[Fiction] สงครามตัวแทนแห่งเทพ กับ เทพแห่งยมโลก [เริ่มภารกิจ]

บทที่ 17 ภารกิจที่ 2

ร่างใหญ่ยักษ์สีม่วงเข้มที่คุ้นเคยปรากฏต่อสายตาของพวกเขา

“คาราเซียส !!” พวกเขาอุทานขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ความดีใจพุ่งพล่านในตัว

“พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่รึ” คาราเซียสเอ่ยถามขึ้นมา พลางกระพือปีกไล่ฝุ่นออกไป

“มาหา ขวานใหญ่โลกาพินาศ น่ะสิ” เคนจิตอบกลับไป คาราเซียสมองตาขวางอย่างตกใจเลยทีเดียว

“ใคร .. ใครสั่งให้พวกเจ้ามาตาม .. ตามล่า ขวานใหญ่โลกาพินาศ” เสียงคาราเซียสแฝงไปด้วยความผวาดผวา

พวกเขาต่างแปลกใจ นับตั้งแต่ที่ได้เจอกับคาราเซียส พวกเขาไม่เคยเห็นคาราเซียสหวาดกลัวเช่นนี้มาก่อน

“อ่า .. เอ่อ .. ไทม์ลิมบัส” ในที่สุด แฟงก็ตอบคำถามของคาราเซียสหลังจากที่เงียบกันพักหนึ่ง คาราเซียสหันขวับทันที

“ทำไมไม่ไปหาการ์เดล่า !!” คาราเซียสคำรามดังก้องไปทั่วถ้ำจนพวกเขาต้องสะดุ้ง

“ก็การ์เดล่าไม่สบาย .. เธอเขียนจดหมายว่า ไทม์ลิมบัสเป็นครูสอนแทนเธอ ..”

“ตอนนี้พวกเราไปช่วยเจนลีน่าก่อนได้มั้ย ..” เลิฟโลว์พูดขัดคาสที่ยังพูดไม่ทันจบประโยค คาราเซียสหันมาหาเลิฟโลว์ทันที

“เจนลีน่า .. ใครกันรึ”

“เรา .. เราเจอเธอนอนสลบอยู่ข้างทาง .. อายุน่าจะประมาณ 8 ปีนะ” เนจังตอบแทนเลิฟโลว์ให้

“เธอมีอาวุธมั้ย เธอดูอันตรายรึปล่าว” คาราเซียสถามต่อ สายตาดูดุดันและน่ากลัวมากขึ้นจนพวกเขาไม่กล้าสบตา

“เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดา ..” เคนจิตอบ คาราเซียสหันไปทางเคนจิก่อนที่จะหันไปทางอื่น

“ถ้าเด็กนั้นไม่มีพิษสงอะไรงั้นก็ไปช่วยเหลือเธอกันเถอะ .. มันจับตัวเธอไปทางไหนละ” คาราเซียสกล่าวก่อนที่จะพยักหน้าเป็นเชิงให้บอกทาง

พวกเขาต่างชี้ไปที่เส้นทางที่เป็นอุโมงค์ ทางที่ไซวีรัสจับเจนลีน่าไป มันมืดจนแทบจะมองอะไรไม่เห็น คาราเซียสย่อตัวให้เล็กลงให้พอที่จะวิ่งผ่านเส้นทางนั้นได้

และวิ่งนำทันที แสงรอบ ๆ ตัวเริ่มหายไปเมื่อเข้าสู่เส้นทางนั้น

“เคนจิ ! ขอแสงหน่อย” แฟงพูดกับเคนจิ

“ไม่ใช่ไฟฉายนะเว้ย !” เคนจิพูดอย่างเกรี้ยวกราดแต่ก็สร้างดวงแสงเล็ก ๆ เท่าฝ่ามือ แต่สว่างเจิดจ้าไปทั่วเส้นทาง แสงดวงนั้นตามพวกเขาไป

