่งรีบและรีบโยนใส่ฝูงค้างคาวนั้นทันที

ค้างคาวนั้นดูงุนงงกว่าเดิมและจ้องกะโหลกสัตว์ มันไม่รู้ว่าแฟงใส่อะไรไว้ในระเบิด ทันทีที่ครบเวลาที่กำหนด มันระเบิดใส่ค้างคาวกลุ่มนั้นทันที

ค้างคาวฝูงท่ถูกระเบิดไม่เหลือซากจากระเบิดแม้แต่นิดเดียว เนจังที่ตอนนี้กำลังยิงใส่ค้างคาวอย่างรวดเร็วจนแทบจะมองไม่ทัน

บ้างก็ยิงใส่ลูกธนู 2 อัน เนจังไม่หวาดหวั่นที่จะโดนเลือดของมันเพราะเมื่อเธอยิงโดนมัน ซึ่งลูกธนูที่เธอยิงไป

ลูกธนูทุกลูกพกค้างคาวที่ติดอยู่กับลูกธนูที่เธอยิงไปกับมันด้วยทุกลูก ฟรี่ซซี่ซึ่งกำลังพ่นน้ำแข็งใส่เพื่อแช่แข็งค้างคาวไว้โดยที่อยู่ข้าง ๆ เนจังเสมอ

มีค้างคาวตัวหนึ่งจะโจมตีเนจังจากข้างหลัง เธอกับฟรี่ซซี่ไม่ได้เหลือบมองข้างหลังแม้แต่น้อย มันบินโฉบใส่เนจังในทางด้านหลัง แต่แล้ว ..

เก้ง !!

เสียงดาบที่กระทบกับร่างขนสีดำที่แข็งและเป็นกระจุกอย่างรุนแรงดังขึ้น ค้างคาวตัวนั้นก็กระเด็นออกไปไกล เนจังหันหลังพบว่าเลิฟโลว์ตีมันออกไปไกล

“ขอบคุณนะ” เธอกล่าวขอบคุณเลิฟโลว์ก่อนที่น้ำนั้นจะสลายตัวและกลับไปอยู่ในกำไลพลังจิตของเธออย่างเดิม

“พักกันก่อนดีมั้ย” คาสถามทุกคนขึ้น

“พักที่นี่จะปลอดภัยหรอ ขั้นว่าไปกันต่ออีกนิดดีมั้ย” เคนจิค้านขึ้น

“แต่ถ้าไปไกลกว่านี้อาจจะเจอตัวที่โหดกว่านี้ก็ได้ พักที่นี่เถอะ ผลัดกันเฝ้าเวรละกัน” เลิฟโลว์เสนอขึ้นมาและทิ้งตัวลงไปนั่งกับพื้นอย่างอ่อนล้า

“ชั้นเฝ้าเอง ผลัดกันเฝ้าทุก ๆ 1 ชั่วโมงครึ่งละกัน” แฟงอาสาขอเฝ้าเป็นคนแรก เลิฟโลว์เห็นว่าทุกคนตัวสั่นเล็กน้อยจากความหนาว

เธอลุกตัวขึ้น ก่อนที่จะเดินไปที่ต้นไม้ที่แห้งต้นหนึ่ง

“ไปไหนน่ะ” เนจังถามขึ้น ไร้คำตอบกลับมา เลิฟโลว์หักกิ่งไม้มาจำนวนค่อนข้างมาก เธอทิ้งลงไปที่กลางกลุ่มพวกเขา

“ถอยออกมาห่าง ๆ” เลิฟโลว์สั่งทุกคน พวกเขาเขยิบออกมาจากกองกิ่งไม้ เลิฟโลว์ชี้นิ้วชี้ไปที่กองไม้นั้น

และมีดวงไฟเล็ก ๆ พุ่งออกมาจากนิ้วของเธอ ทันทีที่มันกระทบกับกองไม้ ไฟลุกโชกทันที ความอบอุ่นไหลเข้าสู่ตัวของทุกคน

เลิฟโลว์กลับมานั่งที่เดิมของเธอ ข้างซ้ายเนจัง ข้างขวาของเธอเป็นที่ประจำของฟรี่ซซี่

พวกเขาเริ่มรู้สึกอุ่นขึ้นมาแล้ว แล้วพวกเขาก็ค่อย ๆ ลงไปนอนกับพื้น และมองดูท้องฟ้ามืดที่มีดาวส่องประกายระยิบระยับชวนมองดู

ก่อนที่ม่านตาของพวกเขาจะปิดลง .. เพื่อเก็บแรงที่จะเผชิญกับสิ่งที่พวกเขาจะเจอในวันพรุ่งนี้ ..