พวกเขาเห็นบางสิ่งบางอย่างที่หักมุมเลี้ยวไป พวกเขารีบเร่งฝีเท้าทันที และเริ่มจะใกล้ตัวมันขึ้นเรื่อย ๆ

ไซวีรัสที่กำลังวิ่งอย่างรวดเร็วพร้อมกับเจนลีน่าที่ถูกพันจนมิดตัวไว้ด้วยใยแมงมุมที่เหนียวอยู่บนหลังสีดำของมันกำลังดิ้นรนอย่างเต็มแรง

“ทำไมไม่พ่นไฟใส่มันเลยละ !!” เลิฟโลว์ถามคาราเซียสขึ้นในขณะที่ยังคงวิ่งตามไซวีรัสอยู่

“นี่ทางมันแคบนะ ! ขืนพ่นไปมันได้ปิ้งพวกเจ้าแน่ !!” ไม่มีใครพูดอะไรอีก จนกระทั่งพวกเขามาถึงปลายสุดของอุโมงค์

พวกเขาเห็นแสงสว่างมาจากปลายทางออกของอุโมงค์ ในที่สุด เมื่อมาถึงปลายอุโมงค์ พบว่าห้องนั้น ไม่เหมือนถ้ำเลย

มันเป็นห้องที่ทำจากทองทั้งหมด ห้องนั้นสูงมากและกว้างขวาง มีเพชรสีฟ้าฝังอยู่ในผนัง ทอแสงระยิบระยับไปทั่ว คบไฟมีไฟสีฟ้าจุดอยู่

ตรงกลางห้องมีบางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่และสูงจนพวกเขาต้องเงยหน้ามอง มีบันไดเป็นทางขึ้น มีแท่นที่มีบางสิ่งบางอย่างกำลังลอยอยู่เหนือแท่นนั้น

มีแสงอ่อน ๆ ส่องมายังที่สิ่งของนั้น สิ่งนั้นมันคือขวานใหญ่ที่เกือบจะเท่าตัวของพวกเขา เป็นทองคำเช่นกัน มีเพชรฝังอยู่ที่ด้ามจับ

ขวานนั้นมันแตกต่างจากขวานปกติ .. ปลายขวานที่ปกติต้องเรียบ แต่ขวานอันนี้กลับยัก และมีรูปโลกที่แตกออกเป็น 2 ส่วนสลักอยู่บนใบขวาน

มันช่างสวยงามตระการตาจนสายตาทุกคู่ต้องมาจับจ้องที่ขวานอย่างไม่อาจเลี่ยงได้

“นั้น .. ขวานใหญ่โลกาพินาศใช่มั้ย ..” เนจังถามขึ้นในที่สุดหลังจากที่ชื่นชมความงดงามของขวานใหญ่อยู่พักหนึ่ง

“เดี๋ญว ๆ .. แล้วทำไมไซวีรัสถึงพาพวกเรามาที่นี่ละ แล้วเจนลีน่าอยู่ไหน !” คำถามของแฟงเรียกสติของทุกคนกลับคืนมา

พวกเขาหันซ้ายหันขวามองหาเจนลีน่า แต่พบว่า ไซวีรัสนำเจนลีน่าไปซ่อนอยู่หลังแท่นที่มีขวานใหญ่ลอยเหนือแท่นอยู่

พวกเขารีบวิ่งขึ้นไปทางตามบันไดทันที แต่แล้วกลับมีสิ่งหนึ่งมายืนขวางไว้ มันมีหน้าตาที่คล้าย Anubis สีเงินโลหะ แต่มันตัวใหญ่กว่า

และมือนั้นถือดาบใหญ่เล่มยักษ์ มันสวมหน้ากากรูปสุนัขสีดำ พวกเขาสูงถึงแค่หัวเข่าของมันเท่านั้น มันก้มหน้าลงมาจ้องพวกเขา

“เอ่อ .. Anubis มันเทพแห่งหลังความตายไม่ใช่หรอ .. แล้วทำไมมาเฝ้าขวานล่ะ ..” เนจังถามขึ้นซึ่งยังคงอึ้งกับความสูงของมันอยู่

“นี่ไม่ใช่ Anubis !! มันมีหน้าตาคล้าย ๆ น่ะ แต่ Anubis ไม่ใช้ดาบนะ ! และตัวไม่สูงขนาดนี้ด้วย !!” คาราเซียสตอบ

คาสแอบมองเจนลีน่าผ่านระหว่างขาของ Anbis สีเงินไป พบว่า ตอนนี้เจนลีน่าหมดสติไปเรียบร้อยและพบศพที่ไซวีรัสเอามากินหลังแท่นอีกจำนวนมาก

“ชั้นว่าชั้นรู้แล้วทำไมมันมาที่นี่ .. มันไม่ได้พาพวกเรามา ! มันเอาอาหารมากินที่นี่ เพราะพวกเราจะต้องสู้กับผู้คุมกัน ! กว่าจะสู้เสร็จ มันคงกินเสร็จพอดี !!”

คาสอธิบายมาอย่างรัว

“แต่ .. ทำไมมันปล่อยให้เจ้าแมงมุมนั้นผ่านไปได้ละ !!” เคนจิถามขึ้นอีก

“มันจะผ่านไปได้ยังไงก็ช่าง ตอนนี้รีบช่วยกันจัดการเจ้าผู้คุมกันไรนี้ก่อนเถอะ !!!” แฟงพูดขึ้นและหยิบระเบิดของตัวเองออกมา

ปาใส่ผู้คุมกันทันที แต่แรงของระเบิดมันไม่แรงพอ สำหรับผู้คุมกัน มันรู้สึกเหมือนแค่ลมอ่อน ๆ มาพัดมันเท่านั้น ผู้คุมกันรุกบ้าง

เหวี่ยงดาบลงไปที่พวกเขา เฉียดโดนหัวของคาราเซียสอย่างหวุดหวิด เนจังยิงลูกธนูไปที่ลำตัว แต่ลูกธนูนั้นหัก และสลายเป็นน้ำไป

“ลูกธนูชั้นทำไรมันไม่ได้เลย !!” เลิฟโลว์หยิบดาบคู่ของเธอมา ทันทีที่สัมผัสกับมือของเธอ ดาบมีไฟลุกโชนทันที

เลิฟโลว์วิ่งเข้าไปหามันอย่างรวดเร็วในขณะที่เคนจิวิ่งเข้าหามันเช่นกัน เลิฟโลว์ฟันดาบใส่มันเต็มแรง แต่ ..

เกร้ง !!!

เสียงของดาบที่เหมือนกระทบกับดาบอีกเล่มดังขึ้น ผิวหนังสีเงินโลหะของมันไร้รอยขีดข่วนใด ๆ แม้แต่นิดเดียว

ดาบของเลิฟโลว์ข้างที่เธอใช้ฟันมันนั้น กระเด็นออกไปข้างหลังเธอ เคนจิต่อยมันเต็มแรงเช่นกัน แต่ผลที่ได้คือ .. มือของเคนจิมีเลือดออกเล็กน้อย

“จะทำยังไงดี ! เจนลีน่าจะเป็นอาหารรสเลิศของมันอยู่แล้ว !! แต่พวกเรายังมาติดแหง็กกับหมาบ้านี่ !! ทำอะไรมันไม่ได้เลย !!”

คาสบ่นขึ้นหลังจากที่เขาใช้คลื่นดินยักษ์ถล่มใส่ Anubis แต่ Anubis กลับสามารถป้องกันไว้ได้โดยเพียงแค่ยมือขึ้นเท่านั้น

คลื่นนั้นก็เริ่มสลายตัวและเล็กลงเรื่อย ๆ กว่าจะถึงตัว Anbis คลื่นนั้นหายไปแล้ว คาราเซียสกับฟรี่ซซี่ พ่นไฟปละน้ำแข็งใส่มันพร้อมกัน

มันยังคงยืนกอดอกนิ่งและจ้องมองพวกเขา มันยืนนิ่งราวกับว่ามันไร้ความรู้สึกใด ๆ ทั้งสิ้น เจนลีน่าเริ่มกลายเป็นดักแด้

ไซวีรัสกำลังยืนดูเจนลีน่าน้ำลายสีเขียวไหล ราวกับว่า มันกำลังปรุงอาหาร นำไปต้ม และรอให้อาหารสุกอยู่ ดีกแด้ของเจนลีน่าเริ่มก่อตัวไปครึ่งตัวแล้ว

“แยกกลุ่ม !! กลุ่มแรกเบี่ยงเบนความสนใจมัน กลุ่มที่ 2 ไปช่วยเจนลีน่า !!” เคนจิบอกแผนการทุกคนหลังจากที่เรียกให้มาเกาะกลุ่ม

กลุ่มแรก คือ เคนจิ แฟง คาราเซียส และ คาส ที่เหลือคือกลุ่มที่ไปช่วยเจนลีน่า เคนจิเริ่มแผนการทันที ยิงลำแสงที่สว่างจนห้องนั้นแทบจะเป็นสีขาวแทนสีทอง

ไปจ่อที่ดวงตาของมัน แสงนั้นสว่างจนทะลุหน้ากากสีดำของมันไปสู่ดวงตา มันเริ่มมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย มันผงะถอยหลังเล็กน้อย ก่อนที่จะหันหน้ามาหากลุ่มแรก

มันเริ่มก้าวเดินไปหากลุ่มแรกที่อยู่มุมห้องทางซ้าย เนจัง เลิฟโลว์ และ ฟรี่ซซี่ เดินอ้อมไปทางขวาของห้องเพื่อที่จะไปช่วยเจนลีน่า

ตอนนี้ดักแด้สีเขียวอ่อนของเจนลีน่าลามถึงคอแล้ว เนจังยิงลูกธนูใส่ดวงตาดวงเดียวของไซวีรัในขณะที่มันเผลอทันที

มันได้ผลเล็กน้อย ไซวีรัสสะดุ้งและกรีดร้อง เสียงกรีดร้องของมันเหมือนลิงบ้า แต่ดูเหมือนไซวีรัสจะดมกลิ่นแทน

ไซวีรัสพ่นพิษที่หางใส่กลุ่มทันทีที่ได้กลิ่นพวกเขา ซึ่งมันเกือยจะโดน เพราะพวกเขาก้มหลบทันพอดี พิษนั้นไปเกาะที่ผนังฝังเพชรสีฟ้า

มันเริ่มกัดเซาะผนังช้า ๆ เลิฟโลว์เขวี้ยงดาบข้างหนึ่งใส่ไซวีรัส ดาบนั้นทะลุตัวของไซวีรัสไป ทะลุตรงกลางลำตัวมันพอดี

ดาบของเลิฟโลว์ทันทีที่ออกมาจากร่างของไซวีรัสเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีเขียวเน่าที่น่าขยะแขยง

มันหยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่างและล้มลงไปนอนกับพื้นท่ามกลางซากศพที่ไซวีรัสเอามากิน

“ตายง่ายจัง” เนจังพูดขึ้นในขณะที่กำลังแงะดักแด้ที่ตอนนี้มันคลุมเจนลีน่ามิดแล้ว

“ตายง่ายเว่อร์ !” เลิฟโลว์เสริมและรีบเข้าไปช่วยเนจังแงะดักแด้ทันที

ในด้านของกลุ่มที่ 1 แฟงมองที่กลุ่มที่ 2 เพื่อดูว่าเรียบร้อยดีมั้ย เนจังชูนิ้วโป้งขึ้นมาให้ บ่งบอกว่าทางนี้เรียบร้อย แฟงพยักหน้าตอบก่อนที่จะกลับไปช่วยพวกเขารุมผู้คุมกัน

เพียงไม่นาน ตอนนี้พวกเขาเริ่มหมดสภาพจากการโจมตีของผู้คุมกัน แม้แต่คาราเซียสในขณะที่ผู้คุมกันนั้นไม่เป็นอะไรเลย

มีเลือดไหลเล็กน้อยตามลำตัวของพวกเขาทุกคน

“จกขวานแล้วชิ่งดีมั้ยเนี้ย !!” คาสบ่นขึ้นดัง ๆ ให้ทุกคนได้ยิน เผื่อว่าอาจจะมีคนเห็นด้วยกับเขา

“ทำได้ก็ดีน่ะสิ !!” เคนจิตอบกลับในขณะที่กำลังหลบดาบเล่มยักษ์สีแดงสดของมันอยู่

“แผนดีนี่ !” คาสไม่นึกว่าคาราเซียสจะเห็นด้วย คาราเซียสบินข้ามหัวผู้คุมกันไป และใช้กรงเล็บของมัน คว้าขวานใหญ่ไว้

และบินร่อนลงไปรับพวกเขาอย่างรวดเร็วจนแทบไม่น่าเชื่อ เมื่อรับครบทุกคน คาราเซียสบินทะลุเพดานทันที เดานถล่มลงมา เกิดแผ่นดินไหวขึ้นอย่างรุนแรง

“นี่ทำไมไม่ทำตั้งแต่แรก !!” เนจังบ่นขึ้นอย่างหงุดหงิดในขณะที่กำลังจับตัวของเจนลีน่าที่หมดสติไว้ไม่ให้ร่วงหล่นลงไป

“ก็คาสพูดขึ้นมาทำให้ข้านึกได้น่ะสิ !”

“อย่างน้อยเราก็ได้ขวานมาแล้ว และก็เสร็จภารกิจแล้วด้วย” คาสพูดขึ้น ซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกดีใจขึ้นมาเล็กน้อย

“เอ้อใช่ แอลลาเจสเป็นยังไงบ้าง เจอเฮมัสบ้างมั้ย” คำถามที่ออกมาจากปากของแฟงทำให้คาราเซียสรู้สึกกลุ้มใจ และส่ายหน้าเล็กน้อย

“แอลลาเจสน่ะ ร้องไห้จนไม่สบายแล้ว ! เฮมัสก็หาไม่เจอ แล้วอยู่ ๆ พวกเจ้าก็หายตัวไปกลางภารกิจ !!”

“เฮ้ ! พวกเราปล่าวนะ พวกเราโดนไทม์ลิมบัสส่งไปตะหาก !!” เคนจิคัดค้านขึ้นมา

“เอาเถอะ เสร็จภารกิจนี้ไปตามหาเฮมัสต่อละกัน” คาราเซียสพูดและร่อนลงไปที่สวนของการ์เดล่าอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ ๆๆ ! ไม่ต้องทำอย่างนั้น พวกเราลงเองได้ !” เนจังรีบห้ามคาราเซียสทันทีเมื่อเห็นว่าคาราเซียสกำลังจะยกขาหน้า

คาราเซียสลดขาหน้าลง และปล่อยให้พวกเขาลงมาจากหลังของมัน ไทม์ลิมบัสก้าวอาด ๆ มาหาพวกเขาพร้อมกับรอยยิ้ม

“เป็นอย่างไร ได้ขวานใหญ่โลกาพินาศมั้ย” ไทม์ลิมบัสถามพวกเขาทันที เคนจิชี้ไปที่ขวานใหญ่ที่อยู่บนพื้นให้ไทม์ลิมบัสดู

“โอ้ เยี่ยมมาก ! เอาละ ข้าจะนำมันไปเก็ยไว้ในที่ที่ปลอดภัย” ไทม์ลิมบัสพูดจบและกำลังจะเดินเข้าไปที่ขวาน

แต่คาราเซียสเอาตัวมาบังไว้

“ให้เหล่าเทพทั้ง 5 เก็บไว้ไม่ดีกว่ารึ ไทลัมบิน”

“ไทม์ลิมบัส ไม่ใช่ ไทลัมบิน” ไทม์ลิมบัสกล่าวและเดินอ้อมไปเก็บขวาน และเดินหายลับจากไปอย่างว่องไว

“หวังว่าคงไม่มีภารกิจใหม่นะ เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว !” เคนจิบ่นขึ้นพลางทิ้งตัวลงไปนอนบนพื้นหญ้าอย่างเกียจคร้าน

“เจนลีน่ายังไม่ฟื้นเลย” เนจังพูดขึ้นมาและมองที่เจนลีน่าที่กำลังนอนหมดสติอยู่บนพื้นหญ้า

“เดี๋ยวเธอก็ฟื้นน่ะ” ไทม์ลิมบัสพูดขึ้นมา ทุกคนหันหลังไปอย่างตกใจ

“เฮ้ ! ทำไมคุณไปไหนมาไหนไวจังเลย นี่ยังไม่ถึง 30 วินาทีเลยนะ !!” เลิฟโลว์พูดขึ้นมา ไทม์ลิมบัสหัวเราะหึ ๆ เล็กน้อย

“จะยังไงก็เถอะ ข้ามีภารกิจใหม่ให้พวกเจ้าทำแล้ว”

“เดี๋ยวสิ ! ภารกิจเก่าพวกเขายังไม่สำเร็จลุล่วงเลยนะ !!” คาราเซียสคัดค้านขึ้นทันทีและกระพือปีกอย่างเกรี้ยวกราด

“ใจเย็น มังกรน้อย ..” คำว่า มังกรน้อย ทำให้คาราเซียสยิ่งโมโหเข้าไปอีก คาราเซียสเกือบจะกระโจนใส่ไทม์ลิมบัสแล้ว

หากพวกเขาไม่ห้ามซะก่อน

“อีก 2 ภารกิจ พวกเขาได้ไปทำภารกิจของเจ้าต่อแน่” ไทม์ลิมบัสพูดต่อ

“อะไรนะ !! 2 ภารกิจหรือ !” คาราเซียสคำราม พวกเขาต่างตกใจเช่นกันที่ยังต้องทำอีก 2 ภารกิจ จนเผลอปล่อยตัวคาราเซียส

ตอนนี้พวกเขาห้ามคาราเซียสไม่ทันแล้ว คาราเซียสกระโจนข่วนไทม์ลิมบัสเรียบร้อย

รอยแผลขีดข่วนยาว 3 รอบ ปรากฏขึ้นที่แขนของไทม์ลิมบัส เลือดสีเงินที่ส่องประกายไหลออกมาเล็กน้อย ไทม์ลิมบัสใช้แขนอีกข้างจับแผลไว้ ใบหน้ายังคงยิ้มอยู่

“มังกรน้อย ข้าคิดว่าเจ้ากับข้าคงจะไม่ลงรอยกันเท่าไหร่นะ” ไทม์ลิมบัสแสยะยิ้มอย่างท้าทายให้คาราเซียส ซึ่งมันกระตุ้นทำให้คาราเซียสโมโหมากขึ้น

“นี่ ! พอเถอะน่า !! ว่าภารกิจที่ 2 มา !” แฟงรีบพูดขัดเพื่อยุติการทะเลาะระหว่างไทม์ลิมบัสและคาราเซียส

ไทม์ลิมบัสหันหน้ามายิ้มให้พวกเขาก่อนที่จะบอกว่า ..

“ภารกิจที่ 2 คือ .. ไปตามหา หมวกนักรบในตำนาน มันอยู่ใน หมู่บ้านที่สาบสูญ ..”